Na niet veel slaap ging mama's wekker af om 6u30, stijfgelegen op haar slechte zetelbed (om 2u deze nacht vloog ze uit mijn bed, ik lag niet meer makkelijk) ging ze zich toch gaan douchen. Ik mocht nog even blijven liggen. Toen mama klaar was kwam net de verpleegster piepen, ze schrok dat ik al wakker was. Mama schrok op haar beurt dat ik ... TV aan het kijken was. Er was net nog tijd om mij te wassen en dan zou de verpleegster mij klaarmaken voor de operatie. Brr... wat ben ik zenuwachtig! We waren mooi op tijd klaar: 7u20. We legden ons nog samen, dicht bij elkaar op het bed en keken wat TV. Wat mama me niet vertelde is dat ze de minuten op de klok (net onder de TV) zag wegtikken... 7u30... ze kunnen er nu elk moment zijn! 

Beetje daarna kwam de verpleegster samen met een mevrouw van de spelbegeleiding: ik mocht naar beneden. Er spookt vanalles door mijn hoofd. In de operatiezaal moesten we even wachten aan het onthaal maar al snel (net toen ik erin slaagde het bakje van de TV te vragen) mocht ik doorgevoerd worden naar operatiezaal 13. Daar mocht ik op de tafel gaan liggen, ik had het koud! Ik moest mijn T-shirt uitdoen en ze legden terug allerlei plakkertjes op mijn buik. De dokter gaf me wat uitleg en toen zei hij dat ik nu snel ging slapen. Mama hield de hele tijd mijn hand vast en ik staarde omhoog. Toen mama me nog een grote kus gaf moest ik glimlachen, en toen viel ik in slaap.

De uren die volgden zullen voor mama en papa wel héél lastig zijn geweest. Ik vermoed dat ook héél veel anderen vandaag aan mij zullen gedacht hebben, papa omschreef het als: "doe alle lichten uit boven België en ik denk dat opa sterretje boven Vinkt en omstreken veel kaarsjes zal zien".

Het wachten vulden mama en papa op door zich (alweer, het went...) bezig te houden. Krant lezen, Jommekes lezen (moet niet veel niveau hebben), de blog van gisteren proberen updaten, 'slimste mens' spelen tegen elkaar, blokken (maar daar kom je nog nerveuzer van), dommigheden vertellen, proberen slapen (no way dat dat lukt!), rondjes wandelen in de kamer,...

Het was lastig, en wat het er niet op verbeterde is dat mijn buurmannetje alweer alleen was en zo moest huilen. Mama kon er niet mee op, ze wou er zelf naar toe gaan, ook al wist ze wel dat dat niet kon, maar zo erg, dat ventje... Af en toe is ze toch eens naar de gang gegaan, het gaan melden aan de verpleging dat hij zo weent en gelukkig gingen ze hem dan telkens gaan troosten. Dit stemde mama ook weer wat rustiger.

Toen mama terugkwam op de dienst, net toen ik sliep (ik deed mijn oogjes toe om 8u20) zeiden ze daar dat ze telkens mocht vragen om eens te bellen hoe de operatie verliep. Mama wou vooral in het begin niet te veel storen (dat ze zich maar met mij bezighielden) maar om 11u vond ze toch dat ze al flink was geweest en liet ze eens bellen: alles verliep naar wens, maar toch nog 2u geduld! 

Deze waren de langste en zo mogelijk nog de moeilijkste uren...

En dan plots het verlossende telefoontje: om 12u40. "De operatie is goed verlopen en Lena wordt naar PICU gebracht". Mama en papa enorm content en ze waren er rapper dan mij! Maar ik kreeg voorrang! Ik moest eerst geïnstalleerd worden en mijn oudjes moesten wachten in de wachtzaal... Hoe begripvol mama en papa hier ook voor waren, dit was er wel nog te veel aan... ze wilden bij mij zijn, mij zien, mij knuffelen en kussen, mij...

Na een lang half uur wachten mochten ze dan bij mij komen, kregen ze uitleg van mijn vele kabeltjes, en vooral het verlossende nieuws van de chirurg: volgens zijn blote oog is mijn brolbol volledig weg. 

Hoe gelukkig mag je durven zijn met dit uitzonderlijk geluk...?

Ik ben door het oog van een naald gekropen, zegt mama: op 26 januari 2014 werd er een brolbol ontdekt waarvan men 5 dagen lang overtuigd was dat die super agressief en kwaadaardig was. Op 13 februari 2014, 18 dagen later, blijkt mijn brolbol goedaardig, ben ik ervan af en is de gehele operatie goed verlopen!

En dat terwijl overal rond ons op PICU en onco slechte nieuws dagelijkse kost is. Hoe draag je zoiets...? Wat is uw kracht? Hoe ga je hiermee om...?

Ik moet het gaan geloven dat ik een 'specialeke' ben...

Nu moet ik vooral herstellen, en daarna zal iedereen verwachten dat het 'life goes on' is. 

Maar kan dit nog? 

Als je zo diep bent gegaan, verval je achteraf dan snel terug in de routine? Of keer je het om naar gelukkig en dankbaar zijn? Of heeft alles tijd nodig om dit te plaatsen, om dit los te laten? Zal alles nog hetzelfde zijn...? Blijft de angst op herval of ebt die snel weg?

Er is een hele pak (1000 kilo) van onze schouders en ook het lood aan onze benen is plots verdwenen maar ons hart en verstand blijven precies nog verlamd.

Ik voel me er goed bij deze keer dat ik mag in slaap vallen, de vorige keer maakte me dat bang dat ik altijd wou slapen, maar mama heeft me vooraf uitgelegd dat dat normaal is en dat ik, als mijn oogjes dat willen, moet luisteren naar mijn oogjes. Ik doe dit nu heel flink. Ik heb wel pijn maar ik krijg medicatie. Ik huil niet. Ik heb alweer gigantische jeuk van die morfine maar krijg er druppeltjes voor en gelukkig zijn mama en papa ook weer stand-by voor het krabben met mijn aanwijzingen.

De verpleegster die vorige keer mompelde over haar pauze is langsgeweest en vroeg oprecht hoe het was met mij, dit vinden we allen heel lief van haar.

Ik werd geïnstalleerd door een klasgenote van tante Ki en de verpleegster die me daarna kwam verzorgen is Charlotte, een klasgenote van mijn papa!

Ik heb ook terug een hele lieve dokter, die af en toe naar mij komt kijken.

Tijdens mijn dutjes blijven mijn oortjes goed werken. Zo geef ik af en toe eens een grappige gevatte opmerking. Als de verpleegster zegt: 'slaap nog maar wat en geniet er van', dan antwoordde ik 'van wat moet ik genieten, van de pijn?' en als de verpleger mijn alarm van mijn spuitpomp (wat een hels lawaai) komt uitzetten dan zeg ik dat het een goeie is maar wel beetje vergeetachtig (hij vergat mijn belletje uit te duwen) - zo opmerkzaam ben ik dus wel in mijn slaap.

Ik denk dat ik de rest van de dag nog wel zal indutten, komt door de verdoving en de pijnpomp, ik voel dan ook minder pijn zo en moet minder hoesten (hoesten doet pijn).

Hopelijk kan ik morgen al wat wakker blijven, want... mijn oog heeft al gemerkt dat er hier een TV hangt...