Onze hoop om snel in actie te komen was opnieuw tevergeefs. We zitten nu dertien dagen in Szczecin. We krijgen geen informatie meer over wat er aan de andere fronten gebeurt. Zelfs niet of de Russen in onze buurt zijn. Soms zien we een onbemand verkenningsvliegtuig over de stad vliegen, zelden keert het terug. Ons bezig houden word elke dag moeilijker en de frustratie in ons team stijgt elke dag. We zitten in onze barrak en wachten op een bevel. Soms komt onze sergeant langs, hij zegt bitter weinig. Ik las uit zijn ogen af dat ook bij hem de verveling omslaat in een zekere frustratie. Alleen kan hij het niet tonen, wij daarentegen laten geregeld blijken hoe hoog het ons zit. Ook voor mij is het moeilijk, ik merk hoe de kleinste zaken tot een uitbarsting van woede kan leiden. Mijn teen tegen de tafelpoot stoten, een bladzijde van mijn tijdschrift scheuren terwijl ik de pagina omdraai. We zijn gestopt met gezelschapsspelen, het leidt tot meer spanningen in het team. Telkens iemand verliest, merken we dat er slecht op gereageerd word. Onze beslissing zorgde dan weer voor meer verveling.
Volgens mij zijn de Russen ver weg, een ander front moet dus de volle laag krijgen en ik gokte op Praag. Als ik de keuze zou mogen maken leek dat de beste zet. Doorgaan tot aan de Belgische of Nederlandse kust, Europa in twee delen zodat beide helften elkaar niet meer kunnen helpen. De druk verhogen op Engeland. Het is in hun belang dat Europa zo snel mogelijk valt. Daarna heeft de rest van de wereld veel minder kans en kunnen de Verenigde Staten de volle laag krijgen, hun kansen zouden smelten als sneeuw voor de zon. Dan mogen de Canadezen ons nog helpen, de oorlog zou verloren zijn. Ik kan nog steeds moeilijk geloven dat twee grootmachten als China en Rusland samen de wereld zullen regeren. Ik geloof eerder dat er achteraf een oorlog om de macht zal volgen. Deze zou ik dan zeker niet meer meemaken. Mijn plan en dat van mijn maten was ondertussen gemaakt. We wilden niet naar Siberië, dus blijven we vechten, zelfs zonder kogels. Doodvriezen leek ons geen manier om te sterven. Het was één van onze vele pacten die we hadden gesmeed.
Het boekje dat ik las, las ik voor de derde keer nu. Open eindes worden pas vervelend als je deel twee niet in handen kan krijgen.
Nog niet uitgelezen? vroeg Francis.
Toch wel, ik lees het al de derde keer.
Waarom?
Weet je iets beters om te doen?
Francis haalde de schouders op.
Ik lees het opnieuw om tips over het einde van het verhaal te vinden.
Zo een vreemd einde dan?
Valt wel mee.
Hoe heet het boek?
Ik toonde hem de kaft van het boek.
Tabula Rasa?
Het verhaal valt wel mee.
Misschien lees ik het dan ook wel is.
Ik reikte hem het boekje aan.
Bedankt.
Ik kroop uit mijn bed en zocht mijn maatje op.
Hoe verloopt het hier?
Hij keek vanop zijn donkere haren.
Nog steeds hetzelfde dus.
Wat dacht je? antwoordde Donny.
Misschien was er iets interessants in de wc gebeurt.
Bijna grappig.
Wat wil je als je hier moet blijven zitten?
Geen idee, man. Ik vraag me af of er nog steeds een oorlog is. Het lijkt wel alsof die gestopt is, ze de deur van onze barakken hebben afgesloten en de sleutel kwijt zijn.
Wel, we kunnen naar buiten gaan.
Juist, maar de stad in mogen we vergeten. Om de één of andere reden moeten we stand-by zijn.
Ik vraag me af of ze zelf nog weten waar de Russen zitten.
Donny keek naar zijn T-shirt, hij wreef over zijn buik.
Vermagerd?
Nogal, het eten hier is povertjes.
We lopen het er althans niet af.
Een glimlach verscheen op Donny's gezicht.
