Vandaag bestond onze dag uit wachten, pfft… Daantje zou zeggen ‘man man man’.

Ik krijg mijn laatste onderzoek vandaag, mama was me alvast beginnen wassen want ik vind dat ze dat beter kan dan de verpleegster… Mama lacht stilletjes. Toch iets dat ze nog goed kan doen voor mij denkt ze. Maar ze kan ertegen want ze zegt dat ik zo prikkelbaar ben omdat ik zoveel te verduren kreeg de laatste week. Ik moet het wel niet te ver drijven, de dokter uitkafferen omdat ze voor de TV staat mag vb. niet heb ik net ondervonden… Nochtans…, ze dragen hier goed zorg hoor voor ons de grote hoop dokters en verpleegsters die hier zijn. Monika, Helga, Mike en Dr. Evelyne zullen me nog lang bijblijven. Die mensen leveren hier super werk vindt mijn mama, ‘je moet het maar doen’, zegt ze hen vaak. Mama weet dat ik nog niet besef op wat voor een zware dienst ik eigenlijk lig, ze verzweeg me ook dat ze maandagnacht het lawaai hoorde van mijn buurtje op de dienst die is overleden…

Terwijl de verpleegster mama nog komt helpen om me te wassen met al mijn kabeltjes (dat doet wel zeer ze als je daar aan komt bij het wassen!) bellen ze al van het onderzoek dat ze me mogen brengen. Direct alle hens aan dek want wachten doen ze daar natuurlijk niet graag en ik was nog niet klaar. Holder de bolder dus met het mobiel vervoer (dat is een elektrisch karretje dat mijn bed duwt) een half uur stappen door de kelders van UZG. Alweer bereiden ze mij vooraf voor met de monitor, al mijn infusen en zakjes, de REA-koffer. Het is niet de eerste keer dat mijn mama dit ziet maar toch blijft ze het indrukwekkend vinden, deze procedure. Ik ik krijg begeleiding van ‘mijn’ verpleegster alsook de hoofdverpleger en de logistieke assistent. Dat is de moeite hé! Mijn mama holt achter. Ik ben blij dat ik in prinses Elisabeth lig, want de afdeling waar ik nu terecht kom voor het onderzoek is superoud, beetje griezelig zelfs. Als we daar aankomen moeten we even wachten. Dat even duurt lang… De hoofdverpleger en de verpleegster beginnen zich boos te maken.

Intussen kom ik zot van de jeuk en commandeer en dirigeer ik mijn moeder waar ze mij moet krabben: ‘hoger, nee da’s te veel, lager, beetje links,…” Mama houdt het geduldig vol, deze bijwerking van morfine is zeer vervelend. 

Uiteindelijk, na anderhalf uur wachten in de gang (en na heel wat gediscussieer van de hoofdverpleger met de verantwoordelijke verpleegkundige daar) beslist de dokter (boos op haar verpleegkundige) daar dat het genoeg is geweest en ik mag voor gaan. Ik word door 4 verpleegkundigen op de tafel gedragen. Gelukkig, want zelf kan ik me niet verbedden met al mijn kabeltjes enzo. Eens ik op de tafel ligt wordt het voor mama teveel, ze zegt dat ze eens naar het toilet gaat. Ik zie gelukkig niet dat ze keihard aan het wenen is uit angst voor de resultaten, uit verdriet voor wat ik allemaal moet doorstaan. Een verpleegster babbelt er haar door en mama komt terug zonder tranen, zodat ik niet opmerk dat ze het moeilijk heeft, ze houdt zich sterk voor mij.

Terwijl ze weg was is Helga, mijn verpleegster van boven me aan het voorlezen zodat ik rustig blijf liggen want ik mag me alweer niet veroeren tijdens het onderzoek, en ze zeggen dat dit een uur gaat duren. En dat met al die jeuk! Ik ben superflink, ik ben dan ook al een groot meisje en het uur passeert traag maar goed. Toen we denken dat het bijna voorbij was zei de verpleger van het onderzoek dat het nog eens zo lang ging duren zodat ze alles goed kunnen bestuderen. Ik word kwaad, de verpleegster zo mogelijk nog kwader (wat een communicatie) en mijn mama stort in. Ze is ervan overtuigd dat er vanalles te zien is die er niet hoort en dat het daarom is. Ze moet echt moed ingesproken worden dat dit standaard is en dus niet omdat het niet goed gaat met mij.

Uiteindelijk zijn we, terug na een half uur stappen door de kelders, terug op de kamer om 13u. Mijn verpleegster in alle staten: ‘ze hadden daar gezegd 1 uurtje, awel ze hebben gelijk: het is 1u!’ (we zijn vertrokken op de PICU om 8u45..) Ze heeft gelijk, ze mag haar eens boos maken van mij, uiteindelijk laat ze haar dienst een hele voormiddag achter voor mij en mijn mama.

Intussen is papa daar met mijn broer Joren. Ondanks hij goed werd voorbereidt schrikt hij toch van wat en hoe hij mij ziet. Hij is zelfs bang om me een kusje te geven. Hij wil wel al mijn kabels zien maar hij mag niet van mij, nè! Hij heeft een map mee met huiswerk (maar geen haar op mijn hoofd die daar zal aan denken om dit vandaag te bekijken ze meester Bart!) en een kaartje van juf Brigitte met alle namen op van Jorens klas. Leuk!

