Na vandaag blijven van de oorspronkelijke 777 km van de camino, nog 650 km over. We schieten dus op.
Vanavond slaap ik te Villamayor, een dorpje met een kerk en een refuge. Voor de rest eigenlijk niks. Gelegen tussen Estella/Lizarra en Los Arcos. Met als bezienswaardigheid de Monjardin berg.
Morgen stap ik verder via Los Arcos naar Logrono.
Bij de start van de camino aan de Spaande grens waren er telkens meerdere pelgrims voor en achter mij. Vandaag en eigenlijk ook gisteren reeds, moest ik geregeld zelf de weg zoeken, zelfs vragen. Donde es el ruta del camino de santiago ?
Ik kom wel geregeld dezelfde pelgrims tegen:een franse dame met reusachtige blaren op haar voeten en die toch telkens goedgezind is, 2 heren uit Canada, een duits meisje, een Spaans koppel, een italiaanse heer die 's avonds altijd met zijn pc bezig is, een stel koreanen, ...
Sinds vorige week vrijdag is de zon alle dagen van de partij, en vanaf de middag erg warm. Daarnet was het in de schaduw 34,9 graden. Dus kunnen ze beter een San Miguel drinken ipv te stappen.
Aandenken aan de pelgrims te Maneru: de staffel is vervangen door Nordic walking stokken de kalabas door een zo'n drinkzak de hoed door een pet. Maar stappen doen we nog steeds.
Doet de heer uit Canada jullie denken aan iemand te Willebroek ?
Waar zit Giel op ? En Tuur, Nand en Vik ? Wat doet Merel hier ?
Na een stadswandeling door Pamplona ben ik vandaag al verder gestapt richting Puenta la Reina. Ik zit in de refuge te Cizur Menor, een kleine randgemeente van Pamplona. Gezellig hier.
Te Puenta La Reina komt de 4e klassieke weg samen met de 3 wegen die nu al samen zijn. Deze weg vanuit Arles via de Somfort pas voegt zich nu bij de andere wegen die vanuit Frankrijk komen. Meer volk, meer plezier.
In het centrum van Pamplona was het op de middag erg druk. Het wa bovendien niet zo warm, dus de inwoners van deze mooie stad lieten zich zien. Schitterend.
De laatste 5 km van in totaal 26,5 km werd ik vergezeld door een Belgische dame die nu 4 etappes loopt om volgend jaar de rest te stappen. Kwestie van al ervaring op te doen. Haar man volgende nu met de mobilhome die ik onderweg al had zien staan .
Sinds St Jean Pied de Port stapt ik bergop met Nordic Walking stokken. Kwestie dat de armen nu ook meewerken en de benen wat ontlasten. Gaat goed zo.
De volgende 4 etappes ga ik nu zodanig indelen dat ik ze in 3 dagen kan stappen. Die etappes zijn: Pamplona naar Puente la Reina: 20 km Puenta la Reina naar Estella: 22 km Estella naar Los Arcos: 22 km Los Arcos naar Logrono: 28 km Misschien dat ik in Logrono nog een rustdag neem. Eigenlijk is Logrono de volgende stad. Al de rest ertussen zijn kleinere gemeenten, dorpen, gehuchten, ...
In Pamplona waren uiteraard weer fotos genoeg te nemen. Bijvoorbeeld de "Puente de la Magdelena"
Onderweg is er altijd wel een vrijwilliger om een fototje te nemen. De pijlen en borden van de compostelle zijn hier groot genoeg. En de pelgrims kunnen door gans de stad ook de aanduidingen op de weg volgen.
De tweede etappe van de camino ging van Roncevaux naar Zubiri. Een kleine gemeente dat hoofdzakelijk van het toerisme, en vooral de pelgrims, leeft. Ik denk dat hier ook een grint of cement fabriekje is.
We zijn nu opnieuw gedaald tot ongeveer 490 meter. Dit betekent dat de etappe van morgen naar Pamplona een vrij vlakke etappe is. Ook een beperkte etappe van rond de 22 km.
