Een vreselijk geluid haalde mij uit mijn slaap. Ik duwde op de wekker en keek op de klok. Zeven uur stipt aan het station werd in de brief geschreven. Ik keek naast de klok die vijf uur dertig aangaf, hij lag er nog steeds. De brief die niemand ooit wil ontvangen.
De laatste dagen bracht ik met mijn familie door. De sfeer gisteren loog er niet om. De zondagse bijéénkomst bij mijn grootouders was er één die qua sfeer het vreselijkst was ooit. Iedereen wist wat er zou gebeuren, de dag nadien. Wat was de week vreemd verlopen.
Maandag begon veelbelovend, de zon scheen door het gordijn. Een zeldzaamheid in de winter en gezien de omstandigheden, een deugddoende ervaring. Het werk die dag stelde weinig voor, sinds het begin van alle ellende kwamen nog weinig mensen langs om geholpen te worden bij het zoeken naar werk. Voldoen aan de eisen van overheidsinstanties was in deze tijd minder belangrijk geworden. De overheid zelf hield er zich niet mee bezig. Andere zaken waren van groter belang geworden. De dag ging traagjes voorbij en na de collega's gegroet te hebben sprong ik op de trein huiswaarts. Ik wandelde langs de bomen waar steeds vogeltjes tsjilpten, telkens opnieuw probeerde ik ze tevergeefs tussen de takken te vinden. Ik wandelde rustig naar huis waar ik mijn brievenbus nakeek. Daar vond ik de brief die ik niet wou terugvinden.
Dinsdag en woensdag werden rouwdagen. Ik kreeg geen hap door mijn keel en schepte in niets plezier. Ik speelde op mijn gitaar zonder enig gevoel voor ritme en keek voortdurend op de klok. Ik hoopte dat het allemaal een vergissing zou zijn, maar telkens ik op mijn nachttafel keek, werd ik met de staalharde realiteit geconfronteerd. Mijn ouders had ik al op de hoogte gebracht. Mijn broer bleef nog gespaard, maar ook mijn neven kregen de vreselijke brief in hun bus. Op woensdagavond vertelde mijn baas dat ik niet meer hoefde te komen. Ik kreeg de opdracht het beste te maken van de rest van de week, omdat ik maandag zou vertrekken. Mijn collega's, uitsluitend vrouwen, wensten me sterkte. Tijd om te huilen hadden ze niet, daar ze eigen familie hadden die zich in dezelfde situatie bevonden. Hun gedachten waren bij hun naasten en dat kon ik begrijpen. Het was het eerste afscheid van vele deze week.
Ik stond donderdag op met een ander gevoel. Ik begreep dat ik hier niet aan kon ontsnappen en wou het ook niet langer. Ik wist dat het zou gebeuren, maar ondanks deze gedachte sloeg het nieuws als een bom in. Ik zocht enkele vrienden op en besloot met mijn beste maat op vrijdag af te spreken. Eén laatste avond en nacht samen in ons stamcafé in Aalst. Ik vond mijn vrienden in dezelfde rouw als ik de dag voordien. We gingen samen op stap en babbelden over wat ons te wachten stond. We stelden elkaar gerust, alles zou wel meevallen en we zouden er binnen enkele jaren misschien om lachen dat we zo bang waren voor die brief. Maar toch zag ik in hun ogen dat ze wisten dat het anders zou lopen. Ook ik wist dat dit de laatste keer was dat we samen rond een tafel zouden zitten. Er zouden vrienden van mij en mogelijk ikzelf niet terugkeren om plaats te nemen aan deze tafel. De gedachte was beangstigend. En hoe hard ik ook probeerde er niet aan te denken, het bleef onmogelijk om ze te verbannen. Ik hoopte dat als er één iemand niet zou terugkeren, ikzelf de ongelukkige zou zijn. Ons afscheid duurde langer dan voordien. We gaven niet enkel een hand, we grepen elkaar vast en fluisterden elkaar soms belangrijke woorden toe.