Toch nog grappig dus.
Danny, doe mij er aan denken dat ik je na deze oorlog in elkaar sla.
Waarom?
Gewoon, ik ga dan terugdenken aan dit moment en er dan wel de energie voor hebben.
Goed dan glimlachte ik.
Eigenlijk vreesde ik zoiets zelfs niet, het zou zelfs leuk zijn indien het zou gebeuren. Het zou betekenen dat we beiden de oorlog overleefden. Ik stond op en ging aan de tafel zitten, ik dacht terug aan Els. Ik hoopte dat het goed zou gaan met haar. Ik dacht terug aan onze eerste ontmoeting. Deze was vreemd verlopen, althans voor mij. Ik was helemaal niet de man die zo'n initiatieven zou nemen. Het was veeleer mijn trots die mij zover had gebracht. Ik herinner mij hoe ik het niet kon verkroppen dat ik voor mijn maten afging als een gieter. Ik moest en zou mijn eer redden, dat ik daar dan het meisje bijkreeg was best een leuke extra. Het was zelfs veel meer dan dat. Ik hoopte haar snel terug te zien, al was het maar even. Ook over haar kreeg ik geen nieuws, ik had het wel is geprobeerd, maar niemand kon mij iets meer vertellen. Het laatste bericht over haar divisie was dat ze in Poznan waren aangekomen. Dat ze daar niet meer gestationeerd waren, wist ik wel zeker. Waarschijnlijk zat ze ook ergens in Duitsland, ik hoopte enkel dat ze niet in een grote stad zou zitten. Die worden geregeld gebombardeerd om de moraal van de burgers te kelderen. Ik probeerde haar voor de geest te halen, maar werd gestoord door een openslaande deur.
Verzamelen in de grote zaal! Jullie hebben tien minuten!
Onze sergeant is nog steeds een leutige jongen, niet? sprak Derrik.
Enorm leutig zei ik.
Eindelijk! Er gebeurt iets! riep Bert.
Donny kroop uit zijn bed en gaf me een schouderklopje. Ik stond op en liep achter hem naar de grote zaal.
Badru kwam naast me zitten.
Alles goed, Badru?
Ik verveel me, Danny.
Ik denk dat het nu zal stoppen, Badru.
We keken naar onze sergeant die met een kaart naar binnen kwam.
Oké mannen, we gaan voor het eerst enkele Russen aanpakken.
Mooi is dat zei Donny.
Een laatste proefvlucht toont aan dat er Russische soldaten ronddwalen in een bos hier in de buurt. Hoeveel het er precies zijn weten we niet, maar onze opdracht is om ze te gaan zoeken en te bevestigen dat ze er zijn. Indien we hen kunnen afmaken, maken we ze af. Indien het niet mogelijk zou zijn, keren we terug zonder één schot te lossen. Dat is een bevel mannen! Ik weet dat jullie al een maand enkele Russen willen afmaken en meer nog sinds hun jagers ons beschoten. Maar dood hebben we niets aan jullie. Jullie opdracht is niet om één Rus te doden, maar om er minstens een twintigtal af te maken en daarna nog een Chinezen als dessert. Begrepen?
Ja sergeant zeiden we in koor.
Maak jullie klaar om te vertrekken, zo snel mogelijk!
We liepen richting onze barak en grepen onze wapens. Het was zover, we zouden meer dan waarschijnlijk voor het eerst in ons leven een man neerschieten. Ik hoopte dat we het zouden overleven, maar was er zeker niet ongerust over. Ik wist wat ze waard waren.
Ik liep richting de uitgang en vond er onze sergeant terug, vlak achter mij liep Nick. Ik begreep hoe belangrijk hij voor ons kon zijn. Hij kon de belangrijkste mannen uitschakelen met zijn kwaliteiten als sluipschutter.
Goed, Lawdy Boys, we gaan!
We verlieten de kazerne in een vrachtwagen en reden tot net buiten de stad. Daar stapten we uit de vrachtwagen en liepen we zwijgzaam achter de sergeant aan. Ik keek om me heen en zag de boom op de heuvelwand. De weg liep tussen twee stijle hellingen gevuld met bomen. Het deed me goed om eindelijk in de natuur te kunnen rondlopen.
