En dat was de droom. Met moeite stond ik om 9 u op.

De kleren van de dienst lagen al klaar: mijn nieuwe wollen lichtgrijze kleed, de parelsnoer, jouw eerste cadeau aan mij, een nep-glitter armband en natuurlijk zwarte kousen.

Eerst met het hondje van Laura naar de bakker, snel en tegen mijn zin een croissant en koffie binnenwerken. De twee bijbelverzen die ik moet voorlezen nog even nalezen en de juiste intonaties aanduiden. Dan het kleedje aan. Plots vraag ik mij af of je mij dit ooit hebt zien dragen? Ik pijnig mijn hersenen, maar helaas schiet het mij niet te binnen. Ik ben zeker dat je mij in je armen zou hebben genomen en had gezegd, oh schat je bent zo zacht!

Dat streelde mij niet alleen aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant...

Ik ga de dochter van je beste vriend oppikken, en samen rijden we naar zijn huis. Haar gepraat onderweg doet mij goed, en ik ben dankbaar dat je zoveel fijne mensen kent. Bij aankomst dank ik hen  nogmaals voor alles wat ze doen: zonder hen was dit nooit gelukt. Berthe zegt dat het toch normaal is, en dat jij hen ook in vele moeilijke momenten hebt bijgestaan.

Dan naar de aula, waar al mensen in de zaal zitten. Aan de ingang zit Susan, je Engelse nichtje. We praten even, en ik geef haar de tekst die ze in haar zuster's plaats zal lezen: die ligt in het ziekenhuis na een heupoperatie. Ook mijn lieve buurvrouw komt binnen en zet zich discreet achteraan. Ook mijn zus en moeder zijn er. Ik heb nauwelijks de tijd om met hen te praten, het zal voor na de dienst zijn. 

Ik lees twee teksen, om jou eer te doen. Als liedje heb ik "You're in My Heart, You're in My Soul" gekozen van Rod Stewart omdat het zo goed beschrijft hoe onze relatie is begonnen en hoe je over mij dacht. De aantrekkingskracht bij jou was inderdaad "physical", je zei me steeds dat ik het meisje was, waarvan je droomde toen je jong was. 

Al je vrienden en buren waren erg vriendelijk en vol wil om mij te steunen. Het is belangrijk dat je dat weet.

Wat pijn doet is, dat wij, zoals gebruikelijk was na eender welke activiteit waaraan we deelnamen, ik er met jou niet over kan praten. Wie wat heeft gezegd, wat er is afgesproken, en onze indrukken over de dag.

Dus hoewel ik mij wel omringd voel, mis ik je erg. Tijdens de koffietafel kan ik niet naar rechts kijken, naar de foto die daar op een zijtafel is gezet en mij aanstaart.

Het doet pijn.

Waar je wel smakelijk om zou kunnen lachen, moest je het weten, is het feit dat je vriend Rudi mij voorstelt om samen te bidden, en dat ik daar op inga!

Het is een vreemd intiem gebeuren: hij bidt om sterkte voor mij. Wat zou je daar van denken? Misschien: met mij heb je nooit willen bidden, en nu doe je het wél??

Misschien zou je gewoon blij geweest zijn omdat je dacht dat ik "herboren" was? 

Nadien ga ik nog even naar je huis, het huis dat niet meer onze cocon is. Nu is het gewoon een wachtend huis. Ik roep de poes en ze komt onmiddellijk op mij af om gestreeld te worden. Ze zit ocharme veel alleen. Ik geef haar te eten, als plots de bel gaat. Rita en Angelika staan voor de deur elk met een kaartje voor innige deelneming.

We praten zeker een uur over wat ons is overkomen, en ook over verlies aan hun zijde, over een andere buurvrouw die kanker heeft en van wie het einde nabij is.

Rita vraagt of ik alleen ben vanavond, maar ik zeg dat ik gelukkig mijn dochter heb, anders zou ik wellicht in een donker gat vallen. Ze knikken allebei en nodigen me allebei uit om zeker langs te komen mocht ik nood hebben aan een babbel.

Oh Robert kon je dit maar allemaal meemaken! Ik mis je 

kusje op je lippen.

De laatste droom had ik gisterenavond voor de TV, toen ik even in slaap was gevallen. Je stond ver weg van mij, half met je rug naar mij gekeerd, in de blakende zon op iets wat een stationsgebouw leek. Het was slechts een flits.

En nu ben je 3 dagen dood. Helaas is dit de realiteit. 5 dagen heb je naar adem liggen snakken. De dokters en verpleegsters verzekerden mij, dat je er niets van merkte en er geen last van had. Maar voor mij was het een nachtmerrie terwijl ik wakker was. Ik probeerde het je zo comfortabel mogelijk te maken, streelde je armen, handen en wangen, en kuste je af en toe. Elke morgen zei ik goeiemorgen in je hoor en "ik zie je graag". Ook zei ik welke dag het was en wat voor weer. Ik zocht op de radio naar de muziek die je graag hoorde, die uit de jaren 60 en 70, en zette de radio luider als het nieuws was, en 's avonds zette ik de TV aan voor het nieuws. En de hele dag door bleef je naar adem happen. 's Nachts werd ik soms met een schok wakker, omdat je adem plots stokte; dit gebeurde meer en meer naarmate de tijd verstreek. De verpleegsters kwamen je 2-3 keer per dag van positie veranderen, en wasten je elke ochtend. Het leek tegelijk absurd en hoognodig. Ik wilde dat er constant aandacht aan je werd besteed. Ik hoopte op een mirakel, ik hoopte dat een dokter op een dag zou binnenkomen en zeggen dat ze nog een laatste poging gingen doen om je leven te redden. 

Iedereen vroeg me steeds hoe ik me voelde, wat ik een belachelijke vraag vond: de zieke was jij, jij lag op sterven, niet ik.

Dus ik zei steeds, goed. 

Ik was blij met elk bezoek van je dochter, kleindochter en je beste vriend, maar genoot van de intimiteit tussen ons beiden wanneer ze vertrokken, en van de rust die er 's nachts heerste. Ik voelde me dichter bij jou en stond regelmatig op om je een kus te geven en te zeggen dat je niet alleen was.Jij genoot er op jouw manier ook van, het was een geruststelling, tenminste dat hoop ik.

Aan de ene kant wenste ik dat je snel en zonder pijn zou overlijden, aan de andere kant was ik bang voor dat moment: je zou voor altijd uit mijn leven verdwijnen.

Het moment bracht groot verdriet en ook een opgelucht gevoel. Bij de laatste 3 ademstoten deed je eindelijk je ogen open en keek me recht aan.

Ik streelde je gezicht en hals, en zei in je oor, dat je kon loslaten, wat je deed. Ik zag in je hals hoe je hart plots stopte. Het was alsof de grond voor mij openbarstte en ik in een diep ravijn keek.

Sindsdien heb ik het gevoel dat ik in een raket naar de maan zit tegen mijn wil en compleet verloren. Machteloos.