Ik ben hier nu gelogeerd in een prive gite aan dezelfde prijs van de gemeentelijke gite: 10 euro. De chaos in de slaapkamer is natuurlijk dezelfde. Ik slaap in een kamer van 8 personen.
In de vorige gite was het licht overal uit om 22u. Deze ochtend om 6 u ging het licht terug aan en de meerderheid sprong uit zijn bed om nog in de donkerte te starten. Ik heb mij nogeens omgedraaid en ben doorgegaan om 7u15.
De nationaliteit is zo te horen erg internationaal: Brazilianen, Koreanen, Denen, Italianen, Fransen, Spanjaarden, Australiers, Amerikanen, ... enkele belgen.
Ik vind trouwens ook dat er redelijk wat mountainbikers op het pad zitten: de meerderheid in dezelfde richting als de stappende pelgrims. Sommigen rijden in de tegenovergestelde richting, Raar.
Hierbij nog een mooi foto van Jelle en haar hond Despo.
Vandaag is de eerste etappe van de camino frances naar Roncevaux gestapt: 27,5 km waarvan twee derde continu bergop. Met een hoogteverschil van meer dan 1000 meter: St Jean pied de Port ligt op ongeveer 230 meter, en de hoogste top Lepoeder op 1430 meter hoogte.
Het was bijkomemd een warme dag en bovendien veel wind.
Een erg moeilijke etappe dus doordat we over de pyreneen naar Spanje zijn gegaan. Maar dit hoort er allemaal bij.
Voortaan hoef ik eigenlijk de route niet meer te zoeken: - de paden zijn duidelijk zichtbaar - je kan ook je voorganger pelgrim volgen - de lokale bevolking spreekt je onmiddellijk aan - en er hangen overal de klassieke Compostelle pijlen.
Veel mooie verzichten gezien.
Ik lig in een erg grote refuge te Roncevaux: meer dan 200 bedden. De georganiseerde chaos is begongen: aanschuiven om een bed te krijgen, aanschuiven om te douchen, ..
In de refuge te Osbadat eergisteren is er bij het avondmaal al heel wat gezongen. Ik verwacht de volgende dagen ook wel wat gezang. Wie zingt er mee te Willebroek ? (De Ronnie in ieder geval) Valencia es la tierra de las flores De la luz y del amor Valencia tus nmujeres todas tienen de la rosas el color Valencia la sentir como perfume En tus huertos el azahar quisiera en la tierra Valenciana mis amores encontrar
La blanca barraca la flor de naranjo La huerta pulida de almendros en flor La turia de plata y el cielo turguesa Y el sol Valenciana van diciendo amor
Amores en Valencia son floridos Como ramos de azahar Quereres en Valencia sus mujeres Con en alma suelen dar Pasionens en la huerta Valenciana Si le dan el corazon Sus hembras ponen alma y ponen vida En un beso de pasion
Valencia es la tierra de las flores De la luz y del amor Valencia tus nmujeres todas tienen de la rosas el color Valencia la sentir como perfume En tus huertos el azahar quisiera en la tierra Valenciana mis amores encontrar"
Samen met dochter Jelle en hondje Despo is vandaag de laatste etappe in Frankrijk afgehandeld. Joepie.
We hadden de ganse dag zon en na de middag werd het erg warm. Despo wist het meest van de warmte: drinken en rusten nu en dan. Toch ongeveer 20 km gestapt vandaag.
's Avonds ben ik mee op campimg blijven slapen en aangezien de vakantiegangers in de champagenstreek 2 wijnboeren hadden bezocht, werd ik getrakteerd op champagne. Twee soorten zelfs. Lekker drankje en fris.
´s nachts heb ik goed geslqpen in een mini tentje, maar goed warm gelegen. Bedankt.
Ondertussen wa ik langs de "Amis de St Jacques" gepasseerd en eigenlijk ben ik klaar voor de 1e etappe van de Caminio Frances. Stappen maar. En vooral morgen klimmen.
