Ik keek met kleine oogjes richting het geluid en zag de sergeant in vol ornaat klaarstaan. Hij stapte richting het bed van Niels.
Wel soldaat Roelandts! Waar blijft mijn antwoord!?
Op wat, sergeant?
Ik leg niet graag dingen twee keer uit, Roelandts
De sergeant duwde Niels met zijn voet het bed uit. Ik was ondertussen uit mijn bed geraakt en stond aan het voeteinde van een onopgemaakt bed. Ik zag hoe de anderen ook recht krabbelden met kleine bloeddoorlopen ogen. De occasionele kreun doorbrak de dreigende stilte. Ik keek naar onze bedden en wist dat dit een heel erg lange ochtend zou gaan worden.
geef acht... riep Niels.
Laat maar Roelandts! Jullie zijn het meest achterlijke hoopje ongeluk dat ik ooit zag. Zijn wij soms vergeten om hoe laat wij op een traditionele werkdag opstaan, soldaat Nelissen!?
kwart voor zes op het appel, sergeant.
Hoe laat is het nu, Nelissen!?
tien voor zes, sergeant.
En waar zijn mijn soldaten, Laeremans!?
Te laat, sergeant.
Te laat!? TE LAAT! Neen, ik heb geen soldaten! Ik heb een acht luie apen die zich een stuk in hun kloten zuipen in plaats van zich als een soldaat te gedragen. Aangezien dit jullie appel is en jullie jezelf zo presenteren als soldaat, mogen jullie in dit nieuwe uniform aan een eerste oefening beginnen! Jullie gaan nu naar buiten en beginnen aan enkele rondjes in de modderpoel!
Ik keek naar mijn shortje en T-shirt en dacht aan de koude winterochtend.
Maak dat jullie in die modderpoel zitten! Daar horen jullie, varkens! Jullie gaan vandaag dat uniform terugverdienen! En alleen ik zal hierover beslissen en zolang jullie het niet hebben terugverdient, is dit jullie uniform!
We liepen naar buiten, richting de modderpoel. De koude wind streelde onze huid en sneed langs onze oren en neus. We liepen de modderpoel in en begonnen aan onze rondes. De sergeant stond langs de modderpoel en raasde gewoon door.
Als julie denken dat jullie het van mij zullen halen, vergeet het! En het is oorlogstijd, varkentjes. Dienstweigeraars krijgen de krijgsraad en daarna de kogel! Weet je wat dat betekent, soldaat Wiels!?
Neen, sergeant!
Dat jullie nog heel lang met mij opgescheept zitten!
We strompelden verder door de modder die dieper dan ooit leek. Ik voelde de vermoeidheid snel opkomen en hoopte dat dit niet al te lang zou doorgaan. Ik zag hoe de anderen geregeld vielen, maar ik kon mij overeind houden. Ik liep ook iets voor hen uit. De drank was blijkbaar nog steeds niet uit hun lichaam. Ik was blij dat Els mij het meegevraagd voor een wandeling, anders was ik er vast ook zo aan toe. Ik zag hoe Francis stond te braken langs de zijkant. De sergeant stapte kordaat op hem af en gaf hem een schop tegen het achterste. Hij viel in zijn eigen braaksel en krabbelde langzaam overeind.
Denk jij dat je ongestraft mijn modderpoel smerig mag maken, Vereiken!? Je hebt er zojuist voor gezorgd dat je team enkele rondjes extra zal lopen! En zolang je stilstaat blijf ik tellen, dat word het aantal rondes die jullie gaan lopen!
Francis ging rechtop staan.
Eén, twee, drie, vier!
Hij verplaatste zijn voeten en begon te lopen.
Dat zijn vier ronden bovenop twintig extra ronden voor het bevuilen van mijn modderpoel! En reken daarbij nog een onbekend aantal rondes die ik van bij het begin in gedachten had, varkentjes! Dan weten jullie dat dit een heel erg lange ochtend zal worden!
Enkele rondes later kon ik enkel nog maar verder stappen. Ik kreeg met moeite mijn voeten omhoog en kan geen pap meer zeggen. Ik keek gewoon voor me uit en zette een volgende stap. Ik voelde dat ik elk ogenblik kon vallen.
Ik ben deze oefening beu, varkentjes!
ik haalde opgelucht adem en keek naar de sergeant. De grijns op zijn gezicht voorspelde echter weinig goeds.
Ik denk dat het tijd is voor een klimtoren! In looppas naar de toren en elke keer jullie wandelen, zal ik tellen en zo weten jullie het aantal keren jullie over de toren in en uit zullen kruipen! En ik word oefeningen snel beu, dus als het mij te lang duurt raak ik slecht geluimd en ik dacht een leuke dag te hebben! Dus verbrod die dag niet!
De klimtoren is een leuke oefening om één keer te doen, maar met deze kledij en net een uurtje in de modderpoel achter de rug was mijn zin in deze toren compleet weg. Aan de zijkant van de toren zitten buizen die door elkaar lopen, langs daar klim je naar boven. De toren is twintig met hoog. Je klikt je vast met een veiligheid en je vertrekt. Het leek mij onverantwoord om dit op deze manier aan te pakken, maar onze sergeant was onverbiddelijk. Het broekje schuurde tegen mijn huid en zorgde na een eerste klimbeurt al voor irritatie. Ik wist dat ik hieraan een brandwonde zou overhouden. Bij elke klimbeurt voelde ik mijn armen zwaarder worden. We hadden gelukkig geen seconde gewandelt. Lopen zouden we toch moeten doen, dus we hadden traag richting de toren gelopen. Ik zag hoe Bert net boven me naar boven krabbelde, ik zuchtte even en begon opnieuw te klimmen.
Hoor ik daar iemand zuchten!? Dat betekent één extra klim voor onze aapjes!
Ik ergerde mezelf in alles wat de sergeant zei, maar vloekte op mezelf. Ik kon beter lachend de toren opklimmen, misschien ergerde de sergeant zich dan en zouden we naar een volgende oefening gaan.
Ik probeerde meer lucht door mijn lichaam te laten gaan, terwijl ik voor de hindernissenbaan stond. Ik keek naar de sergeant die iets aan het zoeken was. Ik was blij dat hij het niet leek te vinden, het maakte dat ik wat meer tijd had om op adem te komen.
Plots kwam hij met enkele rugzakjes aangewandelt, ze leken niet bepaald groot dus echt zorgen maakte ik mij niet.
Dan gaan we nu naar een combinatie van aapjes en varkentjes, dus hier moeten jullie je wel goed voelen, veel modder en het nodige klim- en klauterwerk. Is het niet, Laeremans?
Ja, sergeant
Ik was verwondert dat hij nog lucht had om hem te antwoorden. Ik haatte zijn inleidingen, er zat steeds een grote, duidelijk zichtbare adder in het kortgemaaide gras. Hij deed dan ook geen moeite om zijn plezier te verbergen. Zijn ogen onder de dikke wenkbrauwen zouden nochtans vriendelijk kunnen zijn. Ze droegen nu een onheilspellende boodschap uit. Hij deed ons teken om met hem mee te wandelen. Eigenlijk was onze sergeant niet bij de grootsten. De meesten van ons waren groter, we zouden hem zo onder de grond kunnen stoppen. De gedachte alleen maakte mij gelukkig, maar een daaropvolgende krijgsraad hield me tegen. Het kleine sergeantje stapte tot bij een hoopje stenen. Daar was dan de boodschap die ik uit zijn ogen haalde.
Aangezien jullie zo licht gekleed zijn, krijgen jullie wat extra gewicht mee. Jullie dragen allemaal een steen mee in dit rugzakje.
Francis zuchtte en stapte naar de hoop stenen, hij nam er één uit, waarop hij een slag op zijn hand kreeg en deze liet vallen.
Ik kies de stenen, Vereiken!
Francis hield zijn hand vast met een pijnlijke grimas, hij wreef de pijn weg en kreeg een zwaardere steen mee. Nochtans leek hij gewoon de eerste de beste gekozen te hebben. Niemand had nog zin veel moeite te doen om onze tocht draagbaar te maken. De sergeant zo sowieso iets vinden om het erger te maken dan daarvoor. Ik voelde de steen tegen mijn rug drukken. Ik begreep dat ik beter niet zou springen met deze rugzak. Ik wist niet of de anderen dit ook hadden begrepen. De rugzak hing niet strak tegen onze rug, maar hing los van onze schouders. Een sprong zou ervoor zorgen dat deze hard tegen onze rug sloeg. Het leek mij zelfs gevaarlijk.
Sergeant?
Iets te melden, Liets?
Met uw toestemming, sergeant?
Met alle plezier, Liets. Ik hoop dat het een extra steen waard is.
Ik wil iets zeggen aan mijn maten, sergeant.
Een speech, dat levert dan wel twee extra stenen op, Liets!
Niet springen jongens. Die steen gaat hard tegen je rug slaan, wat het allemaal zwaarder gaat maken. We kunnen immers niet rusten, dus bespaar jezelf die pijn.
Inspirerend, Liets!
De sergeant liep naar het hoopje stenen en nam er twee stenen uit. Hij stopte ze in mijn rugzak en gaf mij een schouderklopje. Het extra gewicht liet zich voelen, het zou zeker zwaarder worden. Dit werd een nachtmerrie. Ik merkte ineens de blik op in de sergeant zijn ogen.
Wat denk jij dat je van plan bent, Franssen! Doe die rugzak opnieuw aan!
