Ik heb goed geslapen zegt papa, en heb ook minder pijn. Mijn morfinepompje wordt afgebouwd, mijn blaassonde verwijderd en ik mag vandaag ook 2 van mijn 3 infuusjes kwijt! Ik ben heel moe, kan niet goed tegen het licht, ben ongemakkelijk en ‘zwijg!’ allemaal.

Mama schrikt een beetje dat ik zo kort ben, ze had keiveel dingen bij (snoeperij) om me te tonen maar het interesseert me niet. Ze zegt, zoals elke dag 1000x dat ze mij graag ziet en vanalles, maar zeg jong! Ik weet dat ondertussen wel al hé…

Ze heeft me ook verklapt, maar ik mag het niet aan papa zeggen…, dat ze een beetje stout is geweest. Natuurlijk wou ze snel bij mij zijn en ze reed en reed maar op de autosnelweg. Tot ze plots zag dat ze er vér overging van wat toegelaten was. Ze schrok van zichzelf en liet zich rustig wat uitbollen. Ze vond het direct daarop heel vreemd dat alle chauffeurs voor haar begonnen te remmen. En in plaats dat ze mee inhoudt rijdt ze aan dezelfde snelheid een flitspaal voorbij… Stom van haar zegt ze, zij die zo tegen wegpiraten is. Maar soit, die boete zal ze wel betalen, tenslotte ben ik het nu die telt.

Al in de voormiddag komen ze zeggen dat we mogen beginnen met pakken, dat we tussen 15u30 en 16u naar de kamer zullen verhuizen. Mama en papa gehoorzamen en verhuizen mijn spullen al naar boven en installeren de kamer zodat ik het wat naar mijn zin heb straks. Intussen doe ik wat ik het merendeel van de dag zal doen: een dutje met mijn knuffellapje op mijn neus en mijn oortjes open…

Intussen belt tante Annick papa op vanop haar werk. De pneumoloog (longdokter) en cardioloog (hartdokter) staan naast haar. Tante was mijn verhaal aan het doen en ze waren mijn bewuste foto met mijn brolbobbel (zo noem ik dat nu) aan het bekijken. Tante zei hen dat het jammer is dat ik nog niet eerder een foto had om te zien of die brolbobbel er toen ook al was. Dat zou een goed teken zijn omdat dat dat kan betekenen dat hij er al lang zit en dus braaf is, waarmee ze wil zeggen dat hij niet snel groeit. De pneumoloog begint te kijken in mijn archief en nu blijkt dat ik 2j geleden, kort na Daantjes geboorte een foto had van mijn nek. Papa en mama waren dat dus totaal vergeten! Ze kunnen zich zelfs niet meer bedenken waarom die foto was. Ze vermoeden voor mijn hoofd- en nekpijn die ik altijd heb (sinds mijn bijzonder manier van geboorte) De pneumoloog bekeek die foto eens goed en wat blijkt nu: op die foto van mijn nek, waar ook een deeltje van mijn borstkas op staat, daar zie je die bobbel ook al! Wanneer hij de 2 foto’s naast elkaar legt lijken ze zelfs even groot! Dat zou heel goed nieuws kunnen betekenen want dat zou willen zeggen dat die bobbel niet of maar heel traag groeit, en meestal zijn dat dan ‘brave’ bobbels. Papa en mama weten niet waar ze het hebben van contentement en vragen aan tante om die foto mee te brengen voor onze dokter.

En dan gaat het allemaal heel rap. Mijn grote nicht Hannah komt op bezoek met haar mama en oma Deinze. Hannah heeft snoepjes mee en oma een strip van Jommeke! Ik begin die cadeautjes echt wel leuk te vinden… Hahaha

Omdat de voorwaarde van de dokter voor mijn laatste infuus weg te krijgen is dat ik moet kunnen eten en drinken stimuleert papa mij rustig om een koekje te eten en een drankje. Ik doe mijn best maar braak kort daarna mijn bed vol. Gelukkig wordt ik snel geholpen door iedereen in de kamer. Ik vermoed dat dit alles op Hannah een fameuze indruk zal achtergelaten hebben.

