Intake Kazachstan:17/07/2008 Dossier bij HKM:29/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan:03/11/2008 Reisvoorbereiding:14/01/2009 Nikola voor het eerst gezien:11/02/2009 Pré-court:11/03/2009 Court:16/03/2009 Erkenning adoptie:29/04/2009 Terug thuis met Nikola:07/05/2009
Te voet naar het weeshuis want Vladimir rijdt vandaag niet,weer een wandelingetje door het park, we worden hier nog sportief!!!Het is ook weer goed koud,we zijn de kou stilletjes aan toch moe aan het worden. De dikke kleren,muts,sjaal,handschoenen en dikke laarzen, het begint een opgave te worden. Het was weer fijn Nicola te zien maar hij was wel wat kregelig dus zijn we met hem naar beneden gegaan.sZondags gaat dat goed want dan zijn er geen dokters en ben je er wat vrijer.Ook Guy,Claude en Liesbet waren er met hun kindjes dus wel gezellig. Na de wandeling zijn we iets gaan eten met Liesbet in de city mall(Wijnegem),dat doen we elke zondag. We koken dan niet en gaan iets eten. Bovendien heb je er dan een beetje het gevoel van thuis en het is er lekker en het eten te vertrouwen. We hebben er lang zitten praten want Liesbet is alleen hier en het doet dan voor iedereen eens goed om al je zorgen enzo eens te bespreken. Na het eten zijn we dan nog wat gaan shoppen want we hebben nog het één en ander nodig. Ik heb me schoenen gekocht want die had ik niet bij en ik kan toch niet naar de rechtbank gaan met sneeuwlaarzen onder een rokje,het zou een zicht zijn.Dit bleek nog geen makkelijke opdracht want je vindt hier vooral laarzen met erg hoge naaldhakken. Echt iets voor mij dus. Het was wel druk want het zijn hier 3 dagen feestdagen,vrouwendag.
Gisterenvoormiddag moest Marina nog naar de rechtbank voor enkele papieren. Ze ging dan ook proberen om een datum vast te krijgen voor onze pré-court. Dus heel de voormiddag zenuwachtig afwachten. In de namiddag bracht Marina ons een bezoekje met de melding dat we woensdag om 10.00 uur pré-court hebben. Er viel dus al een gedeeltelijke last van ons af. Woensdag weten we dus wanneer het effectieve court is. Dat gaan ze ons vertellen op de pré-court. We hopen nu dat we vrijdag nog court hebben, dan kunnen we zaterdag terug naar Belgie komen. Het probleem zit hem natuurlijk weer zo dat het maandag een feestdag is en de overheidsdiensten werken niet. Het is hier 3 dagen vrouwen dag. Overal bloemenstandjes, vlaggen en versieringen. Marina gaat woensdag proberen de rechter wijs te maken dat we door deze feesten moeilijk aan vliegtickets kunnen geraken en dat onze vlucht voor zaterdag in het gedrang komt. We hopen dat het haar gaat lukken en dan kan het zijn dat we toch vrijdag voor de rechter kunnen verschijnen. Voor het zelfde geld zegt de rechter dat dit niet kan en dan zitten we hier waarschijnlijk nog een weekje langer. Laat de kaarsjes dus maar branden. Onze band met Marina is wel goed denken we, dus we hopen op het beste. Namiddag is John en Yo-Mee nog afscheid komen nemen want zij vertrekken deze avond naar Astana om daar morgenvroeg het vliegtuig te nemen richting Belgie. Gisterenavond hebben Guy en Claude (Frans koppel) ons allemaal uitgenodigd bij hen op het appartementje voor een gezellig samenzijn en om het afscheid van John en Yo-Mee te vieren. Het was heel gezellig en fijn. Nog eens goed kunnen lachen en een ferme pint gedronken. We denken wel dat er niet veel volk meer gaat zijn om ons afscheid te vieren. Waarschijnlijk nog enkel Liesbeth en Guy en Claude, want de Belgen komen precies maar niet door. Het is hier echt wel serieus aan het dooien en soms heb je dan nog dat het s'nachts sneeuwt. Het is nu zo dat het op sommige plaatsen gevaarlijk wordt. We hebben het voorbeeld gezien bij Guy. Hij ging door een dik pak sneeuw en op een gegeven ogenblik was hij plots verdwenen. Hij was namelijk met één been in een diepe put geraakt, maar je zag dit dus niet omdat de onderste laag ontdooid was en daarop een laag sneeuw lag. Je zag het dus helemaal niet. Hij had heel veel geluk dat hij niets had of dat hij er niet met beide benen in terecht is gekomen, anders hadden we problemen om hem eruit te krijgen. Na het voorval en toen bleek dat hij niets had zijn we wel in een ontzettende lachbui geschoten. Met onze Nicola gaat alles heel goed. Hij is al echt een mama's kindje geworden. Maar toch wel ook een dikke vriend van de papa. We genieten elke dag meer en meer als we bij hem zijn. Hij is een echt schatje, hij eet veel beter. Hij begint nu ook al te wenen als we hem terug naar de leefgroep moeten brengen. We hebben ook al een heel nauw en innig fysiek contact met hem. Hij nijpt soms al eens in onze neus, trekt aan Annick's oorbellen en kan nog altijd zeer smakelijk lachen met ons, maar ook soms met de deugnieterijen die hij zelf uithaalt. Hij kan ook zeer geïnteresseerd naar zichzelf kijken wanneer we hem opgenomen beelden op de videocamera laten zien. Het is al zo wanneer we hem vragen of hij een koekje moet hebben, hij alles waar hij mee bezig is laat vallen en hij al naar de rugzak gaat waarin we zijn koekjes hebben gestoken. We hebben hem ook al een nieuw paar schoenen moeten kopen omdat hij al uit het eerste paar gegroeid is. De verzorgsters noemen hem nu ook al Sylvester Stallone want hij groeit als een kool, maar ja, hij eet ook veel kolen. Voor ons zal het maandag wel even moeilijk zijn want door de feestdag blijkt dat het weeshuis niet toegankelijk zal zijn dus maandag kunnen we hem niet bezoeken. Maar ja, we moeten het dan ook even positief bekijken. We kunnen eens uitslapen en we moeten ook nog cadeautjes gaan kopen voor de dokters. Dus we kunnen dit op ons gemakje maandag doen.
