Wat is het altijd spannend, die avond voor je moet slapen... Nog 1 keer slapen en dan... morgen... ben ik jarig!!! En hoe meer jaartjes er bij komen, hoe spannender ik het vind.

Mama had gisteren taart gebakken en ik mocht er vandaag mee trakteren in de klas (ze had er voor Joren ook gebakken, die mocht ook trakteren voor zijn verjaardag deze zomer). Ik vond het super lekker.

's Middags kwam ik dan thuis en ik zag allemaal ballonnen hangen en mama's keukentafel stond vol met zelfgebakken cake en taart. Ik dacht 'wat is dat hier? Mama wie gaat dat allemaal opeten?' Mama antwoordde dat oma Vinkt toch altijd een stukje komt eten als iemand jarig is en ik knikte 'ach ja natuurlijk'. Even later, mama was druk bezig met tuinstoelen afwassen enzo (waarom moet dat perse nog? We gaan toch sebiets op reis?), viel mijne frank. Ik zei 'mama, toch niet AL die taart is voor oma?' Mama antwoordde toen 'ah neen, jij mag ook een stukje, maar je weet... oma eet heel graag taart!' En ik... ik geloofde het...

Plots was oma Deinze daar. Ze kwam me een gelukkige verjaardag wensen. En proficiat met mijn goede uitslag van het ziekenhuis. En dat dat wel fijn is zo'n feestje. Ik dacht... feestje...? En toen verklapte mama het: ze had de hele familie en ook onze buren uitgenodigd om te komen vieren dat ik een echt GELUKkige verjaardag had en dat ik genezen was. Lonit en Lucas had mama ook uitgenodigd, die mochten niet ontbreken natuurlijk: mijn allerbeste vrienden!

Het was superleuk! De hele namiddag en avond lang kwam er bezoek langs. Nooit veel te gelijk, alles mooi verdeeld: het was ideaal zo! Iedereen zat samen in het zonnetje te genieten van een glaasje. En terwijl mama iedereen trakteerde met cake en taart luisterden de genodigden volop naar papa's verhaal. Van iedereen kreeg ik een cadeautje, veelal een kaartje met een centje erin en ook al eens een zak snoep. Mama vertelde me dat we zo nog verder sparen voor het goede doel (kinderkankerfonds). Ik ga uiteraard akkoord, maar... moet ik écht alles afgeven...? Mag ik niets voor mezelf houden...? Is toch even slikken... Het is gelukkig een grote troost dat mama en papa me nog een mooi cadeau hebben beloofd (maar ik moet nog eens goed nadenken wat ik wil). Plichtsbewust groette ik iedereen beleefd maar na telkens een korte babbel verdween ik graag naar boven, naar mijn kamertje met Lonit. En 's avonds, toen Lucas er was: idem verhaal. Alhoewel, toen was het al wat rustiger van bezoek en speelden we ook buiten. We speelden een goochelspel: ik was de goochelaar en Lucas mijn assistent. Niet alle trucjes lukten... mijn assistent en ik moeten nog een beetje leren afspreken fluisterde mama me in... Maar het was toch grappig!

Toen de meesten (goedbedoeld) grapjes maakte met mama's moestuin alsook met het feit dat mama nog vanalles moet pakken en regelen voor de reis terwijl ze morgen nog een hele dag moet werken en vrijdagvoormiddag ook begon mama wel een beetje stress te krijgen... Maar bovenal was ze zo gelukkig dat ze op den bots een geslaagd verrassingsfeestje kon organiseren voor mij.

De kaartjes en zo gaan we nog moeten bekijken, nu stapelde ik alle geschenkjes en giften op een hoopje - ik had het te druk met andere dingen... Genieten van een fantastische dag!