Intake Kazachstan:17/07/2008 Dossier bij HKM:29/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan:03/11/2008 Reisvoorbereiding:14/01/2009 Nikola voor het eerst gezien:11/02/2009 Pré-court:11/03/2009 Court:16/03/2009 Erkenning adoptie:29/04/2009 Terug thuis met Nikola:07/05/2009
Vandaag zijn we in het weeshuis aangekomen en één van de verzorgsters kwam ons al tegemoet op de trap. We moesten snel naar boven want onze Nicola zat er in de leefgroep te wenen omdat we er nog niet waren. Het Franse koppel die bij ons zitten voor Adile waren al in de speelruimte met Adile, daarom was onze kleine spruit al heel slecht gezind omdat hij nog even in de leefgroep moest blijven. We kwamen de speelruimte binnen en hij kwam dus al aangerend met wijde, opengesperde armpjes. We hebben ons dan in de voormiddag bezig gehouden onder in de grote zaal met Nicola, zodat het Frans koppel, Guy en Claude, zich voor de volle 100 % konden geven voor hun kleintje. In de namiddag heeft, volgens ons, Nicola een hele mijlpaal in zijn leven gekend. We hadden hem goed ingeduffeld en zijn dan met hem buiten geweest. Volgens ons was dit voor hem heel lang geleden want hij kon heel fascinerend naar de vogels, auto's en de sneeuw kijken. Hij heeft waarschijnlijk de hele winter in het kamertje van zijn leefgroep gezeten. Als je dan weet dat de winter hier al echt begint in begin oktober, dan verschiet je nergens van bij zulke ogen van een kind zoals wij vandaag gezien hebben.
Gisteren een dagje zoals altijd, zelfde stramien. Alleen dat we nu iets minder kijken naar sommige punten omdat onze bindingsperiode erop zit. We hebben toch al bezoek gehad gisteren van 2 Franse koppels die vrij mogen kiezen welk kindje ze willen adopteren, allee, vrij kiezen is groots uitgedrukt. Het is zo dat zij maar bij onze groep de keuze hadden tussen 2 kindjes. We hebben gehoord dat ze in de andere groepen maar mochten kiezen tussen 1 kindje, dus eigenlijk kiezen is het niet. Het verschil zit hem wel dat zij bij het kindvoorstel mee in de leefgroep mogen en met het kind in de leefgroep een middag mogen doorbrengen, terwijl wij eigenlijk niet in de leefgroep binnen mogen. Maar ja, wij hebben geen spijt dat ze hier voor ons gekozen hebben. Het is dan ook een wolk van een kind. Soms wel een donderwolk, maar het is echt wel een schat. De verzorgsters noemen hem ook al Arnold Swarzenegger, hij is wel echt de ster van het veld hoor. De verzorgsters zijn hier echt heel vriendelijk, behulpzaam en leven echt met ons mee. Nu kwamen we deze morgen aan in het weeshuis en zat er dus al 1 van de Franse koppels bij ons in de speelkamer, zij hebben waarschijnlijk een kindje gekozen uit Nicola zijn leefgroep, maar ja, het is wel waarschijnlijk. Het is namelijk zo dat ze na enkele dagen wel kunnen beslissen dat ze dit kindje niet nemen, dat ze toch voor een ander kindje gaan. Dus we moeten maar afwachten wat ze gaan doen. Als ze dus blijven bij hun beslissing om het kindje uit onze leefgroep te nemen dan is ons mooie leventje met ons drietjes in ons speelkamertje voorbij. Dan zitten we dus met ons zessen in een kamertje van 2 meter op 3 meter. Dit zijn voor ons natuurlijk geen fijne vooruitzichten, maar ja, we zullen dan wel verder moeten hé. Deze morgen was onze Vladimir weer eens een half uur te laat om ons te komen ophalen. John en Yo-Mee hadden deze nacht ongewenste gasten aan hun deur. Daarop had John uit veiligheid dan maar het vijfde slot op zijn deur dichtgemaakt, nu had hij het zich zo veilig gemaakt dat hij zichzelf heeft opgesloten en zij niet meer buiten konden. Uiteindelijk hebben ze zichzelf dan toch kunnen bevrijden en konden ze dan toch naar Dennis gaan. Alvast allemaal dikke kussen en fijne groeten.
