"Danny, net als ik denk je te kennen, doe je weer iets wat ik niet verwacht” lachte Donny.

“Wat bedoel je?”

Hij stak zijn sigaret op, streek even door zijn zwarte haren en legde zijn voet te rusten op de bank tegenover hem.

“Wel?” vroeg Nick.

“Het is simpel, hij is de pooier van de club.”

Ik begon te lachen.

“Echt waar, je hebt de heetste voor jerzelf gehouden en trakteert ons op de rest. Dat is waarom jij en niemand anders korporaal bent. Je weet wat we nodig hebben.”

“Nog een lul tussen de deur?” glimlachte Bert.

“Bert, dat ligt gevoelig.”

“Waarschijnlijk wel” lachte ik.

“Maar hij is er wel klaar voor” ging Donny verder.

“Om opnieuw tussen de deur te zitten?” vroeg Nick.

“Hey Nick, jij zit in mijn team.”

“Welk team?” vroeg ik.

“De echte mannen onder the Lawdy Boys. Wees nu eerlijk, liedjes zingen voor vrouwen is niet bepaald mannelijkheid uitstralen.”

“Wees nu eerlijk, Donny. Ik had gisteren seks en jij lag met jezelf te spelen in een slaapzaal vol mannen.”

“Goed punt, maar onderschat nooit het genot van het betere handwerk. Al wat je zelf doet, doe je goed.”

Ik glimlachte naar Badru, hij onthield zich meestal van deze gesprekken. Ik wist niet of hij het storend vond of te verlegen was om erover te spreken.

“Wat denk jij Badru?” vroeg ik tot ieders verbazing, Badru incluis.

“Ik weet het niet” lachte hij verlegen, “ik wil er gewoon niet mee tussen de deur zitten.”

“Badru” begon Donny “je leert snel en je leert goed.”

“Dank je, Donny.”

“Graag gedaan.”

“De wijze levenslessen van Donny Nelissen” glimlachte Francis.

“Het wordt ooit een duur boek” reageerde hij.

“Donny ik mag hopen dat jij even snel schiet als dat je reageert op idiote praat” zei ik.

“Wees maar zeker” lachte hij zijn tanden bloot.

De sigaret stak losjes in zijn mond terwijl hij ons verder animeerde. Zoals steeds met vele handgebaren zodat niemand zijn aandacht kon afdwalen naar wat er mogelijk op andere tafels gebeurde.

De meisjes kwamen zoals steeds later. We hadden dan maar wat gedronken in das Stube. Gelukkig hadden ze er meer dan wat hun naam doet vermoeden. De naam verwees veeleer naar een eerder functie van het gebouw, dan naar het restaurant. De dames zagen er goed uit en voor een soldaat die lang geen vrouwen naast zich had gezien, was dat mooi meegenomen. Els stapte op me af en begroette mij met een kus. Waarop Donny Mirthe vragend aankeek.

“Hij wil een tweede keer tussen haar deur” hoorde ik Francis lachen.

“Tussen mij deur? Is dat subtiele vieze praat van soldaatjes?” vroeg Mirthe.

“Ja, dat is het. Donny zou graag is tussen jouw deur zitten” lachte Bert.

Ik schudde het hoofd richting Mirthe.

“Ach zo? En wat ga je daarvoor precies doen, Donny?” vroeg Mirthe.

“Wel jij gaat alles doen, ik ga hier gewoon bij jou blijven zitten.”

De sfeer was snel gezet. In groep is zoiets nooit moeilijk en ik ging er vanuit dat gezien de oorlogssfeer elk van ons graag wou genieten van elk moment. Mijn aandacht ging uit naar Badru die opnieuw bij Liesbeth zat. Het meisje dat hem in Mechelen meevroeg om te gaan dansen, leek wel interesse te hebben in onze reus. Het ging Badru goed af, hij maakte weinig grapjes, maar sprak over alles wat hij zag. Het liet zijn aaibaarheidsfactor alleen maar stijgen. De meisjes toonden hun interesse en mijn maten gingen er gretig op in. We zakten samen af richting een betere bar dan das Stube en vonden die in Der Brauer, volgens ons moest het er wel goed zijn. Drank werd er niet gebrouwen, maar feestjes bouwden ze er wel. Soldaten en vrouwen stonden er te dansen, terwijl een bandje vrolijk muziek speelde.

