Kogels of pijlen

Hamburg was een verademing, het leek een bekendere omgeving. We zagen de gelijkenissen met steden in ons eigen land. De mensen daar waren vriendelijk en begrepen dat we uit een hel kwamen. Meerdere compagnies waren in en om Hamburg gestationeerd. We vingen her en der geruchten op. Er zouden compagnies van andere landen zich bij ons aansluiten. Vervolgens zouden wij de eerste tegenaanval inzetten. Andere verhalen zeiden dat wij het nieuwe front zouden vormen en dat iedereen zich zou terugtrekken achter de Elbe. Nog andere geruchten spraken over een soort blitzkrieg richting Moskou. Of nog gekkere geruchten spraken over miljarden soldaten die onderweg waren naar Hamburg om van daaruit naar Rusland te trekken. Het werd mij snel duidelijk dat hoop niet altijd de beste raadgever was. Het leidde tot complete waanideëen bij sommigen, hierbij ging het niet enkel om burgers. Sommige soldaten gingen vlot mee in de verhaaltjes.

“Wel, we gaan nog maar is Rusland bestormen” begon Donny.

“Werkelijk? Wat zijn de laatste veranderingen in dat plan.”

“We gaan het op één maand doen.”

Ik keek hem lachend aan.

“Neen, ze menen het hoor. Er worden ook nieuwe wapens ter beschikking gesteld.”

“Wat krijgen we nu? Een robotleger?”

“Neen, een nieuwe tank die ondoordringbaar is.”

“Waarom hebben ze ons dan nog nodig?”

“Geen idee, om de kaars vast te houden?”

“Waarschijnlijk. Die verhalen worden debieler met de dag.”

“Erger is dat er soldaten meegaan in dit verhaal. Ze horen het ergens, vertellen het aan andere soldaten die dan claimen het ook gehoord te hebben. Vervolgens bevestigd een andere idioot het verhaal en ze gaan er vanuit dat het waar is.”

“Ze zaten minder dan een week geleden nog in een bombardement en zagen tegelijkertijd een luchtgevecht waarbij de Luftwaffe werd afgemaakt. Waar halen ze het idee dat we in staat zouden zijn de Russen in een maand af te maken.”

“Ze willen het gewoon graag, denk ik.”

“Geloof me, Donny. Moest het kunnen, ik zou het ook willen. Ik weet echter dat het onmogelijk is. Deze oorlog duurt nog jaren. Misschien dat binnen één maand de Russische blitzkrieg gestopt zal zijn. En dan moet er nog een doorbraak gebeuren in de Russische linies. Vervolgens moeten we land na land veroveren en naarmate je dichter bij Moskou komt, zullen de Russen waarschijnlijk zwaarder terugslaan. En dan zijn er nog de Chinezen en Koreanen, maar we zullen het wel binnen een maand zien zeker.”

“Niet kwaad worden, Danny.”

“Ze zijn gewoon zo idioot. En het bezorgt de moraal alleen maar een knauw, wanneer blijkt dat het niets word.”

Donny nam een boekje en ging op zijn bed liggen. Ik staarde maar de grote zaal waarin we lagen. Meerdere teams in één zaal, het was ons nog niet overkomen. Voor spanningen zorgde het niet echt. We hadden genoeg ruimte en het eten was er lekker. De bedden waren naar behoren en er was verwarming in de zaal. We hadden de vrijheid om te gaan en staan waar we wilden de laatste dagen, zolang we de stad niet verlieten en we op tijd in onze bedden lagen, was iedereen blij. Ons team was niet vaak compleet de voorbije dagen, maar vanaf het einde van de week was dat voorbij. We moesten zoveel mogelijk genieten van deze vrije week. Onze oversten planden een nieuwe strategie en wij konden ervan profiteren. Onze sergeant voegde er meteen aan toe dat het ons laatste verlof voor lange tijd zou zijn.

De voorbije dagen was ik bezig geweest met uit te zoeken waar het logistieke gedeelte van ons leger zich ergens bevond. Het logische en veelgehoord antwoord was dat ze verspreid zaten. Bijgevolg liep ik al langs heel wat plaatsen in Hamburg in de hoop om Els er te vinden. Ik was nu voor het eerst binnen gebleven, het was hopeloos en mijn verlofdagen waren verloren gegaan aan rondhollen in Hamburg. De anderen hadden Hamburg leren appreciëren, ze genoten met volle teugen van het Duitse bier, de Hamburgse Kneipes en de rondborstige dames die hun beste troeven vlot uitspeelden. Hun Duits beperkte zich tot zinnen uit Duitstalige liedjes, 'Bier und Wurst' en hier en daar een zinnetje dat ze opgepikt hadden onderweg. De oorlog leek ver weg voor ons team en toch raasde deze voort.

