|
Op zondagnamiddag of avond maakt mijn mama er de gewoonte van dat we in bad gaan, zo ook vandaag. Extra belangrijk want meester liet ons in de agenda schrijven goed wassen (medisch onderzoek) 
Na het bad trok ik mijn pyama aan en toen ik mijn haren kamde viel ik flauw. Mijn mama zegt dat het precies een stijve plank was die viel.
Ik was geschrokken en Joren ook. Mama belde naar tante Annick. Zij is verpleegster op de spoedafdeling in Deinze. Ze waren een beetje ongerust en dus moest ik op controle naar het ziekenhuis. Ik kreeg daar 2 dokters en moest een foto laten maken van mijn borstkas. Mama met haar flauwe grappen zei dat ik mooi moest lachen.
Op die foto hebben ze een bobbel gezien die zich verstopt achter mijn hart. De bobbel heeft verloren want de dokters hebben hem gezien. Kan moeilijk anders, hij is zo groot als mijn hart. Dat is een beetje gelijk onze vuist: 6 cm.
Ik moest daar dan een prik krijgen in mijn arm omdat ze mijn bloed willen onderzoeken en ik kreeg toen ook een infuus. Dat is eigenlijk een zak met water.
Dat deed pijn die prik.
Omdat ze in het ziekenhuis in Deinze niet zon goede fototoestellen hebben als in een groot ziekenhuis in Gent moest ik naar daar omdat ze willen zien wat die bobbel is.
Dat ziekenhuis is een kinderziekenhuis en dat is een deeltje van een heel erg groot ziekenhuis: het UZ. Dat kinderziekenhuis is genoemd naar onze kroonprinses.
Ze kwamen met de ziekenwagen van Gent om mij. Was eigenlijk nog wel cool ze: ik mocht in een ziekenwagen liggen met een dokter en een verpleegster naast mij en ik kreeg een chauffeur! Mama zat naast de chauffeur en papa reed met de wagen achter samen met tante Annick. We reden telkens door het rode licht. Blijkbaar mag een ziekenwagen dat, zonder een boete te krijgen!
In het kinderziekenhuis kreeg ik ook nog een scanner. Dat is een hard tafelbed waarop ik moet liggen en dan schuift die met mij in een kleine cirkel en die maakt dan fotos van mijn bobbel.
Toen mocht ik naar mijn kamer, eindelijk, ik was moe. Het was dan ook al na 2u s nachts!
|