Ik draaide mij om en zag hoe Bert zijn rugzak in zijn handen hield en deze open maakte. Hij stapte naar de hoop stenen en nam er twee uit. Hij vulde er zijn rugzak mee.
Als hij meer moet dragen om ons te helpen, dan draag ik er meer om hem te bedanken voor de raad, sergeant.
Tot mijn verbazing greep de sergeant niet in. Hij leek zelfs oprecht blij met Bert zijn initiatief. Donny volgde Bert's voorbeeld en kwam met een glimlach naast mij staan.
Hiervoor ga je ooit terugbetalen fluisterde hij.
Ook de anderen namen extra bagage met zich mee en niet veel later mochten we vertrekken. We klauterden door het parkoers, we begonnen over een kleine houten muur. Bert en Badru hielpen er iedereen over. Ik en Donny zaten bovenop de constructie en lieten de rest naar beneden zakken. Daarna hielpen Bert en Badru ons naar beneden. Dat de stenen soms toch tegen onze rug drukten konden we niet vermijden, maar we konden verder. We kropen door de modder onder het cammouflagenet. De rugzak maakte het vervelend. Aan het einde van het net zag ik de sergeant staan.
Sneller, Liets. De vijand zit achter je!
We liepen naar enkele omheiningen waar we over en onder moesten gaan. Ik bleef achteraan en hielp Niels rechtop. We liepen naar de volgende constructie. Daar hingen twee touwen waarmee we over een steile plank moesten geraken. We kropen naar boven, het was inmiddels beginnen regenen, wat de plank gladder maakte. Ik kon niet geloven dat de weergoden ook tegen ons waren. Ik zag hoe Niels doodop uitgleed en Derrik en Badru met zich meesleurde. Badru was op Niels terecht gekomen en deze had zich duidelijk bezeerd. Ik hielp hem recht.
Kom op, naar boven. Verbijt de pijn, Niels!
Badru keek bezorgd naar Niels, ik deed hem teken naar boven te klimmen, waarop hij aan zijn werk begon. Niels wreef over zijn elleboog. Ik zag dat deze bloedde, maar besloot er niets over te zeggen. Ik ging achter hem aan de plank op.
Ik sta vlak achter je, als je valt vang ik je op. Ga nu!
Niels trok zich naar boven, ik hoopte dat hij niet zou vallen. Ik was allesbehalve overtuigt door mijn eigen woorden. Ik voelde dat ik geen grip had op deze plank, maar we raakten beiden boven, waar Badru ons naar beneden hielp. We gingen samen naar de volgende oefening. Daar hingen twee touwen aan een balk.
Naar boven, jongens! Hier mag de rugzak even uit, maar enkel als je gaat klimmen!
Bert en Derrik gingen als eerste. Ze deden hun rugzak uit en klommen zo snel ze konden naar boven. Ze tikten de balk aan en klommen naar beneden. Daar deden ze de rugzak onmiddellijk weer aan. Nick en Francis volgden. Ze klommen naar boven, weliswaar trager dan hun voorgangers. Ik knikte naar Badru en Donny, ze begonnen aan klim.
Wij twee samen Niels, het lukt ons wel.
Niels had nog steeds een pijnlijke grimas, hij had het duidelijk koud sinds zijn val. Onze outfit was allesbehalve wit. Ik zag hoe Donny zijn rugzak om zijn schouders hing, waarop ik de mijne liet vallen. Ik ging aan het touw staan en wachtte tot Niels naast me stond.
Ga maar zei ik.
Niels begon aan zijn klim. Ik probeerde zijn tempo aan te nemen wat de zware oefening nog verzwaarde. Je haalde voordeel uit snelheid bij deze oefening. Eigenlijk had Bert dit moeten doen, hij had veel sterkere armspieren dan ik. Ik durfde zelfs niet te beweren dat ik deze had. Langzaam maar zeker raakten we boven. Niels tikte snel tegen de balk en liet zich zakken. Ik was blij met de knopen in het touw zodat dit iets makkelijker ging. Ik trok mijn rugzak aan.
Dit betekent twee doden, in plaats van één, in ons team, Liets!
Ik liep naar de volgende oefening, een apenbrug wachtte ons op met daaronder koud water. Voor de sergeant was dit vast een leuke oefening. Ik verwachtte eeen rake opmerking, maar deze bleef uit. Eigenlijk gaf de sergeant bitter weinig opmerkingen. Ik had er niet meer op gelet, maar kon er geen enkele oproepen.
We passeerden de apenbrug zonder veel problemen, eigenlijk wou ik deze best opnieuw doen. Het was geen zware oefening, zolang je je balans hield. We liepen langs het water naar de volgende oefening, via balken liepen we terug naar de overkant. Opnieuw was snelheid hier een voordeel. Ik liep als derde over de balken, maar gleed weg en belandde in het water. Ik keek naar de sergeant die met zijn vinger naar het begin van de oefening wees. Ik liep door het water terug naar de kant en kroop eruit. De anderen liepen er vlot over, ik kon niet geloven dat ik de enige was. Nu moest ik erover met natte sportschoenen, waardoor ik al snel weggleed. Kwaad kwam ik boven water, ik keek niet eens meer naar de sergeant en ging terug. Hij had echter de glimlachjes op mijn kameraden hun gezicht gezien, waarop deze mochten pompen tot ik erover was geraakt. Ik zuchtte en besloot dan maar iets trager over de balken te gaan. Ik ging erop zitten en kroop naar de overkant.
Omdat je het als een mietje deed mag je nog eens tien keer pompen, Liets!
Na mijn straf, liep ik samen met de anderen naar de volgende oefening. Er hing een balk over twee palen. De bedoeling was om aan de paal te gaan hangen en naar de andere kan te kruipen. Een vrij simpele oefening, daarna liepen we langs de autobanden waar er enkelen vielen. Ik was blij dat ik mij deze keer overeind kon houden. Aan het einde van deze oefening moesten we naar een eindpunt lopen.
Snel zijn jullie niet, maar ik begrijp dat de koude hier voor iets tussen kan zitten. Dus mogen jullie jezelf een beetje opwarmen.
We volgden de sergeant en kregen de kleding aangetrokken die we moesten dragen tijdens het zwemmen. Wou hij ons nu verdrinken. We waren doodop, ik vreesde het ergste als we nu gekleed moesten zwemmen. Maar voor we het zwembad inmochten, liet hij ons onder een koude douche afspoelen, er mocht immers geen vuil in het zwembad terecht komen. Hij keurde ons lichaam op modderplekken waarna we de outfit aantrokken en klaar stonden aan het zwembad. We doken in het water en begonnen onze lengtes te zwemmen. En opnieuw gaf hij ons geen aantal lengtes. Wel moesten we soms naar de bodem duiken om iets uit het water te halen. Het maakte de oefening enkel zwaarder.
Na een veertigtal minuten liet de sergeant ons uit het zwembad komen, waarop uitgeteld naast het zwembad lagen.
Mooi zo, geen enkele die nog rechtstaat. Dit is mijn remedie tegen een kater! Maak dat jullie je uniform aan hebben en in de mess zitten! Jullie krijgen eten en daarna gaan we verder met een speedmars. Jullie rugzak en wapen staat dan ook klaar en vergeet de drie stenen niet mee te nemen!
Ja, sergeant zeiden we in koor.
We liepen naar onze barrack waar we de drie andere teams tegenkwamen. Ze lachten wat met onze voormiddag en verlieten de kazerne om buiten te gaan eten.
We deden ons uniform aan, vervolgens maakten we onze zak. De stilte was opvallend, enkel het geluid van een wapen dat uit en in elkaar werd gezet, klonk door de zaal. Ik zag hoe Francis zijn bed opmaakte en besloot zijn voorbeeld te volgen. Onze sergeant kennende zou hij elk ogenblik kunnen binnenstormen. Mijn wapen en zak stonden klaar, ik wachtte op de rest.
We moeten die stenen nog gaan halen zei ik.