De Duitse troepen vochten een verbeten strijd uit aan hun landsgrenzen, maar leken niet opgewassen tegen de Russische oorlogsmachine die nog steeds niet te stoppen leek. Iets wat nu ook de Italianen moesten toegeven. De Alpen waren zo goed als in handen van de Russen. Het leek plots weer snel te gaan, maar onze oversten moesten bekennen dat niet alle informatie die ze steeds kregen de meest recente was. De Italianen waren al een tijdje aan het terugtrekken en het hele gebied rond de Po was al lang gevallen, wat van Milaan een bezette stad maakte. De Italianen hadden zich teruggetrokken achter de apennijnen. Ze hoopte zo Rome te vrijwaren. De Franse grens was dus bereikt. Dit betekende dat Europa aan de rand van het verlies stond. Bij een val de Fransen is Engeland binnen handbereik wat zou betekenen dat de geallieerden van over de grote plas geen kans meer hadden om hun troepen te laten landen in Europa. Want ook België, Nederland, Noorwegen of Zweden zouden dan weinig kans maken. Spanje voelde intussen de hete adem van de Chinezen. De Chinezen hadden Marokko als doel gesteld, dat was duidelijk Centraal-Afrika lieten ze links liggen, terwijl de Noord-Afrikaanse landen steeds vaker werden aangevallen. De aanvallen waren simpeler geworden sinds de val van Egypte. Met het Suez-kanaal hadden hun schepen een vrije doorgang naar de Griekse en Turkse havens die ze konden gebruiken als basis. Van hieruit vielen ze Libië en Tunesië onophoudelijk aan. Malta was ook gevallen onder hun zeemacht. Het land werd helemaal in puin geschoten, waardoor de haven onbruikbaar was geworden. Een Italiaans-Maltese zeemacht lag in puin in de haven langs de oude verwoeste hoofdstad Valetta.

Niemand begreep precies het doel van onze vijand. Sommige gebieden werden geheel vernietigd. Soms leken ze belangrijk zoals Malta, het belangrijkste kruispunt in de middellandse zee. Anderzijds kon het een goede taktiek zijn. Indien we zouden oprukken zou Malta een belangrijk punt kunnen zijn in de strijd om het Suez-kanaal. Het uitschakelen betekende dat er geen aanlegplaats was voor een geallieerde vloot. Men zou al Italië moeten vrijwaren of Griekenland heroveren om een nuttige haven te hebben in onze strijd daar. Het was dan veel simpeler om Malta in te nemen en van daaruit een directe aanval uit te voeren op het Suez-kanaal, het zou ervoor zorgen dat hun reserves minder snel bij hen zouden raken.

De Spaanse troepen maakten zich klaar voor de strijd. Ze hielpen de Fransen in Corsica, maar hielde zich net zo goed klaar aan de straat van Gibraltar. Het doel van de Chinezen. Indien ze dat in handen kregen was niet alleen de Middellandse zee in hun handen. Europa zou sneller vallen omdat het zijn fronten zou moeten verdelen. De Russen via Frankrijk, de Chinezen via Spanje. Onze kansen zouden slinken. Onze hoop was meer dan ooit gevestigd op een doorbraak in de VS. Venezuela moest vallen, onze tijd raakte op. Stand houden bleef de boodschap, maar we beseften dat het volgende plan wel eens het laatste zou kunnen worden. Indien het faalde was er geen land meer om ons in terug te trekken.

De Engelsen werkten als gek aan nieuwe verdedigingslinies. Extra luchtafweer, nieuwe kustbatterijen en bunkers om een invasie tegen te gaan. London maakte zich klaar voor een nieuwe battle of britain. Het waren de achterkleinzonen die nu zouden strijden. De meesten hadden hun overgrootvader nooit horen spreken over hun glorieuze overwinning en het einde van de eeuwigdurende dreiging die ze nu ook ervaarden. De nieuwe generatie moest opstaan en zich onderscheiden van de vorige om deze opdracht tot een goed einde te brengen. De Engelse luchtmacht streed nauwelijks mee op het Europese vasteland. Ze bereidden zich voor op een volgende battle of Britain, die op nieuw als doel had het westelijke front te laten bestaan. Het grote verschil met hun overgrootvaders gloriemoment was dat er van een Oosters front geen sprake was. Het zou een gevecht van de laatste kans worden, tenzij wij dit konden voorkomen.

