Intake Kazachstan:17/07/2008 Dossier bij HKM:29/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan:03/11/2008 Reisvoorbereiding:14/01/2009 Nikola voor het eerst gezien:11/02/2009 Pré-court:11/03/2009 Court:16/03/2009 Erkenning adoptie:29/04/2009 Terug thuis met Nikola:07/05/2009
Gisteren zijn we voormiddag naar het weeshuis geweest om onze kleine Nicola te gaan bezoeken, we hadden alleen voormiddag bezoekuurtjes, van 10.00 tot 12.00 uur. Nicola had weer rond hetzelfde uur zijn krekel uurtje en hij wou weer niet eten bij ons. We hebben hem dan maar weer bij zijn vriendjes gezet. We weten wel niet of hij daar goed gegeten heeft want dan zal hij waarschijnlijk wel moeten van de verzorgster. We hebben dan ook tevens afscheid genomen van het Amerikaans koppel waarmee we ons bezoekkamertje moesten delen.
Zij moeten vandaag naar de rechtbank en zij komen dan normaal hun kleine Sasha halen om nog 3 weken samen op het appartementje te verblijven. In Amerika is het zo dat al een groot gedeelte van de papierwinkel op voorhand in orde is gebracht en zij daarom na de rechtbank nog maar 3 weken moeten blijven.Na ons bezoekuren zijn de andere Belgen een bezoekje komen brengen aan ons appartementje en zijn we samen een pizza gaan eten.
In de namiddag zijn we samen met Els naar de Green Market geweest, dit is een plaatselijke markt waar je echt alles kan vinden, van groenten en fruit tot compressoren en betonmolens. Elk kraampje is een klein containertje, sommige volgepropt tot de nok met witte kool, appelsienen, noem maar op.
Sommige zijn gevuld met kleding, daar is dan tevens ook het pashokje. Ze hebben dan voor de opening van de container een tapijt gehangen zodat de voorbijgangers niet zouden kijken hoe iemand daar een plaatselijke striptease doet.
Toen we dan terug op ons appartementje kwamen hadden we niet veel nodig om de slaap te kunnen vatten. Zelf vinden we dit wel een probleempje, je bent hier altijd doodmoe. Dit waarschijnlijk van de weersomstandigheden, emoties, jetlag, met ander woorden, alles bij elkaar genomen vraagt veel van de innerlijke mens.
Vandaag hadden we terug bezoekrecht in de voormiddag en in de namiddag. Dus fijne dag, alleen de ijzige, snijdende wind. We gingen deze middag van het weeshuis door het parkje terug naar het appartement en we dachten echt dat onze neus er zou afvriezen. Echt een snijdende wind die door merg en been ging.
Vandaag was ons bezoekje aan Nicola heel fijn, we hadden nu de gelegenheid om echt met hem bezig te zijn. Na het vertrek van de Amerikanen zitten we dus knus met ons drietjes in het kamertje. Je kan dan veel meer met hem doen omdat hij niet zo snel afgeleid wordt door anderen. Deze middag wou mijnheertje weer niet eten, maar nu hebben we wel kunnen doorzetten, tenslotte is ons hoofdje toch nog harder dan het zijne. We hebben nu de kans gehad om niet zomaar op te geven, dus hebben wij hem toch al een ferm stuk kunnen eten geven.
In de namiddag kwam dan Marina langs met een fijn huiswerkje dat we thuis moesten uitvoeren en tegen morgenvroeg af moet zijn. De adoptieaanvraag overschrijven en gedeeltelijk aanvullen. Maar dit moet echt wel zonder fouten gebeuren of er mag ook geen verbetering aangebracht worden. Dus ons Annickske weet wat te doen, ze heeft er dan ook meer dan 3 uur mee bezig geweest. Ik moet wel toegeven, het is mooi geschreven en zonder fouten. Goed hé.Samen hebben we spaghetti gemaakt, een hele onderneming. In van die oude kookpotten,bodem al wat aangebrand. Annick’s mouw in de fik. Maar goed was dat vuur vlug uit. Zonder dampkap want dat bestaat hier niet.Met het plaatselijke gehakt wat we met gebarentaal waren gaan kopen.Het was wel lekker want we hadden er wat groenten ingedaan. Groenten zijn hier een probleem. Ze gooien hier wel met de kolen en enorm dikke wortelen, voor de rest vind je niet veel.
