Intake Kazachstan:17/07/2008 Dossier bij HKM:29/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan:03/11/2008 Reisvoorbereiding:14/01/2009 Nikola voor het eerst gezien:11/02/2009 Pré-court:11/03/2009 Court:16/03/2009 Erkenning adoptie:29/04/2009 Terug thuis met Nikola:07/05/2009
Om half 6 werd Nikola wakker en dat uur zijn we toch niet gewoon. Hij had zo liggen rollen in zijn bedje dat hij er uit gerold was en in de zetel lag die ernaast stond.Hij kan niet in zo'n bedje liggen, het is nog te groot voor hem wat zullen we gerust zijn als hij thuis in zijn bedje ligt waar hij niet kan uitvallen.We hebben hem nog wat gekalmeerd en zijn dan toch maar allemaal opgestaan. Ik heb geprobeerd een flesje pap te maken maar ik heb geen echte fles en dat lukte dan niet zo goed.Hij at dan een deel van een boterhammetje op.Toen we wilden op stap gaan om wat inkopen te doen kreeg hij ineens de buikloop dus terug uitkleden en dan maar het bad in.Even later konden we dan op stap gaan. Hij gaat graag weg. als hij ziet dat je de buggy uithaalt staat hij al klaar en kan niet meer wachten.In de buggy viel hij in slaap en zo hebben Dave en ik een terrasje kunnen doen en een half pizzake eten want als hij wakker is dan moet je blijven rijden of het is niet goed. We hebben in het teruggaan een parkje ontdekt met een klein speeltuintje en hij zag voor de eerste keer een paard en een ponny. Hij bleef ernaar kijken.s'Middags heb ik hem dan maar wat rijst en kip gegeven,hopenlijk helpt het. Middagslaapje, hij was wel niet echt moe maar viel na een tijdje toch in slaap.Het is zalig op het appartementje met ons 3.Deze avond ga ik spaghettie maken.Op het internet geraken we niet dan schrijf ik alles maar op in een boekje en vul het later aan. Almaty is heel anders dan Karaganda, meer westers.Natuurlijk missen we wel de city-mall want daar kon niets tegen op hé.Het is hier ook veel fijner omdat we niet meer zo uurgebonden zijn en niet meer naar het weeshuis moeten.Hier bepaalt Nikola onze dag. Hij is echt niet gewend aan een gezinsleven dat zie je. Hij kijkt raar als we eten maken... Maar hij zal het wel leren.
Om 5.30u. werd Nikola wakker. Dus maar op, het koste niet veel moeite want we wilden hem zien.Hij herkende ons dadelijk dat merkten we meteen, wat een opluchting en hij deed niets anders dan lachen.We haalden onze zelfde zak speelgoed van in Karaganda uit en hij begon dadelijk te spelen en voelde zich op zijn gemak.We zagen ook meteen dat zijn vingertje dik,blauw en aan het zweren was en hebben het dadelijk ontsmet, ik had ook niet voor niets een halve apotheek bij.Zijn neusje zat volledig toe en daar hebben we dan ook de befaamde spoeling van Jo in gedaan.Dat had hij natuurlijk niet graag maar het was ons gelukt; het is echt nog hetzelfde jongetje van toen en zo ontzettend lief.Dus knuffelen maar. We zijn dan rond 8.30 samen naar buiten gegaan op zoek naar een winkel om aan onze basisbehoeften te voorzien want we hadden niets bij omdat we dachten dat we naar een hotel gingen.Nikola hadden we nog een fruitpotje kunnen geven wat er nog stond. Toen we terug kwamen van onze boodschappen was Nikola al in slaap gevallen in de buggy.Ja dat manneke had er al een treinreis van meer dan 10 uur opzitten.We hebben hem dan maar in de buggy gelaten want we durfden hem niet verleggen.Om half 5 zijn we dan voor de eerste keer naar de supermarkt gegaan en Nikola keek zijn oogjes uit maar het mocht allemaal toch niet te lang duren.Dan op zoek naar een fotograaf want we moesten nog een pasfoto hebben voor op het visum.En dat was me wat voor dat lukte, hij wou echt niet op de foto. Uiteindelijk lukte het toch en hadden we een foto.Nikola zit wel erg graag in de buggy maar je moet wel blijven rijden want anders hoor je het wel.Hij zingt zelfs liedjes in de buggy.Hij is ook gek op zijn nieuwe schoentjes en blijft ernaar kijken.Hij eet goed en houdt ervan om in het bad te zitten.Hij heeft waarschijnlijk nooit in het bad mogen spelen en hij komt er dan ook niet graag uit.Schuim kent hij ook niet en hij wou er zelfs van proeven.Wij genoten ook van het badje.Dan bedje in met het lampje, een knuffeltje en een muziekje, een hele ervaring voor de jongen want in het weeshuis kregen ze niets.Een fantastische dag, genoten hebben we en doodmoe naar bed.