Donny knikte, we liepen terug naar het parcours en namen er elk een rugzakje op. In de barrak stopten we de drie stenen bovenop ons materiaal. Ik zuchtte, het was pas middag en ik had zin om ermee te stoppen. We liepen naar de mess waar we ongeveer vijftig minuten hadden om te eten. Het gebrek aan pauzes maakte het zwaar, maar ik besefte ook dat we aan het front geen enkele pauze zouden krijgen. Ik recupereerde vrij snel, maar de koude had deze morgen zeker zijn stempel gedrukt. Het eten was niet veel soeps, een bord met ravioli uit blik stond voor me. Ik nam mijn vork en stopte wat in mijn mond. Ik nam het water en goot mijn glas vol. Ik gaf de fles door aan Nick die naast me zat. Ik vond de kracht niet meer om hen water te schenken. De stilte sprak opnieuw boekdelen. Ik wou wel iets zeggen, maar deed het niet. Ik keek voor het eerst rond in de mess. Ooit moest het een eetzaal voor schoolgaande jeugd geweest zijn. Het plaaster bovenaan de muren was afgebrokkeld. De tafels stonden rondom ons, sommige soldaten waren binnen gebleven en nuttigden rondom ons hun maaltijd. Het was vreemd dat er nooit een hele tafel helemaal gevuld was. Blijkbaar was de ééndracht niet in elk team zo goed. Hier en daar zag je een enkeling of een duo aan een tafel zitten. Misschien waren ze ook gestraft of waren ze van wacht. Achter de potten met voedsel stonden enkele mannen die het voedsel op je bord kwakten wanneer je langs liep. Ze zagen er verzorgd uit, zoals iedereen in onze kazerne. Het waren geen oude, halfgewassen mannen. Tot in de keuken golden de regels van het leger. Ik moest bekennen dat ik me niet slecht voelde binnen deze omkadering. Het leger was een goed geoliede machine die steunde op een hiërarchie die werd bepaald door je diensten aan de machine. Iedereen kon er zich in vinden. De zoon van de generaal moest net als de rekruut die geen enkele familie in het leger had, beginnen zonder één streepje op zijn schouder. Als mens droom je van zo een maatschappij, maar dit was vaak niet het geval. Soms klonken er verhalen door de kazerne over een zoon van een minister die dienst weigerde en niet gestraft werd, omdat de minister hem een hand boven het hoofd hield. Sommige mannen waren niet in staat dienst te nemen, maar deze vond je dan toch terug in de kazerne als administratieve kracht, ze probeerden hun steentje bij te dragen. Het respect voor het leger was in het voorbije jaar opnieuw gegroeid. Tot aan deze oorlog was het leger steeds gekrompen, niemand ging uit van een oorlog. Het werd zelfs moeilijker om dienst te nemen bij het leger, lonen krimpten steeds meer in, waardoor enkel mensen die echt gek waren van het leger in dienst traden. Maar nu de oorlog was begonnen, moest iedereen halsoverkop gemobiliseerd worden. Waardoor er nauwelijks genoeg opleiders waren. Bijgevolg zaten wij nu met een sergeant die ons alles moest aanleren en binnenkort zou hij dan naast ons in de modder liggen, schietend op een te sterke vijand.
De oorlog verbeterde er ook niet op, goed nieuws was schaars en dit begon door te wegen, we verloren meer veldslagen dan dat we er wonnen. Tijdens onze middagpauze kregen we te horen dat de gevechten in Hongarije en Slovakije steeds zwaarder werden. De Engelsen leden er zware verliezen tegen een goed getrainde tegenstander. Er kwamen steeds meer berichten door dat de Russen zouden doorbreken. Indien dit zou gebeuren lag het centrum van Europa voor het grijpen en zouden de gevolgen dramatisch kunnen zijn. Ik hoopte opnieuw op het Canadese leger, ik hoopte dat Venezuela snel zou vallen. Zodat de troepen van over de oceanen naar ons konden komen. Nu de helft van Europa nog vrij was, kon er snel een goed plan opgesteld worden. Maar ik wist dat het nooit zo snel zou kunnen gaan. De oorlog was eigenlijk nog maar begonnen en we momenteel verloren we de oorlog.
We stapten naar buiten waar de sergeant ons opwachte.
Mannen, jullie hebben begrepen wat er in Slovakije en Hongarije gaande is?
Ja, sergeant.
Ik kreeg net het bericht van onze oversten. We zullen veel sneller dan gepland ingezet worden. Daarom last ik onze speedmars van deze namiddag af. We beginnen vanaf morgen met extra gezamenlijke oefeningen, zodat jullie zo goed mogelijk opgeleid zijn voor jullie eerste gevechten. Ga nog even de stad in, want dit is mogelijk jullie laatste kans.
We keken elkaar verbaasd aan. We voelden ons allesbehalve klaar om te gaan vechten. Ik zag hoe de anderen lijkbleek en bang om zich heen staarden. Waarschijnlijk zag ik er ook zo uit, ik voelde mijn hartslag en voelde de angst. Ik wist dat dit echt was, ik droomde niet. We zouden sneller gaan vechten dan gedacht.
Liets, volg mij naar mijn bureau.
Ja, sergeant zei ik verdwaasd.
Ik volgde de sergeant, maar mijn gedachten waren allesbehalve bij de les. Ik liep gewoon langs hogere officieren zonder hen te groeten.
Liets, verman jezelf een beetje! Je bent een soldaat, dit is je doel!
Ja, sergeant. Het kwam gewoon nogal onverwacht.
Zo gaat dat altijd, Liets.
Ik stapte zijn bureau binnen en mocht gaan zitten. Het was een ongewone gang van zaken. Normaal kwam je niet voorbij de deuropening en bleef je er mooi rechtop staan. Blijkbaar was de sergeant ook onder de indruk. Zo kende ik hem helemaal niet. Hij opende een lade van zijn buro en haalde er een klein doosje uit.
Liets, ik had jullie laten weten dat ik iemand als korporaal zou aanduiden. Ik heb jullie de voorbije dagen aan het werk gezien. Blijkbaar kan jij deze groep wel bij elkaar houden. Bijgevolg word jij hun korporaal.
Met alle respect, sergeant. Maar is Donny dan geen betere korporaal?
Donny maakt grappige opmerkingen, die jullie laten lachen. Maar in het veld, wanneer er een beslissing word genomen, ben jij diegene die naar voor stapt. Daarnet heb je dat beeld enkel bevestigd met de mannen te waarschuwen. Je had er zelfs extra gewicht voor over.
Ik keek even naar mijn handen en daarna terug naar de sergeant.
Je hoeft niet te vrezen, jij hoeft geen beslissingen te nemen. Dat zal ik nog steeds doen en ik ben niet van plan om snel te sneuvelen. Jij moet mij enkel op de hoogte houden van de gang van zaken binnen het team. Jij weet wat er gebeurt in de barrak, dat weet ik niet.
Daar gebeurt niet zoveel, sergeant.
Jij weet wie beste vrienden zijn. Jij weet wie vermoeid op zijn bed neervalt. Jij weet wie net slecht nieuws kreeg van het thuisfront.
Ik begrijp het, sergeant.
Maak je geen zorgen, Liets. Het is een goed team, jullie werken samen, wanneer het te zwaar word. Die samenwerking mis ik wel nog op momenten dat het minder zwaar is. Dan neigen jullie dat uit het oog te verliezen. Maar ik zag al andere teams waarbij mannen enkel voor eigen succes gaan. Voor eigen succes gaan op een slagveld staat gelijk aan zelfmoord, Liets.
Mag ik iets vragen, sergeant?
Je mag vrij spreken, Liets. Stel alle vragen die je noodzakelijk acht.
Hebt u al op het slagveld gestaan?
Neen, Liets. Ons leger heeft al lang niet meer gevochten. Enkel de ingenieurs werden geregeld ingezet om hier en daar een mijnenveld te ontmantelen. Maar er is al jaren geen schot meer gelost door een Belgische soldaat.
Ik zal niets doorgeven aan de mannen. Hoe staan de andere teams van ons peleton ervoor?
Niet slecht, sergeant Braams heeft soms wat problemen met zijn mannen. Kennelijk zitten er twee mannen in zijn team die het minder goed met elkaar kunnen vinden. Gevolg is dat we hen dwingen veel tijd met elkaar door te brengen in het zwembad of met stenen in een rugzak bij de hindernissenbaan.
Dat zal wel helpen lachte ik.
Dat helpt altijd, Liets. Hoe voel jij jezelf?
Ik weet het niet, sergeant. Ik vrees dat ik niet klaar ben om te gaan vechten.
Niemand is klaar om te gaan vechten.
Het lijkt gewoon alsof ik in een andere wereld heb geleefd de voorbije twee weken.
Dat gebeurt wel vaker, Liets. Je zit hier ook in een nieuwe wereld. En deze vraagt veel energie.
Inderdaad, sergeant. Wanneer zouden we vertrekken?
De eerste berichten geven aan dat de Engelsen het niet lang meer zullen volhouden. Eens het front daar breekt, zullen wij moeten vertrekken. Dus zolang zij het volhouden, zolang blijven wij hier. We gaan jullie de komende dagen dus niet sparen. Jullie moeten zo goed mogelijk voorbereid worden. We hebben een onervaren leger, maar ik geloof dat we een rol van betekenis kunnen spelen. Er zijn al mannen met minder voorbereiding die aan het vechten zijn. De Europese legers stelden nu éénmaal niet veel meer voor.
Misschien moesten we ons iets meer richten op gevechtssituaties, sergeant. En het fysieke iets meer op de achtergrond zetten.
Het fysieke is belangrijk, Liets! Aan een soldaat die goed kan schieten, maar te moe is om verder te wandelen, heb ik niets.
Maak dan zware gevechtsoefeningen, sergeant?
Het is niet omdat je nu twee strepen krijgt, dat je kan beslissen welke oefeningen we doen, Liets.
Sorry, sergeant. Ik probeer mee te denken over wat het team nodig heeft.
Wie was trouwens die vrouw aan de poort gisteren.
Heeft u dat dan gezien, sergeant?
Ik zie alles wat hier gebeurt, Liets.
Ik heb haar ontmoet in een café achter de kazerne.
Ze is van de logistieke eenheid, Liets
Dat weet ik, sergeant.
Behandel haar met respect, Liets.
Geen probleem, sergeant. Ze laat zich niet zonder respect behandelen lachte ik.
Goed, dan zullen we maar over gaan tot de orde van de dag. We gaan naar de barrak. Ik zal daar je strepen opspelden. En vanaf dan spreekt men je aan als korporaal.
Ik volgde de sergeant naar de barrakken. Daar gingen de mannen aan bed staan om de sergeant te groeten.
