Wat een stomme nacht. Ik kon niet goed slapen met dat infuus en dan lagen er ook nog eens kleine plakkertjes op mijn buik met kabeltjes verbonden met de monitor. Dat is een soort TV waarop ze kunnen zien hoe snel mijn hart klopt, hoe snel ik adem en of er genoeg zuurstof in mijn bloed zit. Daarvoor kreeg ik dan weer een lichtje geplakt op mijn duim. Precies ET 

Het is hier stom en saai. Daarom begin ik soms de ene keer snel te blazen en de andere keer hou ik mijn adem in. Dan gaat de monitor in alarm en komen de verpleegsters aan mijn bed. Hihihi. Ze zeggen dat ik een deugniet ben.

Ik moet 2 pilletjes slikken voor een onderzoek donderdag. Vandaag krijg ik 2 onderzoeken. Een echo van mijn hart en een echo van mijn buik.

Echo van het hart deden ze op mijn kamer. Ze spuiten eerst een koude gel op mijn hart. Dan gaan ze met een stick op die gel en op mijn hart wrijven en soms een beetje duwen. Ik kan mijn hart zien (een hart heeft 4 kamers!) en ook zien hoe het bloed in en uit mijn hart wordt gepompt.

Voor de echo van mijn buik mocht ik met de rolstoel naar beneden. Ik moest daar lang wachten en dat is echt niet leuk want ik moest heel dringend pipi doen. Dat mocht daar niet want ik moest mijn pipi sparen in een speciaal potje een ganse dag lang! Omdat ze daar allemaal met hun handen in het haar stonden vond mijn mama er niet beter op dat ik moest plassen in een nierbekken. Dat is een kommetje in de vorm van een nier (dat is een orgaan onze pipi maakt). Dat is wel niet simpel ze. Stel u eens voor dat ge moet pipi doen in een potje maar eigenlijk moet je ook kaka doen…

Ik ben blij dat de onderzoeken vandaag gedaan zijn want nu mag ik eten en het is al een stuk in de namiddag. Telkens ik een onderzoek krijg (elke dag dus) moet ik nuchter blijven. Dat wil zeggen dat ik niets mag eten of drinken.

Omdat ik van de dokter aan die monitor moet gevolgd worden lig ik op een speciale afdeling. PICU noemt dat. (pediatric intensive care unit) Intensieve zorgen voor kindjes dus. Dat is een dienst waar de kindjes heel erg ziek zijn. Ze liggen in bed, sommigen met een buisje in de keel omdat ze niet zelfstandig kunnen ademen. Daarom zijn de kamers hier open. Er is wel een deur met gordijn die dicht mag als ze mij komen wassen maar anders moet de deur open omdat ze onze monitor moeten kunnen zien en horen als er alarm is. Omdat op deze dienst de kindjes zo ziek zijn mogen er geen andere kindjes op bezoek komen en zijn er heel strikte bezoekuren (van 15u tot 17u en van 19u tot 20u). Er mogen ook altijd maar 2 mensen tegelijk bij mij op bezoek naast mijn mama en papa. Mijn mama of papa mogen de hele dag op bezoek maar er mag maar 1 iemand blijven slapen.

Mama en papa wisselen elkaar een beetje af, zij moeten ook nog voor mijn broertjes zorgen.

Vandaag kwamen oma Vinkt en tante Annick langs. Dat was wel tof want ik kreeg van allebei een cadeautje. Mikadokoekjes (dat smaakt zenne na een onderzoek) en zo een kubus en een gezelschapspel. Het is een tof spel. Je kan het vergelijken met het kaartspel ‘stronten’ maar in plaats van op de pak kaarten te kloppen moet je op een bel slaan. En net dat vind ik leuk want de hele dienst hoort mij. Ik ben alleen niet zeker of ik de bel mag houden van de verpleegsters want ze maakt te veel lawaai.

Ook voor mama en papa is het een drukke dag. Ze proberen iedereen van de dichte familie te verwittigen dat ik in het ziekenhuis lig.