Langzaam aan begint de dooi hier toch in te treden. Wat nu wel is dat alles hier een grote smeuri is, s'nachts vriest het hier dan nog goed, dus elke voormiddag is het hier een glijden. Wel echt gevaarlijk hoor. Je moet goed kijken waar je loopt. De parkings van de warenhuizen hebben ze al sneeuw vrij gemaakt. Je ziet hier dan enkele mensen met een kleine ijzeren stok de bevroren onderlaag stuk slaan. Dan rijden ze de onderlaag bij elkaar met een Bob-catje. Je mag toch rekenen dat hier zo een onderlaag ongeveer 15 cm dik is. Ze rijden dan met het Bob-catje alles bij elkaar tot een grote berg. Hier staat dan een bulldozer die alles in vrachtwagens kiepert. Soms wel sensationeel om te zien. Nu we in de namiddag met toch iets aangenamere temperaturen zitten heeft dokter Love ons gezegd dat we met onze Nicola buiten mogen. Hebben we dus al een paar maal gedaan. Het kind komt dan precies telkens in een nieuwe wereld voor hem. Hij ziet dan eens een paar duiven, auto's (tuta's) en de speeltuigen in de tuin die er nog wel steeds onderbesneeuwd bij staan. Er is zelfs een dag geweest dat de verzorgsters van het weeshuis een pak hadden gegeven voor onze Nicola. Hij kon dit aandoen tegen de kou. We hebben hem dit dan ook aangedaan, hij was net een Michelin popje. Het kind kon zelfs niet rechtop blijven staan, laat staan lopen. Het was een pak dat hem minstens 3 maten te groot was, de binnenzijde was kompleet bekleed met dik schaap. Je zag het kind niet meer zitten in het pakje. We hebben hem dan vandaag maar zijn pakje aangedaan dat we voor hem gekocht hebben. Gisteren zijn ze in het weeshuis langs geweest om pasfoto's te komen trekken van de kinderen die geadopteerd worden. We moesten onze Nicola dan op een salontafeltje zetten, ze hielden dan een wit laken achter hem voor een goede foto. Nu was het natuurlijk zo dat ons mijnheertje niet wou poseren. Dus heeft hij maar op Dave zijn schoot gezeten en heeft de fotograaf de foto zo maar getrokken. Hij zag er natuurlijk ook heel goed uit met zijn 3 groene plekken op zijn gezicht (ontsmetting volgens de dokters hier). Vandaag hebben John en Yo-Mee court gehad. Alles heel goed meegevallen. Zij zijn nu de trotse ouders van Dennis. Zij vertrekken normaal zaterdagnamiddag terug naar Belgie. Marina (tolk) moet morgen op de rechtbank zijn voor documenten, zij zou dan proberen een datum vast te krijgen voor onze pré-court. We hopen op dinsdag, maandag is het hier een feestdag. Als we dan dinsdag pré-court hebben dan kan het zijn dat we donderdag of vrijdag court hebben zodat we eventueel zaterdag kunnen vertrekken. Duimen dus maar. We willen ook iedereen bedanken voor de fijne reacties en de hartverwarmende mailtjes. We vinden het altijd fijn om toch nog af en toe eens iets van het thuisfront te horen.
