Pieter BOUSSEMAERE[1]had het gisteren op de radio over: de toekomst is elektriciteit. Vraag is: waar haal je dat eindproduct? Wind, zee, allerlei dynamieken die energie realiseren zonder vervuilende uitstoten. Op een ander moment zei diezelfde Pieter BOUSSEMAEREdat de dramatiek van het milieu helaas géén dynamiek is om de bevolking tot reacties aan te zetten: hoe erger, hoe ongelooflijker, hoe minder acties. Dat is de rode draad doorheen de geschiedenis: we zien nooit de ernst totdat het te laat is. Terwijl beroemde filosofen oreren dat het resultaat van een actie van begin af aan in een breekpunt herkenbaar is. Omdat het nu eventjes in mijn kortbij interesse ligt: WO2 startte met een stilstand aan de zee, dan een muur langs het strand en tenslotte een onzichtbare muur van duikboten tussen Engeland en Noord-Amerika. Iedere muur was een bewijs van onmacht. De vraag is dus: wat hebben we ondertussen meegemaakt, waarvan het resultaat op lange termijn ons ontgaat en waarvan we nadien zullen zeggen: eigenlijk wisten we het? Straks in Raversyde een dagje luisteren naar WALLS & PEACE, We sturen nadien onze kattenbelletjes.
2.
De vraag zal dan ook wel zijn: Zijn we erop vooruitgegaan? Neen, lees ik bij Bruno LATOUR[2]: alles is het gestaag vervolg van het vorige, zonder noemenswaardige sprongen. Het is onze reactie erop die als een sprongetje aanvoelt. Daarom moeten we elk onderdeel van elke ervaring aandachtig bestuderen, zonder de voor-oordelen van de tijd in haar actuele en historische vorm. Simpel: iets is enkel wat het is zoals door ons geobserveerd. En dan moeten we die observaties onthouden, tot een parate kennis formateren want, en dan zou het Socrates zijn die via Plato spreekt: Geschreven woorden schenken uw volgelingen geen waarheid maar slechts de schijn van waarheid.[3]Het komt allemaal op hetzelfde neer: observeren en daarna reflecteren. Vanaf een blad lees je interpretaties. De weer-schijn van een intentie waarop een nieuwe gebouwd wordt. Altijd maar her-denken. Logisch dat zoveel citoyens van alle leeftijd, stand en gender de gangen van kloosters platlopen op zoek naar bezinningsruimte.
3.
Men noemt mij een agnost: ik begrijp alleen wat door of via de natuur voor mij verstaanbaar is. Wat ik niet versta, kan dus voor mij in wezen niet bestaan. Ik aanvaard wel dat de andere bijvoorbeeld een christelijke denkmechaniek heeft, maar ik zal dat nooit gebruiken als methode om een argument te hebben. Ik kan aanvaarden en via de uitleg van de andere in die ander begrijpen dat bezinning in een klooster goed kan doen, inclusief de mogelijkheid, of de beleefde vraag, om deel te nemen aan een bezinningsmoment met christelijke rituelen.
Rituelen bakenen af. Waar zie ik dat? In de abdijkerk van Zevenkerke[4]waar ik graag wat bezin voor of nà een koffie-met in de Bistro. Byzantijnse stilte waar ik een individueel gebedsmoment observeer en merk dat er verscheidene intensiteiten zijn bij de diverse handelingen. Automatisme naast geconcentreerd. Zeer aandachtig en in elke beweging zeer bewust bij cruciale momenten van bijvoorbeeld water en brood. Snel, noem het efficiënt doorwerken tussen de diverse hoogtepunten. De timing. De tijd. Daarnaast worden de plekken van bewieroking, bidden, meditatie door die activiteit afgebakend. De plek, de plaats. Of het juiste moment. De tijd. Overal plaats en tijd. En bovenop de prangende spreuk die mens daaronder wegschuift: Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven. (niet mijn hoofdletters). In de begijnhofkerk[5]van Brugge noemt men dat: De blijde boodschap die eeuwen lang verkondigd wordt. Allemaal geschreven, allemaal schijn. Maar met een doel. (wordt waarschijnlijk vervolgd)
Morgen verneem je via de media wie in Oostende welke schepenfunctie zal opnemen en wie de voorzitter van de gemeenteraad wordt. De ene partij doet dat via een bestuur, de andere roept de leden samen en laat hen mee beslissen. Kiezen is ook een beetje verliezen, maar dan blijft de overblijver toch beenhard in de gemeenteraad zetelen. Dus géén verloren expertise. Integendeel.
