|
Bijna 6 maand na mijn verjaardag keerde ik terug naar het UZG achter mijn 'rapport'. De voorbije weken (en ook begin oktober) had ik terug enkele onderzoeken: ik moest naar de cardioloog (dat is een dokter die heel goed het hart kent), moest daar een fietsproef doen, ik had ook opnieuw een NMR (met prik),... allez ja, het kon weer niet op. Mama heeft intussen al geleerd dat ze mij op voorhand niet te veel / niets moet zeggen als ik naar het UZ moet. Want dan ben ik zenuwachtig en daardoor kregelig. Ze leerde dat ze tot de dag ervoor heel normaal moet doen ('t is te zeggen...: in hoeverre je haar normaal kan noemen...), dat ze mij aanmoedigt voor mijn toets of dictee de dag erop, maar me wel 's morgens wakker maakt "je moet niet naar school, het is UZdag vandaag". Lap, weeral voor 'niets' geleerd, vind ik. Gisterenavond heb ik ze toch betrapt: ik had het door dat het vandaag terug zo ver was, gevolg: vannacht geen oog toe gedaan en deze morgen zenuwen tot op het plafond. Mama content. (...!...) Ja je hoort het goed: content! Ze zegt dat ik een grote vooruit gang maak door al te zeggen dat ik zenuwachtig ben. Tja, ik moet haar gelijk geven. Ik praat er nu eenmaal niet graag over.
Dat is nu eenmaal wie ik ben. Een erfenis van mijn papaatjes genen. Mama stimuleert me wel, maar ik kan gewoon niet, die woorden geraken er niet uit. De dokter stuurde me er zelfs voor naar die spiegeloge, ik vond het daar telkens heel fijn. We babbelden over allerlei dingen die ik leuk vind, mijn vrienden, mijn broers, we knutselen wat. Elke keer heel leuk daar. Alleen... Als ze begint over dat ziekenhuisgedoe, dan heb ik haar niet graag. Ik doe alsof ik ze niet hoor dan, en begin over iets anders. Of begin wat krullewieten te tekenen op papier (zelfs Daan kan beter...). Eindconclusie van de psycholoog: Lena heeft het karakter van zaken op zichzelf te verwerken, en het lijkt erop dat ze dit vrij goed doet. Tja, dan heb je 2 opties: ofwel stoppen we met de sessies ofwel gaan we eindeloos door tot ik door de mand val en het toch aanleer en leuk zou vinden om te praten. De beslissing bij mezelf en papa was rap gemaakt dan. Zelfs mama zag dan in dat ze zal moeten aanvaarden dat ze van mij niet moet verwachten om zo van die echte moeder-dochter-babbels en al van die dinges te hebben...
Dus mama is 'blij' met elke kik die ik geef omtrent mijn gevoelens. En eerlijk, de laatste tijd lukt dat wel al eens wat beter hoor. Ik kan ook niet altijd anders want mama ziet rap aan mij als het mij niet gaat; ze zegt dat ik heel gevoelig ben (noemt een term van: hypersensitief) en als ze dat wat uitlegt dan is dat ook wel zo. Ik pik heel veel op (daarom zegt mama dat de muren zo'n goede oren hebben) en voel echt met alles mee. Er gebeuren ook zo'n erge dingen in de wereld, ik wil altijd veel uitleg van mama of papa en zeker als het over kindjes gaat of over de natuur, over brand,... Het lijkt ook alsof iedereen kanker krijgt of heeft en mama praat daar dan zo geheimzinnig over omdat ze denkt dat ik meeluister. Maar door mijn vragenstorm kan ze toch niet anders dan het uitleggen hoor. Ik ben blij dat ik dan meer weet. Maar mama ziet dan verdriet op mijn gezicht. Ze leest in mijn ogen dat ik dan echt wel terugdenk aan het 5e verdiep in dat stomme UZ. Weet je waar ik ook echt niet goed van was? De zanger van mijn favoriete liedje (Mia) is dood! Zo erg...