Rond 7.45u kwamen papa en mama ons halen om te vertrekken naar Zaventem.Fris waren we niet want we hadden niet zoveel geslapen na het fuifje van Hilde.Ik heb niet zoveel van de reis gemerkt omdat ik zo moe was en de hele vlucht geslapen heb.Dave had moeite om de slaap te vatten en heeft dus maar een film gekeken. Het was een goede vlucht want het vliegtuig zat niet vol en we hadden dus meer dan één stoel ter beschikking.Het vliegtuig had wel vertraging dus we landen in Almaty om 00.30u.Toen nog onze bagage halen maar goed was er alles bij want als je zo moet overstappen ben je nooit zeker.Alles was er,ook de buggy.Toen we buiten kwamen stond onze tolk Nikolai (what's in a name hé)al te wachten met een plaatje met onze namen.Ik had mijn bril niet op maar toch zag ik hem dadelijk.Ja na dat avontuur van vorige keer was ik ook extra op mijn hoede.Nikolai was zeer vriendelijk, een schat van een man.Hij kwam ons halen met een mooi klein busje,amai wat een luxe! Hij zei dat het hotel waar we dachten naar toe te gaan volzet was maar dat hij wel een appartementje had.Dat was goed nieuws want wij hadden al een appartementje willen hebben.Wij vroegen hem wanneer Nikola zou komen en tot onzer beide verbazing zei hij dat Nikola al lag te slapen op het appartementje met een baby-sit.Wat een goed nieuws dan zouden we hem vandaag al zien,wel slapend maar toch.Het was ontzettend ontroerend om hem daar te zien liggen,ik kreeg de tranen in mijn ogen.We lagen eigenlijk juist in bed toen Nikola begon te wenen.Dus terug uit bed om hem wat te troosten. Geslapen hebben we die nacht practisch niets want je doet niets anders dan maar luisteren naar de ademhaling van Nikola.
De laatste week voordat we eindelijk onze kleine Nikola mogen halen.Dinsdag zijn mama en papa onze visum gaan ophalen in Ukkel ,dus dat is al in orde. Woensdag belde Annick van het Kleine Mirakel ons dat onze adoptie erkend is,joepieeee . Heb je het gehoord Ben en Sarah, het moet zeker tot in Zolder weerklonken hebben of wat zeg ik tot in Antwerpen hé Jo. Eindelijk na vier jaar komt er toch stilaan een einde aan onze lijdensweg.Ik ben dan nog vlug naar Hugues en Ilse gegaan want zij hadden nog een buggy die we kunnen meenemen op reis.Bedankt hé!Donderdag was voor mij een zeer emotionele dag in school want vele collega's kwamen me zeggen dat ze voor ons gingen duimen,zelfs Inspecteur Rik. Dat is echt een hart onder de riem om zoveel sympathie te ondervinden.Het moet nu toch echt goed gaan Hé Zelfs de kinderen vroegen of ik ze eens ging bezoeken en dat ga ik zeker doen.Ik kreeg wel telefoon van de onthaalmoeder dat ze onze Nikola niet meer mag opvangen,dat was minder goed nieuws maar we vinden wel een oplossing.Donderdagavond gaf onze buurvrouw Hilde een feestje voor haar 40ste verjaardag en eigenlijk kwam dit goed uit want het was erg leuk en nu hadden we geen tijd om echt zenuwachtig te worden.Haar dochtertje Lore kwam zich ook al aanbieden als baby-sit en dat vinden we wel O.K.Verschillende mensen wensten ons ook veel geluk en dat doet echt deugd. Morgen rond 10.30 vertrekt ons vliegtuig.We hopen ergens op onze blog te kunnen verder vertellen want we nemen de P.C.deze keer niet mee.Jullie zullen het wel zien.We weten nog niet wanneer we zullen terug komen.Hopenlijk kunnen we het jullie laten weten. Tot verder bericht.