Het is een mooie gewoonte alle kiezers te bedanken die gekozen hebben voor de politieke gemeenschap waar je zelf toe behoort. Danken voor de partijstem en uiteraard voor de persoonlijke stem. Ik heb dat wat uitgesteld tot vandaag, om de eenvoudige reden dat naast dankbaarheid ook uitleg mag gegeven worden. In volle besprekingen door de drie onderhandelaars was dat minder gepast. Je verklapt je snel! Nu kon je in de vorige blog het bestuursakkoord 2019-2024 al lezen. Weet dat je nu quasi alles weet.
Dus: ontzettend bedankt voor het vertrouwen dat jullie gegeven hebben in Groen en in mij. Ik zet er meteen bij: het vertrouwen is op geen enkel moment uit evenwicht gegaan. De passage van al dan niet meegaan met een bepaalde partij was een zeer goede zet van de lijst die nu de oppositie zal uitmaken. Het is misschien belangrijk te weten dat ook die lijst zeer goede voorstellen heeft die ze hopelijk in het programma van het nieuw stadsbestuur zullen herkennen. Gelijktijdigheid bestaat! Even aan de zijkant gaan staan kan goed zijn: te lang de schepenzetels warm houden geeft zitwonden. Er was na zoveel jaar zelfs een zweem van arrogantie boven de kromme tafel komen hangen. Daar raken ze nu van af.
Ik vermoed dat dit een gemeenteraad en een schepencollege wordt met vooral jongere mensen. Een op de tijd afgepunte raad en college die niet mag vergeten een brede open hand uit te steken naar de andere kant maar zeker naar de eigen jonge kant die straks op hun plaats zal komen zetelen. Gewoon met zijn allen vooruit. En altijd kritisch zijn. Ook voor jezelf en je eigen omgeving.
Ik ben als lid van die Groene Gemeenschap zeer gelukkig met de nieuwe kijk op mens en maatschappij, waarbij milieu opnieuw de waarde van anders gaan leven krijgt. Door de rechtstreeks inspraak van Groen in het reilen en zeilen van de stad, wordt dat anders-gaan-leven tastbaar in projecten over milieu en mens, in cultuur en sociale zaken, over de boer die op land en in de zee niet alleen voortploegt/vist maar intens voor de gezondheid van de stad zorgt. De warme hand naar de andere, de glimlach van opluchting, samen zoeken en vinden, vallen en opstaan en uiteindelijk pas aan het einde van de (eerste) 6 jaar de som maken.
Waar sta ik daarbij? Aan de zijlijn, kritisch, vanuit een ruim cultureel standpunt, open en in dialoog. Ik stel heel veel in vraag. Vanaf nu ook letterlijk op papier. Naar iedereen die een verantwoordelijkheid heeft gekregen en opgenomen.
Ik heb/had een overgrootvader die in de gemeenteraad van Oostende zat. Flor VANDEKERCKHOVE heeft een stuk van zijn leven opgenomen in zijn (laatste?) boek Amandine(2012). Pépé Blondé hield zitting in Café du Parc en t Waterhuis. Op andere momenten was hij vaker op zee en later stiller in de gemeenteraad, toen nog in het gerechtsgebouw. Je kon hem het best vatten tussen vissers en mooie meiden (twee ladingen!). Dat is zo met Pannenaars (eigenlijk Adinkerkenaars en dus bijna exotisch Frans, zoals hun specifiek nasaal accent en een vreemd r-tje.) Ik heb me vaak afgevraagd waarom Arsène BLONDE geen standbeeld of een straatnaam gekregen heeft. (Bijna wel, aan een plein op De n' Opex). Eenvoudig: hij behoorde tot een historisch belangrijke partij die vaak onder haar leden schiet. Tot op de dag van vandaag. Ik ben een tijdje stadsgids geweest. Bij het beeld van Paster Pype zei ik toen steevast: de monumenten van een stad tonen vooral de politiek van dat moment. In de schaduw daarvan liggen de vele andere helden.