Vandaag hebben we onze laatste dag van onze bindingsperiode achter de rug. Toch weeral een stapje dichter. John en Yo-Mee hebben een datum voor hun pré-court, maandag moeten zij voor de eerste keer voor de rechtbank komen. Daar zal dan de datum verteld worden wanneer zij voor de tweede maal voor de rechtbank moeten komen. We hebben aan Marina al eens gevraagd wanneer ze iets zou kunnen weten voor ons. We hebben haar gezegd dat we dit moeten weten om onze werkgevers op de hoogte te kunnen brengen. Ze vertelde ons dat de vermoedelijke afreisdatum 14 maart zou zijn. Dus een dagje voor Lode zijne verjaardag zouden we terug in belgenlandje zijn, wel voorlopig zonder Nicola, die zouden we dan enkele weken later moeten komen halen. Als de papieren natuurlijk in Belgie rond zijn. Want daar zitten natuurlijk de wachttijden bij in. Het doet ons deugd voor alle fijne, warme reacties die we hier kunnen lezen. We vinden het fijn dat zovele ons verhaal meevolgen en zo begaan zijn met ons. Dit geeft ons veel moed om toch nog optimistisch te blijven. Onze Nicola stelt het goed, hij weet al goed wat hij wel en niet mag, maar test ons toch nog telkens uit. Soms met alle gevolgen van dien, maar ja, het is leren met vallen en opstaan. Dit zowel voor hem als voor ons. De tijd die we dus met hem hier doorbrengen is nooit saai te noemen. We genieten wel heel erg van de momenten die we samen kunnen doorbrengen.
Voormiddag hebben we onze kleine spruyt niet kunnen bezoeken. Deze morgen zijn we ondervraagd in een typisch, russisch, communistische stijl in een kamertje van 3 op 3. In een huis dat bij ons onbewoonbaar zou worden verklaard door 2 russische matrones. Dit waren dus 2 maatschappelijk werksters die alles van ons moesten weten. Wat we verdienden, in wat voor soort woning we leefden, wat we voor werk doen, waarom we voor buitenlandse adoptie gaan en niet voor binnenlandse. Bij Annick hadden ze al direct een hoop vragen hoe zij werkt op school. Hoe ze de kinderen straft. We hadden wel op voorhand de raad gekregen van Marina dat we niet enkel "ja" of "neen" mochten antwoorden, we moesten ja of neen antwoorden en direct een uitleg bijgeven, dus niet nadenken en onmiddellijk antwoorden. We waren er samen met Liesbeth, ook een alleenstaande moeder van Alexei en John en Yo-Mee, de ouders van Dennis. Eigenlijk is alles snel verlopen en waren we ongeveer een tiental minuten per koppel binnen. Dus daar zijn we ook al vanaf. Nu hopen dat we zo snel als mogelijk voor pré-court en court kunnen gaan zodat we snel naar huis kunnen komen. Niet voor het kind, dat is echt een lieve, kleine engel, maar dat het hier heel veel van een mens vergt. Voor ons persoonlijk, zal wel flauw klinken, is op dit ogenblik onze Nicola die ons staande houdt. We kunnen best begrijpen dat er andere mensen zijn die dit helemaal zo niet zien, maar voor ons is dit dus wel het geval, we kunnen best zeggen dat we heimwee hebben naar het warme belgenlandje. Namiddag zijn we dan toch bij onze kleine schat geweest. Volgens ons begint hij ons toch al een beetje te kennen, hij komt al naar ons toegelopen met open, omhoog geheven handjes. Volgens Dokter Love heeft hij ons al gemist deze voormiddag, wij denken van niet, want hij heeft heel lieve verzorgsters en een fijne leefgroep waar hij inzit. Wat wel kan zijn dat hij deze voormiddag zijn dagelijkse koekjes gemist heeft. De verzorgsters en de dokter zijn hele lieve mensen, ze doen echt heel fel hun best met de mogelijkheden die ze hebben.