Ter plaatse rust, mannen. Ik heb Liets meegeroepen om hem mee te delen dat hij jullie korporaal word. Hij wordt dus jullie aanspreekpunt binnen het team. Hij krijgt niet het recht om straffen uit te delen of grote beslissingen te nemen, tenzij ik er niet meer zou zijn. Laat dat duidelijk zijn, Liets.
Ja, sergeant.
Het menselijke trekje dat hij even voordien had getoond, was alweer verdwenen. Het was verbazend hoe vlot hij hierin slaagde. Met weinig woorden spelde hij mij de strepen op. Hij schudde mij de hand.
Proficiat, korporaal. Voor de rest van de dag zijn jullie vrij, mannen. Profiteer ervan!
De sergeant verliet de barrak en de anderen verzamelden zich rond mij. Ze schudden mij de hand en lachten.
Goed dat jij het bent zei Donny.
Is dit nu omdat je als enige niet stomdronken was lachte Derrik.
Geen idee loog ik.
Ik vond het van weinig belang te vermelden waarom de sergeant mij koos. Het zou de moraal niet ten goede komen om mezelf als beste soldaat te presenteren. Ik vond mijzelf ook niet de meest geschikte man. Donny was veel mondiger dan mij en Bert was met voorsprong de fysiek sterkste soldaat van dit team. De beste schutter was Nick, dus ik begreep het niet helemaal. Maar misschien was ik wel de beste wanneer je naar alle punten keek. Ik was diegene die het meeste hoopte dat we snel een team zouden worden. Dit maakt ons sterker, ik ging er vanuit dat dit de reden was. Als dat zou gebeuren waren de mondigheid van Donny, de kracht van Bert en de schutterskwaliteit van Nick verenigd.
We verlieten de kazerne, ik hoopte om Els snel terug te vinden. Ik moest haar zien, ik was ook wel fier op mijn tweede streepje. Ik hoopte toch een beetje indruk te maken.
In het café zag ik haar niet terug. Het was er ook veel rustiger dan de avond ervoor. Waarschijnlijk had dit te maken met het uur. Om twee uur in de namiddag was er weinig volk dat de café's opzocht. Maar ik merkte ook bij andere mannen uit de kazerne op dat ze het nieuws al hadden vernomen. Ik stapte naar de bar en vroeg of de televisie aan kon. We hoopten op wat meer nieuws. De barman zette de televisie aan en al snel volgde er een journaal.
We zagen er beelden van aan het front. Een reporter deed verslag over de stad Debrecen. Deze had het zwaar te verduren gekregen. Op de beelden zagen we de ruïnes van de stad. Deze was helemaal weggeblazen. Er werd ook vermeld dat een andere stad, Miskolc het zwaar te verduren had gekregen. Er werden wapens zoals brandbommen gebruikt. De stad stond nog steeds in lichterlaaie en nieuws van overlevenden waren niet bemoedigend. Ik vroeg me af of de vijand wou reageren over een ruïne. Wat zou de meerwaarde zijn? De reporter wist ons te vertellen dat het front daar aan het breken was. Het engelse leger was er al enkele weken aan het strijden en de moraal was laag. Ook de Hongaarse bevolking was het constante bombarderen van hun steden beu. Steeds vaker vlogen er bommenwerpers richting de hoofdstad Boedapest. Deze was goed verdedigd, maar ook hier lagen gebouwen in puin. De soldaten daar poseerden dan wel trots naast neergehaalde bommenwerpers. Je zag dat iedereen daar besefte dat de strijd bijna gestreden was.
Uit Slovakije kwam geen beter nieuws. Kosice leek sterk op Debrecen. Achter de reporter zagen we troepen wegtrekken. Hun gezichten waren bleek en ongeschoren. Ze stapten weg van het front. De reoprter meldde dat het bevel tot terugtrekken was gegeven. De situatie was er uitzichtloos geworden. De Slovaakse grens was niet langer te verdedigen en er was sprake van Russische tanks die de grens overstaken, zonder beschoten te worden. Ik begreep dat we snel zouden vertrekken. In ander nieuws zagen we dat onze troepen in Polen stand hielden, de gevechten waren er echter minder hevig dan in Hongarije of Slovakije.
Waarom slaan ze nu niet toe in Polen? vroeg Francis.
We hebben er de middelen niet voor zei ik als we hen daar aanvallen is Polen onbewaakt, de Russen zouden onmiddellijk terugslagen en Polen zou vallen.
Denk je?
Ja, het is een bekende taktiek. Zoals een beer uit zijn hol lokken, dan is hij onbeschermd en op vreemd territorium. Zo vang je hem en ook alles wat zich in het hol bevind.
Slovakije en Hongarije kunnen elke dag vallen nu zei Donny.
Ik vrees het ook zei ik Daarna gaan ze zich op Oostenrijk en Tsjechië richten. Voor je het weet staan ze aan de Duitse en Italiaanse grens.
Polen is dan een vogel voor de kat zei Donny.
Net als de troepen aan de Donau zei ik De Italianen zullen hun eigen grenzen gaan verdedigen.
Ze kunnen beter alle bruikbare soldaten terugtrekken naar die grenzen en daar een nieuw front gaan vormen zei Derrik.
Zou jij je eigen land laten vallen? vroeg Donny.
Het leek allemaal wel makkelijk van achter onze tafel, maar we beseften dat deze oorlog nog lang niet de goede richting uitliep. In Turkije was het nieuws al niet veel beter. De Turken kregen het steeds zwaarder en hadden geen enkele steun meer. De Westerse troepen waren druk bezig en konden geen troepen meer missen. Maar ook hun Arabische vrienden konden niets meer doen. Mijn vermoeden dat de Chinezen eerst India zouden aanvallen was fout. Ze hadden Iran al snel op hun knieën gekregen. Syrië, Irak, Koeweit, Libanon, Israel en Jordanië vielen bijna gelijktijdig. Waardoor het Turkse leger zijn kansen om stand te houden dagelijks zagen slinken. Turkse troepen trokken zich steeds verder terug en hoopten om in Ankara te kunnen stand houden. Egypte werd het eerste Afrikaanse land dat zich opmaakte voor de oorlog. Waardoor geen enkel werelddeel nog gespaard bleef.
Maar het nieuws sloot min of meer positief af. De Canadese hoop bleek niet langer een mythe te zijn. We kregen te horen dat deze troepen klaar stonden om ons te helpen, maar er werd niets concreet gemeld. Toch gaf dit nieuwtje ons hoop, maar een feest barstte er niet los.
Toch werd mijn avond iets leuker, toen zij en haar vriendinnen rond zes uur het café binnenkwamen. Ik deed haar teken en ze stapten naar onze tafel.
We zijn nu twee weken ver in onze opleiding. De voorbije dagen doen we steeds vaker militaire oefeningen met de drie andere teams. Ze vallen best wel mee, ze beseffen net als ons dat we enkel op elkaar kunnen rekenen. Toch merk ik dat we vaak tegenover elkaar staan. Het helpt ons peleton om nog dichter naar elkaar toe te groeien. Ik moet toegeven dat ik te snel dacht dat we één groep vormden. Geregeld betrapten we onszelf op situaties waarbij het individu boven de groep werd geplaatst. Met als geveolg dat onze sergeant ons liet pompen of naar de modderpoel stuurde. Het begint nu langzaamaan tot iedereen door te dringen dat dit niet de bedoeling is. Alle straffen worden aan de hele groep gegeven. Zo kwam ik één keer zonder mijn rugzak op het appel. Ik moest er zo snel mogelijk heengaan, de tijd dat ik weg was moest de groep pompen. Geen pretje, vooral als je hun blikken ziet wanneer je terugkomt. Onze sergeant blijft hard, maar soms probeert hij toenadering te zoeken. Ik denk wel dat dit zou kunnen verbeteren indien hij samen met ons zou eten of overnachten. Ik zit nu op mijn kamer een knoop aan mijn vest te binden. Ik was er ééntje vergeten te knopen, waaruit de sergeant concludeerde dat ik die niet nodig achtte. Met zijn mes sneed hij de knoop weg en nu kan ik hem er opnieuw aannaaien. Nogal vervelend wetende dat we nu voor het eerst vrij zijn. Ik was bang dat ons verlof zou ingetrokken worden, maar blijkbaar was mijn vrees ongegrond. Iedereen kreeg zijn verlof, ook ik mocht naar buiten eens mijn knoop er goed aanhing. Ik beet het draadje kapot en keek naar de knoop. Die hing exact goed, ik deed mijn vest aan en zorgde dat alles goed op zijn plaats zat. Ook mijn cap moest mooi op zijn plaats staan. Ik liep naar buiten en liep richting het bureau van mijn sergeant. Het vervelende aan jezelf presenteren op het bureau is dat je constant moet groeten, het hele gebouw loopt vol met onder-officieren en officieren. Je staat dus om de haverklap stil om een groet uit te brengen. Je hebt dan echt vervelende sergeantjes die zich amuseren met je te beoordelen of zelfs ééntje die zijn veter besloot te knopen. Om de één of andere reden moet dat leuk zijn. Na een kleine twintig minuten arriveerde ik bij zijn bureau. Hij keurde snel mijn uniform.
Goed zo, Liets. Je begrijpt dat je als militair netjes gekleed moet zijn. Als je jezelf nog niet kan aankleden, hoe moet een burger dan geloven dat je de vijand kan tegenhouden.
Mijn excuses, sergeant Vervliet.
Ga nu maar, Liets. En als je een meisje aanspreekt, vergeet dan niet dat je bij het leger hoort. Enige klasse is vereist.