Vrijdag zelf was een maat voor niets. Ik deed bitter weinig en het kon mij niet meer schelen dat er enkele kruimels in mijn keuken lagen. De vaat bleef staan waar ze stond, het leek allemaal onbelangrijk. Ik trok even de straat op waar het beeld steeds meer veranderde. Ik zag over vlaggen hangen en de mensen begroetten me vriendelijk. Ik kreeg schouderklopjes van oudere mannen, die ik nooit eerder zag. Iedereen in Dendermonde wist ondertussen wie de brieven had gekregen en wie niet. Ze wisten dat in de komende weken vele jongemannen plots zouden verdwijnen. Zoals iets meer dan honderd jaar terug gebeurde. Ik kon maar moeilijk geloven dat in 2057 zoiets mogelijk was. Vrijdagavond kwam ik Jonathan tegemoet op de parking van onze poolbar. We begroetten elkaar voor het eerst met een ernstige blik. We stapten zonder woorden naar binnen en kregen voorrang op een groepje jongeren om te spelen. De jongeren gingen uit eerbied voor ons opzij. Ze maakten geen enkel probleem van de beslissing van de patron. Naast onze tafel speelde twee andere jongemannen. Soms wisselden we een blik uit. We lazen in elkaars ogen dat we hetzelfde lot tegemoet gingen. We beëindigden ons spel zonder een winnaar. Geen enkele opmerking, geen brede glimlach toen we het zaaltje verlieten. De patron gaf ons nog wat drank en maakte duidelijk dat we niet hoefden te betalen. We begonnen ons gesprek over wat zou komen, maar we wisten niet echt wat we tegen elkaar moesten zeggen. We kloegen over alle oorzaken die ons zover hadden gebracht, maar beseften dat dit onvermijdbaar was geweest. De dreiging hing er al jaren. We dronken ons glas leeg en bedankten de patron. We reden naar de parking aan de dender en liepen naar het centrum van Aalst. Een kleine zijstraat verborg ons stamcafé met de toepasselijke naam 'De Steeg'. De barman begroette ons zoals steeds met een lach. En bracht ons al snel onze favoriete drank. Hij maakte een kort praatje en begreep al snel dat we één week later niet van de partij zouden zijn. Hij richtte zich tot de rest van zijn klanten, die kort na zijn mededeling ons succes wensten en ons op drank trakteerden. We hadden er een leuke avond en even slaagde De Steeg erin om ons het naderende onheil te laten vergeten. Meisjes kropen bij ons op schoot en er werden foto's van ons genomen samen met onbekenden. De barman maakte duidelijk dat er van al zijn klanten foto's aan de muur zouden gehangen worden. En niet veel later hingen ik en Jonathan tussen een tiental gezichten aan de muur met het opschrift 'Onze Helden'. Op de weg naar onze wagens spraken we over deze titel. Zouden we nu helden zijn? We konden deze titel maar moeilijk plaatsen. Het was vreemd om te denken dat wij helden zouden zijn. Aan de wagen bleven we langer staan dan gewoonlijk. Ook dit was een laatste gesprek, Jonathan had een latere trein richting Mechelen dan ik. We zouden dus niet samen door deze hel trekken. Ik zag hoe zijn auto in mijn achteruitkijkspiegel verdween en reed snel naar Dendermonde terug.
Zaterdag was een dag om te vergeten, ik maakte honderden zaken in orde. Ik ging langs bij de buren en vroeg hen een oogje in het zeil te houden. Ik gaf hen telefoonnummers van mijn ouders, zodat ze hen konden waarschuwen indien iets met mijn appartement zou gebeuren. Ook hier volgde een afscheid en al snel kroop ik opnieuw mijn bed in.
Gisteren was waarschijnlijk de pijnlijkste dag. Ik had me lang afzijdig gehouden van mijn familie, maar arriveerde nu vroeg in de ochtend bij mijn ouders. Ik zag dat mijn moeder het moeilijk had en vaak sprak ik enkele bemoedigende woorden. Ik zei dat het allemaal zo'n vaart niet zou lopen en dat ik waarschijnlijk snel terug thuis zou zijn. Maar ook hier zag ik dezelfde blikken, weinig mensen bleken mijn woorden te geloven. Die avond bij de grootouders was er een bedrukte sfeer. Voor mijn nonkel en tante leek het erger. Hun enige twee zonen kregen de brief. Niemand van ons zou samen vertrekken, dat werd niet gedaan. Ook hier zag ik iedereen voor de laatste keer. Mijn grootmoeder stopte ons wat lekkers toe. Waarschijnlijk zou het de laatste kans zijn die we kregen op lekkers.
