Enkel bezoek in de voormiddag en geen Vladimir die ons komt halen dus te voet naar het weeshuis.

Wat ons wel telkens opvalt is dat als je Amerikaan bent word je hier wel in de watten gelegd ofwel mogen ze die niet alleen laten.  Wij worden s’morgens opgehaald en s’avonds gebracht in een Ladake.  Als die Amerikanen nog maar een stap buiten zetten, s’morgens, s’middags of s’avonds staat daar al direct een Lexus Jeep of een Volkswagen Touareg voor ze klaar. Dus ook zondags wanneer wij allemaal onze plan moeten trekken, rijden die dikke bakken ons op de oprijlaan van het weeshuis ons broek bijna uit. Verdomd koud hoor.

S’Middags een hapje gaan eten, deed ons goed want gisteren voelden we ons zo slecht dat we bijna niets gegeten hebben. Dave was nog maar eens niet in zijn doen en alles wat hij at, was er zo weer uit. Namiddag hebben we ons wekelijks wasje en plasje hier gedaan op ons appartement met ons fris, goed geurend water. Nu zitten we ook al een paar dagen met een bende stalkers op onze telefoon, zowel in de dag als in de nacht. We hebben dit dan ook gemeld aan Marina en zij vertelde ons dat we zeker niet meer mogen opnemen. Te gevaarlijk zegt ze ons.  Dus we hebben nu onze telefoon maar uit de stekker getrokken voorlopig.

Om onze zondag te eindigen gaan we maar eens lekker naar een vlaams filmpje kijken en op tijd slapen want morgenvroeg zijn we al uitgenodigd voor een gesprek met een maatschappelijke werker. We zijn benieuwd!!!!!

Nog zeer koud, bibberen dus en dezelfde routine als altijd, bezoek, wandelingetje door het park.  Hier lopen vandaag meer mensen, er is hier ook een vijver in het park en daarop wordt er geschaatst onder begeleiding van de modernste Kazakse muziek. Het zou een mooi winterplaatje zijn moest het niet zo verdomd koud zijn. Er zijn hier ook mannen die vissen in het ijs, ze hebben zich helemaal gehuld in plastiek en zitten uren op het ijs om een visje te vangen. Ook zagen we ijsberen,niet de dieren maar mannen die een duikje namen in de bevroren vijver. Je gelooft je ogen niet. Ze maken een gat in de bevroren bovenlaag en springen dan in het water.  In het park is het sneeuwlandschap wel nog mooi. In de stad lijkt de sneeuw zwart van al de uitlaatgassen. De dag eindigde weer met een bezoekje aan het weeshuis. Nicola is wel een schatje en we genieten telkens van ons bezoek.

Vandaag is het ontzettend koud,tot -19 graden. En er hangt een gure ijswind. Toen we na het bezoek naar ons appartementje wandelden waren we volkomen bevroren.  Mijn haar was zeker voor 5 centimeter bevroren, Dave’s wimpers ook. Je kan je niet voorstellen hoe koud het hier kan zijn. We lopen hier dan ook met thermisch ondergoed en daarop nog verschillende laagjes. Het kost je s’morgens een tijdje eer je gekleed bent en binnen is het erg heet, overal. Dit is wat je weerstand geleidelijk doet afnemen omdat je in zo’n grote temperatuursverschillen leeft. Bovendien eet je niet zoals je thuis eet en dat maakt het leven hier nog zwaarder. Je voelt dat je verzwakt en zeer moe wordt. Dus dan maar proberen wat meer te slapen.We hebben vandaag ook afscheid genomen van Ann,Michel en Els, 3 toffe mensen waarmee we toch op korte tijd al een band mee hadden. Het afscheid van Els viel ons bijzonder zwaar omdat je dezelfde bezoekuren hebt deel je heel wat en we konden het goed met haar vinden.Bovendien bewonderen we haar erg omdat zij dit hele avontuur alleen aangaat. Een ferme madam!!!  We gaan jullie missen. s’Avonds hebben we een filmpje gekeken want s’avonds is hier niet zoveel te doen.  Bovendien moet je hier toch voorzichtig zijn want niet voor niets zitten we hier achter een stalen deur met 4 sloten. En ons terrasje is afgemaakt met tralies. Steeds als we ergens iets gaan eten belt Marina, onze tolk, voor ons een taxi en geeft zelfs de nummerplaat op van de taxi. Dit zal niet voor niets zijn.

Ons eerste werkje op bezoek bij Nicola. Die is in de voormiddag altijd wat krekelig, vooral rond 11.30. Wij denken dat hij dan al wat moe is want hij moet om 7.30 opstaan. Zodat hem eten geven rond 11.30 een hele opdracht is. Hij begint dan vervelend te doen. Het ergste is dat we er niet zoals we zouden willen op kunnen reageren want we hebben altijd het gevoel bekeken te worden omdat we nog in de bindingsperiode zitten. Enfin ik dan toch, Dave heeft hem al eens in de hoek gezet en we proberen hem te negeren als hij zich vervelend begint te gedragen. Maar het is dan ook een ongewone situatie. We zitten in zo’n klein kamertje en dat vergt veel van een mens, je voelt je echt opgesloten. Bovendien loopt hij al en ik zou dan zo graag eens met hem gaan wandelen en dat gaat niet want het loopt daar vol met dokters. Na het bezoek een tochtje door het park en namiddag zijn we een aantal papieren gaan tekenen bij de notaris, dat is al een ervaring op zich. Een groezelig kantoortje waar de secretaresse je een hoop papieren laat tekenen. s’Avonds zijn we dan nog iets gaan eten in een Georgisch restaurantje ,dit om het afscheid te vieren van Els,Ann en Michel. Er was ook een dame uit Parijs bij met haar tolk. We hebben gezellig met haar gepraat. Dit is al de tweede maal dat zij een kindje uit Kazakstan adopteert en zij was nu hier om het kindje mee te nemen naar Frankrijk.We hebben ook iets typisch gegeten een soort plat brood met gesmolten kaas erin,wel lekker, want voor de keuken moet je hier niet zijn. Bovendien moet je oppassen met wat je eet want de andere Belgen zijn al allemaal ziek geweest. We kopen hier dan ook mineraal water met hopen. Om je tanden te wassen, om te koken…want onze grootste angst is als je ziek wordt kan je niet meer op bezoek en dat zou een ramp zijn.