Vandaag moet ik weer nuchter blijven (behalve terug 2 pilletjes) want deze namiddag krijg ik terug een onderzoek.

Deze keer moet ik naar de NMR. Ik moet een half uur muisstil liggen op terug een harde bedtafel. Die schoof me in een smalle buis. Deze maakte keiveel lawaai maar ik kreeg een hoofdtelefoon op met muziek. Ik deed super mijn best om stil te liggen (liever dat dan verdoving) maar op het einde was het wel lastig. Ik was blij dat het gedaan was.

Vlak voor het onderzoek, toen ze me met mijn bed naar daar wilden brengen kreeg ik bezoek. Je raadt het nooit! 2 cliniclowns. Ze maakten zich boos op de verpleegster omdat ze dachten dat ze mij gingen ontvoeren of zoiets: “hela hela, wat gebeurt er, waar gaan jullie naar toe?” Ik mocht het vertellen en toen kreeg ik een foto. Mama vroeg een handtekening en die gekke clown Bernadet en Zuszow draait de foto om, legt er haar hand op en tekent haar hand! Hahaha was me dat lachen.

Toen ik terugkwam kwamen tante Jacinta en oma Deinze op bezoek. Ook zei brachten cadeautjes mee. Van oma kreeg ik een grote Kiplingaap: Arnold. En van tante ontwerpboeken met stickers en glinstertjes.

De vele dokters en verpleegsters hier op dienst zien mij allemaal heel graag. Ze zeggen dat ik een toffe meid ben. Ik begrijp dat want ik kan met hen praten en mag in de zetel zitten en spelletjes spelen. Eigenlijk ben ik dus niet zo ziek als de andere kindjes hier op PICU. Oma zegt: ‘je ziet er niet ziek uit’ maar de verpleegster zegt: ‘je ziet niet dat ze ziek is’. Blijkbaar vinden ze dat een groot verschil maar ik snap er geen sikkepit van. Ik speel liever met mijn bed. Daar hangen enkele knoppen op: bed hoger en lager. Hoofdeinde hoger en lager. Voeteneinde hoger en lager. Ik fop mijn mama graag als ze bij mij komt liggen of zitten: dan klap ik het bed toe en valt ze eruit. 

Mama legt me uit waarom al die onderzoeken nodig zijn. Die bobbel kan een brave bobbel zijn maar dat kan ook een stoute bobbel zijn. En de dokters moeten weten wat het is eer dat ze die bobbel kunnen weg doen.

Het nieuws gaat rap rond op school, het werk van mama en papa, de ‘verre’ familie, in de straat, bij de vrienden… Mama en papa schrikken enorm van de impact. Ze wilden er eigenlijk niet te veel ruchtbaarheid aan geven om mensen niet onnodig mee ongerust te maken. Uiteindelijk hebben ze héél veel steun aan alle smsjes en mailtjes en daar zijn ze heel dankbaar voor.

Intussen komen de eerste resultaten binnen van de onderzoeken en die zijn op het eerste zicht hoopgevend. Mama en papa hebben tranen van geluk. De dokter zegt wel dat dit nog geen zekerheid geeft. Dit weten we pas volgende week. Het voelt dus heel dubbel aan. Ondanks ze nog geen deftig antwoord kunnen krijgen op de vele vragen die ze hebben vinden ze dat ze hier fantastisch worden opgevangen, net als in Deinze trouwens.