Vandaag heb ik wellicht de mooiste etappe in Frankrijk gelopen: ongelooflijke verzichten op de Pyreneen. Ook een erg afwisselend landschap omdat we telkens achter een andere beklimming , een andere kijk op de bergen hadden.
Het is hier echt een ideale streek om te fietsen. Constant op en neer, maar zonder echt lange beklimmingen.
Onderweg ook heel wat dieen gezien. Een kalfje dat net was geboren want de moederkoe liep nog rond met vlies. Drie mooi ezels die door een boer werden achterna gezeten. De boer reed wel met zijn wagen achter die ezels. Varkens. Schapen, ...
De plantengroei is meer en meer zuiders: bananenbomen, palmbomen, vijgenbomen (heel lekker trouwens), ...
Morgen nog 20 km tot St Jean Pied de Port want deze gite, eigenlijk een chambre d'hote, ligt 1,5 km voorbij Ostabat en op de route van morgen.
Vandaag zijn de Pyreneen heel duidelijk te herkennen. Hier en daar ligt er zelfs
sneeuw op. De etappe was vrij op en neer met vrij pittige hellingen. Ook
de fiets werd er stevig geduwd want hier zijn heel wat fietsers te
zien. Het weder is opnieuw zonnig en warm vandaar dat ik deze ochtend om
7 u aan het stappen was. De drukte van de pelgrims begint stilaan.
Daarnet is er nog eentje gepasseerd die verder ging omdat de gite is volzet. Ik
slaap in een chambre d'hote.
In tegenstelling tot gisteren zit ik vandaag terug in een erg propere en rijkelijke voorziene gite. De gite van Orthez heeft ook een spreekwoordelijke naam: "Hotel de la lune".
Vandaag hebben we het voorgebergte van de pyreneen gezien. Het weer was wel wat bewolkt en regenachtig maar we hadden toch een kijk wat komen zal.
De etappes die nu resten in Frankrijk zijn 24 km, 25 km en om te besluiten 21 km tot in St Jean De Port.
Daarna verwacht ik een totaal ander verloop: meer pelgrims, drukte in de gites, ... geen weg meer zoeken, geen gites meer reserveren, ...
Vannacht was er een hevig onweer en momenteel is het nog steeds aan het regenen.
Na 15 stapdagen blijf ik vandaag in St Sever: ik kan eens langs de wekelijkse markt lopen, de verenigingen stellen deze voormiddag hun jaarprogramma voor, ... en deze namiddag voral rusten, rusten, rusten.
Saint-Sever is een gemeente in het Franse departement Landes (regio Aquitaine ) en telt ongeveer 4500 inwoners (1999). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Mont-de-Marsan.
Gisterenavond had ik nog bezoek van mijn oud collega Luc Peeters met zijn echtgenote. Zij kwamen terug uit verlof vanuit Spanje en deden de moeite mij op te zoeken. Prettig weerzien. Leuk om mekaar nogeens te zien en dan zeker op zo'n locatie. Alleen ben ik vergeten een foto te nemen.
De 2 pelgrims waarmee ik al een paar dagen samen de gite deelde, zijn deze ochtend doorgegaan: zij stappen vandaag etappe 32 en een deel van etappe 33. Morgen ga ik het zelfde programma , ongeveer 25 km, stappen om dan volgende week in St Jean Pied De Port toe te komen op donderdag 8 september.
Er blijven nu nog wat kortere etappas over in Frankrijk waaronder deze van vandaag: 21,4 km
Momenteel is het hier 13:20u en ik zit naast de kapel van St Eulalie: nog 3 km te stappen. Maar terwijl ik met de ipod een foto nam, kreeg ik onmiddellijk een connectie met een netwerk. Gratis dus. Vandaar dat ik al een update doe van de blog. Dan moet ik straks niet meer zoeken achter zo'n wifi hotspot.