Kort daarna zijn ook opa en oma en tante Ki (Daantje noemt tante Annick: Ki) daar. Maar er mag niet veel bezoek tegelijk op de kamer dus moeten ze beetje afspreken en wisselen.

Mama neemt tante Ki onmiddellijk mee naar dokter Eveline die ook tevreden is met deze wending. Maar opnieuw, dit is nog altijd geen zekerheid… We weten het wel , maar toch….

Maar intussen gaat ook de verhuis door van PICU naar onco en staat de hele bende te wachten op de gang waar intussen ook tante Manu zich heeft bijgevoegd. Goed en wel op de kamer met al mijn bezoek binnen (wat eigenlijk niet mag zoveel tegelijk) stuur ik ze weer buiten want ik moet plassen. De verpleegkundige die nu aan mijn kamer is toegewezen is een man. Ik wil niet dat hij mij helpt op de ‘pot’ en doe kortaf. Papa zegt dat ik moet beleefd blijven. Ik weet dat hij gelijk heeft maar ik kan er ook even niet aan doen dat ik streken heb die ik moet uitwerken, tenslotte heb ik wel veel meegemaakt de voorbije dagen. Papa en mama komen daar in maar blijven bij hun standpunt dat ik beleefd moet blijven en het niet op Pol moet uitwerken.

Mijn bezoekers gaan snel terug naar huis. Ik denk dat het ook voor hen wat veel is allemaal. Van mij moesten ze niet persé weg, alhoewel het handig is nu ik een DVD van The Lion King mag lenen van de dienst. Ik kan er niet snel genoeg naar kijken.

Een nieuwe dokter komt langs (en even later nog eens een nieuwe: mijn mama legt me uit dat dat is omdat dat hier een ziekenhuis is waar de dokters komen studeren en ze dus met zoveel zijn) en hij vertelt ons dat de uitslag van de beenmergpunctie goed is. Ook weer goed nieuws. Maar… het blijft wachten tot woensdag! Het wordt ons vandaag ook duidelijker waarom er zo’n vaart is achter gezet zondag: de dokters waren er van ‘overtuigd’ dat het een zeer agressieve en snelgroeiende tumor was die kon duwen op mijn hart of luchtpijp waardoor ik terug zou kunnen flauwvallen, of zelfs erger… Gelukkig hadden we intussen die CDrom… Hierin gaan we geloven en hiermee zullen we ons sterk houden tot woensdag!!

Rond 18u gaat papa naar huis, om de broertjes die alweer bij tante Ki mochten wachten op hem. We krijgen ontzettend veel hulp aangeboden om mijn broers op te vangen, en ook voor tal van andere dingen, maar het is wel handig dat er in de week wat structuur is en ze dus een beetje door dezelfde(n) worden opgevangen.

Als mijn film uit is hebben mama en ik wat getekend en gekleurd in mijn nieuwe modelboek. Ze heeft ook mijn benen en voeten gemasseerd (maar ze moet wel van mijn tenen blijven vind ik). Intussen hebben we wat gebabbeld over de dienst hier en het wachten op woensdag. Ik begrijp het allemaal maar als mijn mama begint over de bol die er zal uit moeten (hoe dan ook) en ik de vraag stel hoe dat dan gebeurt dan wil ik het eigenlijk niet horen. We spelen dan maar wat met Lego Friends (tijdens Familie) en daarna nog wat Rummikub en dan bedtijd!

’s Nachts moet ik wel nog aan de monitor. Mama stopt me in en ik vraag me nog af waarom Cobe eigenlijk moest overgeven maandag in de klas (meester schreef in een brief dat hij op zijn bank spuwde en ook op die van Joran en op de stoel van Julie). Mama lacht omdat ik me daar nu zorgen om maak en zegt dat we het zeker eens zullen vragen. We sturen nog een berichtje naar papa met zachte nacht wensen en ik val met een glimlach in slaap als mama het antwoordje voorleest dat Joren nog 3’ krijgt eer hij moet slapen en dat ons ‘mormel’ (= Daan) al in dromenland ligt.