Gisterenvoormiddag te voet naar het weeshuis geweest. We denken dat hij gisteren de slechtste dag heeft gehad vanaf dat we hem kennen. We hebben hem nog nooit zo verdrietig gezien. Hij wou niets anders dan gepakt worden, wou niet lopen. Deed niets anders dan wenen. Volgens ons had het kind de ganse nacht niet geslapen. Hij was echt stikkapot, je kon hem echt met niets sussen. We hebben hem dan maar terug naar zijn leefgroepje gebracht en we hebben daar zo goed als we konden uitgelegd aan de verzorgsters dat hij het best in zijn bedje gelegd zou worden. (Tolk was niet aanwezig, dagje vrij op zondag) We moesten dan maar vertrekken, wat er met hem gebeurd is weten we dus niet. Wat we wel weten is dat wanneer we deze morgen naar Nicola gingen, hij toch al terug dezelfde was als enkele dagen geleden. Terug hetzelfde gemutst. Terug dat lieve, lachende gezichtje wel met enkele groene vlekjes. Wij dachten dat hij met een stift gespeeld had of geschilderd had. Toen we deze middag terug aankwamen in het weeshuis was zijn gezichtje nog erger groen. Nu bleek dit een soort van ontsmettingsmiddel te zijn. Waarom hij dit op zijn gezichtje heeft weten we niet. Maar ja, de dokters hier zullen wel weten wat ze doen zeker. In de voormiddag moesten John en Yo-Mee naar de rechtbank voor hun pré-court. Klaarblijkelijk is alles meegevallen en zij hebben donderdag voormiddag court. Dus zij vertrekken normaal gesproken zondag terug naar België. We hebben dan ook eveneens aan Marina gevraagd of onze papieren al op de rechtbank zijn. Zij kon ons bevestigend antwoorden en vertelde ons dat we waarschijnlijk begin volgende week pré-court hebben, waar we dan eveneens de datum van court te weten gaan komen. Dus we hopen dat einde volgende week alles hier rond is en dat we 14 maart kunnen afreizen.
Vandaag zijn we in het weeshuis aangekomen en één van de verzorgsters kwam ons al tegemoet op de trap. We moesten snel naar boven want onze Nicola zat er in de leefgroep te wenen omdat we er nog niet waren. Het Franse koppel die bij ons zitten voor Adile waren al in de speelruimte met Adile, daarom was onze kleine spruit al heel slecht gezind omdat hij nog even in de leefgroep moest blijven. We kwamen de speelruimte binnen en hij kwam dus al aangerend met wijde, opengesperde armpjes. We hebben ons dan in de voormiddag bezig gehouden onder in de grote zaal met Nicola, zodat het Frans koppel, Guy en Claude, zich voor de volle 100 % konden geven voor hun kleintje. In de namiddag heeft, volgens ons, Nicola een hele mijlpaal in zijn leven gekend. We hadden hem goed ingeduffeld en zijn dan met hem buiten geweest. Volgens ons was dit voor hem heel lang geleden want hij kon heel fascinerend naar de vogels, auto's en de sneeuw kijken. Hij heeft waarschijnlijk de hele winter in het kamertje van zijn leefgroep gezeten. Als je dan weet dat de winter hier al echt begint in begin oktober, dan verschiet je nergens van bij zulke ogen van een kind zoals wij vandaag gezien hebben.
Gisteren een dagje zoals altijd, zelfde stramien. Alleen dat we nu iets minder kijken naar sommige punten omdat onze bindingsperiode erop zit. We hebben toch al bezoek gehad gisteren van 2 Franse koppels die vrij mogen kiezen welk kindje ze willen adopteren, allee, vrij kiezen is groots uitgedrukt. Het is zo dat zij maar bij onze groep de keuze hadden tussen 2 kindjes. We hebben gehoord dat ze in de andere groepen maar mochten kiezen tussen 1 kindje, dus eigenlijk kiezen is het niet. Het verschil zit hem wel dat zij bij het kindvoorstel mee in de leefgroep mogen en met het kind in de leefgroep een middag mogen doorbrengen, terwijl wij eigenlijk niet in de leefgroep binnen mogen. Maar ja, wij hebben geen spijt dat ze hier voor ons gekozen hebben. Het is dan ook een wolk van een kind. Soms wel een donderwolk, maar het is echt wel een schat. De verzorgsters noemen hem ook al Arnold Swarzenegger, hij is wel echt de ster van het veld hoor. De verzorgsters zijn hier echt heel vriendelijk, behulpzaam en leven echt met ons mee. Nu kwamen we deze morgen aan in het weeshuis en zat er dus al 1 van de Franse koppels bij ons in de speelkamer, zij hebben waarschijnlijk een kindje gekozen uit Nicola zijn leefgroep, maar ja, het is wel waarschijnlijk. Het is namelijk zo dat ze na enkele dagen wel kunnen beslissen dat ze dit kindje niet nemen, dat ze toch voor een ander kindje gaan. Dus we moeten maar afwachten wat ze gaan doen. Als ze dus blijven bij hun beslissing om het kindje uit onze leefgroep te nemen dan is ons mooie leventje met ons drietjes in ons speelkamertje voorbij. Dan zitten we dus met ons zessen in een kamertje van 2 meter op 3 meter. Dit zijn voor ons natuurlijk geen fijne vooruitzichten, maar ja, we zullen dan wel verder moeten hé. Deze morgen was onze Vladimir weer eens een half uur te laat om ons te komen ophalen. John en Yo-Mee hadden deze nacht ongewenste gasten aan hun deur. Daarop had John uit veiligheid dan maar het vijfde slot op zijn deur dichtgemaakt, nu had hij het zich zo veilig gemaakt dat hij zichzelf heeft opgesloten en zij niet meer buiten konden. Uiteindelijk hebben ze zichzelf dan toch kunnen bevrijden en konden ze dan toch naar Dennis gaan. Alvast allemaal dikke kussen en fijne groeten.