Dank u, sergeant Vervliet.
Ik liep door het gebouw, waar de hel opnieuw begon. Ik had veel zin om mijn hand vast te kleven aan mijn voorhoofd. Constant groeten was een achterlijke regel. Ooit was deze afgeschaft, maar enkele jaren terug werd besloten veel van de verloren gegane regels opnieuw in te voeren. De reden was dat ook in het leger iedereen te laks werd. Door strenge regels toe te passen, die ook de hiërarchie laten doorschijnen, groeit het respect opnieuw voor de oversten. Al bij al kon ik dat wel begrijpen. Blijkbaar werd onze maatschappij steeds lakser aan het begin van deze eeuw. Jongeren toonden nauwelijks respect voor anderen, niet alleen het leger besloot terug te grijpen naar oude regels. Ook op scholen en in het arbeidsleven werd men opnieuw strikter. Eigenlijk deed het de mensen geen slecht. In het begin van deze beslissingen pruttelden er veel tegen, maar al snel bleek dat mensen opnieuw respect toonden. De oorzaak moest wel bij de regels liggen.
Ik dacht tussen twee begroetingen door aan de woorden van de sergeant. Een meisje leek mij wel een leuk idee. Ik wist dat Donny er naar uitkeek. Kennelijk had niemand van ons een vriendinnetje dat op hem wachtte. Donny zag het als een groot voordeel, iedereen kon immers zijn 'brother in arms' zijn, Donny wist zijn woorden wel te kiezen. We lachten meer dan eens om zijn 'brother in arms'. Het feit dat er geen vrouwen in onze buurt waren, zorgde ervoor dat onze opmerking wel vaker seksistisch werden. Zo hadden we een wapen de M690, het laatste nieuwe model. Een automatisch machinegeweer dat ik graag hanteerde. Het was een aanvalswapen. Indien we zouden oprukken zouden we dit moeten hanteren. Met 800 schoten per minuut zeker en vast een goed wapen, als je tenminste snel nieuwe kogels in het wapen kon stoppen. Een patroon bestond uit 35 kogels. Je kon er tot op 250 meter goed mee richten. Bij de meesten onder ons droeg dit wapen de voorkeur. Na enkele dagen kreeg het bij ons de bijnaam 'soixante-neuf' of de 'hmm, soixante-neuf'. Hoe we precies aan deze bijnaam kwamen, wist ik niet meer. Wel staat vast dat Donny er iets mee te maken had. Het zorgde ook voor een goede sfeer in de groep, al leek de sergeant niet hoog op te lopen met de bijnaam.
Een ander wapen dat we zeker in onze handen zouden krijgen was een CZ 13. Dit wapen zouden we eerder gebruiken in verdediging. Met twintig kogels per patroon leek het mij eerst een weinig zinvol wapen te zijn. Maar je kon er tot 500 meter ver mee schieten en tot 350 meter ver mee richten. Dit waren dan vooral de goed getrainde schutters. Vreemd genoeg bleek Nick hierin uit te blinken, de sergeant gaf hem op voor een training als sluipschutter. Hij mocht als enige van ons team gebruik maken van een DFN 9. Met dit geweer speciaal ontwikkeld voor sluipschutters kon hij tot 850 meter ver schieten, maar Echt vlot iemand raken zou ongeveer rond de 700 meter zijn, met gebruik van telescopische richtmiddelen. Nick werd dus twee dagen per week uit ons team gehaald om speciale training te volgen. We zouden op hem een beroep kunnen doen om moeilijke doelwitten uit te schakelen. We kregen al de uitleg dat er missies zouden zijn die helemaal rond hem zouden draaien, maar net zo goed kon hij er heel alleen worden op uitgestuurd. Het schrikte Nick blijkbaar niet af, want hij stemde in met de opleiding. Ik benijdde hem niet, maar was blij voor hem. Hij had zijn plaats binnen ons peleton gevonden en leek wel vergroeid met zijn wapen. Hij kon het als snelste in elkaar zetten en draagde er ook het beste zorg voor. Nog geen enkele keer moest hij opnieuw beginnen. Ik had soms de indruk dat ik elke maal iets vergat te reinigen. En mijn snelheid was die van de gemiddelde rekruut. Echt uitblinken met wapens was niet aan mij besteed. Ik kon er mee omgaan en kon ook doelen uitschakelen, maar ik keek niet echt uit naar de eerste gewapende oefeningen met de rest van onze compagnie.
Toch wist ik mij te onderscheiden tijdens veldoefeningen. Het leken eerst gewone scoutsspelletjes, domweg een soort 'grijp de vlag' spel. Al snel kwamen er extra regels bij, zoals niemand mag gezien worden. Probeer langs de bewaking te glippen. Probeer doel X uit te schakelen zonder een heel peleton op je dak te krijgen. Het doel was om zo weinig mogelijk verliezen te hebben. Ik muntte uit door mijn inzicht, ik kon snelle oplossingen bedenken voor problemen. Zo kwam soms ineens een extra peleton vanuit het niets opgedoken. Of die keer dat er ineens een jeep pijlsnel weg en weer reed, met daarin uiteraard onze sergeanten. Op de jeep de nodige wapens om snel een heel peleton uit te schakelen. En daar wij geen wapens bij ons hadden, moesten we wel inventief zijn. Mijn leukste idee was toen de sergeanten ons gewoon aan het opwachten waren. Ze wijkten voor geen meter van de weg die wij moesten oversteken. Ik slaagde erin om zeven van ons over te krijgen, ikzelf bleef achter, ik verzorgde de afleiding. De sergeanten gingen verder op de weg op zoek naar ons en ondertussen konden mijn maten oversteken. Het leek op dat ogenblik een goed idee, maar achteraf kreeg ik te horen hoe dom het wel niet was. Ik verraadde immers dat er vijanden waren. De vijand zou er niet met drie op uit trekken indien het doelwit belangrijk was. Ze zouden misschien versterking inroepen of de spots aanzetten. En wat met de ene man die achterbleef? Op die vraag wist ik geen antwoord, althans leek het mij beter geen antwoord te geven. Ik denk dat Sergeant Vervliet gefrustreerd was, omdat we hen op zo'n simpele manier hadden verschalkt. Dus het had weinig uitgehaald om te zeggen dat we onze sluipschutter zouden inzetten of ze gewoon zouden aanvallen. Onze eigenwijze antwoorden hadden ons wel al meer naar de modderpoel geleid. Om grapjes kunnen de sergeanten ook niet lachen. Het alom bekende grapje, 'dit wapen schiet tot 350 meter ver, wat zouden jullie doen als jullie doelwit op 500 meter staat?', beantwoord je best niet met: 'twee keer schieten, sergeant'. We hadden het aangedurfd en leverde ons twee dagen de toiletten kuisen op. Met een tandenborstel en bij toeval was er één pot volgepropt met toiletpapier en geen ontstopper te vinden. En toen we eindelijk klaar waren, besloten de sergeanten gezamenlijk gebruik te maken van hun toilet waarop we opnieuw konden beginnen. Het was wel de laatste keer dat we een inleiding voor een nieuw wapen onderbraken met een grapje. En toch konden we er nog steeds om lachen, iets wat ons uiteraard ook al overkwam tijdens een appel. Waardoor we al snel weer in de modderpoel aan het ploeteren waren. Wat de sergeant ongtwijfeld moest ergeren was dat we ook daar nog aan het lachen waren. Maar eens de vermoeidheid erin zat, verging het lachen ons. Hij wist ons steeds weer in lijn te laten lopen.
Het lopen was ook zwaarder geworden. Steeds langere speedmarsen en steeds zwaarder geladen. De uitleg was simpel, de kans zat erin dat we dagen moesten rondtrekken. Onze conditie moest dus meer dan top zijn. En onze conditie is er nu al op verbeterd. We verloren allemaal al gewicht. Ikzelf verloor al vier kilogram op twee weken tijd. Het eten speelde daarin zeker een rol. Het was niet dat je geen honger had, maar veel eten deed je niet. Je wist dat je onmiddellijk na het eten een speedmars kon krijgen en dan helpt een volle maag niet. Iets wat we op de derde dag besloten in groep te ervaren. Nadat er ravioli werd geserveerd aten we ons halfdood en minder dan een uur later kotsten we ons halfdood. Wat dan maakte dat we na die dag dood in ons bed lagen. De sergeant wist zeker van aanpakken. Tijdens de zwemlessen begrepen we eerst niet waarom we met één had boven het water moesten zwemmen. Hij liet ons na verloop van tijd zelfs dingen meedragen en wanneer deze nat werden, mochten we gezamenlijk pompen om daarna opnieuw de oefening uit te voeren. Badru had zich ondertussen onderscheiden als de sterkste onder ons. Op de hindernissenbaan hadden we veel aan hem, net als aan Bert. Eén van ons moest al gewonde door het hindernissenparcours worden gedragen en daarbij moesten we drie gevulde jerrycans. Wat er eerst als een leuke oefening uitzag werd een kleine hel. Zeker omdat we dit binnen een opgelegde tijd moesten doen. Als gewonde kozen we Nick, hij was de lichtste. Bert en Badru hielden zich bezig met de jerrycans, terwijl de rest Nick meesleurde. Nick zijn positie was niet te benijden. Vooral omdat hij soms bijna viel. En naar het einde toe sleepten we hem bijna verder in de brancard. Toen was die nog stevig, niet veel later legden ze ons uit hij we van een tentzeil een brancard konden maken. En wat we allemaal vreesden werd werkelijkheid, we mochten opnieuw beginnen en we mochten vijf balken meesleuren ook. Dit laatste was een gevolg van ons eigenwijs zijn, we hadden het aangedurfd om meer tijd te vragen. Die kregen we ook, wat ons gelukkig stemde tot we de vijf balken voor ons zagen verschijnen. Al snel werd ons het nut van 'zwijgen en uitvoeren' duidelijk. Als soldaat stel je immers geen vragen, je doet wat ze jou bevelen te doen. Eén van de vele lessen die onze sergeant er in stompte. Het was vreemd dat we ondanks alles zoveel plezier hadden tijdens onze opleiding. We stonden helemaal niet stil bij de oorlog die ondertussen in alle hevigheid woede.