“Dit lijkt wel ok” zei Sara.

“Ik denk het ook” zei Niels.

Hij nam haar bij de hand en ze stapten richting de dansvloer. Ik liep achter Donny aan naar enkele lege tafels, toen mijn hand werd gegrepen.

“Waar denk jij dat je naartoe gaat?”

“Naar die lege tafel.”

“Jij mag ook wel is met mij dansen, lieverd.”

“Els, ik...”

“Geen excuses, kom maar mee.”

Ik moest even lachen, een excuus werkt ook nooit in zo'n situaties. Ik volgde haar naar de dansvloer en begon met haar te dansen. Niet veel later stond ook Badru opnieuw te dansen. Ook Derrik en Francis volgden snel, de jongens waren zeker niet slecht op de dansvloer. Ze waren de enige drie die zelf de vrouwen meesleurden op de dansvloer. Ik probeerde zoals steeds wat dingen uit, in de hoop dat het bevredigend genoeg was voor mijn danspartner. Ik denk dat Els heel lief as die avond. Soms stopte ze een lachje weg als ik een foute pas zette. Maar al bij al amuseerden we ons goed. Vooral wanneer de band even stopte en er enkele liedjes uit de boxen weerklonken brulden we in groep mee. Drank vloeide rijkelijker dan goed was voor ons.

“Wel Danny, je hebt ze er weten uit te pikken.”

We keken samen hoe Badru met Els danste. Wat dansen betrof kon ze met Badru beter uit de voeten dan met mij. Maar ze amuseerden zich en ik had weinig zin in domme jaloezie. Ik maakte me ook weinig zorgen, Badru had zijn handen al vol met Liesbeth.

“Ik moet nog iets doen” zei ik.

“Juist, ik ga mee naar de wc!” riep Donny.

“Ik moet toch niet naar de wc, Donny?”

“Neen, ben je daar zeker van?”

“Neen” lachte ik met mezelf.

“Dan kan je beter wel gaan.”

“Een goed idee, ik ben wel een beetje tipsy.”

“Korporaal, u bent zat.”

“Neen, tipsy, want ik weet heel goed wat ik straks ga doen.”

“Naar de wc gaan” wees Donny richting de wc.

“Ja, maar daarna é.”

“Dan moet ik niet meer naar de wc, Danny.”

“Hey Donny, ik heb nog niet met jou gedanst” onderbrak Mirthe ons.

“Donny” zei ik.

“Wat, korporaal?”

“Jij hebt nog niet met haar gedanst?”

“Neen, korporaal.”

“Dan verdien je een lul tussen de deur. Het is waar é, Mirthe?”

Mirthe knikte.

“Zie je, Mirthe zegt dat het waar is.”

Donny knikte even, stond op en stapte richting Mirthe. Hij bood haar zijn arm aan en begeleidde haar naar de dansvloer. Terwijl iedereen danste, greep ik naar mijn borstzak.

“Ik moet dat maar is gaan doen” zei ik luidop.

Ik begon mijn lange weg naar het podium waar het bandje al opnieuw aan het spelen was. Ik bleef wachten tot het liedje voorbij was en deed dan teken naar de bandleider. Hij kwam naar me toe en na enkele woorden glimlachte hij instemmend. Ik liep via het trapje het podium op en achter mij begon Lawdy, miss Clawdy te spelen. Enkele hoofden draaiden richting het podium, waarop mijn maten begonnen te schreeuwen.

“Rustig, rustig” sprak ik door een microfoon “ik ga niet zingen. Maar ik wil wel iemand naat hier vragen. Els kan je even komen?”

Met het schaamrood op de wangen werd ze door mijn vrienden naar het podium begeleid. Ze keek mij met een knalrood hoofd aan.

“Wat ga je doen?” fluisterde ze.

“Het is misschien een beetje gek, maar ik ben hier heel zeker van, Els.”

Ik ging op één knie zitten en de hele zaal werd stil. Het was nu pas dat ik besefte hoe groots de volgende woorden werkelijk waren. Els sloeg haar handen voor haar gezicht en keek mij met enkele tranen in de ogen aan, ze schudde met ongeloof het hoofd.

“Jij bent gek” fluisterde ze.

“Neen, ik ben zeker. Els, Wil je met mij trouwen?”