Vandaag hebben we onze laatste dag van onze bindingsperiode achter de rug. Toch weeral een stapje dichter. John en Yo-Mee hebben een datum voor hun pré-court, maandag moeten zij voor de eerste keer voor de rechtbank komen. Daar zal dan de datum verteld worden wanneer zij voor de tweede maal voor de rechtbank moeten komen. We hebben aan Marina al eens gevraagd wanneer ze iets zou kunnen weten voor ons. We hebben haar gezegd dat we dit moeten weten om onze werkgevers op de hoogte te kunnen brengen. Ze vertelde ons dat de vermoedelijke afreisdatum 14 maart zou zijn. Dus een dagje voor Lode zijne verjaardag zouden we terug in belgenlandje zijn, wel voorlopig zonder Nicola, die zouden we dan enkele weken later moeten komen halen. Als de papieren natuurlijk in Belgie rond zijn. Want daar zitten natuurlijk de wachttijden bij in. Het doet ons deugd voor alle fijne, warme reacties die we hier kunnen lezen. We vinden het fijn dat zovele ons verhaal meevolgen en zo begaan zijn met ons. Dit geeft ons veel moed om toch nog optimistisch te blijven. Onze Nicola stelt het goed, hij weet al goed wat hij wel en niet mag, maar test ons toch nog telkens uit. Soms met alle gevolgen van dien, maar ja, het is leren met vallen en opstaan. Dit zowel voor hem als voor ons. De tijd die we dus met hem hier doorbrengen is nooit saai te noemen. We genieten wel heel erg van de momenten die we samen kunnen doorbrengen.
Voormiddag hebben we onze kleine spruyt niet kunnen bezoeken. Deze morgen zijn we ondervraagd in een typisch, russisch, communistische stijl in een kamertje van 3 op 3. In een huis dat bij ons onbewoonbaar zou worden verklaard door 2 russische matrones. Dit waren dus 2 maatschappelijk werksters die alles van ons moesten weten. Wat we verdienden, in wat voor soort woning we leefden, wat we voor werk doen, waarom we voor buitenlandse adoptie gaan en niet voor binnenlandse. Bij Annick hadden ze al direct een hoop vragen hoe zij werkt op school. Hoe ze de kinderen straft. We hadden wel op voorhand de raad gekregen van Marina dat we niet enkel "ja" of "neen" mochten antwoorden, we moesten ja of neen antwoorden en direct een uitleg bijgeven, dus niet nadenken en onmiddellijk antwoorden. We waren er samen met Liesbeth, ook een alleenstaande moeder van Alexei en John en Yo-Mee, de ouders van Dennis. Eigenlijk is alles snel verlopen en waren we ongeveer een tiental minuten per koppel binnen. Dus daar zijn we ook al vanaf. Nu hopen dat we zo snel als mogelijk voor pré-court en court kunnen gaan zodat we snel naar huis kunnen komen. Niet voor het kind, dat is echt een lieve, kleine engel, maar dat het hier heel veel van een mens vergt. Voor ons persoonlijk, zal wel flauw klinken, is op dit ogenblik onze Nicola die ons staande houdt. We kunnen best begrijpen dat er andere mensen zijn die dit helemaal zo niet zien, maar voor ons is dit dus wel het geval, we kunnen best zeggen dat we heimwee hebben naar het warme belgenlandje. Namiddag zijn we dan toch bij onze kleine schat geweest. Volgens ons begint hij ons toch al een beetje te kennen, hij komt al naar ons toegelopen met open, omhoog geheven handjes. Volgens Dokter Love heeft hij ons al gemist deze voormiddag, wij denken van niet, want hij heeft heel lieve verzorgsters en een fijne leefgroep waar hij inzit. Wat wel kan zijn dat hij deze voormiddag zijn dagelijkse koekjes gemist heeft. De verzorgsters en de dokter zijn hele lieve mensen, ze doen echt heel fel hun best met de mogelijkheden die ze hebben.
Enkel bezoek in de voormiddag en geen Vladimir die ons komt halen dus te voet naar het weeshuis.
Wat ons wel telkens opvalt is dat als je Amerikaan bent word je hier wel in de watten gelegd ofwel mogen ze die niet alleen laten.Wij worden smorgens opgehaald en savonds gebracht in een Ladake.Als die Amerikanen nog maar een stap buiten zetten, smorgens, smiddags of savonds staat daar al direct een Lexus Jeep of een Volkswagen Touareg voor ze klaar. Dus ook zondags wanneer wij allemaal onze plan moeten trekken, rijden die dikke bakken ons op de oprijlaan van het weeshuis ons broek bijna uit. Verdomd koud hoor.
SMiddags een hapje gaan eten, deed ons goed want gisteren voelden we ons zo slecht dat we bijna niets gegeten hebben. Dave was nog maar eens niet in zijn doen en alles wat hij at, was er zo weer uit. Namiddag hebben we ons wekelijks wasje en plasje hier gedaan op ons appartement met ons fris, goed geurend water. Nu zitten we ook al een paar dagen met een bende stalkers op onze telefoon, zowel in de dag als in de nacht. We hebben dit dan ook gemeld aan Marina en zij vertelde ons dat we zeker niet meer mogen opnemen. Te gevaarlijk zegt ze ons.Dus we hebben nu onze telefoon maar uit de stekker getrokken voorlopig.