Ik keek opnieuw naar de klok, zes uur. Ik moest nu echt opstaan. Ik gooide de gordijnen open en stapte richting de keuken. Ik nam er een slok van de fruitsap, toen de bel ging. Ik keek op de camera en zag mijn familie staan. Mijn ouders, zussen en broer wandelden naar binnen. Ik ging onder de douche staan, terwijl mijn moeder toch maar aan de afwas begon. Ik nam mijn zak op en zette hem in de hal. Ik keek naar mijn familie, ze staarden bedrukt terug. Ik gaf hen de sleutels van mijn appartement en maakte hen snel duidelijk wat ik allemaal verwachtte. Soms is langskomen en zorgen dat de huur betaald werd. Indien ik na zes maanden niet terug was, mocht het opgezegd worden. Ik had een afspraak met de huisbaas, die welwillend was en instemde. Indien ik zou terugkomen zou eender wie het appartement betrok moeten gaan en mocht ik er opnieuw mijn intrek nemen. Het laatste half uur bracht ik door aan het station. Mijn moeder kon geen woord meer zeggen en mijn vader gaf mij goede raad mee. Ik luisterde eigenlijk niet, ik begon terug te denken. Alles waar ik nu voor stond, was heel voorspelbaar geweest.
Het begon één jaar geleden. Een eerste aanvaring tussen de verenigde Staten en Nieuw Rusland. Onder de ijslaag van de noordpool bevonden zich gassen en olie. Dit was reeds jaren geleden, niemand ontgon dit ooit en zowel de Amerikanen als de Russen patrouilleerden door de koude wateren. Wat niemand voor mogelijk hield gebeurde toch. Een Amerikaanse duikboot kelderde een Russische tanker die op weg was naar de noordpool. Het was een nieuw schip dat de Russen enkele weken eerder met een grote parade hadden voorgesteld. Het schip was in staat om door het poolijs te breken en de onontgonnen olievelden te bereiken. Als snel volgden spannende weken, waarin De Verenigde Staten Nieuw Rusland meermaals waarschuwden hun plannen niet uit te voeren. Het bracht de wereld voor het eerst op de rand van een oorlog sinds lang. Maar plots zwegen beide partijen. Nieuw Rusland liet het voorbijgaan en De Verenigde Staten boden excuses aan. Zweden was opgetreden als bemiddelaar en op de Farroer-eilanden schudden beide presidenten elkaar de hand. De wereld haalde opgelucht adem en alles ging zijn gewone gang.
Een kleine twee maanden later sloten Nieuw Rusland en China een verdrag af dat hun bondgenootschap verzegelde. Nieuw Rusland haalde meermaals scherp uit naar de Tibetanen en dit ging snel gepaard met militaire acties. De wereld keek toe hoe de Tibetanen werden verjaagd. De kloosters werden met de grond gelijk gemaakt en de Dalaï Lama werd levenslang gevangen gezet. Niemand repte met een woord over wat er gebeurde, maar voor het eerst voelde de wereld de spanning opbouwen. Toen niet veel later China en Japan onderlinge confrontaties hadden over Japanse vissersboten in Chinese wateren werd voor het eerst duidelijk dat Nieuw Rusland en China elkaar steeds zouden steunen. De Russen kozen op de VN-vergadering de zijde van de Chinezen, waar inmiddels werd gezegd dat Japanse vissers werden opgepakt en vissersboten tot zinken werden gebracht. Het sloeg de wereld met verstomming dat de Iraanse president bemiddelaar werd. Het was de eerste keer in twintig jaar dat een Iraans staatshoofd naar buiten kwam. Sinds de grote problemen aan het begin van deze eeuw hadden ze zich enkel met hunzelf bezig gehouden. Nucleaire wapens bleven uit en Iran werd van de lijst van schurkenstaten geschrapt. Toch bleef iedereen Iran zien als een land, dat elk ogenblik kon uithalen. Dat net dit staatshoofd erin slaagde China en Japan te verzoenen, was een mirakel. De sfeer tussen Japan en China bleef gespannen, maar er werden geen vissersboten meer aangevallen.
