vandaag is extreem moeilijk, zit weer aan mijn eigen dood te denken...

het heeft geen zin om weer een nieuw huis te huren, een nieuwe job te starten, ik ben geen 20 meer en had graag een beetje meer vastigheid gehad.

Ook voel ik veel wanhoop en boosheid naar jou toe: waarom heb je niets geregeld? je wist al jaren dat je ziek was, maar hebt niets doorgegeven aan notaris, noch heb je je testament van 2016 veranderd, waar ik slechts als een voetnoot in voorkom...zonder ergens aanspraak op te kunnen maken...

dus weg huis, weg alles, ...

daar heb ik geen zin meer in.

Hopelijk krijgt Laura snel een woning in Nederland bij haar vriend.

Dan kan ik er de brui aan geven.

Ondertussen blijf ik boos! je zei steeds: ik wil voor je zorgen, ik wil niet dat jij nog moet verhuizen. De "wil" is er te veel aan he! het had moeten zijn: ik zorg voor je, je moet niet meer verhuizen...

maar blijkbaar was ik dat niet waard. Ik ben het beu sterk te zijn! Ik ben toe aan een adempauze en rust.