Gisteren hebben we niets op onze blog ingevuld omdat elke dag toch ongeveer hetzelfde ingedeeld is en er toch niet echt iets nieuw te vermelden was alleen dat onze kleinste zijn kregelig half uurtje weer kreeg gisterenmiddag rond 11u30.Nu is ons opgevallen wanneer hij ziet dat de verzorgster met de potten voorbij komen om deze te gaan vullen onder in de keuken dan krijgt hij het .Nu vertellen ze ons dat het kan zijn dat hij dit accocieert met dat wij na het eten dan weg gaan, want vandaag gebeurde net hetzelfde. Maar we weten nu wel wanneer we snamiddags terug gaan dan is het de hemel op aarde.Gisteren hebben we dan ook de melding gekregen dat we een masker voor de mond moeten dragen want er zou verkoudheid in het weeshuis ronddartelen.Dus we dragen dit dus maar. Regels van het huis hé. De dag begon vandaag al goed, Vladje liet ons een half uur in de kou staan en koud was het, dat kan ik je verzekeren. We hadden beiden bevroren voeten. Zogezegd was zijn auto stuk. Of we dat geloven is een andere zaak. Hij heeft een GSM maar toch lukte het hem blijkbaar niet om te verwittigen.Dus belde Dave Marina dan maar na 20 minuten.
We zijn in onze middagpauze dan ook maar een paar schoentjes gaan halen, zodat hij gemakkelijker de trap op en af kan lopen, het is wel aan de hand dat hij dit doet, maar hij doet dit heel graag en hoe wilder dat je met hem doet, hoe liever dat hij dit heeft Hopelijk passen de schoentjes, we hebben een schoentje afgetekend want zijn voetje aftekenen lukte niet. Hij heeft wel een temperament, ook volgens één van de dokters hier maar dat vinden we niet erg. Dat hebben we liever dan dat hij niet zou reageren. Hij kan ook smakelijk lachen en dat vinden we natuurlijk geweldig. Hij kan hetzelfde lachen als zijn mama, dus dat beloofd hé.
Namiddag alles goed verlopen, Nicola is volgens ons een beetje verkouden. Hij was heel blij en fier met zijn nieuwe schoentjes.Ze pasten hem als gegoten en heeft er al de hele tijd mee rondgelopen. Hij lijkt wel de favoriet te zijn want iedereen kent hem en krijgt daarom ook heel veel knuffels en kusjes. Waarschijnlijk is het zo dat we beiden moeten blijven tot na de rechtbank omdat er nog een pre-court is. Dus waarschijnlijk dat we maar half maart kunnen terug komen zonder Nicola, want achter de rechtbank duurt het nog 5 tot 6 weken voor alles rond is en onze kleine spruit naar Belgie zou kunnen komen. Nu gaan we er toch nog proberen een fijne Valentijntjesavond van te maken
Om 10.00 werd er gebeld door Marina dat we naar beneden moesten gaan.Vladimir met zijn onafscheidelijke Lada stonden al klaar.In het weeshuis aangekomen moesten we nog even wachten op Marina die een nieuwe Belgische alleenstaande moeder moest gaan afhalen.
In het wachtzaaltje kregen we al een eerste kennismaking met enkele kinderen die naar de dansles gingen. Allemaal opgetogen, lachend en zingend gingen ze door de gangen naar het lokaaltje.
