Intake Kazachstan:17/07/2008 Dossier bij HKM:29/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan:03/11/2008 Reisvoorbereiding:14/01/2009 Nikola voor het eerst gezien:11/02/2009 Pré-court:11/03/2009 Court:16/03/2009 Erkenning adoptie:29/04/2009 Terug thuis met Nikola:07/05/2009
Te voet naar het weeshuis want Vladimir rijdt vandaag niet,weer een wandelingetje door het park, we worden hier nog sportief!!!Het is ook weer goed koud,we zijn de kou stilletjes aan toch moe aan het worden. De dikke kleren,muts,sjaal,handschoenen en dikke laarzen, het begint een opgave te worden. Het was weer fijn Nicola te zien maar hij was wel wat kregelig dus zijn we met hem naar beneden gegaan.sZondags gaat dat goed want dan zijn er geen dokters en ben je er wat vrijer.Ook Guy,Claude en Liesbet waren er met hun kindjes dus wel gezellig. Na de wandeling zijn we iets gaan eten met Liesbet in de city mall(Wijnegem),dat doen we elke zondag. We koken dan niet en gaan iets eten. Bovendien heb je er dan een beetje het gevoel van thuis en het is er lekker en het eten te vertrouwen. We hebben er lang zitten praten want Liesbet is alleen hier en het doet dan voor iedereen eens goed om al je zorgen enzo eens te bespreken. Na het eten zijn we dan nog wat gaan shoppen want we hebben nog het één en ander nodig. Ik heb me schoenen gekocht want die had ik niet bij en ik kan toch niet naar de rechtbank gaan met sneeuwlaarzen onder een rokje,het zou een zicht zijn.Dit bleek nog geen makkelijke opdracht want je vindt hier vooral laarzen met erg hoge naaldhakken. Echt iets voor mij dus. Het was wel druk want het zijn hier 3 dagen feestdagen,vrouwendag.
Gisterenvoormiddag moest Marina nog naar de rechtbank voor enkele papieren. Ze ging dan ook proberen om een datum vast te krijgen voor onze pré-court. Dus heel de voormiddag zenuwachtig afwachten. In de namiddag bracht Marina ons een bezoekje met de melding dat we woensdag om 10.00 uur pré-court hebben. Er viel dus al een gedeeltelijke last van ons af. Woensdag weten we dus wanneer het effectieve court is. Dat gaan ze ons vertellen op de pré-court. We hopen nu dat we vrijdag nog court hebben, dan kunnen we zaterdag terug naar Belgie komen. Het probleem zit hem natuurlijk weer zo dat het maandag een feestdag is en de overheidsdiensten werken niet. Het is hier 3 dagen vrouwen dag. Overal bloemenstandjes, vlaggen en versieringen. Marina gaat woensdag proberen de rechter wijs te maken dat we door deze feesten moeilijk aan vliegtickets kunnen geraken en dat onze vlucht voor zaterdag in het gedrang komt. We hopen dat het haar gaat lukken en dan kan het zijn dat we toch vrijdag voor de rechter kunnen verschijnen. Voor het zelfde geld zegt de rechter dat dit niet kan en dan zitten we hier waarschijnlijk nog een weekje langer. Laat de kaarsjes dus maar branden. Onze band met Marina is wel goed denken we, dus we hopen op het beste. Namiddag is John en Yo-Mee nog afscheid komen nemen want zij vertrekken deze avond naar Astana om daar morgenvroeg het vliegtuig te nemen richting Belgie. Gisterenavond hebben Guy en Claude (Frans koppel) ons allemaal uitgenodigd bij hen op het appartementje voor een gezellig samenzijn en om het afscheid van John en Yo-Mee te vieren. Het was heel gezellig en fijn. Nog eens goed kunnen lachen en een ferme pint gedronken. We denken wel dat er niet veel volk meer gaat zijn om ons afscheid te vieren. Waarschijnlijk