Het Russische leger was inmiddel opgerukt tot aan de Poolse grens en daar werd botste het nu op het eerste echte verzet van Duitse en Poolse troepen. Daar zaten ook onze troepen. Onze verwachting was dan ook dat we naar Polen zouden gestuurd worden. Ook in Slovakije en Hongarije werd er gevochten. Daar waren de Engelsen geland om de plaatselijke troepen te ondersteunen. Aan de donau stopte de Russische opmars. Daar hielp ondermeer het Italiaanse en Spaanse leger de Serven. Een mooie zijde van de oorlog kwam er toen het Montenegrijnse leger voor het eerst samenwerkte met de Serven. Ze hielden samen met hen en de Bulgaren stand aan de Donau tot de versterking was aangekomen. Het leek erop dat de Russen geblokkeerd zaten. Maar de gevechten in Hongarije en Slovakije waren hevig. De sergeant ging er vanuit dat de Russen door het centrum probeerden naar Zwitserland te trekken. Zo zouden of de troepen vanuit Polen moeten afzakken of de troepen van achter de Donau. Eén van beiden zou zwakker worden, wat de kans op een doorbraak richting Duitsland of Italië aanzienlijk vergrootte. De Turken werden steeds verder teruggedreven. De Russen en Chinezen werkten er samen om zo achter de Donau te geraken. Troepen uit Syrië, Irak en Iran deden wat ze konden om de Turken te helpen, maar ze waren niet sterk genoeg om enige rol van betekenis te spelen. Daarbij kwam dat ook Iran werd bedreigd, nu Pakistan en Afghanistan zijn gevallen. Maar het lijkt erop dat ze eerst India op de knieën willen krijgen. Onze hoop op goed nieuws kwam uit het westen. De Canadezen waren in volle voorbereiding. Ze zouden samen met de Amerikanen een aanval voorbereiden om Centraal en Zuid-Amerika te bevrijden. Daar ligt de sleutel van onze redding, zolang moeten wij standhouden. Indien Caracas valt hebben we een sterk continent van waaruit we kunnen terugslaan. Het enige nadeel van dit goede nieuws is dat niemand weet in hoeverre deze verhalen kloppen. Het Noord-koreaanse leger is in hevige strijd met het Australische leger in Indonesië. Het nieuws van het Canadese leger is dan ook hoopgevend, zij zijn het enige grote land dat nergens aan het vechten is. Het lijken wel miljarden mannen die eender waar kunnen helpen. Wat Afrika betreft lijk dit werelddeel grootendeels gespaard te blijven. Ze bieden ons steun in het kader van grondstoffen. Het lijkt vreemd om te zien hoe we zo afhankelijk zijn van het armste werelddeel om deze strijd tot een goed einde te brengen. Verbazingwekkend genoeg vragen ze niets terug. Ze geven het gewoon en dat nadat de westerse wereld hen destijds zoveel in de weg legde om vlot te kunnen ontwikkelen. Ik merkte dat het Badru trots maakte om zulke dingen te horen. Hij had gelijk ook, toen ik hem vroeg waarom ze dit deden, keek hij mij met een grote glimlach aan en zei: Mensen moeten elkaar altijd helpen, Danny. Het kwam er zo eerlijk en zonder hypocisie uit dat het mij ontroerde. We babbelden nog lang over Congo, hij vertelde dat hij zich maar weinig kon herinneren, buiten de natuur en de sterren aan de hemel. Hij wou er graag terug naartoe gaan, maar dat kostte veel geld. We besloten om er na de oorlog samen heen te gaan en naar de sterren te gaan kijken.
De eerste twee weken waren nu voorbij en toen ik de poort van onze kazerne doorliep wachtten mijn kameraden mij op.
Eindelijk, man! Wat wou je bewijzen!? riep Donny me toe.
Dat ik een knoop beter kan aannaaien dan jullie!
Wij halen ze er dan ook nooit af merkte Francis op.
We wandelden door Mechelen en zochten naar een goed café. Iemand had ons laten weten dat we zeker is achter de Kazerne moesten gaan kijken. Ooit stond er een voetbalstadion, maar nu waren er goede café's te vinden. Het voetbalstadion was verhuisd buiten de stad. De weg vinden was niet moeilijk, we volgden andere soldaten en kwamen al snel bij een buurt waar het vol liep met soldaten die zich vrolijk bezig hielden met wat Mechelen te bieden had. Ik zag er ook voor het eerst enkele vrouwen in uniform.
Die zouden toch niet moeten vechten? vroeg ik.
Ze vechten ook niet zei Derrik.
Waarom dan het uniform?
Ze werken achter de schermen.
De geallieerden weigerden vrouwen in te zetten in deze oorlog. Dit alles kwam door wat er bij het begin van de oorlog gebeurde in Wit-Rusland een compagnie waar ook vrouwen in meevochten werd aangevallen door de Russen. Ze gaven zich over, waarop de Russische soldaten besloten zich uit te leven. De mannen werden gefolterd en moesten lijdzaam toezien hoe de vrouwen dagenlang werden misbruikt. Eén van de soldaten kon een briefje meegeven aan een jongen met de boodschap het aan de autoriteiten mee te delen. Het zorgde voor een schok in onze rangen, waarop onmiddellijk beslist werd om de vrouwen niet te laten meevechten. Of dit verhaal klopt kan ik niet zeggen. Misschien wou de Wit-Russische overheid de wereld mobiliseren met zo een verhaal. Het mocht niet echt baten want één dag later eindigde hun verzet. Indien ze olie op het vuur wouden gooien, was dit geslaagd.
De hele omgeving voelde vreemd aan, overal gingen mensen uit de bol. Het leek wel alsof we de oorlog hadden gewonnen, een tegengestelde wereld net buiten onze kazerne. Op Donny na liepen we er wat onwennig bij. We besloten dus een café te zoeken en stapten 'de Malinois' binnen. We zagen er een lege tafel en gingen er rond zitten. Het duurde niet lang om te wennen aan deze wereld. We lachten al snel om wat andere soldaten uithaalden. Een soldaat die te ver ging bij een vrouw en een slag in het gezicht kreeg, leidde tot een jammerlijke aftocht. Al snel raakte Donny aan de praat met enkele vrouwen, hij stelde ons vor als zijn peleton. Eén van de vrouwen keek naar zijn mouw en merkte geen strepen op, waarna ze even lachte om zijn opmerking. Niet veel later zaten enkele vrouwen bij ons aan tafel. Ik babbelde wel wat mee, maar liep niet warm voor één van hen. Badru zat naast mij en keek naar één van de meisjes.
Wil je dansen, soldaat? vroeg de blondine.
Neen, mevrouw.
Soldaat Wiels! riep Donny weiger je een direct bevel van een vrouw?
Ik kan niet goed dansen.
Geen probleem zei ze
Ze trok Badru met zich mee en Derrik en Francis volgden. Ik zag hoe Nick aan het praten was met twee vrouwen, hij legde hen uit wat een sluipschutter precies moest doen. Donny had er ééntje op zijn schoot genomen en babbelde ondertussen met Bert die eveneens een knappe vrouw op zijn knie had zitten. Ze had een sigaret opgestoken met zijn aansteker en streelde wat door zijn haren. De meeste vrouwen hier leken wel gemakkelijk. Niels zat er wat ongemakkelijk bij, dus ging ik naast hem zitten.
Vreemde wereld, niet?
Nogal zei hij.
Eigenlijk hoef je jezelf hier niet in te houden. Voor hen geldt hetzelfde als voor ons.
En dat is?
Het kan de laatste keer zijn dat we feesten.
Ik weet het niet.
Ik ook niet, zij evenmin. Dat is het net.
Ik begrijp je wel, maar ik denk niet dat er veel vrouwen mij willen.
En mij wel? lachte ik.
Als ze zouden mogen kiezen, weet ik zeker dat ze jou kiezen.
Goed dan. We gaan het testen. Donny! Een test! Voor wie zou een vrouw kiezen!? Mij of Niels!?
Secondje.
Er liepen enkele vrouwen langs onze tafel en Donny hield ze tegen.
Lieve schatjes. We hebben jullie eerlijke opinie nodig. Kunnen jullie even de man binnendoen die jullie verkiezen. Danny of Niels, de eerlijkheid dwingt mij te zeggen dat Danny stinkt en als hij eet zit je best op een veilige afstand.
Hey Donny, wel serieus blijven speelde ik het spel mee.
Niels keek naar de drie dames, ik was zeker dat hij nog nooit zo bang was, ik knipoogde naar Donny die hetzelfde deed naar de vrouwen.
Dat is toch niet moeilijk zei één van hen je ziet zo op het gezicht wie ons het beste zou kunnen bevredigen.