Na een klein kwartiertje wandelen gaf de sergeant het teken om te stoppen. Ik knielde naast hem neer.
Is er iets?
Daar ligt het dorp.
Zochten we geen bos?
Het bos ligt er niet ver van. Dat betekent dat de Russen hier ergens in de buurt zijn.
Waarom sturen ze eerst verkenners, als ze zoveel sterker zijn?
Er zijn twee wegen die de Russen richting Szczecin kunnen nemen. Diegene die wij net doorwandelden en de andere weg loopt langs de kust. Alles ertussen is te moeilijk om met een groot leger door te trekken. Het is of te goed verdedigd door bunkers of het is niet mogelijk er met tanks door te rijden. Ze willen waarschijnlijk zeker zijn dat het veilig is.
De sergeant stopte zijn kaart in zijn zak en keek me aan.
Wat zijn uw orders, sergeant.
We splitsen ons op, zoeken de omgeving af en spreken hier opnieuw af. En niemand opent het vuur, korporaal.
Begrepen, sergeant.
Jij neemt Francis, Bert en Nick mee en trekt die heuvel op. Ik neem de anderen mee en trek het dorp in.
Is dat wel zo een goed idee, sergeant? Misschien wachten ze ons op.
Geen vragen, korporaal. Ik ben er zeker van dat een Russische verkenningsgroep geen contact zal zoeken met de bevolking. Ze weten ook dat er overal een verzet is.
Goed, sergeant. Wanneer verwacht u ons terug?
Zo snel mogelijk, korporaal. Zo snel mogelijk.
Tot straks, sergeant.
Ik liep richting ons team.
Vereiken, Franssen en Van Deurzen, jullie gaan met mij mee! De rest met de sergeant!
Francis, Bert en Nick kwamen bij me staan.
Wat moeten we doen, korporaal?
Het was vreemd om te horen hoe mijn maten zich plots gedroegen tegenover mij. Ze zeiden zelden korporaal. Ik kwam tot het besef dat dit menens was.
We gaan de heuvel op. We moeten de Russen vinden. Niemand opent het vuur. Nadat we hen vinden, keren we terug naar deze plek en bespreken we wat we zullen doen.
Begrepen, korporaal zei Francis.
Francis ging voorop gevolgd door Bert. Nick volgde mij, terwijl we de heuvel zo snel mogelijk beklommen.We liepen tussen de bomen, ik hoorde onze voeten kraken over de kleine takjes die zich op de aarde bevonden. Ik weet niet waarom, maar voor het eerst hoorde ik elke voetstap, elke zucht en elke lichte kreun van mijn maten, terwijl de de heuvel opliepen. Ze leken luider dan ooit tevoren en ik vreesde om op een overmacht aan Russen te stoten, die ons onmiddellijk onder vuur zouden nemen. Francis liet ons stoppen, ik kroop gehurkt tot bij hem en hij wees richting een kleine stal. Ik nam mijn verrekijker en zag enkele Russen de stal inspecteren.
Wat doen we? vroeg Francis.
Niets, als dat de enigen zijn, kunnen we hen aan.
Eum, korporaal? stamelde Nick.
Wat is er Van Deurzen?
Misschien moest je is naar de hoofdweg in het dorp kijken.
Ik keek naar het dorp en wist niet meer wat ik moest zeggen. Nick zat naast mij mee te kijken door zijn telescoop. Ik keek van boven mijn verrekijker naar het dorp. Plots zag ik alle soldaten bewegen, ze hadden het dorp ingenomen. Het stikte er van de Russen, hoe was het mogelijk dat het verkenningsvliegtuig dit niet zag? Ik keek achter het dorp, maar zag niet onmiddellijk meer troepen verschijnen. Ik keek rond het dorp en zag hoe de sergeant en het andere deel van het team richting het dorp bewogen. Ze hielden halt, het werd duidelijk dat ze de troepen ook hadden gezien. Ze keerden om, ik begreep dat wij dit beter ook konden doen. Tegen een troepenmacht met tankdivisies konden we weinig beginnen.
