Intake Kazachstan:17/07/2008 Dossier bij HKM:29/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan:03/11/2008 Reisvoorbereiding:14/01/2009 Nikola voor het eerst gezien:11/02/2009 Pré-court:11/03/2009 Court:16/03/2009 Erkenning adoptie:29/04/2009 Terug thuis met Nikola:07/05/2009
Voormiddag te voet naar het weeshuis, je begint stilaan te genieten van de wandelingetjes in het park.Omdat het gesneeuwd heeft is alles weer wit, tijdens de korte dooi was alles wat aan het smelten en dat gaf smurrie. Nicola was heel lief en we zaten weer alleen in ons kamertje dus genieten maar. Toen het etenstijd was kwamen de anderen naar boven en voelde hij zich precies niet meer op zijn gemak en at ook niet meer. Hij spuwde het uit en ik besloot niet meer aan te dringen. Hij leek erg moe.Na het bezoek zijn we naar het hotel Kosmonout gegaan want Jeroen en Veerle waren aangekomen en we gingen hen wat info over Karaganda geven.Hier ontmoetten we ook Ella-Yun. Die kon het zeer goed met Dave vinden en het waren al vlug kameraden.Liesbeth kwam ook eens langs en samen besloten we door het park naar het centrum te gaan. Wat we eventjes vergeten waren was dat de buggy ook mee moest. Na de sneeuw waren de wegjes in het park ondergesneeuwd en moesten we allen om beurt de buggy door het park trekken. Een slee was toch makkelijker hé. Jeroen en Veerle vonden het wel mooi. Het appartementje stond hun ook wel aan.We hebben dan een kleine rondrit door het stad gedaan zodat ze ook de belangrijkste plaatsen wisten liggen. Wij hadden ze zellf moeten ontdekken en het scheelt toch als je weet waar alles ligt.s'Avonds toen we thuis kwamen hebben we onze speech nog geoefend want morgen is de grote dag: RECHTBANK!!!!!!!We zijn toch al zenuwachtig aan het worden, hopenlijk kunnnen we slapen.
Voormiddag, weer geen bezoek. We vinden het spijtig maar aan de andere kant is de overgang voor Nikola misschien een beetje makkelijker als het bezoek geleidelijk afgebroken wordt,hopen we.Dus zijn we maar inkopen gaan doen voor ons afscheidsmaal met Guy,Claude en Liesbeth. Ik ga spaghettie maken,iets anders is moeilijk daar ik maar 3 potten en een pan heb. s'middags zijn we gaan eten met Marina om haar te bedanken voor de fijne hulp die ze ons gaf. We konden hier altijd op haar rekenen en dat was een hele geruststelling. We hebben gezellig gepraat over koetjes en kalfjes en de verschillen tussen Europa en Kazakstan. Het was dus nog leerrijk erbij.Na het eten namen Marina en ik de taxi, Dave had zijn rugzakje vergeten en ging dat halen op het appartementje en kwam te voet na.Hij had op de wandeling zijn speechke nog maar eens geoefend.Aangekomen in het weeshuis ging ik Nicola vlug halen.Er was nog niemand daar dus had ik eventjes tijd om met hem alleen te zijn. Ik mocht eerst zijn vieruurtje in het leefgroepje geven. De verzorgsters waren erg vriendelijk.De tijd met ons beiden was erg fijn, ik genoot er erg van.Na het bezoek vlug naar ons appartementje om ons etentje voor te bereiden.Even later belde Guy al, hij stond aan de city-mall. We zijn dan samen naar ons appartementje afgezakt. Goed dat ik wel veel gerief in huis heb: 6 mooie wijnglazen,apperitiefglazen,voldoende borden... Guy en Claude zorgden voor het apperitief, Liesbeth die even later arriveerde voor de wijn. Het was een gezellige avond, Claude zei zelfs dat het leek op een bezoekje bij vrienden thuis,dat was een mooi compliment.