Ze stapte naar Niels, kroop op zijn schoot en kustte hem vol op de mond. Nog voor hij kon bekomen, stapte de tweede op hem af, gevolgd door de derde die op zijn schoot bleef zitten.
Woehoew! schreeuwde Donny We hebben een winnaar!
Niels, dat moet je vieren als een man! riep Bert.
Hij plaatste een grote pot bier voor zijn neus.
Drinken, soldaat!
Terwijl we Niels aanmoedigden om het glas leeg te drinken, zag ik hoe Badru, Derrik en Francis zich amuseerden op de dansvloer. Ik stond op en liep naar de bar. Ik probeerde zo snel mogelijk bediend te worden, maar aan de bar werd er constant geroepen om nieuwe drankjes. Ik Deed mijn best om de aandacht te trekken, maar de barman en zijn hulpjes bleven gewoon op dezelfde plaats staan en namen de eerste bestelling op die ze konden onderscheiden. Mijn pogingen leken nutteloos, aangezien ik niet voor één van hen was gaan staan. Ik verplaatste mij en wist mij tussen twee soldaten door te wurmen en mijn hand op de toog te leggen. Ik zette een stap naar voor toen de jongen links van mij zijn bestelling meenam. Alvorens ik mij kon mengen in de strijd om enkele drankjes werd mijn aandacht getrokken door iemand anders. Aan het einde van de bar stond een groepje vrouwen. Ik onderscheidde onmiddellijk het meisje met lang krullend lichtbruin haar. Ze had een mooie glimlach. Ze stond met haar handen in de mouwen met haar vriendinnen te praten. Soms tikte ze tegen één van hun schouders en lachte dan haar witte tanden bloot. Ik bleef haar aanstaren en vergat mijn poging om drank te bestellen. Ze merkte mijn staren op en keek kort in mijn ogen. Ze glimlachte niet, maar keek me een fractie van een seconde ernstig aan. Ze leek mij door te hebben en ik wou mijn blik niet afwenden. Het leek mij niets te kunnen schelen hoe ze erover dacht. Ik wou haar gewoon bekijken, ze wendde haar blik opnieuw af en zette haar gesprek verder, ze wreef haar haren even naar achter en blaasde de terugvallende haar weg. Ze begon al snel opnieuw te lachen. Terwijl ze sprak, veranderde haar gelaatsuitdrukking bijna constant. Even keek ze terug naar mij, waarna ze opnieuw haar aandacht op haar vriendinnen richtte. Mijn staren werd onderbroken door een por in mijn rug.
Danny, waar ben je mee bezig? Je staat hier nu al een hele tijd aan de bar en je hebt nog steeds geen drank! riep Bert.
Sorry zei ik.
Naar de vrouwen aan het staren? Dan is het je vergeven. Geen enkele fatsoenlijke man kan er aan weerstaan lachte Bert Maar, wij hebben dorst!
Ik lachte en richtte mij opnieuw naar de barman. Ik maakte een bestelling van twee meter, dan maar ineens voldoende drank om niet onmiddellijk te hoeven terugkomen. Terwijl de barman met mijn bestelling bezig was, verviel ik opnieuw in mijn staren. Ze merkte het snel opnieuw op en moest even lachen. Ze maakte het duidelijk aan haar vriendinnen en blijkbaar ging het gesprek nu over een soldaat die zijn ogen niet van haar kon afwenden. Soms merkte ik dat een vriendin van haar even omkeek om te zien wie ik was. Deze keer onderbrak de barman mijn chronische staar. Ik gaf één meter bier aan Bert en nam de tweede voor mijn rekening. Ik gaf de barman wat geld.
Hou de rest maar.
We stapten terug naar de tafel waar we enthousiast werden verwelkomt door de rest. We namen elk een glas en besloten te toosten.
Elk om beurt brengt een toost uit! riep Donny Ik toost op de mannen die mijn kloten gaan redden wanneer één of andere chinees in mijn kont wil schieten!
Ik toost op die één of andere chinees die Donny in zijn kont gaat schieten, daarna maken we hem uiteraard af lachte Derrik.
Ik toost op de drie vrouwen die mij deze avond hebben gekust! riep Niels.
Hey Niels, je moet ze niet allemaal willen, jongen! riep Donny.
Ik toost op dit café, de... Hoe heet het weer lieve schat? vroeg Francis.
De Malinois
Ik toost op de Malinois! schreeuwde hij.
Ik toost op mijn maten die opzettelijk slechter schoten, zodat ik sluipschutter mocht worden! riep Nick.
Ik toost op mijn vrienden en vriendinnen die mij leerden dansen! riep Badru.
Ik toost op onze sergeant! Dat die klootzak maar voorop loopt wanneer we de Russen bestormen! riep Bert.
Ik zag de blikken in mijn richting en dacht even na over mijn toost.
Misschien moet je toosten op de vrouw aan de bar glimlachte Bert.
Welke vrouw aan de bar? vroeg Donny.
Die daar wees Bert.
Net wat ik nodig had, na mijn eigen vervelende staren stond ineens het hele peleton inclusief hun liefjes van het moment naar de vrouw met het krullend haar te staren. Ik wendde mijn blik af en hoopte dat ze dit niet zou opmerken.
Woohoow, Danny boy! Als jij ze niet wilt, ken ik er ééntje die wel is wil! riep Donny.
Ik weet een toost! riep ik.
Ja we toosten op die vrouw daar! riep Donny HEY! Jij daar in de hoek! Jij bent nu zijn toost!
Tot zover mijn subtiele plan, want na deze schreeuw keek het hele café haar aan. Ze lachte wat ongemakkelijk in onze richting en hief haar glas.
Mocht ik mijn toost niet kiezen? vroeg ik.
Danny, als je daarop niet wil toosten, waarop dan wel?
Ik toost op onze band.
Welke band? vroeg Nick.
De band die ervoor zal zorgen dat we tot de dood en daarna voor elkaar zullen vechten.
Wel dat is een toost waard zei Francis.
We duwden onze glazen tegen elkaar en dronken ze leeg. Al snel grpen enkele handen naar de laatste glazen en moest ik vaststellen dat we opnieuw konden lopen. Toch vond ik dit niet eens zo erg, ik had wel een leuke reden. Ik wandelde terug met Donny in mijn kielzog. Hij kwam naast mij staan, terwijl ik al aan het staren was.
En welke versiertruc is dit? Ik ken hem niet.
Ik keek hem even aan en moest even lachen, terwijl ik het hoofd schudde.
Het ziet er niet naar uit dat ik hem ga gebruiken, aangezien de actie beperkt is tot heen en weer staren. Bevredigend is anders.
Gewoon, ze valt op. Dus trekt dat mijn aandacht.
Ok en wat is het plan?
Waarvoor?
Moet ik je dat ook nog uitleggen?
Ik ga er niet mee naar bed gaan.
Ok, goed. Dat lukt je waarschijnlijk niet
Ik keek hem met een kwaad oog aan.
Maar je gaat toch op zijn minst voor één kus?
Dat heeft tijd nodig.
Ja, zo'n kleine vijftien seconden. Indien je het goed doet iets langer en als je het heel goed doet dan voor de rest van de avond.
Juist, dus jij deed het slecht, want veel zie ik niet meer gebeuren.
Bij mij zit ze op schoot. Wat doe jij? Haar verliefd staren? Hoe werkt dat precies Danny? Zoals in een Hollywoodklucht? Hij keek haar aan, zij keek zwoel terug. En toen vielen ze beiden over de toog die tussen hen stond. Komaan man! Morgen zie je haar misschien nooit meer en dan kan je liggen janken dat je enkel staarde.
Dat zeg jij.
Dat weet ik. En als je het daarvoor niet doet, doe het dan opdat ze niet denkt dat je een geile juppie bent die enkel kwijlt op vrouwen.
Ik nam de drank aan en liet Donny betalen. We stapten terug naar de tafel waar enkele grijpgrage handen de meter lieten smelten als sneeuw voor de zon. Toen Donny aankwam volgden nog enkele handen.
AF! Aasgieren!
Komaan Donny? vroeg Bert.
Eerst mijn maatje Danny.
Hij nam twee biertjes uit de meter en stopte ze in mijn handen.
Nu loop ja naar die krullebol en geef je haar een biertje en stel je jezelf voor. Doe je dat niet maak ik jouw leven tot een hel in de kazerne.
En ik ook zei Bert.
Ik zag hoe de rest knikte. Zelfs Nick zat glimlachend te knikken tussen twee van zijn drie vlammen. Ik keek groen lachend weg. Wat een idioot idee ook weer om mij zomaar op haar af te sturen. Ik besloot geen risico te nemen bij mijn vrienden en stapte door het café richting het meisje met krullend haar. Toen ik haar binnen mijn vizier kreeg, voelde ik mijn benen leeglopen. Mijn hart sloeg harder dan na een speedmars en ik was banger van haar ogen dan van onze schreeuwende sergeant. Ik had geen idee wat ik haar zou zeggen en zag hoe ik door haar werd opgemerkt. Ze wist wat er ging volgen. Een soldaat die enkele leuke woordjes zou uitbrengen in de hoop op een pleziertje. Dat moest ze wel denken, ik stond sneller voor haar dan ik zelf dacht. Waar was die massa waar geen doorkomen aan was?
Ja? zei ze.
Ik merkte in haar ogen dat ze hiervan genoot.