We keren terug en bespreken wat we precies zullen doen met de sergeant.
We kunnen weinig anders dan terugkeren, korporaal zei Bert.
Ik knikte en keek opnieuw naar de Russen aan de stal. Er ontstond ineens veel commotie. Ik liet mij opnieuw vallen en keek door mijn verrekijker. Nick kwam naast me liggen en zag samen met mij hoe een man en twee jongens uit de stal werden gesleurd. De man ging tussen de jongens en een soldaat staan. Hij kreeg een tik tegen zijn hoofd en de jongens probeerden de man overeind te helpen. De Russen schreeuwden tegen de jongens en de man. De man krabbelde recht en ging op zijn knieën zitten. De twee jongens volgden zijn voorbeeld, één Rus trok zijn wapen.
Korporaal?
Neen, Van Deurzen.
Ik kan hem raken, korporaal.
En dan?
We kunnen dit niet maken.
Ik keek opnieuw door mijn verrekijker en zag hoe de Rus zijn handwapen tegen het achterhoofd van de eerste jongen plaatste.
Korporaal, we zijn er om mensen te helpen.
Nick! Het heeft geen zin, ze zijn sowieso dood! Als we onze positie verraden sterven we allemaal en trekken al deze Russen richting een stad gevuld met mannen en jongens als zij.Je moet...
Een schot onderbrak mijn redevoering. We keken beiden richting de stal en zagen de jongen levensloos voor de stal liggen. De Rus ging achter de man staan en schoot opnieuw. De man zakte in elkaar naast de jongen. De laatste jongen werd overeind geholpen en geduwd. Hij begon te lopen en enkele soldaten maakten zich klaar om te schieten. De eerste twee schoten misten de jongen, de derde kogel trof de jongen. Hij viel neer, ik zag hoe hij nog steeds leefde.
Blijf liggen...
We moeten hem helpen.
Dat kan alleen als hij niet meer beweegd en zich dood veinst.
We zagen hij de jongen met zijn arm bewoog. Hij probeerde verder te kruipen. De Russen die de schutter schouderklopjes gaven, keken op en zagen hoe hij bewoog. Een andere soldaat richtte en schoot op de jongen. Hij viel neer in het gras en bleef liggen. We zaten met vier doodstil te staren richting de scene. Ik wist niet onmiddellijk wat ik moest zeggen. Ik had net zo graag die Russen willen neerknallen, maar het zou ons niet helpen. Het zou nog meer kwaad doen. Ik begreep het als Nick mij nu kwaad zou bekijken, maar we moesten verder. Ik besefte dat ik hen moest bevelen, toen ik Bert's gezicht zag.
We gaan! zei ik.
Ik liep voorop de heuvel af, Bert volgde mij. Francis trok Nick mee. Terwijl we de heuvel afliepen merkte Bert op hoe de tanks net het dorp uitreden. Ze reden richting onze weg, maar hielden tot mijn grote opluchting plots halt.
In looppas, mannen!
Ik liep richting de plaats van afspraak, waar de sergeant ons opwachtte.
Korporaal, wat voor nieuws?
Een hele divisie tanks ondersteunt door infanterie, sergeant.
Dat hebben wij ook gezien.
Toen we de heuvel afliepen zagen we dat de tanks deze richting uitreden, maar ze hielden plots halt.
Laeremans, de kaart!
Derrik kwam bij ons en ontvouwde de kaart.
Kom erbij mannen. Dit is waar we voor staan. Ze kunnen vanuit dit dorp twee wegen volgen. Diegene die wij namen is de kortste weg richting Szczecin. We moeten zo snel mogelijk terug naar de stad om hen te waarschuwen.
We kunnen hen tegenhouden, sergeant zei Badru.
Hoe dan, Wiels?
Ik zag ooit in een film dat ze een berg lieten instorten, sergeant.
Hoe wil je dat doen?
Met dit zei Niels, terwijl hij de kneedbommen uit zijn rugzakje haalde.
We kunnen het proberen zei ik.
De stijle rotsen kunnen we laten ontploffen, net zoals in die film zei Badru.