Over wat er zich in Canada afspeelde met de Britse minister of in de VS met het front kregen we geen informatie. Dit betekende volgens mij weinig goeds, het zou de moraal ten goede komen om goed nieuws van het Amerikaanse front te krijgen. Maar Zuid-Amerika was nog lang niet bevrijd en Canada bleef een slapende reus. Stiekem begon ik te hopen dat de vijand een blunder zouden begaan en zo de Canadezen in de oorlog betrekken.

Toch merkte ik dat er enige vastberadenheid bij mijn maten was. We zouden de Russen verslaan of stervend proberen. Gevangen laten nemen was geen optie, als het moest zouden we doorvechten tot onze laatste kogel om hen daarna met een keukenmes te lijf te gaan.

Mijn gedachten bleven bij Gralens, hij was gebroken. Vreemd genoeg wist ik weinig over de andere drie uit het team. Zoals Putten, die net zoals Yordi sergeant was geworden nadat Braams sneuvelde. Dielens en Rits, de twee andere soldaten kende ik helemaal niet goed. Bij oefeningen zat ik zelden in hun buurt en onze teams hadden bitter weinig samen gevochten. Wanneer er nieuwe soldaten bijkwamen zouden ze als eerste aangevuld worden. Het klonk vreemd, mannen aanvullen. Alsof het om de producten in een winkelrekje gaat. Ik was blij dat niemand van ons gesneuveld was. Ik zou niet weten hoe ik ermee zou omgaan. Het bleef door mijn hoofd gaan. Niemand mocht sterven, want ik zou niet weten wat ik dan moet doen.

Het logistieke gedeelte heb ik nog steeds niet gevonden en ondanks dat mannen een beter ruimtelijk inzicht hebben en dus vlot op de kaart alles zouden moeten terugvinden, liep ik al te vaak verloren in Hamburg. Daarnaast kreeg ik nooit heldere informatie omtrent de verblijfplaats van onze logistiek. Maar soms draait het leven wel eens als een kleffe, romantische film.

Ik lag op mijn bed naar het plafond te staren na alweer een zinloze dag zoeken, toen ik gejoel hoorde in de zaal. Niet eerder gehoorde opmerkingen van de mannen gingen door de zaal, vaak gevolgd door gelach van soldaten met minder lef. Ik keek naar het voeteinde van mijn bed en glimlachte.

“Korporaal, ik hoorde dat u mij zocht?”

Ik staarde naar de schouders en merkte de extra tekens op.

“Inderdaad, sergeant.”

“Dit kan maar beter de moeite waard zijn, want ik kom niet voor niets van de andere kant van de stad.”

“Wees gerust, sergeant, ik zal u niet teleurstellen.”

Ik stond op en ging voor haar staan. Ik streelde met mijn vingers langs haar haren die strak ingebonden zaten, maar toen ik haar gezicht streelde, greep ze mijn vingers beet.

“Een beetje respect, korporaal.”

“Mijn excuses, wenst u mij te volgen naar een lokale bar?”

“Waarom ook niet” glimlachte ze.

Onder aanmoedigend geroep en schouderklopjes van andere soldaten verliet ik de zaal met het meisje aan mijn arm.

“Geen angst voor de anderen?”

“Waarom? Ik ben hun meerdere” lachte ze.

We liepen door een straatje op zoek naar een vrij tafeltje. Een rustige plek mochten we nu wel vergeten. Geen enkel café was leeg en de drank vloeide rijkelijk. Het leek wel alsof iedereen tegelijk verlof had gekregen. Er waren zoveel troepen samengepakt in en om Hamburg dat de stad wel vier of vijf keer gevuld kon worden. Dit leidde vaak tot problemen tussen de soldaten. Vaak liepen we langs een ordinair straatgevecht tussen enkele soldaten. We besloten er geen aandacht aan te besteden. We vonden een tafeltje en gingen dicht bij elkaar zitten.