De doodse stilte vroeg om een snel antwoord. Ze knikte met tranen in haar ogen en kwam op mijn knie zitten. Ik schoof de ring die ik die dag kocht over haar ringvinger en kuste haar.

26-12-2010 om 21:30 geschreven door David  

Voor eeuwig en altijd

De oorlog leek ver weg na de voorbije nacht. In haar kamer leek het alsof de oorlog nooit was gestart. Geen laatste nieuwtjes van het front, geen gedonder in de verte van inslaand artillerievuur, geen gewonde soldaten die schreeuwen om hulp. In deze warme kamer sliep een vrouw in mijn armen en wakker worden was nooit zo heerlijk als nu. Haar gezicht zat verstopt tussen haar weelderige bruine krullen, ik streek ze weg, zodat ik kon kijken naar haar sneeuwwitte huid met natuurlijk roze wangen. Soms maakte ze een vreemd smakkend geluidje in haar slaap. Het was een zoveelste lieve trek die ik de voorbije uren kon ontdekken. Ik wou haar niet wekken en hoefde dat ook niet te doen. Voor ik het zou kunnen, werd er op de deur geklopt. Met slaperige ogen keek ze op.

“Goeiemorgen” fluisterde ze.

“Tot nu toe was het een goeiemorgen” glimlachte ik.

Opnieuw werd er aangeklopt. De persoon achter de deur werd duidelijk ongeduldig. Els stond op en nam haar slip en hemd en trok deze snel aan. Net voor ze de deur opende gooide ze met een glimlach mijn boxershort naar mijn hoofd.

“Gelukkig worden ze in Hamburg wel gewassen” zei ik.

“Goedemorgen sergeant. Wij zijn opzoek naar Korporaal Liets?”

“Die is hier.”

“Hij moet zich melden bij zijn oversten, hij was onwettig afwezig.”

Een MP stapte naar binnen.

“Menen jullie dit?”

“U moet zich steeds aanmelden, korporaal Liets. U kent de regels. Tenzij u nu een bewijs kan voorleggen dat u de nacht hier mocht doorbrengen, zal u onmiddellijk meekomen.”

“Hoe hebben jullie mij gevonden?”

“Wij weten alles, korporaal.”

“Mag ik ook iets zeggen.”

“Jawel, sergeant.”

“Hij is hier op mijn verzoek. Ik gaf hem het bevel hier te blijven.”

“Sergeant, u weet toch welke gevolgen dit voor u kan hebben?”

“Vertelt u het mij maar.”

“Ik moet dit rapporteren.”

“Doet u maar.”

“U zal moeten meekomen om een verklaring af te leggen.”

“Dat zal ik dan nu doen. Zegt u maar dat hij mij moest bijstaan bij een fysiek onderzoek.”

“Beledigt u nu de MP?”

“Wacht” zei ik “ik zal wel meegaan. Krijg ik even de tijd om mij aan te kleden?”

“U heeft 3 minuten, korporaal.”

De MP sloot de deur. Els keek mij kwaad aan.

“Wat?”

“Waarom doe je dat nu? Ze gaan mij nooit schorsen.”

“En mij wel? Komaan Els, ze kunnen geen soldaat missen. Denk je werkelijk dat dit zoontje van één of andere minister mij zal mogen meenemen naar België om mij daar voor een vuurpeleton te zetten omdat ik één nacht in een ander bed sliep.”

“U kent de regels” herhaalde ze de MP “Wat een idioot!”

“Heel erg subtiel, ik ben er zeker van dat hij dat niet hoorde schat.”

“Waarmee houden ze zich ook bezig!?”

Ik trok mijn boots aan en snoerde ze snel dicht.

“Weet je, lieverd. Zelfs al knallen ze mij nu neer. Ik had een geweldige nacht en die nemen ze mij niet meer af.”

“Dat is waar” glimlachte ze.

“Ik zie je nog.”

Ze gaf mij een kus, ik zette mijn cap op en stapte naar buiten.

“Wel jongens, jullie weten een leuk moment te verknallen.”

“Wij doen enkel onze job, korporaal.”

“Uiteraard, jongens.”

“U weet dat u altijd present moet zijn. Wat zou u doen moesten de Russen Hamburg aanvallen?”

“Een vraagje, soldaat, als u mij toestaat.”

“Ga uw gang.”

“Heb jij al een aanval van de Russen meegemaakt?”