Hij heeft gelijk, vijf minuten terugwandelen en we zijn er.
We kunnen het proberen zei de sergeant als het mislukt, zijn we dood.
Als het lukt winnen we veel tijd en weet de luchtmacht zeker dat er maar mangs één zijde zal aangevallen worden. Ook de verdedigingstroepen moeten dan niet verdeelt worden.
Goed, we gaan ervoor. In looppas, mannen!
We liepen zo snel we konden naar het stuk weg waar we tussen twee stijle rotswanden liepen. Ik keek naar de rotsen, ze waren zeker te beklimmen. We moesten de juiste plekken in de wand vinden om deze te doen instorten. We hadden genoeg C4 bij ons om die klus te klaren. We maakte ons klaar om de wanden te beklimmen.
Daar, net onder dat uitstekende stuk. Dat valt dan al zeker naar beneden zei Donny.
Klim er maar heen glimlachte ik.
Hij gaf mij een schouderklopje en begon aan zijn klim. Ik volgde hem met op mijn rug een tweede rugzak met wat C4-explosieven in. We kropen tot bij de nis in de rotswanden en stopte er al onze explosieven in. Derrik gaf de draad door aan Donny, die deze aanbracht in de kneedbare massa.
Oké deze lost niet meer. Daal maar af.
We kropen naar beneden en zagen hoe aan de andere kant de sergeant de draad aanbracht. Hij gaf een teken en de draad werd naar beneden gelaten. De sergeant verborg net als Donny deze draad zo goed mogelijk. Beide groepen liepen met hun draad tot achter enkele struiken. We verbonden de ijzerdraadjes aan het ontstekingsmechanisme.
Straks trek je de hendel eruit en draai je deze naar links. Zo simpel is het.
De sergeant kwam naar ons toegelopen.
Dit is het plan korporaal, laat de eerste jeep doorrijden en breng dan alles tot ontploffing, mogelijk schakelen we zo enkele tanks uit. Daarna knal je elke Rus neer die je ziet. Ze zullen te verrast zijn om goed te reageren. Begrepen?
Ja, sergeant.
We gingen achter onze struiken zitten en wachtten op de vijand. De vijand was onderweg, ik wist het zeker. Waarom duurde het dan zo lang? Ik keek telkens opnieuw richting onze val, ik vreesde dat de bommen zouden vallen. Misschien mislukte het allemaal en waren we binnen dit en een kwartier dood. Enkel de doemscenario's spookten door mijn hoofd. Nog eens kijken richting de kneedbommen onder de uitstekende rots. Hoe meer puin er naar beneden kwam hoe beter. Ook bij te weinig puin zouden we in een gevecht verwikkeld raken waar we enkel als verliezer konden uitkomen. De eerste wagen doorlaten, die nemen we zelf onder vuur, zo houden ze één vijandig voertuig minder over. Ik zat klaar met mijn geweer in de aanslag, ik besloot naar het hoofd te mikken, zo was ik zeker dat ze dood waren. Ik voelde hoe mijn klamme handen rond mijn wapen hingen, mijn armen leken slechts elastiekjes. Voor het eerst voelde ik echt het gewicht van mijn wapen. Ik voelde mijn hart sneller slaan, terwijl in de verte langzaam maar zeker het geluid van ronkende motoren opsteeg. Even kort checken met de sergeant. Een korte knik die het plan bevestigd. Nog geen eerste wagen in zicht, ook geen vooruitgestuurde troepen. Ze zouden nooit over de stijle wand gaan. Waarschijnlijk was alles dagen ervoor gecontroleerd en aan de overkant zaten meer troepen dan hier. Ik hoorde nu duidelijk verschillende motoren en zag in de verte de eerste jeep verschijnen. Eén chauffeur, zich van geen kwaad bewust, met naast hem een soldaat die met zijn benen op het dashboard uitrust. Achter hem een soldaat die steunt op de mitrailleur die van de jeep een dodelijk voertuig maakt. Achter deze jeep rijdt een vrachtwagen, waarschijnlijk gevuld met soldaten en daarachter een volgende. Ik had gehoopt om tanks uit te schakelen, maar vreemd genoeg stuurden ze eerst hun voetvolk door de kleine vallei. Ik hield mijn hand iets naar boven en keek naar de sergeant. Wachtend op het teken, de jeep was zo dicht genaderd dat gesprekken tussen de Russen hoorbaar werden. De sergeant liet zijn hand zakken en mijn hand volgde. Donny trok de hendel omhoog en gaf er een draai aan. Twee luide knallen maakten onze aanwezigheid duidelijk! De rotsblokken stortten naar beneden en verpletterden de eerste vrachtwagen. Net voor de Rus aan de mitrailleur in actie kon komen weerklonk er een eerste schot achter mij. Ik nam de tijd om achter mij te kijken en zag hoe Nick zijn wapen klaarmaakte voor een volgend schot. Ik sprong op en vuurde richting de jeep. Rondom mij weerklonken meerdere schoten. Ik weet niet wie de twee andere mannen neerschoot. Bert liep naar de jeep en gooide er een granaat in, een derde ontploffing maakte aan de overkant duidelijk dat hun maten het niet hadden overleefd.
