Tijdens de verzorging had ik niet zoveel pijn, maar papa heeft beslist van me eens niet te draaien voor mijn rug en mijn poep te wassen. 1 keer kon geen kwaad zei hij, liever zo dan al die pijn. Morgen of vanavond zien we dan wel weer.

Er volgt alweer een longfoto en die blijkt goed te zijn waardoor de dokters beslissen dat mijn drain eruit mag. Ik ben blij dat dat ding uit mijn lijf zal zijn maar helaba, ik wil dat hij blijft zitten! Vorige keer deed dat keiveel pijn! 

Gelukkig houden de verpleegster en de dokter nu rekening met wat ik en mijn mama en papa zeggen en ze besluiten me 'lachgas' te geven. Ik vind het een beetje eng maar als ik de uitleg hoor zie ik het wel zitten. 

We besluiten van eens te 'oefenen'.

Uiteindelijk werkt dat gas heel rap en stond achter mijn rug de dokter ook al klaar maar dat viel me allemaal niet op. Ze kunnen hier nogal toneel spelen! Terwijl ik het masker even opheb (mama houdt het vast) maakt de verpleegster de plakkers los en wat vorige keer zo'n pijn deed voel ik nu niet eens. Geestig, dat gas! Maar dan duw ik het masker weg en moeten mama en papa beetje met me vechten. Ik voel me 'raar' en vind het eng. Maar het moet blijkbaar nog even. De verpleegster zegt dat ik maar moet denken dat ik even op reis ga. Mama begint dan van die vragen te stellen waar ik volledig intrap, die deugniet, en hoewel ik wakker bleef was ik toch volledig weg!

Ze vroeg me naar waar ik ging op reis: Frankrijk? Turkije? Disneyland? Ik wou naar de Efteling!

Hoe ga je naar de Efteling? Met de auto? De bus? Nee, zeg ik, met de boot! (ik begrijp niet waarom iedereen in de lach schiet)

Wie is de kapitein op uw boot? Ikke! (alweer hilariteit)

Wie mag er allemaal mee met jou? De heeeeele familie!

En dan vraag ik me af  'elaba wat doe jij daar?' terwijl de drain eruit ging. Ik heb er helemaal niets van gevoeld! Wat een verschil met 14 dagen geleden!

De drain is eruit, een dag vroeger dan voorzien en dit is goed nieuws, de rest volgt normaal gezien ook allemaal rap weten papa en mama. Ze verwachten dat ik tegen maandag naar de kamer zal mogen.

Maar plots gaat het heel rap: ze komen zeggen dat we mogen verhuizen naar het vijfde! 

De koffers worden terug gepakt (mama is het al gewoon) en dan is het wachten tot ze ons komen halen. 

Maar het gaat allemaal wat rap. Terwijl oma en opa met tante Ki op bezoek kwamen word ik wat emotioneel, ben ik moe, ben ik gevoelig, kan ik niet tegen licht en doe het weer allemaal pijn...

Ik heb rust nodig.

Mama gaat Joren halen nu, hij is op de babyborrel van mijn jongste nieuwe nichtje: Louise. Joren mag daarna op bezoek komen. Normaal zal ik tegen dan op mijn kamer zijn.

Mama zei dat het heel moeilijk toekomen was op de babyborrel, de warmte en liefde van de familie deed oprecht deugd, maar maakt het emotioneel wat lastig. 

Ik had vandaag ook bijzondere post: 'alleen Lena mag dit zien'. Ik maakte de brief open onder mijn lakens en stopte hem snel en veilig terug weg...

Intussen ging ook mijn 'arteriële lijn' weg en mijn blaassonde. Mijn pijnpomp wordt ook afgebouwd.

Ook al wou ik niet dat Joren me zag, (dat ze zich allemaal eens niet moeien over mijn brolbol en mijn kabels: ze moeten dat niet weten en ze moeten dat niet zien!) ik bleef toch heel beleefd, ik zal het niet toegeven maar ben wel blij dat ik hem zie. Ik heb zijn tettermondje gemist... 

Maar ik voel me niet goed, mama zag het meteen toe ze toekwam: ik zag wit, mijn buik deed pijn, eigenlijk doet het overal weer pijn, die domme verhuis ook... Al die drukte...

Gelukkig staat het nierbekken niet ver, ik voelde het opkomen en ik braakte een gans nierbekken vol.

De verpleegster kwam me medicatie geven en dit beterde wel vrij snel. Intussen was Joren met papa al naar huis: Hij moest dit niet echt zien en voor mij was het niet plezant zo. 

Papa gaat Daan halen bij de buren. Dianta stuurde al een foto door we zagen dat hij mooi speelde! Papa ging vandaag ook een ovenschotel krijgen voor hem en mijn broertjes van Dieter en Sofie, zo hoefde hij terug niet te koken. 

Ze waren nog maar goed weg en ik viel in een rustige slaap. 

Jammer genoeg moesten net toen mijn medicatiepompjes vervangen worden: het ene alarm na het andere, wat me weer wakker maakte. En toen vond ik terug mijn gemak niet meer: overal pijn en ongemakken. Het beterde pas met nog eens uit bed te komen, op de toiletstoel te zitten vlakbij het bed (verder zou niet lukken) en met mama me eens op mijn rug te laten wrijven, een vers bedje ...

Mama zette nog wat rustig studio 100 muziek op en ja hoor, na nog At voorlezen van mama vallen mijn oogjes terug dicht...