Dan volop koffers pakken terwijl ik van een badje mocht genieten. Beetje sorteren wat waar: mama's dieetvoeding, mijn deken, kussen, knuffels, Nathalie's 'ik-verveel-me-nooit-box', wat kleren voor mezelf, mama, papa,... Valiesje voor vandaag en morgen op onco dan aparte valies voor verhuis naar PICU,...

Tante Jessica kwam op bezoek met Louise. Mama vond het wat jammer dat ze niet meer tijd had voor hen maar het was goed voortdoen. Er was wel nog eventjes tijd voor een foto met mijn nichtje! Poseren! Lachen! Het is een echt fotomodel ons Louise: ze kreeg een fotoshoot bij Sharon en de eerste beelden beloven veel goeds: ze heeft al veel likes op Sharons facebookpagina 'little wonders'!

Intussen skypte ik ook nog eens met de klas. Ze wensten me allemaal keiveel succes, ik vond dit tof, ik begrijp niet waarom mama daarom moet wenen...?

Nog snel een (nu nog lekker) hapje en dan op weg naar het UZ!

De zenuwen spanden in mijn kleine lijf: mijn buik plakt op mijn rug. Mama zegt dat dat normaal is, we houden elkaars handje vast de hele rit lang. Ik staar naar buiten intussen en wil liever niet te veel praten. Alleen aangekomen aan de parking van het UZ wil ik wel melden dat ik helemaal vanboven wil staan. Mama reed snel de banen naar boven. Zo lachen dat we deden: we werden bijna zat!

We gingen ons aanmelden op onco en daar kregen we eigenlijk de ene na de andere verrassing... Het is een bevestiging van wat mama ondervond bij mijn vorige opname, vorige week... Ze is supercontent van organisatie, opvang, begeleiding,... maar 'communicatie' loopt hier echt in het honderd... Kan misschien niet anders bij zo'n gigant van een ziekenhuis, maar toch, het is schaamtelijk jammer... 

We worden naar een kamer gebracht in isolatie, omdat de andere kamers overvol zitten. Vinden we niet leuk, maar het zij zo... Aangekomen op de kamer blijkt ze nog niet gepoetst te zijn en er is ook nog geen bed. Geen probleem, zegt mama, we wachten wel. Ik kijk haar boos aan: ik wil niet wachten! We worden naar de ouderruimte gebracht. Mama stelt voor om me intussentijd in te schrijven, we worden verwezen naar K12 en daar loopt het al bij al vlot, maar ik wil naar mijn kamer! Terug boven gekomen (in isolatie moeten we telkens speciale voorzorgen nemen om de andere kindjes niet in (infectie)gevaar te brengen: ik vind dat stom en begrijp er niets van. Mama neemt mijn huiswerkmap en we zullen in de ouderkamer beetje werken zei ze. Daar worden we dan weer weggebracht met de vraag of we ver wonen, dat we anders nog wat naar huis mogen omdat het hier zo druk is en ze nu geen tijd hebben voor ons... Mama laat alles bezinken en ik weet niet waar ik het heb. Moet ik nu blij zijn of niet? Net mama deze keuze aanvaard heeft en met mij richting buiten wil wandelen worden we tegengehouden. Wij moeten blijven! Want de arts assistent komt nog langs, en de anesthesist en de chirurg en ik moet een prik krijgen en... Braaf knikkend gaan we terug naar de ouderruimte, maar eerst moet ik nog mee naar de onderzoekskamer voor mijn infuus. Ik zie het niet zitten en daarom krijg ik een Emla - plakker. Dat is een plakkertje dat beetje verdooft: doet dan niet zoveel pijn. Ik word ook (alweer - en vandaag zeker niet de laatste keer) gemeten, gewogen, etc etc...

Dan eindelijk in de ouderruimte: mama laat me werken in mijn bundel van kloklezen. Tot mama niet meer weet naar wie ze eerst moet luisteren want plots zijn ze er met meer dan 4 tegelijk voor ons: 2 diëtisten (voor mama's dieet), 3 verpleegkundigen (voor prikken van mijn infuus), de logistieke (die er haar niet aan verstaat waarom we daar zijn en niet op de kamer: dat de kamer al van deze morgen gepoetst was!) en iemand van de spelleiding (zij komt gelukkig later nog eens terug). 

Voor mijn infuus probeert eerst de jongen: hij leert nog. Nadat hij 2x niet in mijn ader geraakt maar wel krassen zet op mijn arm en ik al fel boos word neemt de verpleegster het over. Maar zij doet me pijn (de band die mijn arm afknelt hangt er ook al veel te lang op) en ik trek me weg. Dit mocht blijkbaar niet want nu is mijn ader versprongen, zegt ze! Na wat boren en zoeken stoppen ze eindelijk. Ik huil en ben boos. Nu moeten ze in mijn andere arm proberen. Dit zal geen waar zijn! Ik toon wie ik ben totdat ze eigenlijk niet meer weten wat gedaan. Mama's troostende woorden helpen me niet en ze beslist naar buiten te gaan. Als ik wil dat ze terugkomt moet ik maar eerst rustig worden en dan mag ik haar roepen. Ik ga akkoord maar voordat mama binnenkomt brul ik eerst nog wat naar de witte broekpakken... Uiteindelijk laat ik toe wat ze moeten doen en zeg daarna aan mama in de ouderkamer dat het de domste verplegers zijn ooit! Mama zegt dat het niet leuk is voor mij en dat dat inderdaad veel pijn doet maar dat ik zo'n dingen niet mag zeggen... 