“Hoe gaat het?” vroeg ze.

“Nu veel beter. En met jou?”

“Het gaat, de laatste dagen zien we steeds meer vrachtwagens passeren met kisten. Soms ook gewonden. Ik heb de laatste dagen voor we naar Hamburg kwamen meegeholpen met de verzorging van gewonde soldaten. Het was soms wel zwaar, maar het hoort erbij. We overleven het wel en proberen te helpen waar we kunnen.”

“Hoeveel mannen zijn er al gesneuveld?”

“Dat weet ik niet, die cijfers zie ik niet. Ik zag genoeg kisten en evenveel gewonden. Soms dacht ik dat er geen soldaten meer overbleven aan het front. Ik hoopte gewoon dat ik niemand van jullie tegenkwam. Voorts haspelde ik slaafs mijn taken af.”

“Misschien maar beter zo. Hoe meer je op automatische piloot werkt, hoe beter je je werk zal doen.”

“Het is niet altijd even gemakkelijk, maar ik denk dat dat voor niemand zo is.”

“En de voorraden?”

“Het is verbazend hoe snel die slinken. En er komt maar weinig bij. We proberen iedereen te voorzien, maar soms lijkt het alsof we maar voor de helft van onze manschappen de nodige slaagkracht kunnen voorzien. We proberen zo zuinig mogelijk te werken, maar weten eigenlijk niet meer wat we doen. We proberen aan de vraag te beantwoorden en sturen dagelijks meerdere berichten naar het thuisfront om meer middelen. Er komt maar weinig terug.”

“Dan zullen we elke kogel goed gebruiken.”

“Het gaat om veel meer dan kogels. Voedsel, medische middelen, benzine, zelfs schrijfpapier.”

Ik keek haar bedenkelijk aan.

“En dan hebben we nog geluk dat het een zachte winter is.”

“Als die winter harder zou zijn, dan zou de vijand niet zo snel kunnen oprukken.”

“Of jullie niet kunnen terugtrekken.”

Ze was mij weer eens te slim af. Ze had gelijk, ergens doortrekken tijdens een zware winter zou niet gemakkelijk zijn. Ik had ook weinig zin om dood te vriezen in een kuil vol sneeuw. Maar als er meer mist zou zijn, zou de Russische luchtmacht geen vrij spel hebben. Niet dat hun landmacht het niet zou kunnen, maar dan hadden we tenminste een kans. Nu leek het alsof we gewoon ergens gingen zitten om dan door enkele jagers te worden opgejaagd. Dat we nu en dan is ééntje neerhaalden woog niet op tegen onze verliezen aan terrein, mannen en moraal. Ik besloot er niet meer aan te denken toen ze met haar duim mijn hand begon te strelen.

“Ik ben blij dat ik je zie.”

Ik glimlachte.

“Weer zo karig met complimenten?”

“Ik bouw de spanning graag op.”

Ze glimlachte en nipte van haar cola. Ze keek naar de tafels rondom ons. Twee tafels verder zten enkele Duitse soldaten te kaarten, ze werden in de gaten gehouden door enkele van onze jongens. Ik merkte een ander koppeltje op en zag hoe ze wel erg geïnteresseerd waren in elkaar. Ze lieten elkaar niet met rust. Els merkte dat ik hen in de gaten had.

“Waar wacht jij eigenlijk op?” vroeg ze.

“Tot je mij opnieuw op jouw kamer uitnodigt” glimlachte ik.

“Veel succes.”

Ik keek in haar ogen en kuste haar.

“Denk je nu dat het gaat helpen?”

Ik kuste haar opnieuw.

“Neen, ik ken...”

Opnieuw legde ik haar het zwijgen op met een kus.

“Jij bent niet te doen. Heb jij...”

Ik kuste haar en ze liet me begaan. Ik streelde langs haar gezicht en kuste haar in haar hals.

“Misschien zal dit toch lukken” fluisterde ze.

Ik keek haar zelfvoldaan aan.

“Haal die grijns van je gezicht, korporaal.”

Ik schudde het hoofd en gaf haar een snelle kus.

“Je gaat je kansen nog verspelen op die manier.”

Ik wou haar opnieuw kussen, maar ze plaatste haar hand op mijn mond. Ik kuste dan maar de binnenkant van haar hand.

“Dat is minder leuk é?”

Ik knikte.

“Wees nu eerst eens lief?”

