vandaag was mijn tweede dag op mijn nieuwe werk.

de collega's zijn superlief, enkele weten al dat je overleden bent. Ik rijd blèrend naar huis 's avonds, blijkbaar heb ik nood aan een huiluurjte, net als sommige baby's.

Wat is de zin van dit leven? Ik kijk als door een glazen bol naar de mensen om mij heen, die gewoon hun leven leiden, terwijl ik snak naar een gesprek met jou, op bed naar een DVD kijken, samen slapen...

je opinie over wat Polen en Hongarije beslissen in dit verenigde Europa. 

Alles draait om jou, ook al ben je er niet.

Wat was het weekend moeilijk, beseffend dat ik met deze stap, het starten in een nieuwe job, mij weer een stap verder van jou verwijderden: geen mogelijkheid meer om dagelijks naar jouw graf te komen en even met je te praten. Zelfs dat niet meer...

had ik maar geld om even ertussenuit te trekken, gewoon aan zee of zo, en lekker naar de zee staren.

Wanneer ik je huis betreed, voel ik een zucht van opluchting, van verlichting.

Binnenkort is ook dat voorbij, als je dochter er gaat wonen..

wat is mijn leven veranderd op een paar maanden tijd!