Amai, ik merk dat het echt wel lang geleden is dat ik hier nog eens iets kwam neerpennen. Moet al eens heel diep nadenken wat ik sinds einde juni allemaal kan vertellen...
Intussen zit ik dus al in het 4e leerjaar! Buiten alle verwachtingen in gaat het vrij goed. (eind 3e lj had ik het heel moeilijk: wat wil je ook: die school was het minste van mijn zorgen!) Ik moet wel hard werken, maar het lukt op die manier. Hopelijk kan ik het zo volhouden. Dat zal wel, ik heb alweer een heel goede en toffe meester.
Het begin van de vakantie zetten we in door onze reis naar Frankrijk, samen met Nick, Lindsay en hun Lena. Op reis gaan is altijd leuk! Zwembad in - zwembad uit - ... Het weer was wel niet zo supersuper goed, maar ja, we zijn andere zorgen gewoon ;-) We zijn daar een Dino- historisch park en mooie grotten gaan bezoeken. Ook enkele typische dorpjes mochten niet ontbreken. Sinds het Dinopark voerde ik de 'ik - eet - nooit - meer - vlees - dag' in. Echt, zo gruwelijk: mensen slachtten vroeger dieren voor hun huid (maken ze dekens van) en hun vlees dat ze dus opeten. Bach! Ik eet nooit meer vlees! Nooit nooit nooit! Mama (die me al langer kent dan vandaag) zei er niet veel op en liet me doen, op voorwaarde dat ik toch kip en vis en zeer veel groenten ging eten. Alles was goed voor mij! Als ik maar nooit nooit geen dieren moest opeten. De dag erop krijg ik bonen, sojascheuten en maïs op mijn bord. Hmmm... niet alles, maar soit, ik kies liever dit dan een dier te doden. Nog een dag later was de barbecue die Nick en papa aanstaken toch wel heel goed aan het ruiken met die lekker worstjes... Mama... mag ik voor 1 keer... 1 worstje... Vanaf dan werd het terug de 'ik - eet - gewoon - weer - vlees - want - dat - is - lekker - dag'
Het einde van de vakantie sluiten we steeds af met Vinkt kerremisse!
Weet je nog dat ik lang geleden, centjes inzamelde voor het goede doel (kinderkankerfonds) en spulletjes verzamelde voor zieke kindjes? Dat is echt een groot succes geweest. Ik denk dat mijn mama 3 wagens vol met spullen heeft verdeeld onder ZH Deinze en UZGent. Centjes bleven geleidelijk aan ook komen, waardoor het bedrag echt al fenomenaal is. Mama wou daar iets heel speciaal mee doen. Deze periode is het op StuBru altijd goede-doelen-actie. En we gingen de centjes op die manier doneren aan het kinderkankerfonds, een plaatje aanvragen en dan naar De Schorre gaan in Boom. Dat laatste kunnen we nog altijd, maar helaas... de centjes zullen we rechtstreeks doneren aan Kinderkankerfonds (nader bericht volgt) want voor de actie van StuBru moet je echt een actie doen in december. En die tijd hadden we nu niet meer om nog iets extra op poten te zetten.
Voor vandaag ga ik je laten, liefste dagboek. Mijn oogjes vallen toe. En het belangrijkste is geze.... Ah nee!
Het belangrijkste is nog niet gezegd! Mijn groot nieuws!
Al mijn onderzoeken waren prima, perfect! Dat is niet alleen groot nieuws, maar ook goed nieuws hé! Ik moet dit schooljaar zelfs niet meer terug op controle! Er zijn weer wat zorgen weg. Maar we mogen er nu echt wel van uit gaan dat ik niet terug ziek zal worden, dat die brolbol normaal niet zal terugkomen. Uiteraard, een controleke af en toe kan geen kwaad, kwestie van gerust te zijn hé.
Goh, ik ga goed slapen vannacht!
|