Ik schudde het hoofd.

“Dat is dan jammer, want dan blijven jouw lippen ver weg van de mijne.”

Ik dacht even na over mijn volgende zet, maar besloot niet te twijfelen. En gaf haar een veel te natte handkus.

“Ieuw, wat doe je nu?”

“De weg vrijmaken.”

Ik zocht haar lippen, waarop zij achteruit ging.

“Neen” glimlachte ze, “eerst lief zijn.”

“Maar als je het vraagt is het niets waard.”

“Voor mij wel.”

“Welke waarde heeft het dan?”

“Gewoon, dat jij onder mijn sloef ligt.”

“Wauw, ik ga hier direct een serenade starten.”

“Ga je gang.”

Ik stond op en nam haar bij de hand. Ik trok haar uit haar stoel en dicht bij me.

“Neen, geen kusje” glimlachte ze.

“Geen probleem, ik wil toch even de benen strekken. Dan moet ik zien waar ik loop.”

Ze keek me verbaasd aan. Ze had dit antwoord niet verwacht, ik brak zo het flirten af. Ze kwam naast me wandelen en nam snel mijn hand vast. Ze liep dicht bij me en zocht een knuffel. Ik stopte en ging er snel op in. Ze keek me opnieuw aan en ik gaf haar een kus.

“Het zou wel leuk zijn als je iets liefs zei.”

“Wauw”

“Wat nu weer?”

“Als je zo lief kijkt, ga ik nog echt een serenade zingen.”

“Goed om te weten.”

“Tot zover jouw lief zijn.”

We zetten onze wandeling naar nergens verder. We liepen door een park waar we niet echt konden genieten van de rust. Overal leken mensen te lopen. Her en der verspreid stond groepjes mensen te praten.

“We kunnen hier nergens alleen zijn” klaagde ik.

“Kom mee” zei ze.

We wandelden enkele straten door en na enkele minuten bevond ik mij voor een groot gebouw.

“Ooit een school?” vroeg ik.

“Geen idee, maar het heeft voldoende kamers.”

“Waarom krijgen jullie altijd huizen met aparte kamers om in te slapen.”

“Omdat wij braver zijn dan de gemiddelde soldaat.”

Ze ging mij voor en liep de trappen op. Onderweg begroette ze collega's. De gangen waren grauw en kil. Het gebouw zag er aan de buitenkant beter uit dan binnenin. De muffe geur bleef wat in de neus hangen en de trappen leken niet zo stevig eens je er een voet op zette. Ze kraakten alsof je elk ogenblik door een trede kon gaan. Op de tweede verdieping verlieten we de trappen en lippen over een lang tapijt in een smalle gang. We stopten aan de vijfde of zesde deur. Ze maakte deze open en binnen stond een oud ijzeren bed met daarop een te dikke matras. Ze ging over de bedrand, op het bed lagen lakens door elkaar. Ik herinnerde mij hoe net haar vorige kamer was. Het was duidelijk dat de controle hierop irrelevant was geworden. Alsof een bed opmaken de Russen zou wegjagen. Een kleine zetel langs een houten tafel vulde de rest van de kamer.

“Geen lavabo?”

“Op het einde van de gang.”

Ik stapte naar buiten en zag het nummer 24 op haar deur. Ik zou zweren dat we langs 5 deuren waren gelopen, maar besloot het niet te controleren. Aan het einde van de gang was er een kamer met ongesloten deur. Een juffrouw schrok toen ze mij zag.

“Sorry” glimlachte ze, “ik ben het niet gewoon hier soldaten te zien.”

“Geen probleem, ik kwam even mijn handen wassen en wat water in mijn gezicht gooien.”

“Wat doet u hier?”

“Op bezoek bij mijn vriendin.”

“Hoe heet ze?”

“Els, Els Dillemans.”

“Sergeant Dillemans.”

“Is ze streng?”

“Neen, ze gedraagt zich helemaal niet als een chef.”

“Waarom is ze jullie sergeant?”

“Ze werd ervoor gekozen, ze is al het langste bij de dienst, dus het leek ons logisch.”

“En u bent?”

“Sigrid Van Rijsel”

“Afkomstig uit Rijsel?”

“Neen, misschien mijn voorvaders.”

“Ik ben Danny Liets.”

“Aangenaam.”

“Ik ga maar is terug naar Els.”

“En uw handen?”