Ondertussen was hier wel een jako in mijn nek gekropen. Was even schrikken. Een jako is een klein salamandertje. Die lopen hier overal.
DEEL 1: op de "Voie ferrée chemin empierré": een oude spoorweg die niet langer in gebruik is, en opgevold met nogal soms grote keien. Dit maakt het stappen wat moeilijk, want geregeld slaat men zijn voeten om. Geen erg.
DEEL 2: via de "Piste sablonnaise": ik had in de namiddag dat ik in Kasterlee aan het wandelen was. Steeds maar wegen tussen de dennen- en pijnbomen. Maar met soms erg los stand wat ook week het wandelen niet echt makkelijk maakt. maar geen erg.
Toch in totaal 35,6 km gedaan in een recordtijd van 8u25.
Bovendien was het in de namiddag erg warm. Maar gelukkig waren bijna alle wegen in de bossen.
De zon is opnieuw van de ochtend tot de avond daar: op de middag 30 graden. Dus drinken, (water) drinken overdag, (wijn) drinken in de avond.
Alhoewel ik te Bazas nog wat heuveltjes had, zit ik nu in een volledig plat landschap. Eigenlijk het begin van de Landes.
Vandaag zijn we onder de 1.000 km die ons nog resten: nog 980,8 km te stappen. Waarvan morgen en overmorgen 2 etappes telkens boven de 30 km. Daarna allemaal kleinere etappes.
Op de ochtend van 29 augustus zitten kasteeldame aMERELda en kasteelheer ferNANDus te ontbijten. De postduiven brengen het nieuws van de dag en alles lijkt zijn gewone gangetje te gaan.
Tot plots.
"We moeten begingen met het oogsten van de druiven" roept ferNANDus.
"Maar zijn de druiven dan wel rijp ?" stelt aMERELda zich de vraag.
"We moeten daar onmiddellijk dan de wijnproever ROBERTo bijhalen." voegt ferNANDus toe.
Ruiter VIKtor neemt het snelste paard en rijd naar het meer en de beek in het westen. Na een tijdje is VIKtor al terug met ROBERTo en MATHILDEas is eveneens meegekomen om het kasteel op te smukken met de mooiste bloemen van de streek.
"Roep aGieldo erbij om het werk van het oogsten, ontpellen, ontstelen, ontpitten, persen, ... op flessen trekken te organiseren". aGIELdo kan direct bevestigen dat hij zijn werkplan al heeft opgesteld en hij klaar is om erin te vliegen.
Ondertussen heeft ROBERTo het suikergehalte bepaald. Prima. Ook de zuurtegraad heeft hij nagekeken. Tiptop.
MATHILDEas heeft de kleurrijkste bloemen al aan de kasteeltoren gehangen. Schitterend.
"OK dan kunnen we starten" zegt aMERELda. "Ogenblikje, ik zal arTUUR erbij roepen om de plukkers op te roepen".
arTUUR, de klerk van het kasteel, komt uit zijn studeerkamer. "Plukkers ? Plukkers ?. " "Die komen maar begin september".
"Oh neen" roept ferNANDus.
"Wie zijn al die vreemdelingen die hier rondwandelen ? vraagt opnieuw ferNANDus.
"Dat zijn de pelgrms" voegt arTUUR eraan toe.
VIKtor moet opnieuw tepaard de pelgrims een voor een verzoeken hun weg te onderbreken en mee te helpen met de pluk van de druiven.
Pelgrim Martin is al eerste op de binnenkoer. Daarna volgen Pelgrim André, pelgrim René, pelgrim Anneke, pelgrim Marianne, ... Allen zijn bereid hun beste beentje voor te zetten.
En weldra komen de eerste manden met druiven in de pers. Weldra staan VIKtor, arTUUR, aGIELdo, met hun blote voeten te trappen in de pers.
....
Na enige tijd is de wijn klaar, en kan men proeven en zingen van dit heerlijk nat.
