Misschien wel het mooiste wat ik deze namiddag gehoord heb. Met dank aan de regen. Komt van de Italiaanse componist Giacomo Puccini. Preludio Sinfonico. En voeg daar wat mij betreft gerust de Tannhauser Ouverture van Richard Wagner maar aan toe.
LUNCH Wat eten we vanmiddag? Ik hoef mij enkel om de bijhorende muziek te bekommeren en aangezien de fiets op stal blijft staan neem ik daar uitgebreid de tijd voor. 'Zou je dat wel op het smoelenboek zetten?' vraagt mijn vrouw. 'Wie interesseert zich nu in wat wij gegeten hebben, laat staan in de Spaanse gitarist John Williams die werk van Joaquín Rodrigo op onnavolgbare wijze vertolkt!' Misschien heeft ze wel gelijk, maar omdat ik nu eenmaal 'un gentilhombre' ben, doe ik het toch. dc Fantasia para un gentilhombre
Soms denk ik: 'Die bocht haal ik nooit of die helling raak ik niet op...' maar achteraf blijkt het meestal nogal mee te vallen. Ook wanneer ik mij een paar dagen later weer hopeloos vast rij kom ik er wel doorheen...
Iets met Diamond. En ik heb ook iets met Neil Diamond. Er is die ene song die ik elk jaar op de eerste dag van een nieuwe lente wil draaien...maar zolang kan ik niet wachten. Diamond schreef ook I'm a Believer, een nummer waar The Monkees een wereldhit mee hadden ook al bestonden ze alleen in de televisiestudio. Het geeft mij energie om honderd kilometer en meer op te fietsen. dc
Iets met Bach. Ik heb iets met Johann Sebastian Bach. Wat het is weet ik niet. Als kind heb ik er nooit naar geluisterd en de Duitse taal heb ik ook al niet gestudeerd. Dus zijn teksten begrijp ik niet en toch word ik zo door zijn muziek aangesproken. Gaat recht naar mijn hart, maakt mij week maar ook sterk. Geloof dat je van Bach een beter mens wordt. Mensen kunnen ook lang na hun dood iemand anders blijven inspireren, beroeren, ontroeren. Ook bij leven zijn er medemensen die zonder het vaak zelf te beseffen anderen beter maken. Niet zelden zijn het zieken of ouderen. Kinderen ook. Zij leren mij om te gaan met mijn kleine en grote onhebbelijkheden, mijn frustraties en onvermogen om dingen te accepteren zoals ze zijn. dc
Scheve gedachten... Nieuwjaarswensen zonder toeters of bellen krijg ik van onze buurvrouw Lizette. Geen flikkerende kerstbomen, ontkurkte champagneflessen via internet, maar kort, krachtig en gemeend. Hoe oud is ze ondertussen? Zeker al tachtig! Haar gezicht is een beetje 'gekrakkeleerd' door de jaren, maar onverzorgd komt ze nooit buiten. Als ze mij kust voel ik aan mijn lippen dat ze haar grootste groeven iets te overdadig dicht geplamuurd heeft. Ik pak haar eens stevig vast want ze is al sinds jaar en dag alleen. 'Beste Wensen! Een goede gezondheid en nog vele jaartjes! Ze is weduwe. Haar man is lang geleden op jonge leeftijd gestorven en nadien heeft ze geen liefde meer gekend. Al die tijd is ze in haar kleine huisje blijven wonen. Het is er kraaknet. Elke dag schuifelt ze enkele keren aan ons raam voorbij, met een grote boodschappentas of gewoon met haar handtas, als ze de stad intrekt. Fietsen doet ze niet meer omdat ze zo nu en dan haar evenwicht verliest. Dan blijft ze een beetje staan, zoekt steun tegen de muur en keert ze op haar stappen terug. De drukte van de Stationsstraat kan ze makkelijk een dagje missen. 'Ik heb een 'draaiingske' gehad', zegt ze dan. Maar 's anderendaags stapt ze weer kranig voorbij. Soms ga ik bij haar wel eens bellen. Voor enkele eieren of een flesje melk. Die gaat ze dan halen in het kleine schuurtje waar haar voorraad ligt. Als ik thuiskom na het fietsen en bemerk dat ik mijn sleutels vergat, ga ik bij haar in de living zitten, tot mijn vrouw moe van het winkelen thuiskomt. Dan zet ze de televisie wat zachter en wil ze weten hoe ver we deze keer gereden zijn. Breskens!? Vol ongeloof kijkt ze mij dan aan. Tot voor kort ging ze zelf nog een paar keer per jaar reis. Naar zee, Kroatië of Italië. Op zondag komt een vriendin haar ophalen en dan gaan ze samen koffie drinken. Meestal op de Heide in Waasmunster. Met verwondering, bewondering en respect kijk ik hoe ze in het leven staat. Zonder toeters of bellen en als ze haar puk code van haar gsm kwijt is, help ik haar wel. dc
...All'inizio dell'inverno, dice, ho voglia di sposarmi. Fa freddo, il ristorante è lontano. Ho bisogno di crearmi una famiglia. In primavera, mi passa.
Jules Renard
Bij het begin van de winter, zegt hij, heb ik zin om te huwen. Het is koud, het restaurant is ver. Ik voel de behoefte om een familie te stichten. In de lente gaat dit over.
...Se non ci fosse l'inverno, la primavera non sarebbe così piacevole. Se non provassimo l'avversità, il successo non sarebbe tanto apprezzato.
Anne Bradstreet
Als er geen winter zou zijn, dan zou de lente nooit zo aangenaam kunnen zijn. Als we geen tegenspoed zouden kennen, dan zou het succes nooit zo zoet kunnen smaken...
...Nog een laatste traan wegpinken om alweer driehonderdvijfenzestig dagen vol leven en lust. Nog een keer omkijken naar wat geweest is en dan weer verder.
...É nel momento più freddo dell'anno che il pino e il cipresso, ultimi a perdere le foglie, rivelano la loro tenacia...