“Juist.”

Ik stapte naar de lavabo en liet het warme water over mijn handen gaan. Sigrid verliet de kamer en ik keek even in de spiegel. De stoppelbaard kon niet goed aanvoelen, maar scheren was nu geen optie. Ik verliet de kamer zonder mijn gezicht aan te raken. Ik liep langs de deuren en zag Sigrid nog de gang verlaten. Ik stapte binnen in kamer 24 en sloot de deur.

“Je maakt wel gemakkelijk fans” zei Els.

“Hoe bedoel je?”

“Sigrid stopte hier even om te zeggen wat ze over je dacht.”

“Ach zo, wat wist ze te vertellen.”

“Dat hou ik wel voor mij” glimlachte ze.

“Eigenlijk boeit het mij niet zo.”

“Geen egotripper dan?”

“Misschien een beetje en ondanks dat Sigrid vast een lieve meid is, ben ik maar in één vrouw geïnteresseerd.”

“Wie mag dat dan wel zijn?”

“Jenny Colson.”

“Jenny Colson? Is dat je favoriete actrice? Dan gaat het vast ook om haar acteerprestaties.”

“Je mag het gerust weten, haar acteerprestaties mogen er zijn.”

“Ja, het lichaam zal er voor niets tussen zitten.”

“Het is niet omdat ze wat grotere borsten heeft dat haar acteerprestaties slecht zijn.”

“Zal ik je dan alleen laten met een foto van Jenny?”

“Dat zou toch maar teleurstellend zijn.”

“Toch?”

“Een beetje wel ja. Jij bent leuker dan haar foto.”

“Je zal toch iets liever moeten zijn als je een stapje verder wil raken vandaag.”

“Oké... Jouw borsten zijn leuker dan die van Jenny Colson?”

“Dat heet dan een stapje terug.”

“Dat is niet goed.”

“Neen, want bij een volgende stap terug zit je alleen aan een bar met een drankje.”

“Dan moet ik het nu wel goed doen dus.”

Ze keek vol verwachting in mijn ogen.

“Heb je vaak naar de maan gekeken?”

Ze glimlachte.

“Goed, ik ook. Ik heb heel vaak aan je gedacht en die ene avond op je kamer in Mechelen, die heb ik vaak opnieuw beleefd.”

“Ik ook” fluisterde ze.

“Ik wil straks samen naar de maan kijken.”

“Maar er is nog geen maan.”

“Vervelen, hoe zouden we de tijd kunnen doden? We hebben hier een bed en een zetel.”

“Je was bijna een stapje vooruit gegaan.”

“Maar, waarom dan niet?”

“Wel je spreekt hier over in bed of op de zetel?”

“Wat in bed of op de zetel?”

Ze keek mij bedenkelijk aan.

“Els, ik kan het niet helpen als jij onmiddellijk vele stappen wil overslaan. Ik wou enkel wat op bed gaan zitten of in de zetel.”

“Tuurlijk” lachte ze.

“Wel, nu ga jij een stapje achteruit.”

“Wat? Waarom dan?”

“Perverse gedachten.”

“Perverse gedachten?” lachte ze

“Ja, jij denkt onmiddellijk aan seks wanneer ik naar een zetel of bed kijk.”

“Neen, dat is wat jij bedoelde. Nu wil je het gewoon op mij afschuiven.”

“Heb ik dat dan gezegd?”

“Neen.”

“Kan jij mijn gedachten dan lezen?”

“Ja” zei ze vastberaden.

“Vast wel, wat denk ik nu?”

“Hoe praat ik me hieruit?”

Ik moest bekennen dat ze aardig in de buurt kwam en bij mijn plotse stilte werd haar grijns groter.

“Zie je wel. Ik weet wat je denkt en ik weet wat je hier wil” glimlachte ze.

“Oké goed, ik wil je enkel in bed krijgen. Vergeet alles wat ik zei, het is mij enkel om je lichaam te doen. Dat ik jou geweldig vind en liefst van al wil dat je mij constant plaagt, aankijkt of streelt heeft er niets mee te maken.”

“Echt?”

Ik keek haar bedenkelijk aan.

“Ik bedoelde of je dat echt wil?”

“Natuurlijk, dat is toch leuk?”

“Misschien, maar als jij iets liefs zegt is dat ook leuk.”