Om onze zondag te eindigen gaan we maar eens lekker naar een vlaams filmpje kijken en op tijd slapen want morgenvroeg zijn we al uitgenodigd voor een gesprek met een maatschappelijke werker. We zijn benieuwd!!!!!
Nog zeer koud, bibberen dus en dezelfde routine als altijd, bezoek, wandelingetje door het park.Hier lopen vandaag meer mensen, er is hier ook een vijver in het park en daarop wordt er geschaatst onder begeleiding van de modernste Kazakse muziek. Het zou een mooi winterplaatje zijn moest het niet zo verdomd koud zijn. Er zijn hier ook mannen die vissen in het ijs, ze hebben zich helemaal gehuld in plastiek en zitten uren op het ijs om een visje te vangen. Ook zagen we ijsberen,niet de dieren maar mannen die een duikje namen in de bevroren vijver. Je gelooft je ogen niet. Ze maken een gat in de bevroren bovenlaag en springen dan in het water.In het park is het sneeuwlandschap wel nog mooi. In de stad lijkt de sneeuw zwart van al de uitlaatgassen. De dag eindigde weer met een bezoekje aan het weeshuis. Nicola is wel een schatje en we genieten telkens van ons bezoek.
Vandaag is het ontzettend koud,tot -19 graden. En er hangt een gure ijswind. Toen we na het bezoek naar ons appartementje wandelden waren we volkomen bevroren. Mijn haar was zeker voor 5 centimeter bevroren, Daves wimpers ook. Je kan je niet voorstellen hoe koud het hier kan zijn. We lopen hier dan ook met thermisch ondergoed en daarop nog verschillende laagjes. Het kost je smorgens een tijdje eer je gekleed bent en binnen is het erg heet, overal. Dit is wat je weerstand geleidelijk doet afnemen omdat je in zon grote temperatuursverschillen leeft. Bovendien eet je niet zoals je thuis eet en dat maakt het leven hier nog zwaarder. Je voelt dat je verzwakt en zeer moe wordt. Dus dan maar proberen wat meer te slapen.We hebben vandaag ook afscheid genomen van Ann,Michel en Els, 3 toffe mensen waarmee we toch op korte tijd al een band mee hadden. Het afscheid van Els viel ons bijzonder zwaar omdat je dezelfde bezoekuren hebt deel je heel wat en we konden het goed met haar vinden.Bovendien bewonderen we haar erg omdat zij dit hele avontuur alleen aangaat. Een ferme madam!!!We gaan jullie missen. sAvonds hebben we een filmpje gekeken want savonds is hier niet zoveel te doen.Bovendien moet je hier toch voorzichtig zijn want niet voor niets zitten we hier achter een stalen deur met 4 sloten. En ons terrasje is afgemaakt met tralies. Steeds als we ergens iets gaan eten belt Marina, onze tolk, voor ons een taxi en geeft zelfs de nummerplaat op van de taxi. Dit zal niet voor niets zijn.
Gisteren zijn Ann en Michel in de voormiddag en Els in de namiddag voor de rechtbank verschenen. Alles uitstekend verlopen, zij zijn nu officieel de ouders van Nanor en van Lucas. Nogmaals een dikke proficiat. Zelf verlangen we ook wel naar dat moment, maar ja, alles op zijn tijd he. Na het einde van de eerste bindingsweek is het voor ons zo een dagelijks stramien dat altijd terugkomt. We zijn dan telkens heel blij dat we onze Nicola zien. Die brengt toch dag dagelijks leven in de brouwerij, met of zonder zijn kuurtjes. Deze avond gaan we nog eens met ons allen iets eten om het afscheid van onze land en lotgenoten te vieren.
Ons eerste werkje op bezoek bij Nicola. Die is in de voormiddag altijd wat krekelig, vooral rond 11.30. Wij denken dat hij dan al wat moe is want hij moet om 7.30 opstaan. Zodat hem eten geven rond 11.30 een hele opdracht is. Hij begint dan vervelend te doen. Het ergste is dat we er niet zoals we zouden willen op kunnen reageren want we hebben altijd het gevoel bekeken te worden omdat we nog in de bindingsperiode zitten. Enfin ik dan toch, Dave heeft hem al eens in de hoek gezet en we proberen hem te negeren als hij zich vervelend begint te gedragen. Maar het is dan ook een ongewone situatie. We zitten in zon klein kamertje en dat vergt veel van een mens, je voelt je echt opgesloten. Bovendien loopt hij al en ik zou dan zo graag eens met hem gaan wandelen en dat gaat niet want het loopt daar vol met dokters. Na het bezoek een tochtje door het park en namiddag zijn we een aantal papieren gaan tekenen bij de notaris, dat is al een ervaring op zich. Een groezelig kantoortje waar de secretaresse je een hoop papieren laat tekenen. sAvonds zijn we dan nog iets gaan eten in een Georgisch restaurantje ,dit om het afscheid te vieren van Els,Ann en Michel. Er was ook een dame uit Parijs bij met haar tolk. We hebben gezellig met haar gepraat. Dit is al de tweede maal dat zij een kindje uit Kazakstan adopteert en zij was nu hier om het kindje mee te nemen naar Frankrijk.We hebben ook iets typisch gegeten een soort plat brood met gesmolten kaas erin,wel lekker, want voor de keuken moet je hier niet zijn. Bovendien moet je oppassen met wat je eet want de andere Belgen zijn al allemaal ziek geweest. We kopen hier dan ook mineraal water met hopen. Om je tanden te wassen, om te koken want onze grootste angst is als je ziek wordt kan je niet meer op bezoek en dat zou een ramp zijn.