"Comme les vignes sont belles, belles, belles Qu'est qu'on va faire avec les bouteilles, bouteilles, bouteilles ? On va boire, boire, boire pour bien dormir le soir, soir, soir".
Iedereen mag een drankje nemen om mijn kosten: gezondheid. André
Meer en meer wijngaarden te zien met blauwe en witte druiven en evenveel
chateaux.
De zon is terug van de partij, alhoewel meestal achter een
wolkenscherm.
Onze Engelse hospitalier in de refuge is een dame die in
Engeland woont en nu 2 weken de opvang doet van de pelgrims te St Ferme. Haar
nagerecht was om vingers en duimen af te likken: een taart van
perzikken.
Ik doe de tocht naar Santiago om religeuze, sportieve en
culturele redenen. Dat laatste zal ik vervangen door bourgondische redenen. En
de wijnen heb ik nog niet geproefd. Kan nog.
Port St Foy en St Foy La Grande zijn
2 gemeenten allebei gelegen aan de Dordogne, maar aan weerszijden van de
rivier.
Port St Foy heeft een vrij klassieke indeling van straten, marie,
hotel de ville, ... Maar St Foy La Grande is vrij rechtlijnig ingedeeld in
huizenwolken. Volgens onze gastheer Charlie is dit door de inval van de vikings.
De inwoners moesten bij een inval snel zich uit de voeten kunnen maken. En de
korste weg tussen 2 punten is nog steeds de rechte lijn.
Charlie baat op
zijn eentje een eigen refuge uit aan 15¬ per overnachting en maakt desgewenst
een avondmaal klaar voor 10¬ per persoon. Wij kregen die avond eend als
hoofdgerecht met rode wijn van zijn eigen wijngaard. Ongelooflijk lekker.
Tot op heden heb ik nog geen probleem gehad met honden. Wel al veel blaffende honden gehoord en gezien.
Vandaag was er eentje dat mij achterna liep. Het zal wel achter een draad maar had toch een gaatje gevonden. Zoals aanbevolen, gewoon blijven staan en als het meeste geblaf achter de rug is, stilletjes begingen door te gaan.
Wat verder stond er een St Bernard te blaffen. "Ja jonge t' is goed. Ge zijt braaf. "
Vroeger hadden de meeste pelgrims een stok bij om dieren zoals honden van zich af te houden. Maar ook koeien, vooral als men door een weide door moet.
Morgen staat van de resterende etappes in Frankrijk, de langste op het programma: 33,9 km. Goed eten en vroeg in bed vanavond. En voldoende eten meenemen want onderweg is niks, niks ... tenzij wat aan de bomen hangt. Of aan de struiken.
Best ook nogeens bekijken op de gps of ik wat kan afsnijden. Ik gebruik onderweg naast de gps ook een topo-kaart met de uitgetekende weg en een bijhorende routebeschrijving. Bijkomend is de weg onderweg aangeduid met de gekende gele pijltjes van de "Voie de Vezelay".
Het weer vandaag was overwegend zonnig met wat wolken. niet te warm en ook geen regen gezien. Houden zo.
Schitterende landschappen.
Na vandaag blijven van de oorspronkelijke 777 km van de camino, nog 650 km over. We schieten dus op.
Na een stadswandeling door Pamplona ben ik vandaag al verder gestapt richting Puenta la Reina. Ik zit in de refuge te Cizur Menor, een kleine randgemeente van Pamplona. Gezellig hier.
Samen met dochter Jelle en hondje Despo is vandaag de laatste etappe in Frankrijk afgehandeld. Joepie.
Vannacht was er een hevig onweer en momenteel is het nog steeds aan het regenen. 
Op de ochtend van 29 augustus zitten kasteeldame aMERELda en kasteelheer ferNANDus te ontbijten. De postduiven brengen het nieuws van de dag en alles lijkt zijn gewone gangetje te gaan.
Tot op heden heb ik nog geen probleem gehad met honden. Wel al veel blaffende honden gehoord en gezien. 