En nu snel weg! riep de sergeant.
Ik keek naar de ravage de weg was verdwenen onder rotsblokken die als een lawine naar beneden waren gekomen. Ik zag nog steeds stenen naar beneden vallen, terwijl ik mij als laatste omdraaide om mijn vrienden te volgen. We liepen alsof de duivel ons op de hielen zat, ik merkte op hoe goed mijn conditie was en moest even terugdenken aan de eindeloze trainingen van onze sergeant. We liepen gedurende een half uur, waarna we hijgend verder stapten. Pas nu werden verschillende fonkels in de ogen duidelijk. Donny gaf mij een te harde schouderklop en schudde me vervolgens even lachend door elkaar.
We hebben die klootzakken, man!
En het zijn niet de laatste beloofde ik.
We stapten verder richting Szczecin, we hadden er alle belang bij er zo snel mogelijk heen te gaan. We konden geen contact maken met de stad, bij gebrek aan materiaal, weigerde de legerleiding radio's mee te geven op missies als de onze. Hadden ze het nu maar gedaan? Dan konden ze een heel leger dat vast zat achter rotsen onder vuur nemen. Ze wisten nu waar ze hun verdediging moesten verstevigen. En liefst van al zag ik de hele luftwaffe zich op dit Russische leger storten. Het zou een eerste serieuze overwinning betekenen voor ons. Een heel leger Russen weg zou hun opmars aanzienlijk moeten tegengaan. Misschien kon het een herschikking van de Russische troepen teweeg brengen en in het beste geval een mogelijk tegenaanval van ons inluiden. Ik begon bijna luidop te dromen over hoe we deze oorlog hadden veranderd. Ik stapte trots de stad binnen.
Oké mannen, naar jullie barracken. Korporaal, volg mij!
Ik liep achter de sergeant aan die zich naar zijn overste haastte. Luitenant Baetens en onder-luitenant Priem wachtten ons op. De sergeant groette hen en leip met hen naar binnen, ik besloot zijn voorbeeld te volgen.
Vertel, sergeant. Welke informatie hebben jullie voor ons? stak de luitenant van wal.
Een groot Russisch leger rukt op naar deze stad, luitenant.
Dus ze zijn aan hun volgende opmars begonnen.
We hebben hun maneuver vertraagd, luitenant. We lieten een klif instorten en konden zelf een vijandelijk voertuig uitschakelen. De sergeant stapte naar de kaart.
Deze weg is niet langer toegankelijk, het hele leger wordt dus verplicht langs onze verdediging te lopen.
Goed werk sergeant, bedank uw mannen voor het geleverde werk. U ook bedankt, korporaal.
Luitenant? vroeg ik.
Wat is er korporaal Liets?
Ik ga hier misschien mijn boekje te buiten, maar kan de Luftwaffe hen niet onder vuur nemen?
Dat is niet mijn bevoegdheid, korporaal. We hebben geen overschotten meer, de jagers hebben de overmacht in de lucht. We kunnen geen opofferingen veroorloven, zelfs al betekent dat dat we een tankdivisie kunnen uitschakelen. Het gaat niet zo simpel, het zijn mensenlevens in die vliegtuigen, korporaal.