Enkele maanden bleef het rustig. Beide partijen lieten elkaar verder gaan met wat ze bezig waren. Nieuw Rusland en China leken de beste vrienden. Vaak verschenen er beelden van de president en de keizer die samen lachten. Iets wat ongewoon was voor de Chinese keizer om zo in het openbaar te verschijnen. Het maakte enkel duidelijk dat de relatie tussen beide landen goed zat.
Al snel bleek dat alles zou veranderen. Nieuw Rusland liet steeds vaker hun militaire overmacht blijken naar zijn kleinere buurlanden. Er werd gesproken over Russische soldaten die de grenzen overstaken en militaire doelwitten uitschakelden. Maar hiervan kwam nooit een duidelijk bewijs. Enkel beeldmateriaal van gebouwen in puin werden getoond. Nieuw Rusland reageerde soms woedend, soms gematigd op deze beschuldigingen. Het was niet duidelijk wie de problemen veroorzaakte. Maar het zorgde voor spanningen in de regio. De Verenigde Staten en Europa hielden zich gedeisd.
Een eerste duidelijk teken kwam er toen Nieuw Rusland en China zich terugtrokken uit de VN. Ze konden zich niet vinden met de regels die de VN aan alle leden oplegde en gingen als goede vrienden weg. In navolging van de twee landen vertrokken ook Noord-Korea en Venezuela. Ze sloten zich enkele dagen later met luide stem aan bij het verbond tussen Nieuw Rusland en China. En enkele dagen werd het verbond tussen de vier landen met een grootse parade gevierd op het Rode plein in Moskou. Iedereen begon te voelen dat er nu een korte lont in een groot kruidvat stak, maar niemand reageerde. Iedereen bleef zijn dagen doorkomen, zoals voordien, net als ik. Ik ging er vanuit dat dit wel weer zou voorbij waaien. Niemand kon zo dom zijn om opnieuw een koude oorlog te starten. Maar mijn vrees voor een koude oorlog voldeed nog niet half aan wat er uiteindelijk zou gebeuren.
Een nieuwe rel tussen de Verenigde Staten en Nieuw Rusland, opnieuw waren de olie- en gasvelden onder de Noordpool. De oorlogsvloten waren er blijven patrouilleren en deze keer zou het menens worden. De sterkste vloot van de Russen beschermde drie nieuwe olietankers die zich richting de noordpool begaven, ze werden gesteund door een chinees vliegdekschip. De Russische vloot bevond zich voor de Noordpool, terwijl de Amerikanen poogden te onderhandelen. Hun vloten aren in de hoogste staat van paraatheid. Niemand wou een oorlog, maar beide partijen waren bereid om er één te starten als het nodig zou zijn. Nieuwe onderhandelaars konden de gemoederen niet bedaren, toen plots de Russen hun vloot terugtrokken. De hele wereld haalde opgelucht adem. De president van Nieuw Rusland werd zelfs toegejuicht door vele mensen in mijn omgeving. Ik hoorde mensen zeggen hoe hij de slimste van de twee was geweest en hoe hij goed wist waarmee hij bezig was. Dat laatste bleef mij bij, waarom weet ik niet. Maar ik stel me nu de vraag welke rol deze laatste zet in zijn strategie speelde.
De wereld stond stil op 16 februari 2057, de Russen vielen plotseling Wit-Rusland binnen. Het land vocht volgens plaatselijke reporters vier dagen een ongelijke strijd. De vlag van Nieuw Rusland wapperde op 20 februari in Minsk. Europa bleef stil, de Verenigde Staten protesteerden, maar verklaarden geen oorlog. De laatste oorlogen in Afghanistan en Irak waren al meer dan dertig jaar achter de rug, maar de Amerikanen herinnerden zich nog goed de ellende. De president wou zijn volk dit onheil besparen.
