Meer en meer wijngaarden te zien met blauwe en witte druiven en evenveel
chateaux.
De zon is terug van de partij, alhoewel meestal achter een
wolkenscherm.
Onze Engelse hospitalier in de refuge is een dame die in
Engeland woont en nu 2 weken de opvang doet van de pelgrims te St Ferme. Haar
nagerecht was om vingers en duimen af te likken: een taart van
perzikken.
Ik doe de tocht naar Santiago om religeuze, sportieve en
culturele redenen. Dat laatste zal ik vervangen door bourgondische redenen. En
de wijnen heb ik nog niet geproefd. Kan nog.
Port St Foy en St Foy La Grande zijn
2 gemeenten allebei gelegen aan de Dordogne, maar aan weerszijden van de
rivier.
Port St Foy heeft een vrij klassieke indeling van straten, marie,
hotel de ville, ... Maar St Foy La Grande is vrij rechtlijnig ingedeeld in
huizenwolken. Volgens onze gastheer Charlie is dit door de inval van de vikings.
De inwoners moesten bij een inval snel zich uit de voeten kunnen maken. En de
korste weg tussen 2 punten is nog steeds de rechte lijn.
Charlie baat op
zijn eentje een eigen refuge uit aan 15¬ per overnachting en maakt desgewenst
een avondmaal klaar voor 10¬ per persoon. Wij kregen die avond eend als
hoofdgerecht met rode wijn van zijn eigen wijngaard. Ongelooflijk lekker.
Tot op heden heb ik nog geen probleem gehad met honden. Wel al veel blaffende honden gehoord en gezien.
Vandaag was er eentje dat mij achterna liep. Het zal wel achter een draad maar had toch een gaatje gevonden. Zoals aanbevolen, gewoon blijven staan en als het meeste geblaf achter de rug is, stilletjes begingen door te gaan.
Wat verder stond er een St Bernard te blaffen. "Ja jonge t' is goed. Ge zijt braaf. "
Vroeger hadden de meeste pelgrims een stok bij om dieren zoals honden van zich af te houden. Maar ook koeien, vooral als men door een weide door moet.
Morgen staat van de resterende etappes in Frankrijk, de langste op het programma: 33,9 km. Goed eten en vroeg in bed vanavond. En voldoende eten meenemen want onderweg is niks, niks ... tenzij wat aan de bomen hangt. Of aan de struiken.
Best ook nogeens bekijken op de gps of ik wat kan afsnijden. Ik gebruik onderweg naast de gps ook een topo-kaart met de uitgetekende weg en een bijhorende routebeschrijving. Bijkomend is de weg onderweg aangeduid met de gekende gele pijltjes van de "Voie de Vezelay".
Het weer vandaag was overwegend zonnig met wat wolken. niet te warm en ook geen regen gezien. Houden zo.
Vanochtend ben ik te Perigueux bij hevige regenval , donder, bliksem, wind
vertrokken naar St-Astier. Mijn regenkledij heb ik onderweg niet uitgedaan en
bij aankomst was het opnieuw hevig aan het regenen. Maar na regen komt
zonneschijn. Onderweg heb ik toch wel mooie plaatsjes gezien en
wat fotos genomen. Met zon waarschijnlijk met meer kleur.
Te
Annesse zag ik een bord met de afstand tot Santiago: 1107 km. Ik heb nu al 1122
km afgestapt wat betekent dat ik over de helft ben. Daar drinken we vanavond
eens op.
Zeker wetende dat ik van alle vermelde afstanden steeds
wat kilometers afdoe door met de gps alternatieve wegen te zoeken. Daar drinken
we ook eens op. St-Astier is wereldwijd gekend voor zijn
natuurlijke en pure kalk en pleister die nu vooral is gebruikt bij de
herstelling van historische gebouwen. Men kan de ondergrondse galerijen bezoeken
met eigen wagen bij een constante temperatuur van 14 graden.
De
Franse militaire dienst gebruikt hier ook een oude Duitse ondergrondse basis als
opslagplaats. Ik overnacht , na verschillende dagen in gites te
hebben vertoefd, nu in een chambre d'hote vlak bij de rivier L'Isle.
Het was heel lang wachten vooraleer ik de basiliek-kathedraal St Front van
Perigueux te zien kreeg. Maar mijn ongeduld werd des te meer beloond
door de indeling van de kathedraal met haar 5 koepels in byzanthijnse stijl. Ook
het retabel met houtsnijwerk in barokstijl is indrukwekkend (als je 50 cent hebt
voor het licht te laten branden). Daarnaast maken het kerkplein, het orgel, ..
het geheel bijeenhorend. Echt de moeite om te bezoeken.
Als pelgrim kreeg
ik eveneens toegang tot het aanpalend klooster. Het centrum van Perigueux
is best gezellig: kleine winkelstraten, pleintjes, druk maar ok, ... En de zon
kleurt alles toch wel specifiek in. Ook in Frankrijk is de blog nu
gekend. Overal hangen er borden met mijn naam op A NDRE en tel.nr om ... Curieus.
Morgen trekken we verder naar St Astier en dan Mussidan en dan
... "We zullen doorgaan, doorgaan ..." En ik vertrek nu om 6u30: eerst om
5u45 opstaan , ontbijten , wassen, inpakken en wegwezen. Heerlijk: alles is
stil, de nacht krijgt licht, de zon komt op, ...
Op een andermaal heel warme dag, heb ik enkel een korte etappe te stappen van
Thiviers naar Sorges: 16,5 km. Thiviers is de streek die wereldwijd is
gekend voor de ganzenlever: ik ben ettelijke boerderijen voorbijgestapt met
verwijzingen naar Foie Gras.
Sorges is dan weer beroemd om zijn zwarte
truffels: ik zit hier trouwens in het ecomuseum van de truffel bij de dames
achter de balie. Ik mag van Thérèse haar computer eventjes gebruiken.
In
het museum kan men de gans de geschiedenis van het ontstaan van de truffel tot
de nu economische fabricage van truffels. Op welke grond, onder welke bomen,
wanneer in de tijd van het jaar de speciaal afgerichte honden op zoek gaan naar
de truffel, ... de moeite waard.
Tot op heden heb ik nog geen probleem gehad met honden. Wel al veel blaffende honden gehoord en gezien. 
NDRE en tel.nr om ... 