Vladje stond ons al op te wachten om iets voor 10. Dus vlug naar beneden en op naar het weeshuis. In de voormiddag was Nicola wat zagerig. De Amerikanen kwamen binnen,ze hadden hun court gehad en waren officieel de ouders van Sacha. We lieten ze dan maar wat alleen om de nodige fotootjes te trekken en afscheid te nemen van het weeshuis want ze namen de kleine Sacha mee.
Nicola heeft eindelijk zijn soep opgegeten en nog wat van zijn middag professioneel toegediend door Dave. Hij kan er wel weg mee. Op de middag nog vlug kopies nemen van de paspoorten en iets eten met de andere Belgen. Namiddag was hij rustig en braaf. We hebben dan eindelijk een gesprekje gehad met dokter Love. Toen kwam Marina met de melding dat de befaamde brief opnieuw moest geschreven worden omdat onze tweede namen met afkortingen moesten geschreven worden, want dat stond zo op onze reispaspoorten. Dus opnieuw de drie bladzijden schrijven. Terwijl ik dit deed heeft Dave dan zijn vaderlijke plichten ernstig moeten opnemen en heeft hij alleen met Nicola gespeeld. Om zes uur moe naar huis, we zijn hier verschrikkelijk moe, iedereen klaagt ervan,komt het door het verschrikkelijk koude weer waar ons lichaam toch moeite mee heeft of de aanpassing aan vijf uur verschil met België, we weten het niet.In elk geval sneeuw hebben we genoeg gezien voor jaren. Leve de zachte winters.
Toch nog een kleine mededeling: We hebben nu vernomen dat onze Nicola niet op 07 september maar op 08 september geboren is.
Gisteren zijn we voormiddag naar het weeshuis geweest om onze kleine Nicola te gaan bezoeken, we hadden alleen voormiddag bezoekuurtjes, van 10.00 tot 12.00 uur. Nicola had weer rond hetzelfde uur zijn krekel uurtje en hij wou weer niet eten bij ons. We hebben hem dan maar weer bij zijn vriendjes gezet. We weten wel niet of hij daar goed gegeten heeft want dan zal hij waarschijnlijk wel moeten van de verzorgster. We hebben dan ook tevens afscheid genomen van het Amerikaans koppel waarmee we ons bezoekkamertje moesten delen.
Zij moeten vandaag naar de rechtbank en zij komen dan normaal hun kleine Sasha halen om nog 3 weken samen op het appartementje te verblijven. In Amerika is het zo dat al een groot gedeelte van de papierwinkel op voorhand in orde is gebracht en zij daarom na de rechtbank nog maar 3 weken moeten blijven.Na ons bezoekuren zijn de andere Belgen een bezoekje komen brengen aan ons appartementje en zijn we samen een pizza gaan eten.
In de namiddag zijn we samen met Els naar de Green Market geweest, dit is een plaatselijke markt waar je echt alles kan vinden, van groenten en fruit tot compressoren en betonmolens. Elk kraampje is een klein containertje, sommige volgepropt tot de nok met witte kool, appelsienen, noem maar op.
Sommige zijn gevuld met kleding, daar is dan tevens ook het pashokje. Ze hebben dan voor de opening van de container een tapijt gehangen zodat de voorbijgangers niet zouden kijken hoe iemand daar een plaatselijke striptease doet.
Toen we dan terug op ons appartementje kwamen hadden we niet veel nodig om de slaap te kunnen vatten. Zelf vinden we dit wel een probleempje, je bent hier altijd doodmoe. Dit waarschijnlijk van de weersomstandigheden, emoties, jetlag, met ander woorden, alles bij elkaar genomen vraagt veel van de innerlijke mens.
Vandaag hadden we terug bezoekrecht in de voormiddag en in de namiddag. Dus fijne dag, alleen de ijzige, snijdende wind. We gingen deze middag van het weeshuis door het parkje terug naar het appartement en we dachten echt dat onze neus er zou afvriezen. Echt een snijdende wind die door merg en been ging.
Vandaag was ons bezoekje aan Nicola heel fijn, we hadden nu de gelegenheid om echt met hem bezig te zijn. Na het vertrek van de Amerikanen zitten we dus knus met ons drietjes in het kamertje. Je kan dan veel meer met hem doen omdat hij niet zo snel afgeleid wordt door anderen. Deze middag wou mijnheertje weer niet eten, maar nu hebben we wel kunnen doorzetten, tenslotte is ons hoofdje toch nog harder dan het zijne. We hebben nu de kans gehad om niet zomaar op te geven, dus hebben wij hem toch al een ferm stuk kunnen eten geven.