De MP stapte tot aan de jeep en opende de deur voor mij. Hij stapte zelf in zonder mijn vraag te beantwoorden.

“Rijden, Johan.”

“Hallo, Johan.”

Johan zweeg en startte de motor. Hij reed de straat uit.

“Ik vroeg net aan uw maatje of hij al een Russische aanval meemaakte?”

“Korporaal, ik denk dat u beter kan zwijgen” zei Johan, “U ging in de fout, werk dat niet op ons uit.”

“Geen van beiden dus” antwoordde ik in hun plaats.

“Korporaal!”

“Voor alle duidelijkheid. Bij een Russische aanval kan je maar één ding doen, wegduiken en hopen om niet geraakt te worden. Mij lijkt het dan niet veel uit te maken of ik onder die knappe sergeante haar bed duik of naast een kast in de kazerne.”

“U moet er zijn, korporaal. Verder mag u doen wat u wil, maar blijkbaar is dat te moeilijk voor u.”

“En waar zaten jullie toen Szczecin werd platgebombardeerd? Aan het genieten van een luxebed? Een luxemaaltijd gekregen op bevel van pappie?”

“Korporaal, ik raad u ten zeerste aan u mond dicht te houden...”

“Of wat?”

De MP draaide zich opnieuw om en keek kwaad voor zich uit. Ik besloot de rest van de weg te zwijgen. Aan de kazerne werd ik uit de jeep gelaten en begeleid naar Onderluitenat Priem. Ik begroette hem.

“Ter plaatse, korporaal.”

Hij rommelde wat door zijn papieren. Beide MP's namen achter mij plaats. Ik voelde mij als een ontsnapte gevangene bij de vijand. Niet dat ik kon weten hoe dat voelde, maar ik beelde het mij zo voor.

“Waarvoor zijn jullie hier?” vroeg de onderluitenant.

“Korporaal Liets tekende geen present deze nacht, onderluitenant. Bovendien was hij enorm...”

“Jongens, waarmee zijn jullie bezig?”

“Onze job, onderluitenant.”

“Wat willen jullie nu dat ik doe? Hem tegen de muur plaatsen?”

“Wij moeten toezien op de...”

“Ja, dat weet ik. Jullie mogen gaan, hij zal zijn straf krijgen.”

De MP's verlieten het bureau. Ik bleef voor de onderluitenant staan, terwijl hij door zijn papieren bleef gaan. Hij nam een hoopje bij elkaar en klopte het samen op zijn tafel, vervolgens keek hij op.

“Wat hebt u te melden, korporaal?”

“Wel, ik verbleef bij sergeant Dillemans van de logistiek.”

“Juist, moet ik vragen wat je er deed of is mijn gok juist?”

“Sergeant Dillemans is mijn vriendin, onderluitenant.”

“Ik herinner mij jou. Jij was diegene die de hele luftwaffe op het Russische leger wou gooien.”

“Dat klopt, onderluitenant. Mijn verontschuldigingen voor mijn ongeremdheid.”

“Ik kan jou wel begrijpen, korporaal. Wij willen ze net zo graag afmaken.”

Ik besloot niet te antwoorden.

“Maar wat doe ik nu met uw nalatigheid? U bezorgt mij extra papierwerk en overtreed een regel.”

Ik staarde voor me uit en wachtte op mijn straf.

“Maar gezien de omstandigheden, kan ik u moeilijk voor het vuurpeleton plaatsen, korporaal. De logistieke dienst zou me vast gaan haten en ik moet nog een aanvraag voor winterkleding versturen.”

“Met alle respect, onderluitenant. Het is eind maart, is dat nog nodig?”

“Blijkbaar wel korporaal. Het is nog steeds koud en als je ligt te beven, kan je niet goed schieten. Sneeuw moeten we niet meer verwachten, al zou het ons zeker helpen.”

“Het zit ons niet mee” zei ik.

“Niet echt, korporaal. Maar laat het logistieke denkwerk maar aan ons over. Wat uw straf betreft, u mag zich bij de mess melden en u mag daar de administratie voor uw rekening nemen. Uw pas om de kazerne te verlaten vandaag is ingetrokken. Morgen meldt u zich bij mij en dan evalueren we jouw taak. U mag beschikken, korporaal.”

“Jawel, onderluitenant!”