“Ik weet niet hoe ik moet zeggen wat ik precies voel. Ik kan het niet echt beschrijven, maar ik wil gewoon dat je dicht bij me bent. Ik wil je zien lachen en zien dromen. Waarom kan ik niet zeggen, maar het doet mij lachen en wegdromen. Hoe moet ik dat op een lieve manier zeggen?”

“Ik denk dat je net een stapje verder bent gegaan.”

Ik nam haar stevig vast en kuste haar opnieuw. We vielen op het bed en ik smeet mijn cap weg. Ik trok mijn vest uit en prutste het haar hemd open. Ze ging voor me zitten even dwaalde mijn ogen af naar haar witte BH die van achter haar open hemd verscheen. Ze kon echter de aandacht afleiden door haar haren los te gooien. Haar weelderige krullen vielen naar op haar schouders. Ik streelde langsheen haar gezicht door haar haren. Ze kwam opnieuw dichter en kuste mij vol op de mond. Onze tongen zochten en vonden elkaar terwijl ze op mij ging liggen. Ik ontblootte haar schouders en kuste haar in de hals zoekend naar haar zwakke plekjes. Al snel hoorde ik een zachte lach die de plekjes verraadde. Ze sloeg haar hemd van haar hand en plaatste haar beide handen op mijn gezicht en bracht mijn mond opnieuw bij de hare. Ze kuste mij passioneel en tussen twee kusjes door keek ze in mijn ogen. Ik kon enkel terugstaren, het leek alsof ze via haar ogen haar passie via de mijne door mijn lichaam stuurde. De rilling dwong mij haar opnieuw te kussen en ik voelde hoe ze mij bij de haren greep. Ik streelde met mijn handen langs haar schouders naar beneden tot net boven haar middel, waarna ik opnieuw naar haar schouders toe streelde. Ik wou haar, haar hele lichaam en haar ziel. Elke aanraking van haar leek als een lopend vuur door mijn lichaam te razen. Ze ontknoopte mijn hemd en trok het over mijn schouders, waarna ze mijn hals kuste, om vervolgens zachtjes te bijten. Het bezorgde mij een vreemde, maar leuke rilling. Ze keek mij even aan en kuste vervolgens mijn mond, ze ging over naar mijn kin en zette kussend haar weg verder naar mijn buik. Het zachte, kriebelende gevoel bezorgde mij nieuwe sensaties, die mij opnieuw dwongen haar op mij te trekken. Ik kuste haar en terwijl haar haren over mijn gezicht gleden, opende ik haar BH. Na enkel seconden prutswerk haalde ik de riempjes over haar schouders. Eventjes richtte ze zich op, waarna ik de BH wegsmeet. Ik voelde haar borsten tegen mijn lichaam, een volgende kick die de passie liet exploderen. Ik draaide de rollen om en kwam bovenop haar terecht. Ik kuste haar in de hals, even probeerde ze mijn plagende kussen af te houden maar ik hield haar handen tegen, waarna ik vrij spel kreeg. Ik kuste net zolang de zwakke plekjes tot ze kronkelde van plezier. Ik wou haar het gevoel geven waarbij ze niet meer wist of ik verder moest gaan of stoppen. Ik vervolgde mijn weg naar haar borsten. Ik kuste zachtjes tussen haar borsten waarna ik plagend rond haar tepels kuste, alsof ik deze vermeed. Ik stelde het uit, ze moest het willen. Pas als zij het wou, zou ik haar daar kussen. Ik zocht mijn weg terug naar haar hals, waar ik opnieuw het voorgaande gevoel wou creëren. Deze keer liet ik haar wel begaan. Ze zocht opnieuw mijn lippen en beet zachtjes op mijn onderlip, waarna ze opnieuw in mijn ogen keek en de lust liet toenemen. Haar blik deed mij steeds meer smachten naar haar lichaam. Opnieuw draaiden de rollen om, ze ging op met zitten en keek me uitdagend aan. Ze streelde met haar handen langs mijn lichaam. Ik sloot even mijn ogen en liet haar handen over me heengaan. Ze maakte de knopen van mijn broek open en ging op me liggen. Ze kuste mij opnieuw, ik ritste haar rok open en trok deze langzaam naar langs haar benen. Ze ontdeed zich zelf van haar rok en gooide deze bij ons vandaan. Waarna ze snel mijn broek naar beneden trok 17-12-2010 om 03:40 geschreven door David