Met alle respect, luitenant, wij hebben het onze op het spel gezet om dit te bereiken. We hebben een kans...
Korporaal! riep de sergeant Ik ben er zeker van dat de luitenant het belang van onze interventie inziet. Maar ga niet denken dat dit de oorlog keert.
Jullie kunnen gaan zei de luitenant rustig.
Ik groette beide heren en liep achter de sergeant naar buiten.
Meekomen, Liets!
Wanneer de sergeant mij bij men naam aansprak in plaats van mijn rang betekende dat weinig goeds en wat ik vreesde kwam snel uit.
Ga zitten, Liets.
Ik nam plaats op de stoel en bereidde mij voor op een zoveelste speech.
Liets, je moet goed beseffen wat je plaats is. Het enige wat wij twee moeten doen, is die zeven mannen door deze oorlog sleuren. We volgen de bevelen zwijgend op en hopen dat ze de juiste beslissingen nemen. Maar in geen geval ga je mee bepalen wat de strategie word. Daarnaast wil ik er op wijzen dat niet enkel onze daden van belang zijn. Overal in de wereld worden er acties als de onze uitgevoerd. Overal in de wereld zijn er soldaten die denken dat ze de oorlog gaan keren met één enkele actie. Ik koos jou als korporaal omdat ik dacht dat jij nuchter genoeg was om te beseffen dat dit niet het geval is. En wat moet ik dan horen na onze allereerste missie?
Sergeant...
Ik ben nog niet klaar, Liets! Gedachten als de jouwe zijn levensgevaarlijk voor die zeven mannen daar. Wanneer je denkt de oorlog te kunnen beëindigen door enkel en alleen jouw acties zoek je ze steeds meer op, iets wat enkel en alleen zal resulteren in dode soldaten binnen ons team. Dus haal die rotgedachte uit je hoofd en volg de bevelen op die je moet opvolgen! Je houdt onze mannen in bedwang en zorgt ervoor dat elk bevel exact wordt opgevolgd! Indien je er ooit over denkt om het anders te doen, dan trek je er maar 's nachts op uit en ga zelf het leger te lijf! Maar niet met ons team! Begrepen, Liets!
Ja, sergeant!
Ik wist niet wat ik moest voelen of denken bij deze speech. Ik probeerde mij te herinneren waarom ik zo begon te denken. Was het de vreugde onder ons team na wat we hadden gedaan? Ik weet dat enkele uren ervoor ik Nick verbood een jongen te redden. Toen dacht ik dus anders.
Luister, korporaal, sprak een gekalmeerde sergeant, het is in ons belang dat jij zulke gedachten onder controle houdt. Indien ik er niet meer zou zijn moet jij de boel overnemen, jaag die mannen dan niet de dood in. Ik weet dat je hen kan leiden en ik heb jou ook nodig doorheen deze oorlog. Hij is verre van voorbij en Szczecin is niet veilig. Het enige wat we deden was er voor zorgen dat er straks één jeep en twee vrachtwagens met troepen minder op ons zullen afstormen. Dat is wat oorlog is, korporaal. Iedereen probeert een jeep of een tank uit te schakelen en zo stop je de vijand. Wij droegen vandaag ons steentje bij en dat was het. Hou dat in gedachten en ik weet dat je een goede korporaal zal zijn.
Ik denk wel dat ik de sergeant begreep, hij overtuigde mij ook dat het allemaal goed bedoelt was. Inmiddels kwam ik erachter waarom ik zo dacht. De roes van een eerste zege maakte dat ik een vals gevoel van macht over mijn vijand kreeg. Het ging ook zo vlot, geen enkel slachtoffer in ons team. Het maakte de oorlog even simpel, als een computerspel waarin geen doden vallen. Ik dacht opnieuw aan de blonde soldaat op de weg naar Gdansk, zijn gezicht bleef in mijn geheugen opdoemen als een zwarte schim die onheil voorspelde. Ik weet niet waarom ik mij die Russische soldaten niet voor de geest kon halen, maar dit leek mij een goede zaak. Stel dat ook hun gezichten zouden opduiken in mijn gedachten, het zou de vijand doden een heel stuk moeilijker maken.
