vannacht heb ik gedroomd dat ik bij je in de wagen zat, en daarna dat ik in een bar binnenkwam om jou te ontmoeten, maar dat je reeds vertrokken was; je was je portefeuille vergeten naast een leeg glas rode wijn.

Mijn vader ligt in het ziekenhuis, voor een check-up van zijn stents, die zijn in orde en morgen mag hij waarschijnlijk naar huis; in het Middelheim zijn ze wel vergeten zijn gouden armband en zijn horloge in te pakken, dus die moet ik gaan halen dit weekend: blijkbaar kan niemand deze items opsturen via post of ze even naar Palfijn laten brengen...ambetantenaren...neen, ik moet vanuit Herentals naar Wilrijk om dat even op te halen.

Als jij nog zou leven zouden we even samen rijden..en dat combineren met een bezoek aan de zaterdagmarkt of zo...

als die er staat nu in tijden van corona...

al die eenvoudige dingen die we deden die ik nu zo ms. gewoon in jouw gezelschap zijn. wat mis ik dat.

Je vol vuur horen praten over weer een geschiedkundige ontdekking die je had gedaan. Wat een verlies.

Waar vind ik nu een man met jouw koppigheid, intelligentie, rebelsheid die ook nog goed kan dansen en van soul houdt?

Op het werk ruikt de zeep naar appel, en elke keer als ik mijn handen was, denk ik aan jou en voel ik mij weer schuldig.

op 2 oktober, 1 dag naar de shunt - operatie, zat je rechtop in je zetel op je kamer, en had ik een appelkoek voor je meegebracht.

Eerst dronk je twee bekers koffie, die je enorm smaakten. Je at de appelkoek met veel smaak op. Het was de laatste keer dat ik je rechtop zag zitten en iets zag eten.

Ik zie je zo graag...hopelijk droom ik deze nacht weer van je xxxxx

dag lief

xx

vandaag was mijn tweede dag op mijn nieuwe werk.

de collega's zijn superlief, enkele weten al dat je overleden bent. Ik rijd blèrend naar huis 's avonds, blijkbaar heb ik nood aan een huiluurjte, net als sommige baby's.

Wat is de zin van dit leven? Ik kijk als door een glazen bol naar de mensen om mij heen, die gewoon hun leven leiden, terwijl ik snak naar een gesprek met jou, op bed naar een DVD kijken, samen slapen...

je opinie over wat Polen en Hongarije beslissen in dit verenigde Europa. 

Alles draait om jou, ook al ben je er niet.

Wat was het weekend moeilijk, beseffend dat ik met deze stap, het starten in een nieuwe job, mij weer een stap verder van jou verwijderden: geen mogelijkheid meer om dagelijks naar jouw graf te komen en even met je te praten. Zelfs dat niet meer...

had ik maar geld om even ertussenuit te trekken, gewoon aan zee of zo, en lekker naar de zee staren.

Wanneer ik je huis betreed, voel ik een zucht van opluchting, van verlichting.

Binnenkort is ook dat voorbij, als je dochter er gaat wonen..

wat is mijn leven veranderd op een paar maanden tijd!