Ik stapte naar buiten en liep richting de mess, de luitenant van de mess was al op de hoogte van mijn straf en duwde een clipboard met papieren in mijn handen.

“U mag de stock nakijken, u heeft hiervoor 30 minuten. Daarna mag u zich bij mij melden, korporaal.”

De straf viel best mee. Al moest ik bekennen dat het knap vervelend was. Ik keek naar de rekken en begon aan te vinken. De gekoelde ruimte maakte het werk niet bepaald aangenamer. Op een half uurtje de hele ruimte checken was al evenmin eenvoudig. Ik moest vaak genoeg het laddertje op om te kijken wat er precies in de dozen zat. Nooit zag ik zoveel conserven bij elkaar, het leek op één van de winkels die ik wel eens zag in hele oude films. Enkel blikken zonder etiketten. Gelukkig kan je op het deksel terugvinden wat erin zat. Het keukenpersoneel wist vast wel wat waar stond. Ik besloot gewoon rek na rek te bekijken en dan aan te duiden wat er was en welke hoeveelheid. Je telde ze per doos. Naast sommige dozen stonden enkele afzonderlijke blikken, die schreef je er dan bij. Zo kregen ze een juiste visie op wat er was en wat er moest aangevraagd worden. Het was wel duidelijk dat deze dag saaier zou worden dan de vorige.

“Dus je hebt een hele dag de keuken gedaan?” vroeg Donny.

“Ja, het was geweldig.”

“En dat allemaal voor één keer seks?”

“Ongeveer.”

Donny keek me vragend aan.

“Wat?”

“Wat betekent ongeveer seks?”

“Wel, ik sliep er enkel.”

“Dus geen seks?”

“Wel seks.”

“Je maakt het ingewikkeld.”

“Ik moest er 's nachts zijn en toen sliep ik.”

“Wanneer was er dan seks?”

“Overdag.”

“Seks bij zonlicht...”

Ik verwachtte alweer een Donny-filosofie.

“Dat doe je toch niet in een kamer?”

“Waarom niet?”

“Wel in je kamer heb je meestal 's nachts seks of als het echt te gortig is, rare dingen zoals iets met extra werktuigen of huisdieren ofzo.”

“Wat?”

“Wel als je overdag seks hebt, dan doe je dat op publieke plaatsen. Alles is dan open, kledingwinkels, café's, restaurants, cinema...”

“De cinema? Jij hebt seks in de cinema?”

“Wel... Het is er toch donker?”

“Alsof het de normaalste zaak van zijn leven is.”

“Is het ook” lachte Donny.

Ik begon mijn bed op te maken, terwijl Donny verder ging.

“Feit is dat aangezien je binnen bleef het iets kinky moest zijn.”

“Donny, ik deed niks kinky.”

“Komaan, details. Hoe is ze?”

“Geweldig.”

“Geweldig als in hard?”

“Neen, gewoon geweldig zonder meer.”

“Er moet toch iets meer zijn? Doet ze niks speciaal?”

“Donny, ik ga je niks vertellen.”

“Ai neen, het is niet waar.”

“Wat nu weer?”

“Ik heb nog 1 vraag.”

Ik keek hem verveeld aan en verwachtte mij aan een vraag over een bewakingshond of iets dergelijks.

“Heb je het melige zinnetje gezegd?”

“Welk zinnetje?”

“Ik hou van jou, Els. Jij bent mijn alles” tuitte Donny zijn lippen.

“Wat maakt dat uit?”

“Wel ik denk dat je het eruit smeet, anders zou je waarschijnlijk al lang iets gezegd hebben over Els in bed.”

“Wel, je hebt gelijk. En zij zei het ook.”

Donny glimlachte en gaf me een schouderklopje.

“Dan is die oorlog toch ergens goed voor geweest man. Geniet van haar.”

Ik wist niet wat ik nu moest zeggen, zijn traditionele pesterijen bleven achterwege. Hij stapte zingend de zaal uit. Het liedje deed mij terugdenken aan die ene avond in Mechelen. Ik besloot om er snel een herinnering aan toe te voegen en Els op te zoeken.

Op mijn wandeling had ik tijd om na te denken over onze relatie. Ik was enorm zeker over de relatie. Het voelde helemaal juist aan en ik wou niet met lege handen aankomen. Ik zocht naar het juiste winkeltje in de straten van Hamburg, mijn soldij was voldoende om haar iets te kopen. Het uurtje rondwandelen hielp mij verder wakker te worden. Ik stond voor haar deur en klopte aan.