Gisteren was het hier een echt Belgisch weertje. Donker, grijs en regen. Het was zelfs zo dat het hier blaaskes regende. Het is nog steeds inspectie in het weeshuis, dit wil zeggen dat we in de voormiddag niet op bezoek mogen gaan. In de namiddag wel, dus we zijn heel blij dat we hem dan kunnen zien. Er zijn gisteren ook Amerikanen aangekomen,ze komen uit Dallas,jawel de stad van J.R. en Sue Ellen. Volgens hen kun je ook nog steeds de "Southfork" range bezoeken. Waar is de tijd dat heel België de avonturen van de Ewings volgde. Natuurlijk wordt het nu wat moeilijk want er zijn nu 3 koppels met kindjes uit dezelfde leefgroep zodat dokter Love het wel op prijs stelde toen Dave het idee opperde om met onze Nicola naar de grote zaal te trekken. Natuurlijk is dat wel wat minder voor ons contact met Nicola. Het was wel echt gezellig in ons kleine kamertje aan het worden.Dit omdat we Nicola nu al goed kennen en genoten van onze tijd met ons drietjes,maar wanneer er een nieuw koppel arriveert om een kindje te adopteren is het belangrijk dat zij een tijdje alleen zijn met hun kindje om een nauwe band te verkrijgen. Vandaag terug Kazaks weer:pakken sneeuw gevallen. Terug onze sneeuwlaarzen kunnen aantrekken voor onze dagelijkse wandeling door het park dat er nu weer sprookjesachtig bij ligt.Dave kon het natuurlijk ook weer niet laten om mij in de diepe sneeuw te duwen en ik heb een engeltje in de sneeuw gemaakt. Dat was toch nog een wens. Nicola had volgens de dokter de boel al op stelten gezet omdat we voormiddag nog steeds niet mochten gaan. Hij was dan ook zeer tevreden om ons te zien. Het is een echte kapoen want hij weet inmiddels de plaats in onze rugzak waar de lekkernijen zitten. We denken dat de dokters en verzorgsters hem gaan missen als hij binnen enkele weken vertrekt. Maar wij weten wel dat wij binnen enkele dagen niet alleen onze Nicola gaan missen, we gaan ook de dokters en verzorgsters missen die altijd klaar staan met hun warme, lieve lach en waar niets teveel voor is. Zij zijn echt mensen waar je bewondering moet voor hebben, zij staan je altijd bij met raad en daad. Er is hen niets teveel. Deze middag waren we boodschappen gaan doen en sprak ons een Kazakse student aan, hij praatte heel goed Engels. Hij was heel vriendelijk en hij was heel geïnteresseerd in ons Belgenlandje. Hij vroeg ons ook wat wij van Karaganda dachten. Hij beaamde wel dat het voor ons hier niet gemakkelijk is met deze weersomstandigheden. Zij eten hier heel vettige gerechten om hun lichaam te behoeden tegen de extreme koude temperaturen. Zij leven ook niet zo stressvol als bij ons. Hij wou ook graag reizen, en zeker naar Europese landen, maar het is voor hen niet zo evident om naar Europese landen te reizen. Wanneer een Kazaks iemand alleen zou reizen naar een Europees land, wordt dit hier beschouwd als een landverrader volgens hem. Hij vertelde ons dat er nog veel is blijven hangen van het communistisch regime toen deze landen nog tot de USSR behoorden. De mensen zouden hier bijna een kruisverhoor krijgen om een visum te verkrijgen om het land te verlaten. Wat zijn wij dan toch gelukkig dat wij vrij kunnen reizen. Soms sta je er niet bij stil tot wanneer je met de feiten geconfronteerd wordt.
Om 9.00 u stipt stond Vladimir hier al aan de deur. Netjes aangekleed,Dave in kostuum en allebei met nieuwe schoenen klaar voor onze kennismaking met het Kazaks gerecht.Dave lag al bijna op zijn gezicht want doe het maar eens met nieuwe schoenen over de sneeuw gaan, enfin glijden zou een juiste beschrijving zijn. Grappig was het wel.In het gerechtshofmoesten we tot 10.15 uur wachten voordat we naar binnen mochten gaan en het was er vreselijk koud.Ook Zulfia en dokter Love waren van de partij. Wij mochten het eerst binnen. De rechter was een imposant persoon. We moesten enkel onze naam zeggen en dokter Love moest wat uitleg geven over Nicola.Marina vertaalde alles en we moesten goed luisteren.Dan zei hij de datum voor onze rechtszaak namelijk maandag om 10 uur dus denk maar allemaal aan ons want wij moeten daar een speech van een A-viertje doen in het Engels en Marina zal dat dan vertalen.Dat gaat toch wat zenuwen geven.Dave heeft toen we thuis waren naar het reisbureau gebeld en we hebben woensdag een vlucht om 7.45u. We komen dan om 12.30u. Belgische tijd in Zaventem aan . We gaan dan beiden donderdag terug werken.Er valt nu toch iets van je af.Een voorlopigeinde komt eraan.Toch tenminste al een einde aan het Karaganda avontuur. Namiddag bezoekje aan Nicola,die was erg blij om ons te zien en wij hem ook.
Marina had ons gebeld met de melding dat het weeshuis in de voormiddag gesloten was ten gevolge van een inspectie. Dus wat langer slapen.sMiddags iets eten in de city-mall,waar anders. En dan wandelingetje naar het weeshuis. Nicola was wel blij om ons te zien.We moesten in ons kamertje blijven zitten want door de inspectie mochten we niet naar beneden. Ook Guy en Claude zaten bij ons in het kamertje dus het was daar een drukte van belang want Liesbet kwam ook nog eens langs. Maar het was er gezellig en de tijd ging vlug om.Nicola was zeer goed gezind.sAvonds met de taxi naar huis want Vladimir reed weer niet, waarom weten we niet.We zijn dan nog vlug schoenen voor Dave gaan kopen want zijn andere zijn smerig van de sneeuw hier. Maar goed nog een mooi paar Italiaanse in de solden gevonden.
De laatste feestdag en het weeshuis is gesloten voor ons. Spijtig,we zien onze Nicola vandaag dus niet Bovendien moeten we nog 8 cadeautjes kopen voor de dokters hier,dat is de gewoonte. Marina had ons nog eens op het hart gedrukt dit niet te vergeten. Dus na een tijdje hadden we dan toch een goed idee.We kochten de dokters een fotokader en daar gaan we een foto van Nicola insteken. Nog een cadeautje voor de rest van de bende hier en onze dag was weer om. Het gaat wel erg vlug,maar goed ook. Ook hebben we kleertjes voor Nicola gekocht want die heeft hij nodig voor het overbrengen naar Almaty. We hebben beslist om niet meer terug naar Karaganda te komen maar Nicola door een dokter naar Almaty te laten brengen en hem daar te gaan afhalen. We moeten naar Almaty want enkel daar kan zijn visum voor België in orde gebracht worden. Het is me toch een hele operatie,man lief.sAvonds hebben we dan ons fotosetje voor de pré-court samengesteld.Het zijn mooie fotos.Hopelijk vindt de rechter dat ook.