Ik bekom bij het nasnikken met een gezelschapsspel die de spelleiding me bracht. Zij heeft ook groot nieuws. Vorige week maakte ik met papa bij hen een tekening van exo 6, wel de mensen van het kinderkankerfonds hebben mijn tekening mee (samen met nog andere) en er is een meneer die champagne maakt (champagne voor het goede doel - kinderkankerfonds) en die zoekt nu een originele tekening voor zijn flescapsules. Ik ben 1 van de uitverkorenen en ze vroegen mama's toestemming voor het gebruik van mijn 'ontwerp'! Mama wildenthousiast maar ik was daar gewoon cool over: 'en dan...'

Ik was het spel snel beu (mama kon niet tegen haar verlies, zij zei dat dat enkel was omdat ik de spelregels continue veranderde tijdens het spel) dus werkten we nog wat verder in mijn bundel kloklezen: helaas zit mijn infuus in de weg en mama beslist dat zij zal noteren/schrijven/tekenen wat ik haar zeg. Ik ga akkoord. Intussen herhaalde mama me ook 'kwart voor' en 'kwart over' en ik kreeg van haar privéles ivm '5 over' en '10 over'. Mijn bundel is al helemaal uit!

Intussen zien we hier heel veel leed op de dienst. Mama weet dat wel maar is toch helemaal van slag bij het zien van al die hele kleine kindjes met infuusjes, zonder haren,... Het raakt enorm.

En dan mogen we naar onze kamer. Veel installeren vindt mama niet nodig want morgen verhuizen we alweer. Ik mag wel van haar mijn eerste pakje uit de Nathalie-box openen. Ballonnen en een slinger! Om mijn kamer te versieren. Haha, zo grappig. Ik wil mama meteen aan het werk zetten maar hoe jammer ze het ook vind: ze zal dit nu nog niet doen... We zijn op deze kamer maar 1 dag, dan intensieve en dan terug andere kamer. Mama vindt het zonde voor 1 dag (en meer dan 1 keer gebruiken zal niet lukken) dus ik ga akkoord voor na de intensieve (want daar zal dat niet mogen denken we). Mama is trots op mij dat ik het begrijp.

Op isolatie zijn de kamers niet zo goed geïsoleerd... Het kindje naast ons (leeftijd Daantje) huilt vaak (idem gehuil als Daantje) en we horen dit goed. Mama grapt tegen papa dat ze vannacht zal opstaan voor hem met de gedachte dat het Daantje is... Op een bepaald moment komt de verpleegster binnen die het ook hoort dat hij zo weent en mama zegt dat het al een heel tijdje is, en legt me uit dat het misschien pijn heeft. De verpleegster legt uit dat het kindje alleen is en dat het daardoor zal zijn. Ik kijk mama aan: zo'n kleintje alleen? Zonder mama of papa of oma of...? Mama legt me uit dat niet iedereen altijd kan blijven door het werk of iets anders. Ik vind het maar raar. Mama ziet er ook stil uit, ik denk dat ze zelf niet gelooft wat ze me zegt? Zo triestig, mag ik er niet wat mee spelen...?

De dokter komt langs voor een onderzoekje: ze moet me goedkeuren of ik morgen mag geopereerd worden. Vanaf het moment dat ik haar zie begin ik weer onnozel en ambetant te doen. Precies of ik heb een aan- en uitknopje. Mama begrijpt niet hoe ik zo snel kan switchen van dat lieve brave meisje naar een kleine grote heksemie!

Weet je wat me terug heeft opgevrolijkt...? Er kwam hier plots een man met een beetje gekke jas: hij zei dat hij meester Steef (Coorevits) heet. Hij had een accordeon en zong leuke en gekke liedjes. Het was megagrappig want mama moest meezingen... (oeioeioei). Ik moest dan rijmen op wat hij voorzong en was bijna altijd mis, maar het was ook goed! 

Uiteindelijk zong hij het lied 'Marina' van Rocco Granata! 

Er komt nog een dokter langs, ene met een blauw pak. Zij zal me in slaap brengen morgen. 

En dan, joepie, is papatje daar! Hij is trots op mij dat ik al huiswerk maakte en in mijn boek heb gelezen met mama. Ik mag een spelletje spelen op zijn GSM.

En dan komt er nóg een dokter, nu ene met een groen pak. Het is de dokter die me zal opereren. Een thoraco-vasculaire chirurg. Met zijn jeugdig, doch ervaren zelfvertrouwen stelt hij mama en papa een beetje meer gerust. Ik vraag waar mijn sneetje zal zijn en hij legt uit dat ze eerst proberen endoscopisch: dat is terug met die 3 gaatjes maar dat ze hoogst waarschijnlijk toch een sneetje bij gaan moeten geven van 8cm tussen mijn ribben, mijn zijkant dus. Ze zullen rekening houden, zegt hij zelf, met dat ik later borstjes zal krijgen en dat het een beetje zal wegzitten in mijn 'bikini'. Mama en papa vinden dit niet zo belangrijk maar ik wel. De dokter legt me uit dat dit niet het belangrijkste is: eerst zorgen voor de veiligheid, dan voor de 'esthetiek'. Mama en papa gaan volledig akkoord. 

Ik sta als eerste op het operatieprogramma, dat maakt dat mama al om 6u30 haar wekker zal zetten om zichzelf en mij klaar te maken.

Na familie proberen mama en ik te slapen maar het is wat moeilijk, we zijn zenuwachtig. We kruipen gezellig dicht bij elkaar in mijn bed en al snel beland ik dromenland terwijl mama piekerend doch vol liefde in mijn haren blijft strelen.