“Ja?”

Ik stapte binnen en zag haar aan haar tafel zitten. Ze was aan het schrijven. Ik stapte op haar af, ze sloot het boekje en ging in op mijn vraag om een kus. Ik gooide mijn cap op haar bed en ging langs haar zitten. Ik gaf haar een kus op de wang en keek naar het schriftje.

“Wat is dat?” vroeg ik.

“Mijn dagboek.”

Ik keek vreemd op.

“Wat?”

“Moet dat niet mooier zijn dan een gewoon atomaschriftje?”

“Jij vergeet dat het oorlog is.”

“Wat staat er dan allemaal in?”

“Dat is privé.”

Ik trok een pruillip.

“Dat helpt niet” lachte ze.

“Ik kon proberen. Kom ik erin voor?”

“Neen, tuurlijk niet. Alsof jij iets betekent in mijn leven.”

“Oké, ik snap het. Je mag de ironie opnieuw wegstoppen.”

“Ja, je staat er in. Maak je geen zorgen.”

“Eigenlijk maak ik mij nu juist wel zorgen.”

“Waarom?”

“Ik wil wel weten wat je over mij denkt.”

“Dat valt goed mee.”

“Maar daarmee weet ik niet wat je over mij denkt.”

“Je komt er ooit wel achter.”

“Maar wat als ik morgen sneuvel?”

“Zeg zoiets niet, Danny.”

“Kan toch?”

“Ja, maar daar denk ik liever niet aan.”

“Ik ook niet, maar of de kogel door of naast mij gaat, is kwestie van details.”

“Zorg dan dat je achter een muur staat wanneer de Russen schieten.”

“Ooit gaan we moeten terugslaan.”

“Waarom praten we hierover?”

“Geen idee, ik wou weten wat je over mij schreef.”

“Dat weet je al.”

Ik streelde door haar haren, wat ze beantwoordde met een glimlach. Ze nam mijn hand vast en gaf mij een handkus. Ik nam haar stevig vast.

“Maak je maar geen zorgen. Ik kom terug, dat beloof ik.”

“Je moet.”

“Zullen we iets gaan doen?”

“Dat is goed, ik ga mij even klaarmaken. Wacht hier maar.”

Ze verliet de kamer en liet haar dagboek onbewaakt achter. Ik keek er even naar en vroeg me af wat erin stond, maar zorgen hoefde ze zich niet te maken. Ik liet het liggen, ik weigerde erin te kijken. Ze had gelijk, ik wist wat ze van mij dacht. Anders was het gevoel nooit zo zeker geweest. Dit bewees voor mij opnieuw dat mijn gevoel juist was. Het was niet ingebeeld, ik had geen echte behoefte om het schriftje te openen. Zij wou het niet, dus ik deed het niet.

Toen ze de kamer binnenstapte, keek ze even naar haar schriftje. Ze keek mij glimlachend aan.

“Je hebt het niet geopend.”

“Hoe weet je dat?”

“Anders zou er iets aan mijn schriftje zijn verandert, wat nu niet het geval is.”

“Ach zo, een val.”

“Ja, tegen vreemde jongetjes die graag in mijn privé-leven neuzen.”

“Daar hoor ik dus niet bij. Ik weet trouwens wat erin staat.”

“Ach zo?”

“Ja, geweldig in bed, kan geweldig kussen, razend knap...”

“En een hoge eigendunk. Wat dat geweldig in bed betreft, ben je wel heel zelfzeker é.”

“Ik hoorde je toch niet klagen?”

“Dat is waar.”

“Daarbij ik had een goede sparingpartner.”

Ze stapte glimlachend haar kamer uit.

“Zullen we?”

“Natuurlijk.”

We kuierden rond in Hamburg en nuttigden ons middagmaal in een restaurantje dichtbij onze kazerne. Het logische gevolg was dat er geregeld een maat bleef babbelen. Het was niet de beste keuze, maar vreselijk was het ook niet. Het deed ook Els deugd om te zien dat alle Lawdy boys nog in leven waren. Deze kenden ze het beste.

“Ik vind dat we vanavond nog is een avondje met de groep moeten doen” zei ik.