nog enkel Liesbeth en Guy en Claude, want de Belgen komen precies maar niet door. Het is hier echt wel serieus aan het dooien en soms heb je dan nog dat het s'nachts sneeuwt. Het is nu zo dat het op sommige plaatsen gevaarlijk wordt. We hebben het voorbeeld gezien bij Guy. Hij ging door een dik pak sneeuw en op een gegeven ogenblik was hij plots verdwenen. Hij was namelijk met één been in een diepe put geraakt, maar je zag dit dus niet omdat de onderste laag ontdooid was en daarop een laag sneeuw lag. Je zag het dus helemaal niet. Hij had heel veel geluk dat hij niets had of dat hij er niet met beide benen in terecht is gekomen, anders hadden we problemen om hem eruit te krijgen. Na het voorval en toen bleek dat hij niets had zijn we wel in een ontzettende lachbui geschoten. Met onze Nicola gaat alles heel goed. Hij is al echt een mama's kindje geworden. Maar toch wel ook een dikke vriend van de papa. We genieten elke dag meer en meer als we bij hem zijn. Hij is een echt schatje, hij eet veel beter. Hij begint nu ook al te wenen als we hem terug naar de leefgroep moeten brengen. We hebben ook al een heel nauw en innig fysiek contact met hem. Hij nijpt soms al eens in onze neus, trekt aan Annick's oorbellen en kan nog altijd zeer smakelijk lachen met ons, maar ook soms met de deugnieterijen die hij zelf uithaalt. Hij kan ook zeer geïnteresseerd naar zichzelf kijken wanneer we hem opgenomen beelden op de videocamera laten zien. Het is al zo wanneer we hem vragen of hij een koekje moet hebben, hij alles waar hij mee bezig is laat vallen en hij al naar de rugzak gaat waarin we zijn koekjes hebben gestoken. We hebben hem ook al een nieuw paar schoenen moeten kopen omdat hij al uit het eerste paar gegroeid is. De verzorgsters noemen hem nu ook al Sylvester Stallone want hij groeit als een kool, maar ja, hij eet ook veel kolen. Voor ons zal het maandag wel even moeilijk zijn want door de feestdag blijkt dat het weeshuis niet toegankelijk zal zijn dus maandag kunnen we hem niet bezoeken. Maar ja, we moeten het dan ook even positief bekijken. We kunnen eens uitslapen en we moeten ook nog cadeautjes gaan kopen voor de dokters. Dus we kunnen dit op ons gemakje maandag doen.
Langzaam aan begint de dooi hier toch in te treden. Wat nu wel is dat alles hier een grote smeuri is, s'nachts vriest het hier dan nog goed, dus elke voormiddag is het hier een glijden. Wel echt gevaarlijk hoor. Je moet goed kijken waar je loopt. De parkings van de warenhuizen hebben ze al sneeuw vrij gemaakt. Je ziet hier dan enkele mensen met een kleine ijzeren stok de bevroren onderlaag stuk slaan. Dan rijden ze de onderlaag bij elkaar met een Bob-catje. Je mag toch rekenen dat hier zo een onderlaag ongeveer 15 cm dik is. Ze rijden dan met het Bob-catje alles bij elkaar tot een grote berg. Hier staat dan een bulldozer die alles in vrachtwagens kiepert. Soms wel sensationeel om te zien. Nu we in de namiddag met toch iets aangenamere temperaturen zitten heeft dokter Love ons gezegd dat we met onze Nicola buiten mogen. Hebben we dus al een paar maal gedaan. Het kind komt dan precies telkens in een nieuwe wereld voor hem. Hij ziet dan eens een paar duiven, auto's (tuta's) en de speeltuigen in de tuin die er nog wel steeds onderbesneeuwd bij staan. Er is zelfs een dag geweest dat de verzorgsters van het weeshuis een pak hadden gegeven voor onze Nicola. Hij kon dit