Ga maar terug naar de mannen, korporaal.
Ik groette de sergeant en liep richting onze barrak. Ik stapte naar binnen en zag hoe ze rustig met elkaar spraken over wat er was gebeurt, een schaarse glimlach lichtte soms een gesprek op. Ik liep naar de houten tafel, nam er de koffiepot en plaatste deze op de kachel om te warmen. Ik zocht een tas en spoelde deze uit.
Nog iemand?
Enkele hoofden schudden neen en enkele handen toonden een tas. Ik goot wat koffie in mijn bakje en goot er wat suiker in. Melk was schaars goed en niet beschikbaar voor onze koffie. Ik roerde wat met mijn vinger in de warme koffie, haalde hem er snel uit en stopte deze in mijn mond ter verkoeling. Ik ging op de bank zitten en wreef langs mijn stoppelbaard. Ik nam een slok van mijn koffie en liep richting een wasbak. Ik nam er een scheermesje, gooide wat warm water in mijn gezicht en wreef er wat zeep over. Ik keek in de spiegel die langzaam bedampte boven het hete water. Ik streek met het mesje van aan mijn oor naar mijn kin, om het dan door het warme water te halen. Ik herhaalde de beweging en zag mijn huid gladder worden. Na enkele strijken met het meisje wreef ik met mijn hand over de spiegel, vervolgens Werkte ik voorzichtig de stoppels onder mijn neus weg. Ik keek even richting mijn maten en merkte op hoe kalm ze waren. Wat een verschil met één dag eerder, toen ze elkaars schaduw niet konden verdragen. Ik werkte de laatste haren onder mijn kin weg en besloot te testen hoe goed ons team ervoor stond. Ik droogde mijn gezicht af en stapte naar de hoek van ons vertrek. Ik nam er een doos op.
Spelletje?
De mannen keken vreemd op. Badru stond op en kwam aan de tafel zitten, Nick en Niels volgden zijn voorbeeld.
Goed plan trouwens, Badru.
Dank je, Danny.
Maar nu zullen we je afmaken glimlachte Nick.
Ik was verheugd te zien dat ze elkaar opnieuw durfden plagen en dat dit niet werd gevolgd door een kort antwoord. We begonnen ons spel en beëindigde het zonder enig probleem. Wie won, kan ik mij niet meer herinneren. We kropen na een lange dag in onze bedden en sliepen rustig uit.
Om 8 uur stonden we op voor een ochtendwandeling, een dagelijks ritueel sinds we in Szczecin waren. Deze ochtend werd het echter verstoord. Het team van korporaal Braams reed in een vrachtwagen binnen. De mannen stapten teneergeslagen uit, het tekort viel mij onmiddellijk op. Ik stapte op de korporaal af.
Korporaal Putten?
Wat?
Wat is er gebeurt?
We zijn twee mannen kwijt, zie je dat niet?
Wie?
Quintens en Buizen.
Fuck...
Zeg dat wel, we maakten eigenlijk geen kans. We hebben er waarschijnlijk niet één geraakt. We liepen in een hinderlaag. Buizen liep voorop en kreeg de volle lading, Quintens zag dat hij nog leefde en probeerde onder dekkingsvuur bij hem te geraken. Een sluipschutter maakte hem af met één schot. Kort daarna schoot hij ook Buizen door het hoofd. Hij was godverdomme niks meer waard, zijn benen waren aan flarden geschoten. Hij kon niets doen, maar toch een kogel door zijn hoofd. Als ik die klootzak te pakken krijg knal ik elke kogel die ik heb door zijn lijf, zonder hem dodelijk te raken. En dan laat ik hem vluchten...
We gaven de mannen schouderklopjes, hier en daar pakte iemand van mijn team één van de mannen vast. Ik zag ook Gralens lopen, de man waarmee Quintens overhoop lag. Ik ging naar hem toe.
We pakken ze wel terug, Gralens.
Neen, korporaal, ik pak ze terug voor wat ze met Davy deden.