In de namiddag kwam dan Marina langs met een fijn huiswerkje dat we thuis moesten uitvoeren en tegen morgenvroeg af moet zijn. De adoptieaanvraag overschrijven en gedeeltelijk aanvullen. Maar dit moet echt wel zonder fouten gebeuren of er mag ook geen verbetering aangebracht worden. Dus ons Annickske weet wat te doen, ze heeft er dan ook meer dan 3 uur mee bezig geweest. Ik moet wel toegeven, het is mooi geschreven en zonder fouten. Goed hé.Samen hebben we spaghetti gemaakt, een hele onderneming. In van die oude kookpotten,bodem al wat aangebrand. Annick’s mouw in de fik. Maar goed was dat vuur vlug uit. Zonder dampkap want dat bestaat hier niet.Met het plaatselijke gehakt wat we met gebarentaal waren gaan kopen.Het was wel lekker want we hadden er wat groenten ingedaan. Groenten zijn hier een probleem. Ze gooien hier wel met de kolen en enorm dikke wortelen, voor de rest vind je niet veel.
Gisteren hebben we niets op onze blog ingevuld omdat elke dag toch ongeveer hetzelfde ingedeeld is en er toch niet echt iets nieuw te vermelden was alleen dat onze kleinste zijn kregelig half uurtje weer kreeg gisterenmiddag rond 11u30.Nu is ons opgevallen wanneer hij ziet dat de verzorgster met de potten voorbij komen om deze te gaan vullen onder in de keuken dan krijgt hij het .Nu vertellen ze ons dat het kan zijn dat hij dit accocieert met dat wij na het eten dan weg gaan, want vandaag gebeurde net hetzelfde. Maar we weten nu wel wanneer we snamiddags terug gaan dan is het de hemel op aarde.Gisteren hebben we dan ook de melding gekregen dat we een masker voor de mond moeten dragen want er zou verkoudheid in het weeshuis ronddartelen.Dus we dragen dit dus maar. Regels van het huis hé. De dag begon vandaag al goed, Vladje liet ons een half uur in de kou staan en koud was het, dat kan ik je verzekeren. We hadden beiden bevroren voeten. Zogezegd was zijn auto stuk. Of we dat geloven is een andere zaak. Hij heeft een GSM maar toch lukte het hem blijkbaar niet om te verwittigen.Dus belde Dave Marina dan maar na 20 minuten.
We zijn in onze middagpauze dan ook maar een paar schoentjes gaan halen, zodat hij gemakkelijker de trap op en af kan lopen, het is wel aan de hand dat hij dit doet, maar hij doet dit heel graag en hoe wilder dat je met hem doet, hoe liever dat hij dit heeft Hopelijk passen de schoentjes, we hebben een schoentje afgetekend want zijn voetje aftekenen lukte niet. Hij heeft wel een temperament, ook volgens één van de dokters hier maar dat vinden we niet erg. Dat hebben we liever dan dat hij niet zou reageren. Hij kan ook smakelijk lachen en dat vinden we natuurlijk geweldig. Hij kan hetzelfde lachen als zijn mama, dus dat beloofd hé.
Namiddag alles goed verlopen, Nicola is volgens ons een beetje verkouden. Hij was heel blij en fier met zijn nieuwe schoentjes.Ze pasten hem als gegoten en heeft er al de hele tijd mee rondgelopen. Hij lijkt wel de favoriet te zijn want iedereen kent hem en krijgt daarom ook heel veel knuffels en kusjes. Waarschijnlijk is het zo dat we beiden moeten blijven tot na de rechtbank omdat er nog een pre-court is. Dus waarschijnlijk dat we maar half maart kunnen terug komen zonder Nicola, want achter de rechtbank duurt het nog 5 tot 6 weken voor alles rond is en onze kleine spruit naar Belgie zou kunnen komen. Nu gaan we er toch nog proberen een fijne Valentijntjesavond van te maken
Om 10.00 werd er gebeld door Marina dat we naar beneden moesten gaan.Vladimir met zijn onafscheidelijke Lada stonden al klaar.In het weeshuis aangekomen moesten we nog even wachten op Marina die een nieuwe Belgische alleenstaande moeder moest gaan afhalen.
In het wachtzaaltje kregen we al een eerste kennismaking met enkele kinderen die naar de dansles gingen. Allemaal opgetogen, lachend en zingend gingen ze door de gangen naar het lokaaltje.
Marina kwam uiteindelijk dan aan en begeleide ons naar een klein kamertje waar we even moesten wachten.In het kamertje was al een Amerikaans koppel aanwezig met een dochtertje Sasha.Plots werd een deur opengedaan en kwam dokter Love binnen met onze witte van Karaganda.We vonden hem dadelijk schattig en lief, hij bekeek ons en begon al dadelijk te lachen.Dave heeft hem dan overgenomen uit de armen van dokter Love. Hij had helemaal geen angst en voelde zich al dadelijk op zijn gemak. Ik heb hem dan aan Annick gegeven en kreeg hij al zijn eerste knuffel in ontvangst.