Ik staarde daarnet nogal vervelend, dus dacht ik om het goed te maken met een drankje.
Ik merkte hoe de meisjes rondom mij in de lach schoten. Ze onderdrukte haar lach.
Dank je, ik lust wel geen bier.
Iets anders dan?
Neen, dat hoeft niet glimlachte ze.
Ik droop teleurgesteld af naar mijn vrienden.
Wel? vroeg Niels.
Niels, hij is terug na vijf woorden. Wat denk je nu? merkte Derrik op.
Oké, wat heb je gezegd? vroeg Francis.
Gewoon... Ik verontschuldigde mij voor het staren en...
Dat meen je niet zei Donny je begint toch nooit met je eigen fouten te benadrukken tegen een vrouw. Waar zaten je gedachten?
Overduidelijk in zijn broek zei Bert althans dat hoop ik, want anders neem je vanaf nu na ons een douche.
Ik raakte gefrustreerd door hun achterlijke opmerkingen en kreeg een idee toen ik op een klein podium een gitaar zag staan.
Denk je dat ik het opgeef? vroeg ik.
Danny, met alle respect, maar je hebt gevlogen. Je bent neergeschoten en op de meest vreselijke manier te pletter gestort zei Donny.
Neen, ik vlieg nog.
Werkelijk, neergestort met veel bloed ging Donny verder.
Ik zal het je bewijzen.
Je hebt nog enkele koeien meegesleurd in je dood? zei Donny hopeloos.
Ik ging om de gitaar, een andere soldaat greep mijn arm beet en ik maakte duidelijk dat ik ze heel zou terugbrengen. Hij stemde in en ik ging terug naar onze tafel. Ik nam een biertje en dronk het in één slok leeg.
Let maar is op zei ik tegen Donny.
Eén ding is zeker zei Bert Als we voor een overmacht staan hebben we onze idioot gevonden die zich nodeloos zal opofferen, terwijl wij kunnen wegvluchten.
Donny knikte instemmend, terwijl hij van zijn bier dronk. Ik keek hen vastberaden aan en liep terug naar het meisje aan de toog. Ze zag mij opnieuw aankomen en begon te lachen toen ze de gitaar zag. Ik ging voor haar staan en keek recht in haar ogen.
Jij geeft ook niet snel op, hé? lachte ze.
Nooit zei ik.
Een vastberaden soldaat, die kunnen we gebruiken.
Ik nam mijn gitaar in de hand en beroerde even de snaren om te zien of deze goed stonden. En vervolgens begon ik mijn liedje te spelen.
Well Lawdy lawdy lawdy miss Clawdy, you sure look good to me
Ze begon blozend te lachen van ongemak. Het hele café had ons in de gaten en ik hoorde hoe in de achtergrond mijn vrienden mij toejuichten.
I'm gonna tell, tell my momma. Girl I'm gonna tell what you've been doing to me zorgde ervoor dat ze in de lach schoot. Haar ongemakkelijke gevoel verdween en ik speelde rustig verder.
So bye, bye bye Baby. Girl I won't be comming no more. Goodbye little darling, down the road I go! beëidigde ik mijn muzikale act, waarop er een applaus uit de zaal kwam.
Ik ging voor haar staan, nam mijn biertje terug.
Dat was goed, je gaat nu toch niet echt weggaan?
Neen, jij gaat meekomen.
Ze keek me aan en besloot mij te volgen naar de tafel, haar vriendinnen liepen mee en ik keek Donny en Bert wat arrogant aan, waarop zij opnieuw het liedje begonnen te zingen voor zover ze het zich herinnerden.
Een toost op Danny en miss Clawdy! riep Bert.
Wat is je naam, liefje? vroeg Donny.
Els!
Oké, Els, niet vergeten dat ik hem dat heb geleerd.
Ga drank halen, Donny scheepte ik hem af En voor Els geen bier!
Wat dan wel? vroeg Donny.
Doe maar gewoon cola zei Els.
En?
En niets voegde ze eraan toe.
Eum, Donny zei ik voor hij wou verder gaan haar vriendinnen?
Sorry dames, ik ben wat vergeetachtig. Wat zal het zijn?
Hetzelfde.
Dus twee meter bier en één meter cola. En jij wandelt door het café met de meter cola lachte ik.
Aangezien jij vandaag de man bent, laat ik dit toe. Kom mee Niels! Jouw beurt om te betalen.
Waarom ik?
Omdat jij nog niets hebt betaald.
Ik zal wel bijpassen zei Nick die meewandelde.
Ik voelde me voldaan en was blij dat ik hen op hun plaats kon zetten. Ik zat nu naast het meisje waar ik zonder Donny's inmenging enkel naar kon staren. Ik besefte plots dat ik zonder hem niet naast haar had gezeten. Toen de drie terugkwamen met de drank gingen de handen wederom richting de dragers.
Een nieuwe toost riep ik Een toost op Donny die mij zover kreeg om iets tegen Els te zeggen en op de rest die mij zover kregen om een liedje voor haar te zingen.
De glazen sloegen tegen elkaar en we dronken een slok. Ik ging opnieuw langs Els zitten en probeerde een gesprek te starten.
Hoe ben jij hier terecht gekomen?
Wat voor een vraag stelt hij nu weer! riep Donny, waarop haar vriendinnen begonnen te lachen.
Daarnet verontschuldigde hij zich voor zijn staren lachte de blondine.
Dank je om dat opnieuw te vermelden hief ik mijn glas.
Ik had er graag bijgeweest lachte Derrik.
kom mee fluisterde ze in mijn oor ze zullen iets anders denken en ze zullen geen seconde meer met die opmerking lachen.
Ik keek haar glimlachend aan en stond op. We stapten naar de deur van het café, terwijl iedereen ons aanstaarde met open mond. Zelfs de praatzieke Donny wist geen woord te vinden voor wat er net was gebeurt. Ik stapte met haar naar buiten en zou mijn vrienden pas terug zien op de kazerne.
We stapten weg van de uitgaansbuurt en begonnen te wandelen.
Hier is het wel rustiger doorbrak ik de stilte.
Eigenlijk is het niet echt iets voor mij. Het is er te druk glimlachte ze.
Waarom ga je er dan heen.
Ik vergeet er de oorlog.
Ik dacht terug aan de oorlog, ik was het even vergeten in alle tumult die was ontstaan en mijn zelfvoldane gevoel. We wandelden langzaam verder.
Zij horen bij jouw team? vroeg ze.
Ja, we zijn per toeval bij elkaar terecht gekomen. Maar het is een goede bende.
Dat merkte ik al. Wanneer moeten jullie vertrekken?
Geen idee, onze opleiding loopt nog. Wat doe jij hier eigenlijk?
Ik werk ook voor het leger. Ik help met de voorbereidingen van de aankomende missie.
Dan weet jij wanneer we vertrekken?
Neen, de vijand luistert mee. Niemand van ons weet het en we zijn elke dag bezig alsof jullie de volgende zouden vertrekken.
En eens we weg zijn? Wat moet je dan doen?
Wij volgen jullie. We helpen met het materiaal, we krijgen ook een verpleegsteropleiding. Indien het nodig zou zijn kunnen we dan bijspringen. Eigenlijk moeten we alles kunnen. Indien er ergens een tekort is, springen wij in.
Ook als soldaat?
We dragen ook een handwapen, ja. Of denk je dat ik geen wapen kan hanteren?
Neen, tuurlijk niet.
We kuierden verder door Mechelen, we spraken vooral over de oorlog en ik vond het zonde dat ik zo weinig over haar te weten kwam. Maar die vragen ontweek ze zorgvuldig. We eindigden aan onze kazerne waar ik een laatste vraag besloot te stellen.
Heb jij eigenlijk een vriendje?
Misschien beantwoord ik die vraag de volgende keer fluisterde ze in mijn oor. Ze gaf mij een kus op de wang en stapte van mij weg.
In de verte zag ik mijn kameraden aankomen. Ze hadden de gitaar meegepikt en zongen constant hetzelfde gekende zinnetje. We stapten de kazerne binnen, waar onze sergeant me opwachtte. Hij keek me streng aan, terwijl ik achter mij de zatte bende hoorde naderen. Ze vertikten het om te zwijgen.
Jullie uur was middernacht! Blijkbaar zijn de lawdy boys niet in staat een uurwerk correct te gebruiken?
Net voor ik een antwoord wou geven viel Derrik naast me neer. Ik besloot dan ook om geen eigenwijs antwoord te geven.
Onze excuses, sergeant. We lieten ons teveel gaan. Het zal niet meer gebeuren.
Dat weet ik zeker, soldaat Liets! Jullie verlof voor morgen wordt ingetrokken! En nu naar jullie barrack!
Ik hielp Derrik recht en hielp hem naar de barrack. Ik legde hem op zijn bed en hielp hem met zijn kleding. Ze bleven maar verder zingen en vroegen mij om hun het liedje aan te leren. Ik kon niet geloven dat ik Els de volgende dag niet zou kunnen zien. Ik stapte naar mijn bed en maakte mij klaar voor de nacht. Ik keek of iedereen min of meer zijn bed had gevonden en doofde het licht. Ik zocht naar mijn bed en stootte onderweg mijn kleine teen aan één van de legerboots die op mijn weg lag. Ik kroop vloekend in mijn bed en probeerde tussen het gesnurk de slaap te vatten. Ik wist dat ons de volgende dag een zwaar programma te wachten stond.