Het bleef opnieuw enkele weken stil, maar op 29 maart 2057 startte de hel. China begon met een campagne tegen Mongolië, terwijl Nieuw Rusland Kazachtstan binnenviel. Kazachstan viel na een twaalfdaagse veldtocht van het sterke Russische leger. Mongolië wist vol te houden tot 17 april 2057, alvorens een Chinese vlag wapperde in hun hoofdstad, Ulaanbaatar. Nieuw Rusland en China werden door deze strategie beter verbonden. Een reactie kon nu niet langer uitblijven. Op 14 april 2057 hadden de Verenigde Staten de Alliantie de oorlog verklaart. President Dikeson sprak zijn volk toe.
Burgers van Amerika,
vandaag spreek ik u toe wetende dat ik een moeilijke, maar noodzakelijke beslissing heb genomen. Na een vredesperiode die 34 jaar heeft standgehouden, moeten we opnieuw onze zonen, mannen en vaders uitsturen om de wereld te vrijwaren van tirannie. Nieuw Rusland en hun bondgenoten hebben opzettelijk en zonder waarschuwing onze VN-bondgenoten aangevallen. Zij hebben geen enkele intentie om hun kruistocht tegen de democratie stop te zetten, dus zullen wij hen van antwoord dienen. De Verenigde Staten en zijn burgers zullen niet aanvaarden dat de vrijheid van mensen, waar ook ter wereld, bedreigd word. Onze mannen zijn klaar voor deze strijd. De wereld zal meegaan op hun zware tocht. Onze vijand is sterk, zij zijn goed bewapend. Maar wij hebben veel meer, wij hebben het hart en de ziel en wij zullen nooit opgeven.
Burgers van de Verenigde Staten, de wereld doet opnieuw beroep op uw moed, kracht en ziel om het kwade te verslagen. Ik weet dat jullie hen niet zullen teleurstellen.
Ook ik hoorde deze toespraak. Ik wist dat er nog zouden volgen, maar deze bleef mij bij. Misschien omdat het de eerste was. Op 18 april 2057 verklaarden Japan en het Verenigd Koninkrijk de oorlog aan De alliantie. Op 19 april volgden Canada en Australië hun voorbeeld. Enkel Europa bleef stil. De oorzaak voor ons stilzwijgen was snel gevonden. Onze militaire situatie was niet bemoedigend. Indien we Nieuw Rusland de oorlog zouden verklaren, zouden wij als eerste vallen. We hadden geen groot, goed getraind leger. Iedereen wachtte ons antwoord af en Europa werd op een hele vreemde manier in de oorlog gesleurd.
Het bleef plots weer heel stil, ondanks de oorlogsverklaringen kwamen er weinig gevechten. We kregen vaak te horen hoe troepen zich verplaatsten, maar nooit een verslag over een gevecht. Op 29 april 2057veranderde Venezuela dit. Ze overrompelden Guyana, Suriname en Frans-Guyana. De landen maakten geen schijn van kans en vielen binnen de twee dagen. Op 3 mei 2057 namen ze de eilandengroepen in waaronder Curaçao, Martinique en Guadeloupe. Het nieuws sloeg en Nederland en Frankrijk in als een bom. De landen werden nu zelf aangevallen. De Fransen reageerden diezelfde dag met een oorlogsverklaring, Nederland volgde één dag later. Ik wist dat de rest van Europa nu niet lang kon achterblijven. Ik hoorde hoe het volk zich begon te roeren, hoe sommigen niet meer wisten wat doen. Anderen vroegen zich af wanneer België zou meegaan in de oorlog. Maar het bleef nog steeds stil.