Marina kwam uiteindelijk dan aan en begeleide ons naar een klein kamertje waar we even moesten wachten.In het kamertje was al een Amerikaans koppel aanwezig met een dochtertje Sasha.Plots werd een deur opengedaan en kwam dokter Love binnen met onze witte van Karaganda.We vonden hem dadelijk schattig en lief, hij bekeek ons en begon al dadelijk te lachen.Dave heeft hem dan overgenomen uit de armen van dokter Love. Hij had helemaal geen angst en voelde zich al dadelijk op zijn gemak. Ik heb hem dan aan Annick gegeven en kreeg hij al zijn eerste knuffel in ontvangst.
Hij is goed onder zich uit en heeft alles al direct in het snuitje, dat spruitje.We hebben dan met hem gespeeld en geravot, daarna kreeg hij al de pot. We bedoelen niet de plaspot, wel zijn etenspot.Is echt wel een pot hoor, eerst kreeg hij soep.Deze was met grote stukken knollen en al even grote stukken brood. We dachten dat het nooit in het kind zijn mondje ging. Dus heeft Annick het maar in stukjes gedaan met de lepel zodat het wel in het lekkerbekje ging.Na zijn soepje kreeg hij dan de main course . Een bak macaroni met stukjes stoofvlees ( denk ik, het zag er toch ongeveer zo uit) en worteltjes.We vonden dat hij deze gamellen toch flink binnenspeelde.
Na zijn lekkernij moesten we afscheid nemen zodat hij zijn middagdutje kon doen.We zijn dan in hotel Kosmonout iets klein gaan eten met de andere Belgische koppels en met Els, een alleenstaande, aanstaande moeder. We steken veel op van de andere koppels in verband met het hoe en wat in het weeshuis.Rond 16.00 zijn we dan terug naar ons klein mirakel gegaan om toch nog wat tijd met hem door te brengen want de tijd vliegt als je hier bent en zeker als je telkens maar 2 uurtjes per dagdeel bij hem mag zijn.Om 18.00 uur afscheid wat gepaard ging met wat traantjes bij beide kinderen. We moesten er allenwel even om lachen. Vladimir stond al gereed met zijn limo om ons veilig naar ons nestje te brengen. Nog even langs Karaganda café gegaan waar Michel ons geholpen heeft om een draadloos netwerkkaartje in de laptop te installeren zodat we toch op vele plaatsen op het internet kunnen.We kunnen nu toch regelmatig ons blogje aanvullen.We hebben onze koude, maar hartverwarmende dag hier dan maar afgesloten met een vluchtig bezoekje aan één van de plaatselijke supermarkten ( gelukkig open tot 23.00) waar we de laatste twee pakken pampers 5 opkochten. Dus op naar onze volgende dag met onze guitige snuit.
Vandaag de grote dag. Gisterenavond nog telefoon gekregen van Marina. Ze gaat ons vandaag tussen 11.00 en 12.00 uur komen ophalen om naar het weeshuis te gaan voor ons kindvoorstel.
Deze nacht heel weinig geslapen. Laatste maal op de klok gekeken 05.00 en de wekker liep al af om 09.00 uur.Klein boterhammetje gegeten en ons dan maar klaarmaken.
Stipt 11.00 uur ging de bel. Vladimir, de chauffeur die ons van Astana naar Karaganda heeft gebracht kwam ons ophalen.
In de wagen zat onze coördinatrice ons al mede op te wachten. Elkaar een goedemorgen gewenst, meer kon er niet gezegd worden want zowel Vladimir als de coördinatrice spreken dus alleen maar Russisch, geen enkel woordje Engels.
In het weeshuis aangekomen werden we verwelkomd door Marina. Na een hele tijd te moeten wachten werden we binnen geroepen in de dokterspraktijk, aanwezig daar: directrice, dr. Love, Marina, Zulfa. De directrice overhandigde ons 2 fotos van het kind. Dokter Love echt een lieve, schattige vrouw gaf ons meer info over het kind.
