Het leek mama, in het kader van 'loslaten' een goed idee om ook de mensen van het ZH te Deinze te bedanken. De eerste opvang op spoedopname was 1 van de belangrijkste in mijn hele brolbolverhaal, en eenieder van hen had dat fantastisch gedaan.

De tijd in het UZG was lang en daar konden ze continue iedereen bedanken. In Deinze was het kort, en hectisch. Maar daarom niet minder belangrijk.

Mama speelde al lang met dat idee maar ze kreeg geen woorden op papier. Feit dat ze er nu klaar voor is, met de kerstperiode in het vooruitzicht heb ik het alleen maar goed op: ook mama raakt er stillekes aan bovenop. ( amai, 't werd wel tijd ze )