aandoen tegen de kou. We hebben hem dit dan ook aangedaan, hij was net een Michelin popje. Het kind kon zelfs niet rechtop blijven staan, laat staan lopen. Het was een pak dat hem minstens 3 maten te groot was, de binnenzijde was kompleet bekleed met dik schaap. Je zag het kind niet meer zitten in het pakje. We hebben hem dan vandaag maar zijn pakje aangedaan dat we voor hem gekocht hebben. Gisteren zijn ze in het weeshuis langs geweest om pasfoto's te komen trekken van de kinderen die geadopteerd worden. We moesten onze Nicola dan op een salontafeltje zetten, ze hielden dan een wit laken achter hem voor een goede foto. Nu was het natuurlijk zo dat ons mijnheertje niet wou poseren. Dus heeft hij maar op Dave zijn schoot gezeten en heeft de fotograaf de foto zo maar getrokken. Hij zag er natuurlijk ook heel goed uit met zijn 3 groene plekken op zijn gezicht (ontsmetting volgens de dokters hier). Vandaag hebben John en Yo-Mee court gehad. Alles heel goed meegevallen. Zij zijn nu de trotse ouders van Dennis. Zij vertrekken normaal zaterdagnamiddag terug naar Belgie. Marina (tolk) moet morgen op de rechtbank zijn voor documenten, zij zou dan proberen een datum vast te krijgen voor onze pré-court. We hopen op dinsdag, maandag is het hier een feestdag. Als we dan dinsdag pré-court hebben dan kan het zijn dat we donderdag of vrijdag court hebben zodat we eventueel zaterdag kunnen vertrekken. Duimen dus maar. We willen ook iedereen bedanken voor de fijne reacties en de hartverwarmende mailtjes. We vinden het altijd fijn om toch nog af en toe eens iets van het thuisfront te horen.
Gisterenvoormiddag te voet naar het weeshuis geweest. We denken dat hij gisteren de slechtste dag heeft gehad vanaf dat we hem kennen. We hebben hem nog nooit zo verdrietig gezien. Hij wou niets anders dan gepakt worden, wou niet lopen. Deed niets anders dan wenen. Volgens ons had het kind de ganse nacht niet geslapen. Hij was echt stikkapot, je kon hem echt met niets sussen. We hebben hem dan maar terug naar zijn leefgroepje gebracht en we hebben daar zo goed als we konden uitgelegd aan de verzorgsters dat hij het best in zijn bedje gelegd zou worden. (Tolk was niet aanwezig, dagje vrij op zondag) We moesten dan maar vertrekken, wat er met hem gebeurd is weten we dus niet. Wat we wel weten is dat wanneer we deze morgen naar Nicola gingen, hij toch al terug dezelfde was als enkele dagen geleden. Terug hetzelfde gemutst. Terug dat lieve, lachende gezichtje wel met enkele groene vlekjes. Wij dachten dat hij met een stift gespeeld had of geschilderd had. Toen we deze middag terug aankwamen in het weeshuis was zijn gezichtje nog erger groen. Nu bleek dit een soort van ontsmettingsmiddel te zijn. Waarom hij dit op zijn gezichtje heeft weten we niet. Maar ja, de dokters hier zullen wel weten wat ze doen zeker. In de voormiddag moesten John en Yo-Mee naar de rechtbank voor hun pré-court. Klaarblijkelijk is alles meegevallen en zij hebben donderdag voormiddag court. Dus zij vertrekken normaal gesproken zondag terug naar België. We hebben dan ook eveneens aan Marina gevraagd of onze papieren al op de rechtbank zijn. Zij kon ons bevestigend antwoorden en vertelde ons dat we waarschijnlijk begin volgende week pré-court hebben, waar we dan eveneens de datum van court te weten gaan komen. Dus we hopen dat einde volgende week alles hier rond is en dat we 14 maart kunnen afreizen.