Hij is goed onder zich uit en heeft alles al direct in het snuitje, dat spruitje.We hebben dan met hem gespeeld en geravot, daarna kreeg hij al de pot. We bedoelen niet de plaspot, wel zijn etenspot.Is echt wel een pot hoor, eerst kreeg hij soep.Deze was met grote stukken knollen en al even grote stukken brood. We dachten dat het nooit in het kind zijn mondje ging. Dus heeft Annick het maar in stukjes gedaan met de lepel zodat het wel in het lekkerbekje ging.Na zijn soepje kreeg hij dan de main course . Een bak macaroni met stukjes stoofvlees ( denk ik, het zag er toch ongeveer zo uit) en worteltjes.We vonden dat hij deze gamellen toch flink binnenspeelde.
Na zijn lekkernij moesten we afscheid nemen zodat hij zijn middagdutje kon doen.We zijn dan in hotel Kosmonout iets klein gaan eten met de andere Belgische koppels en met Els, een alleenstaande, aanstaande moeder. We steken veel op van de andere koppels in verband met het hoe en wat in het weeshuis.Rond 16.00 zijn we dan terug naar ons klein mirakel gegaan om toch nog wat tijd met hem door te brengen want de tijd vliegt als je hier bent en zeker als je telkens maar 2 uurtjes per dagdeel bij hem mag zijn.Om 18.00 uur afscheid wat gepaard ging met wat traantjes bij beide kinderen. We moesten er allenwel even om lachen. Vladimir stond al gereed met zijn limo om ons veilig naar ons nestje te brengen. Nog even langs Karaganda café gegaan waar Michel ons geholpen heeft om een draadloos netwerkkaartje in de laptop te installeren zodat we toch op vele plaatsen op het internet kunnen.We kunnen nu toch regelmatig ons blogje aanvullen.We hebben onze koude, maar hartverwarmende dag hier dan maar afgesloten met een vluchtig bezoekje aan één van de plaatselijke supermarkten ( gelukkig open tot 23.00) waar we de laatste twee pakken pampers 5 opkochten. Dus op naar onze volgende dag met onze guitige snuit.
Vandaag de grote dag. Gisterenavond nog telefoon gekregen van Marina. Ze gaat ons vandaag tussen 11.00 en 12.00 uur komen ophalen om naar het weeshuis te gaan voor ons kindvoorstel.
Deze nacht heel weinig geslapen. Laatste maal op de klok gekeken 05.00 en de wekker liep al af om 09.00 uur.Klein boterhammetje gegeten en ons dan maar klaarmaken.
Stipt 11.00 uur ging de bel. Vladimir, de chauffeur die ons van Astana naar Karaganda heeft gebracht kwam ons ophalen.
In de wagen zat onze coördinatrice ons al mede op te wachten. Elkaar een goedemorgen gewenst, meer kon er niet gezegd worden want zowel Vladimir als de coördinatrice spreken dus alleen maar Russisch, geen enkel woordje Engels.
In het weeshuis aangekomen werden we verwelkomd door Marina. Na een hele tijd te moeten wachten werden we binnen geroepen in de dokterspraktijk, aanwezig daar: directrice, dr. Love, Marina, Zulfa. De directrice overhandigde ons 2 fotos van het kind. Dokter Love echt een lieve, schattige vrouw gaf ons meer info over het kind.
Het is een jongen, Nicolaï, we gaan hem Nicola noemen.
Geboren 07 september 2007, blond, 77cm en zijn gewicht is 10,5 kg.
We kregen de fotos in handen en we waren al meteen verloren voor deze flinke jongen. Dit kan niet meer stuk dachten we en we gingen er dan ook meteen voor.
Telefoon gekregen van Michel en Ann, een koppel uit Gent dat hier al 5 weken is, pre-court achter de rug hebben en momenteel aan het wachten zijn tot ze een datum horen voor court.
Zij hebben een dochtertje van 8 maanden.Ze gaan deze avond bowlen met John en Yoo-Mee, een koppel uit Leuven dat hier is van 31 januari. Zij hebben een zoontje van 9 maanden.
Beide koppels hebben veel verteld van hun ervaring hier en we hebben hiervan toch veel opgestoken.
Vertrokken om 17.10 uur naar Wenen. In de vertrekhal ontmoeten we Ben, Sarah en de kleine Noah. Heel vriendelijke mensen uit Zolder. Heel goede reis gehad. In Astana aangekomen was onze coordinatrice ons vergeten, wij stonden daar dus alleen zonder te weten wat te doen. Een geluk dat Sarah en Ben er waren. Hun coordinatrice was er wel en zij heeft ons dan goed opgevangen. Zij heeft onze coordinatrice dan gebeld en wist ons te vertellen dat de chauffeur niet tot bij ons geraakte wegens dichtgesneeuwde wegen. Ze heeft ons dan begeleid tot een hotel waar we een dagje verbleven hebben en toch konden bijslapen. Dit heeft ons echt wel deugd gedaan omdat we toch nog een lange autorit voor de boeg hadden. Rond 19.00 uur (plaatselijke tijd) zijn we dan vertrokken richting Karaganda. Echt wel te vergelijken met Reis doorSyberie. 22.00 uur aangekomen in Karaganda waar onze tolk Marina ons stond op te wachten om ons naar het appartement te brengen. Heel fijn en mooi appartement.