Ook enkele tantes komen op bezoek. Alweer met cadeautjes uiteraard, en het moet gezegd: van alles dat ik al kreeg is er nog geen enkele miskoop bij! Van tante Natasja en tante Jessica kreeg ik de paardencamper van Lego Friends en tante Manuella kreeg ik een kwee-nie-hoe-toffe beer: een schaap van Quax: ik noem hem Wolly.

Mama en papa hebben het moeilijk met het wachten. Ze hopen snel de dokter(s) te zien met de voorlopige uitslag van de MIGBscan vandaag. Uiteindelijk weten ze dat het maar een eerste zicht is, dat de scan zelf nog goed moet uitgelezen worden, maar toch, moesten ze al enige geruststelling krijgen van deze heel belangrijke scan vandaag… Het is een scan waarvoor ik gisteren die speciale stof ingespoten kreeg. Als die bol een stoute bol is (van een bepaalde soort, de soort waar de prof hier aan denkt: ene die echt wel héél stout is) en als er nog van die bollen zouden zijn in mijn lichaam dan kan je dat met die scan goed zien. Is gelijk dat je met een fluohesje in het donker rijdt. Als er dus iets oplicht is dat geen goed nieuws want dan is de bol zoooo stout dat hij zelfs moeilijk weg zal gaan. Net dat maakt mama en papa zo bang.

Om 16u45 komen de dokters (5 stuks) langs met het geruststellende nieuws dat er geen ‘fluobollen’ te zien zijn. Mama en papa weten niet waar ze het hebben maar alweer zet de prof hen op hun plaats. De kans wordt alweer kleiner maar ze bestaat nog wel degelijk. Het blijft wachten op de uitslag van mijn biopsie. Het kan nog steeds iets anders kwaadaardig zijn… De moed zakt mijn ouders in de schoenen en slikkend vragen ze hoe lang nog eer ze meer weten. 

Het wordt wachten tot… woensdag… .6 lange en bange dagen wachten…

Intussen moet ik ook verhuizen naar het vijfde verdiep. Mama en papa stellen meteen weer veel bezorgde vragen. Het vijfde verdiep… Dat is toch oncologie??? Is het dan toch slecht? Met man en macht moeten ze overtuigd worden dat ‘élke massa’ op oncologie komt. Of die massa of gezwel nu goedaardig is of kwaadaardig. Mama heeft schrik voor de confrontatie met de ‘échte’ onco-kindjes. Ze vertelt me niet dat dat gaat om kindjes met kanker die door de medicatie die ze krijgen hun haar verliezen. Dit moet ik (nog) niet horen, vinden ze…

Na een tijdje komt mijn dokter van de dienst terug, Eveline. Ze stelt mama en papa wat gerust. Een troostend woordje blijkt te helpen. Maar mama en papa weten nog niet hoe ze deze dagen moeten doorkomen. Hoe doe je zoiets…? Papa zegt dat hij vannacht bij me zal blijven, dat mama beetje slaap moet inhalen. Ik heb liever dat ze alle twee bij mij blijven, maar ik vind het ok.

Mijn thoraxdrain mag eruit! De chirurg komt tussen 17u en 17u30 zegt de dokter. Tante Manu stond wel te wachten om mijn mama naar huis te brengen (ze durfde zelf niet te rijden) maar ik had liever dat mama bij mij bleef tijdens dat ze ‘dat ding’ eruit doen want ik ben bang. Ze vinden het ok, want het duurt toch niet lang meer. 

Na ‘eventjes’ wachten… om 20u komt de chirurg… We begrijpen haar uitleg wel maar het was wat vervelend hé. Zeker als die ene verpleegster zegt dat het voor haar dienstregeling ook ambetant is. Mama knikt bevestigend want ze denkt aan de praktische zaken voor de andere kindjes etc. maar in feite had ze het over haar pauze zei ze. Tante Manu en mama wisselden een veelbetekende blik uit… Best dat we ons kunnen optrekken en Helga en Monika…

De vele plakkers die de drain helpen op hun plaats houden gingen er goed af. Die verpleegster had daar wonderdoekjes voor. Maar toen de chirurg het draadje wilde losknippen deed dat wel keiveel pijn want telkens de drain beweegt tussen mijn ribben doet dat zeer ze! Ik vroeg dan om even te wachten zodat ik kon bekomen maar ze hadden er geen oren naar. Ze trokken die drain er zo uit! Ik wil dat nooit meer meemaken. Ik heb keihard geroepen en gehuild. Mama stond dicht bij mij om me snel te troosten. Papa wist vooraf dat dit pijn ging doen en stond er hulpeloos en verdrietig bij.

Na nog wat extra pijnstilling kon ik wat bekomen en liet ik mama naar huis gaan, ook al was dit voor iedereen heel moeilijk. Met mijn papa begon ik gezellig en volop plannen te maken: Als ik naar huis mag zal ik een cadeau mogen kiezen van mijn ouders en mijn broers. Ik kies voor een sterrenkijker en ik wil zo lang mogelijk opblijven, tot hij is geïnstalleerd, en we eten zelfgemaakte pizza!