“Dat lijkt mij leuk. Ik zal de anderen vragen om met mij mee te komen.”

“Goed idee, ik heb immers geen zin om jou te delen met de vrienden.”

“Waar spreken we dan af?”

“Ik zal met de mannen naar jullie plek komen.”

“Neen, we zullen aan dit restaurant afspreken. Onze slaapplaats ligt te ver van de leuke café's.”

“Ok dan, jij bent hoger in rang.”

“Onthoud dat maar” lachte ze.

“Waarom ben je eigenlijk sergeant?”

“Twijfel je aan mijn capaciteiten?”

“Neen.”

“Er werd gewoon gekeken naar scholingsgraad en tijd in het leger. Bijgevolg werd ik sergeant, het stelt weinig voor, ik geef nauwelijks bevelen. Het hoeft ook niet, iedereen kent haar taak.”

“Dat is leuk.”

“Dus, jij neemt waarschijnlijk meer levensnoodzakelijke beslissingen dan ik.”

Ik dacht even terug aan het moment op de heuvel. Nick mocht niet vuren, dat was het soort beslissingen die Els bedoelde.

“Waaraan denk je?”

“Niets, het zou de sfeer niet helpen.”

“Ik wil het wel weten. We zijn niet enkel een koppel voor de leuke dingen.”

“We hebben slechts één verkenningsmissie gedaan. Daar hebben we de Russen de loef kunnen afsteken.”

“Dat is een goed ding.”

“Ja...”

“Toch?”

“Even daarvoor stonden we op een heuvel om de Russische troepen te observeren. We zagen hoe een aantal Russische soldaten een vader en zijn zonen uit een schuur haalden. Het werd snel duidelijk dat ze hen zouden neerschieten. Nick wou het vuur openen, maar ik gaf het bevel om niet te schieten. De man en zijn twee zonen werden neergeschoten, één van de zonen werd nog aangemaand te gaan lopen, waarop de Russische soldaten het vuur openden. Sinds dat moment is mijn relatie met Nick verzuurd.”

“Hij draait wel bij.”

“Dat weet ik niet.”

“Vast wel. Hij moet ook beseffen dat je die mannen niet wou laten sterven. Je deed het om de juiste redenen, je mannen beschermen.”

“Op dat ogenblik leek het waarschijnlijk egoïstisch. We zijn immers soldaten, die moeten in oorlogstijd de burgers beschermen.”

“Neen, jullie moeten de oorlog winnen. Dat beseffen de burgers ook wel, er zullen burgers sneuvelen.”

“Dat is gemakkelijk gezegd.”

“Dat weet ik ook wel, maar jullie taak is de oorlog winnen en daarvoor heb je soldaten nodig. Als jullie daar waren gesneuveld enkel om een drietal Russen neer te schieten, zouden jullie niet aan die taak kunnen bijdragen.”

Het was maar een zoveelste uitleg voor wat we hier deden. Een oorlog winnen, ik vroeg me af of ze goed besefte wat er gaande was. Tot nog toe deden we niets dat leek op een oorlog winnen. We werden enkel beschoten en trokken terug hopend dat anderen ons zouden redden. De moedige soldaten vanuit de films zag ik tot op heden nog niet.

Tijdens het avondmaal zaten we wel vaker samen, het samenhorigheidsgevoel stimuleren heette dat. Het kind moest een naam hebben. Ik zag hoe Niels zijn eten naar binnen schrokte. Het leek alsof hij in geen jaren meer gegeten had. Het ontging ook de anderen niet.

“Honger, Niels?” vroeg Bert.

“Nogal, ik had deze middag niets gegeten.”

“Hoe kwam dat?” vroeg ik.

Niels negeerde zoals steeds mijn vraag en wachtte op een volgend antwoord. Ik begon er de pest in te krijgen en had zin hem hierover aan te pakken.

“Weet iemand iets om te doen?” vroeg Francis.

“Heb je geen date?” vroeg Donny.

“Neen, maar jij leeft ook op droog zaad.”

“Ik weet wel iets” onderbrak ik hun conversatie.

“Wat dan?” vroeg Derrik.

“Els vroeg om nog eens samen weg te gaan, zoals in Mechelen. Ze wachten straks op ons aan restaurant Das Stube net buiten de kazerne.”

“ 21-12-2010 om 00:00 geschreven door David