Ik was vroeg wakker en poetste samen met Dave ons appartementje. Rond de middag kwamen er twee telefoontjes: Jeroen en Veerle die wilden afscheid nemen en Marina, zij zat in inter city en dus besloten we alles te combineren en met beiden daar af  te spreken. Hier kregen we de melding van Marina dat we tussen 3 en 4 zouden vertrekken. Daar hadden we eventjes niet op gerekend. We hadden zelf voorgesteld om wat vroeger te vertrekken omdat het fijner voor Vladimir was maar 3 uur. Dus dan zouden we Nikola niet meer zien. We zeiden tegen Marina dat we wel nog even langs het weeshuis moesten om zijn reiskleren binnen te brengen en enkele cadeautjes voor de verzorgsters want die wilden we zeker iets geven. Dat was o.k. Dus in een sprintje naar huis na afscheid genomen te hebben van iedereen. Het afscheid van Marina was zwaar, we hebben er ook zo veel mee beleefd. Alles bij elkaar gezocht, maar goed stond alles klaar. Een laatste keer naar het weeshuis, reispakket, cadeautjes afgegeven aan een verzorster en Guy had ons geholpen zodat Nikola ons niet zag want dat zou te pijnlijk zijn voor zowel de jongen als voor ons. Afscheid van dokter Love nemen, nog een extra cadeautje gegeven want zij was de enige dokter die we daar kenden. Ze pakte mij eens goed vast en dat ontroerde mij echt. Afscheid van Guy en Claude en de Amerikanen. Dat was ook weer zwaar want we hebben zo een nauwe band met die mensen gekregen. Daarna op met het Ladake naar Astana. Het was een mooie rit door een besneeuwd landschap met een ondergaande zon. We hebben ervan genoten. Buiten één moment dan toch, toen we aangehouden werden door de politie omdat Vladimir te hard reed en daarna nog eens zijn autosleutels verloor. Alledrie zoeken, maar goed vond hij ze terug, in de auto van de politie. s'Avonds hotelleke genomen in de luchthaven en nog enkele uurtjes geslapen voor onze vlucht naar het verre België.

DE GROTE DAG!
Ik was al vroeg wakker: 7.00u,  zenuwen natuurlijk. Ik heb mijn speech dan maar voor de honderste keer nog eens geoefend. Nu ken ik hem echt wel vanbuiten. Onze mooie kleren, nieuwe schoenen  aangedaan. We zijn er klaar voor. Marina belde ons om iets voor 9 dat ze in aantocht was met Vladimir. We hadden Zulfia's cadeau al maar meegenomen, hopende op een goed resultaat. Toen we aankwamen vroeg Marina nog enkele dingetjes, kwestie van ons nog wat op te jagen. Om 5 voor 10 kwamen Zulfia, dokter Love en de maatschappelijk assistent binnen. We waren blij hen te zien en ook dat ze op tijd waren want ik vreesde al dat ze te laat zouden zijn . Met ons allen ontzettend veel trappen op en de zenuwen speelde ons ook nog eens veel parten!  We mochten vlug naar binnen,maar goed. We moesten eerst onze naam zeggen met letters en dan vroeg de rechter of we nog aanmerkingen of toevoegingen hadden. Dan speech Dave, hij was echt zenuwachtig en moest soms eventjes nadenken zodat ik al schrik had dat hij iets zou vergeten. Ja, evident is het niet een speech in het Engels te doen in een rechtbank. Dan ik en het ging goed, ik was niets vergeten.We kregen 3 kleine vraagjes, niet echt de moeite. Toen deed dokter Love haar verhaal, de maatschappelijk assistent en als laatste stak Zulfia nog een goed speechke af. Alles bleek erg vlot te gaan. Dan sprak de openbaar aanklager(een dame in Russich uniform) nog enkele woordjes. Je was er wel van onder de indruk, echt plechtig. De rechter zei ons dat hij om 12.30 uitspraak ging doen. Dus na een vlug hapje, terug naar de rechtbank en toen kwam het officieel vonnis. We zijn voor Kazakstan de papa en mama van Nikola Spruyt. Ik was erg ontroerd en kreeg traantjes in de ogen. Dit was voor mij toch een heel emotioneel moment. Na de zitting onze cadeautjes halen en afgeven aan de directrice. Ze was heel vriendelijk en we bedankten haar uitvoerig. Dan Marina en Vladimir een cadeautje gegeven. Ze waren tevreden. Eventjes iets drinken tot het tijd was voor ons bezoekje met Nikola. Dat verliep uitstekend,hij kwam veel knuffelen en op onze schoot zitten, het was net alsof hij wist dat we zouden weggaan. Het was ons laatste bezoekuurtje maar dat wisten we toen nog niet en maar goed ook. Na ons bezoek, wandeling naar ons appartementje en we kwamen in een echte sneeuwstorm terecht, we zagen zelfs de paadjes waarop we moesten lopen niet meer. We liepen tot aan  onze knieên in de sneeuw. We zagen haast niets meer  voor onze ogen. Uiteindelijk zijn we na de helse tocht bij Marina gearriveerd waar we nog wat papieren moesten tekenen voor Nikola's visum. Op de papieren stond zijn naam Nikola Spruyt. Ze hadden zijn naam met een k geschreven, we vonden dit niet zo slecht en besluiten dit nu ook maar te doen. Na het afhandelen van de papieren hebben we onze valiezen nog gepakt tot laat in de nacht.