Ondanks de pijnstilling en de voorzichtigheid van mama en verpleegster Veerle bij mijn verzorging heb ik toch heel veel pijn. Waarom is dat nodig dat wassen? Laat mij gerust! En dan beloven ze dat het nu gedaan is en 5 minuten later zijn ze er weeral voor een longfoto te maken. Hebben ze nu nog niet genoeg foto's van mij?

Gelukkig dat Veerle ook zo lief is: ze houdt rekening met wat ik aangeef, luistert naar mij, ook al moeten dingen soms gewoon gebeuren. Mama vindt het lief dat ze ook aan haar vraagt hoe het met haar gaat. Hier in Prinses Elisabeth krijg je echt het totaalpakket: zorg voor het kind en zorg voor de mama/papa!

Deze middag toen mama ging eten was ze lang weg. Ze heeft in de ouderliving 2 andere mama's leren kennen en er een hele babbel mee gedaan. Het deed 'deugd' te horen dat de gevoelens die mama heeft dat die blijkbaar normaal zijn, erbij horen in het verhaal van een kind in het ziekenhuis, op een intensieve dienst. De herkenbaarheid in ieders verhaal is groot, en dat lucht op. Je staat niet alleen met je gevoelens. Ook al kunnen mama en papa terecht bij ontzettend veel familie, vrienden en buren, toch is het moeilijk uitleggen als je er niet hebt ingestaan... Heel vreemd te verklaren maar die herkenbaarheid en opluchting in elkaars verhaal en elkaars reactie doet wonderen.

Ook al is ieders verhaal zo diep aangrijpend en toch weer volledig anders. Mama zei dat we eigenlijk bij de 'gelukkigen' horen, of zoals papa het zegt: bij ons is er licht aan het einde van onze tunnel. Voor hen... ze zitten nog maar aan het begin, of er middenin. 

En ook bij hen is de moraal van het verhaal: 'wachten - angst - vragen'! 

Wachten op een diagnose. Wachten of zij zal wakker worden, of ze 'als' ze wakker wordt er iets gaat aan over houden, wachten of hij zal volledig herstellen, of hij ooit terug zal kunnen spreken. 

Angst voor 'raken we hier ooit door? komen we dit nog te boven?' angst voor 'zal ik mijn kind hier toch niet moeten achterlaten voor eeuwig...' Angst voor mensen onder ogen te komen. Angst voor verlies van klasgenootjes. Angst voor wat komt. 

Vragen.. Er zijn er 1001. Op vele poepkesvragen (WWWWH) zal er een antwoord volgen, op de meest prangende 'waarom' vraag is er niemand die kan antwoorden. 

En ook bij hen het 'back to reality' - problem: de broertjes/zusjes thuis, terug onder de mensen komen, wat met het werk, organisatie van het huishouden, het wegslikken van sommige opmerkingen, ...

Intussen mag ik van de dokters op het gemakje iets beginnen drinken, eten,...

Het eerste ijsje gaat goed binnen en dan is het enige waar ik nog aan denk 'een roze/witte donut'! Geen ziekenhuiskost, geen boterham, geen pudding, geen bruine donut: een roze/witte! 

Wanneer mijn papa dan maar braaf en gedwee het ganse UZ domein op zoek hiernaar maar gene vindt en dus Mikado koekjes meebrengt dan is mijn logische antwoord: 'ik wil een donut!'

Gelukkig weet mama dat tante Jacinta of tante Annick (ze gingen afspreken) ging langskomen en dus belt ze hen dan maar op met de vraag om aub te stoppen vooraf bij de bakker...

Het kon niet rap genoeg bezoekuur zijn! Mijn oogjes schitteren en draaien rond als ik tante (maar vooral mijn donuts) zie en al snel blijven er van de 4 donuts nog maar 3 over: ik had er ene weggetoverd via mijn mond...

Nadat tante me ook de zelfgebakken wafeltjes van oma Deinze toonde en me 2 brieven afgaf toverde ze nog een grote ballon tevoorschijn. Mooi!

Die ene brief, dat was iets speciaals: een grote dikke witte enveloppe met rode letters: 'niet openmaken voor 14 februari!'. 

In de enveloppe zaten allemaal zelfgemaakte Valentijnskaarten van mijn klasgenoten. Mama opende ze 1 voor 1, toonde ze me en las ze voor. Ik kreeg er op slag 2 liefdesverklaringen bij (maar ik ben op Lucas!) en dit alles samen toverde wel een glimlach op mijn gezicht.

Aangezien de TV uitging toen tante er kwam, en ik dus niet meer hoefde te vechten tegen mijn slaap (ik kijk TV als afleiding van de pijn - dit is het enige dat ik heb en dat helpt maar met als enige nadeel dat TV dan wel belangrijker is dan mijn rust en ik dus vecht tegen mijn slaap - vielen mijn oogjes al snel dicht en dit voor een volle 2 uur en meer.

Ze zeggen allemaal dat het ergste nu achter de rug is. Ze hebben allemaal goed zeggen. Voor mij begint het nu pas! Gisteren was ik wel wat bang als we naar de operatiezaal reden maar dat was het, ik had nadien wel pijn maar ik was nog wat verdoofd en kreeg veel pijnmedicatie, ik sliep ook bijna de hele nacht door. Vandaag is die verdoving uitgewerkt, bouwen ze die pijnmedicatie veel te snel af en komen ze mij alle uren 'ambeteren' voor mijn 'parameters'. Dat zijn die lijntjes en getallen op de monitor, mijn temperatuur, hoeveel vocht er uit mijn drain komt en of dit bloederig is, hoeveel urine er uit mijn 'piskabel' komt ...

Vannacht blijft papa bij me. Mama zal blij zijn nog eens goed te kunnen slapen: de laatste 3 nachten was dit gene vette... Ze gaat de jongens afhalen bij tante Ki (waar ze eerst nog een lekker Valentijnsmenu krijgt voorgeschoteld) en dan naar huis. Ze is blij dat ze de jongens nog eens ziet. Joren mag bij haar in bed, hij is blij. Daantje vliegt in zijn eigen bed en mama hoopt dat hij vannacht niet wakker wordt...

Ik wil terug TV kijken dan maar. Maar papa maakt met mij een compromis: ik mag op de tablet en hij mag naar het nieuws kijken.

Maar ik ga rap slapen, dan is het rap ochtend en hopelijk is de pijn dan veel beter! Dat zal wel zeker?