Vanmorgen was mijn mama trots op mij. Ik had een goede nacht, heb goed geslapen en ook deze morgenvroeg, na mijn eerste toiletbezoek zag ik het zitten om terug mijn oogjes toe te doen. Normaal moet mama daar hemel en aarde voor bewegen… Ik val snel terug in snurkland totdat rond 9u de poetsvrouw binnenstormt “ik kom eens kijken of jullie nog slapen want het is hier nog zo donker!” “Dûh”, denkt mama, daaróm is het dus nog donker… en ze antwoordt “Jaja, sssttt, Lena slaapt nog”. En dan weer haar klokkestem “neenee kijk maar ze ligt met haar ogen open”... Kan moeilijk anders! Mama fezelt tegen mij dat het een onnozele trien is en ik moet lachen: “ ’t is zo…!”

Kort daarna komt de verpleegster binnen stimuleert me om wat te eten, en begint mijn boterhammen te smeren met mijn broodmes en met mama’s glutenvrij gehakt. Ik wil het haar nog uitleggen maar dat had niet zoveel zin.

Mama heeft me in bad geholpen en mijn haren gewassen. Ik zeg haar van niet maar uiteindelijk doet het toch wel deugd na al die dagen.

De dokter komt langs en omdat ik deze morgen zo goed heb gegeten (3 boterhammen met (mama’s ) gehakt en zo’n hespenworstje van bij Nic) zal mijn laatste infuus er waarschijnlijk uitmogen.

De verpleegster komt dan een heparineslotje steken (ze spuit wat medicatie in het infuus terwijl mijn cathetertje nog wat blijft zitten, moest het zijn dat ik toch weer infuus nodig heb, dan moeten ze mij niet alweer een prik geven) en het infuus en lange kabels verwijderen. Intussen, na al die dagen ben ik wel wat kleinzerig geworden (je zou voor minder) en ik meld herhaaldelijk mijn ‘aauws’ tot ze met haar ogen begint te dragen. “Beneden hadden ze daar wonderdoekjes voor”. Uiteindelijk lukt het haar met de hulp van haar collega en dan krijg ik toch nog een zwachtelspalkje om waar ze wel nog een leuk figuurtje op tekent.

Tegen de middag komt ze terug met mijn plateautje met eten en als ik zeg dat het eten hier vies is draait ze alweer met haar ogen. Mama en papa zeggen alweer dat ik moet beleefd blijven maar vinden wel zelf ook dat het eten niet te vr…eten is. Zo kan ik het ook! Het is wel vreemd. Beneden vonden ze mij een toffe en kwamen ze veel naar mij kijken. Hier zie ik de verpleegsters amper en draaien ze met hun ogen als ze binnenkomen én als ze buitengaan. Misschien ligt het ook wel een beetje aan mijn felle tong maar mama legt uit dat ze beneden meer komen kijken omdat de kindjes daar zieker zijn. Kan allemaal goed zijn maar het kindje dat ik gisteren zag, zonder zijn haar, dat ziet er toch ook wel ziek uit. Gaat dat bij mij ook zo zijn…? Hoe komt dat…? Dus als mijn brolbol een stoute bobbel is dan moet ik ook van die medicatie waar mijn haar van uit valt…? Komt mijn haar dan teurg…? Wanneer…? Bweukes, dan mag niemand mij zo zien hoor!

Papa stelt een spelletje Rummikub voor maar ik kijk liever TV, dus offerde mama zich maar op, dit was nadat ze papa’s voeten masseerde omdat ze aan die van mij niet mocht prutsen.

Na een kort middagdutje kreeg ik bezoek van mijn beste vriendinnetje Lonit, samen met haar zus en haar mama. Ik krijg alweer een cadeau: Lego Friends, een boek van Galaxy Park én een ontwerpboek van paarden. Lonit is superweg de beste! Na even wat onwennig kijken naar elkaar beginnen we te kleuren en te tetteren.

Dan komen koeke Wim (nonkel), tante Anja, Elien en Ruben naar me kijken. Ik begin het normaal te vinden dat ik terug een cadeautje krijg (joepie, Lego Friends!). Nu ik me beter voel en al deze cadeautjes zie is het hier nog zooo slecht niet hoor. Van Elien kreeg ik een zelfgemaakt poppetje: heel lief! Ik laat aan Ruben zien wat mijn bed allemaal kan.

Daar zijn oma, nonkel Peter, tante Ki, Jensen en Jonas. Eindelijk Jensen! Ik heb je al een hele week nodig want je MOET mijn Rubik’s kubus terug maken. Jensen kan dat namelijk in enkele seconden. “Kijk”, zegt hij. “Je begint zo en dan ja… zo en zo en dan dit en voila!” Euch… Kan je dat nog eens herhalen want in 1 beweging geef jij 3 verschillende draaien! Ongelofelijk! Cool…

De verpleegster komt melden dat het niet de bedoeling is dat er zoveel volk op de kamer is en dat kinderen onder de 14 jaar niet binnen mogen wegens infectiegevaar voor de andere kindjes die medicatie krijgen. Ze dacht dat wij dit al wisten… Ik vind het heel jammer want ik was nu zo blij dat ik op een gewone kamer lag, want dan ging mijn Lucasje op bezoek komen… Mama moet hem dus afbellen nu. Hoe zal hij reageren…?

Ik besluit van nog een filmpje te kijken en mama prepareert zich intussen om naar huis te gaan, bij mijn broeders. Ze gaat er even mee spelen en dan komt tante Jacinta erom om bij oma te gaan slapen. Mama voelt zich enorm schuldig hierover maar ze heeft schrik dat ze het niet gaat aankunnen om er een hele avond mee samen te zijn, zeker met Daan zijn gekende streken. Hoog tijd dat mama terug een goede nacht heeft, vind ik want als ze moe loopt piekert ze veel te veel. Ze weet dat ze moet vooruit en positief denken, en zegt dat ook tegen iedereen, maar ja, blijkbaar zijn de ene 5’ niet gelijk aan de andere.

Daan was vandaag bij Nick en Lindsay en hun Lenatje. Hij heeft daar heel flink gespeeld en geslapen. Joren was op zijn beurt bij Pieter Coene vandaag, voor en tijdens en na de match. Vinkt heeft verloren tegen Aalter met 8-6.

Als mama thuis is met de boys belt ze al eens op. Ik ben blij de jongens te horen. Horen is het enige wat ik doe want praten lukt niet echt met Daan zijn ‘HAAALLLOOOO’S’ ertussen de hele tijd.

Ik ben intussen mijn bureautje wat aan het opruimen en schikken. Nu ik uit mijn bed kan vliegt mama’s brol in de kast. ’t Is hier mijn kamer! Papa en ik zijn beginnen lezen in het boek van Galaxy Park dat ik kreeg van Lonit. Papa de linkse pagina’s en ik de rechtse. Hoofdstuk 1 is al uit! Ik zal op tijd in mijn bed moeten want morgen komt Joren op bezoek in de voormiddag en ’s avonds na papa’s voetbal zie ik Daantje ook nog eens terug! Het zal dan 1 week geleden zijn.