Het is een jongen, Nicolaï, we gaan hem Nicola noemen.
Geboren 07 september 2007, blond, 77cm en zijn gewicht is 10,5 kg.
We kregen de fotos in handen en we waren al meteen verloren voor deze flinke jongen. Dit kan niet meer stuk dachten we en we gingen er dan ook meteen voor.
Telefoon gekregen van Michel en Ann, een koppel uit Gent dat hier al 5 weken is, pre-court achter de rug hebben en momenteel aan het wachten zijn tot ze een datum horen voor court.
Zij hebben een dochtertje van 8 maanden.Ze gaan deze avond bowlen met John en Yoo-Mee, een koppel uit Leuven dat hier is van 31 januari. Zij hebben een zoontje van 9 maanden.
Beide koppels hebben veel verteld van hun ervaring hier en we hebben hiervan toch veel opgestoken.
Vertrokken om 17.10 uur naar Wenen. In de vertrekhal ontmoeten we Ben, Sarah en de kleine Noah. Heel vriendelijke mensen uit Zolder. Heel goede reis gehad. In Astana aangekomen was onze coordinatrice ons vergeten, wij stonden daar dus alleen zonder te weten wat te doen. Een geluk dat Sarah en Ben er waren. Hun coordinatrice was er wel en zij heeft ons dan goed opgevangen. Zij heeft onze coordinatrice dan gebeld en wist ons te vertellen dat de chauffeur niet tot bij ons geraakte wegens dichtgesneeuwde wegen. Ze heeft ons dan begeleid tot een hotel waar we een dagje verbleven hebben en toch konden bijslapen. Dit heeft ons echt wel deugd gedaan omdat we toch nog een lange autorit voor de boeg hadden. Rond 19.00 uur (plaatselijke tijd) zijn we dan vertrokken richting Karaganda. Echt wel te vergelijken met Reis doorSyberie. 22.00 uur aangekomen in Karaganda waar onze tolk Marina ons stond op te wachten om ons naar het appartement te brengen. Heel fijn en mooi appartement.
Goed nieuws. Donderdagvoormiddag moeten we naar Gent. Papieren zijn vertaald en kunnen opgehaald worden bij Elena. Komt goed uit, nu kunnen we tegelijkertijd ons visum uithalen op de ambassade. Normaal is nu alles in orde om vrijdag te vertrekken. Alles komt nu steeds dichter en dichter, maar alles wordt nu ook spannender. Zal waarschijnlijk iets beter zijn als we vrijdag 06 februari om 17h10 vertrekken richting Wenen en dan door naar Astana.
Telefoon gekregen van Het Kleine Mirakel. We moeten zo snel mogelijk vertrekken. Annick was zo zenuwachtig dat zij geen oog heeft dicht gedaan, dit is dan ook nog eens op haar maag geslagen met als gevolg: ze is vandaag niet van het toilet af te slaan en is dus niet kunnen gaan werken. Afspraak gemaakt met reisbureau, we moeten volgende week vrijdag 06 februari vertrekken naar Karaganda met een tussenstop in Wenen. Na het lange wachten en heel veel miserie om een kindje uit China is dit wel heel snel afgehandeld voor een kindje uit Kazakstan. Hadden we dit maar 2 jaar geleden geweten. Dit had ons heel veel miserie bespaard.
Om 14h00 aangekomen in zaaltje in Beerse waar de mensen van Het Kleine Mirakel ons een uiteenzetting hebben gebracht over onze reisvoorbereiding. Dit was wel heel onverwacht dat we deze uitnodiging via een e-mailtje kregen. In tegenstelling met het lange wachten voor we eens iets te horen kregen van het adoptiebureau van China, was het hier in het HKM, heel snel dat we iets hoorden van een vooruitgang. We kregen zelfs al te horen dat we naar Karaganda mogen, wanneer wisten ze nog niet, dus spannend afwachten nu.