Venezuela liet het meest van zich horen, ook al besefte iedereen dat ook de rest van de Alliantie hier meevocht. Puerto Rico werd gemeden, maar de Domenicaanse Republiek, Haïti en Jamaica volgden op 7 en 8 mei 2057. Tussen 10 en 31 mei vielen Belize, Guatemala, El Salvador, Honduras, Nicaragua, Costa Rica en het belangrijke Panama. De alliantie had nu één van de belangrijkste doorgangen ter wereld in hun bezit. Op 3 juni 2057 viel de alliantie Colombia binnen, hier vielen de eerste Amerikaanse mannen onder het geweld van de Alliantie. Colombia viel op 25 juni 2057. Intussen hadden de andere Zuid-amerikaanse landen de oorlog verklaard aan de alliantie op 13 juni 2057. De militaire slaagkracht van deze landen was echter beperkt. Tot ieders verbazing vielen Equador, Peru, Bolivia en Brazilië tijdens de daaropvolgende zomer. Op 25 augustus tekende een Braziliaanse generaal de overgave van Brazilië. Meer dan de helft van Zuid-amerika viel onder het bewind van de alliantie. De dagen na de overgave van Brazilië hielden de andere landen hun adem in. Indien Argentinië viel, zou de rest snel volgen. Maar de volgende aanval was niet voor Argentinië bestemd. Ook al waren er verslagen van gevechten op de grenzen van Brazilië met Paraguay, Argentinië en Uruguay volgde er geen grote veldtocht.
Het was Noord-Korea dat nu van zich liet spreken, gesteund door China vielen ze Zuid-Korea binnen op 9 september 2057. De Zuid-Koreanen hadden een veel sterker leger dan eerdere tegenstanders van de alliantie, maar ondanks de hulp van Japan viel Zuid-Korea op 20 november 2057. Japan vreesde nu een aanval en riep de hulp in van zijn bondgenoten. Australië en De Verenigde Staten beloofden troepen en materiaal. Maar de zeeën rond Japan waren reeds bevolkt met oorlogsvloten van de alliantie. Duikboten vernietigden een Australische vloot die vanuit Darwin was vertrokken. Maar het grootste verlies leden de Amerikanen, die na een zeegevecht hun grote trots de USS Orleans verloren op . Het grootste vliegdekschip dat we vandaag de dag kennen. Het leek allemaal zo snel te gaan en de Alliantie leek onverslaanbaar.
Japan werd de dagen erop onophoudelijk gebombardeerd. In België volgden we met grote angst enkele reporters die tijdig Japan hadden kunnen verlaten. Ze bleven echter reportages maken over wat er gebeurde. Het maakte de oorlog voor het eerst realistisch in België, we zaten aan onze televisietoestellen gekluisterd. Op het werk lieten we alles vallen wanneer er een nieuw bericht binnenliep vanuit Japan. Dag en nacht werden ze gebombardeerd en de steden werden verwoest. Op 14 december werden de kusten van Japan bestookt door schepen van de Alliantie. In het zuiden werd Nagasaki binnengevallen door de Noord-Koreanen. De stad Sapporo werd door de Chinezen aangevallen en Nieuw Rusland lanceerde een directe aanval op Tokyo. Een laatste live-verslag op 17 december 2057 liet het beeld wegvallen net nadat er een grote explosie kortbij de ploeg terecht kwam. Ze weigerden hun job als reporter te staken ondanks herhaaldelijke vraag van de openbare omroep en zelfs de regering. Iedereen wist wat er met de reporter en zijn filmploeg was gebeurt. En nu voor het eerst Belgische slachtoffers gevallen waren, begon het volk te schreeuwen om een oorlogsverklaring. Ons land en andere landen die maar bleven zwijgen werden als lafaards gezien. Het viel me op hoe vooral oudere mannen deze mening verdedigden. De jongere mannen zoals ik begrepen dat dit mogelijk betekende dat wij zouden gaan vechten. Japan viel snel, ze waren afgesneden van hun bondgenoten en vielen snel zonder de noodzakelijke voorraden om zich te blijven verdedigen. Op 27 december 2057 was Japan verslagen. De keizerin weigerde in gevangenschap te leven en pleegde zelfmoord, maar haar zoon was reeds lange tijd voordien naar een veilige plaats gebracht op haar bevel, zodat hij haar zou kunnen opvolgen als keizer van Japan. Het was een zwarte dag voor de geallieerden. Japan was een grote bondgenoot die gevallen was. De Verenigde Staten werden bedreigd. De Europese landen die nog geen oorlogsverklaring hadden uitgesproken deden het nu snel na elkaar. België stapte op donderdag 3 januari 2058 in de derde wereldoorlog.
Ik ontving mijn brief op 14 januari 2058. Ik moest de trein richting Mechelen nemen op 21 januari 2058 waar ik mijn training zou krijgen als militair.
