|
vandaag was D Day: je begrafenis. Vannacht heb ik zeer slecht geslapen. Tegen de ochtend heb ik gedroomd dat ik in Campo Marino was, eigenaardig genoeg in een lijnbus met mijn moeder en zus.We reden door het centrum, ik zag de borden met de dolfijnen die het maritieme karakter van het dorp weergeven, en we passeerden een shopping center dat aan het vernieuwen was, zo vertelde ik hen. De winkels verkochten allemaal uit.
En dat was de droom. Met moeite stond ik om 9 u op.
De kleren van de dienst lagen al klaar: mijn nieuwe wollen lichtgrijze kleed, de parelsnoer, jouw eerste cadeau aan mij, een nep-glitter armband en natuurlijk zwarte kousen.
Eerst met het hondje van Laura naar de bakker, snel en tegen mijn zin een croissant en koffie binnenwerken. De twee bijbelverzen die ik moet voorlezen nog even nalezen en de juiste intonaties aanduiden. Dan het kleedje aan. Plots vraag ik mij af of je mij dit ooit hebt zien dragen? Ik pijnig mijn hersenen, maar helaas schiet het mij niet te binnen. Ik ben zeker dat je mij in je armen zou hebben genomen en had gezegd, oh schat je bent zo zacht!
Dat streelde mij niet alleen aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant...
Ik ga de dochter van je beste vriend oppikken, en samen rijden we naar zijn huis. Haar gepraat onderweg doet mij goed, en ik ben dankbaar dat je zoveel fijne mensen kent. Bij aankomst dank ik hen nogmaals voor alles wat ze doen: zonder hen was dit nooit gelukt. Berthe zegt dat het toch normaal is, en dat jij hen ook in vele moeilijke momenten hebt bijgestaan.
Dan naar de aula, waar al mensen in de zaal zitten. Aan de ingang zit Susan, je Engelse nichtje. We praten even, en ik geef haar de tekst die ze in haar zuster's plaats zal lezen: die ligt in het ziekenhuis na een heupoperatie. Ook mijn lieve buurvrouw komt binnen en zet zich discreet achteraan. Ook mijn zus en moeder zijn er. Ik heb nauwelijks de tijd om met hen te praten, het zal voor na de dienst zijn.
Ik lees twee teksen, om jou eer te doen. Als liedje heb ik "You're in My Heart, You're in My Soul" gekozen van Rod Stewart omdat het zo goed beschrijft hoe onze relatie is begonnen en hoe je over mij dacht. De aantrekkingskracht bij jou was inderdaad "physical", je zei me steeds dat ik het meisje was, waarvan je droomde toen je jong was.
Al je vrienden en buren waren erg vriendelijk en vol wil om mij te steunen. Het is belangrijk dat je dat weet.
Wat pijn doet is, dat wij, zoals gebruikelijk was na eender welke activiteit waaraan we deelnamen, ik er met jou niet over kan praten. Wie wat heeft gezegd, wat er is afgesproken, en onze indrukken over de dag.
Dus hoewel ik mij wel omringd voel, mis ik je erg. Tijdens de koffietafel kan ik niet naar rechts kijken, naar de foto die daar op een zijtafel is gezet en mij aanstaart.
Het doet pijn.
Waar je wel smakelijk om zou kunnen lachen, moest je het weten, is het feit dat je vriend Rudi mij voorstelt om samen te bidden, en dat ik daar op inga!
Het is een vreemd intiem gebeuren: hij bidt om sterkte voor mij. Wat zou je daar van denken? Misschien: met mij heb je nooit willen bidden, en nu doe je het wél??
Misschien zou je gewoon blij geweest zijn omdat je dacht dat ik "herboren" was?
Nadien ga ik nog even naar je huis, het huis dat niet meer onze cocon is. Nu is het gewoon een wachtend huis. Ik roep de poes en ze komt onmiddellijk op mij af om gestreeld te worden. Ze zit ocharme veel alleen. Ik geef haar te eten, als plots de bel gaat. Rita en Angelika staan voor de deur elk met een kaartje voor innige deelneming.
We praten zeker een uur over wat ons is overkomen, en ook over verlies aan hun zijde, over een andere buurvrouw die kanker heeft en van wie het einde nabij is.
Rita vraagt of ik alleen ben vanavond, maar ik zeg dat ik gelukkig mijn dochter heb, anders zou ik wellicht in een donker gat vallen. Ze knikken allebei en nodigen me allebei uit om zeker langs te komen mocht ik nood hebben aan een babbel.
Oh Robert kon je dit maar allemaal meemaken! Ik mis je
kusje op je lippen.
|