Een afsluiter. Stuur me gelijk wanneer jouw vraag. Ze worden altijd grondig bekeken en doorgestuurd naar de juiste mensen die en dat is een belofte uit het bestuursakkoord van het nieuwe Stadsbestuur altijd antwoord zullen geven. Antwoorden is één. Ik zorg dan voor de opvolging. Nogmaals dank voor het vertrouwen: samen gaan we verder naar een transparante, eigentijdse en vooruitgaande dus progressieve visie op en over Oostende. Meer dan denk ik: zeker weten.
Woensdag om 9 uur weet de pers het, de leden en onafhankelijken hebben het gisteren volledig kunnen lezen (nam wel anderhalf uur in beslag), er is gestemd, de verdeling van de verantwoordelijkheden ligt min of meer vast en ik mag nu (08u41) nog niets zeggen. Alleen dit: ik voel me er goed bij en zal de komende 6 jaar observeren, reflecteren en communiceren naar de diverse bronnen. Met ouder worden kan dat vervelend zijn, maar dat heet dan: vergrijzing - grijs als in hersenmassa die aanvankelijk melkwit schijnt te zijn en grijs als de doorstroom van lange ervaring vanuit die hersenen naar de bovenop-liggende haartjes.
Ondertussen stappen/vluchten wereldbewoners naar allerlei grenzen. Wat zien ze aan de horizon? Zien de transmigranten of wereld-stappers ook het licht van Ensor boven de stad waar ze straks al dan niet opgevangen kunnen worden? Dat licht dat zegt: hier is het altijd vakantie, bij dat water. En achter de wolken aan de westkant, daar ligt Engeland. Oud-minister en burgemeester Jan PIERS beweerde dat je vanaf het Europacentrum (die naam: midden van ) Engeland bij uitstekend weer kon zien. Walcheren van de tender-loodsboot aan de andere kant wel. En de kotter-loodsboot voor de kust. Herinneringen aan Parrain (1, ik ben nummer 3) en ikzelf één week als verstekeling tussen Vlissingen en de A1-boei. Dat waren tijden. Maar: nu ook.
Wat vertellen de kranten?
Over het Canvas-programma Kinderen van de kolonie staat paginagroot een merkwaardige zin: In Belgisch-Congo mochten zwarte mannen geen blanke vrouwen aanraken. Je mocht er niet mee dansen. Toen ik in 1960 in België aankwam, bleek dat hier allemaal wel te kunnen. Het zijn de Antwerpse vrouwen die mij hebben gedekoloniseerd. (Jean-Jacques TAMBA, 78 jaar). Dekolonisatie wordt vooral geplaats bij de witte citoyens. Is dat ook het juiste woord voor de zwarte citoyen?
Mens en milieu, maar niet in eigen brooddoos. Slechts 4% van de Vlamingen vindt milieu doorslaggevend bij aankoop etenswaren. Wat speelt daarbij? Helaas de attitude van de anderen moet het probleem oplossen. Maar zeker de tijd om keuzes te maken en de onzekerheid over de verpakkingsmogelijkheden. Vandaar: start in eigen buik/hoofd. Wie geeft tekst en uitleg over bv. Buren en Boeren, de realiteit van Korte-Keten aan Zee, de verpakkingsarme winkel die er in april zou moeten zijn . Goed nieuws in hetzelfde artikel: 66% voorstander van autovrije stadscentra en 65% wil lage-emissiezones.
En wanneer het over hogeschool/universiteit en Oostende gaat: Voor mijn thesis heb ik hulpverleners bevraagd hoe ze tegenover seksualiteit in de psychiatrische sector staan. Mijn conclusie is teleurstellend: er is weinig ruimte voor. Quote: Seksuolotte/Lotte VANWEZEMAEL (MNM-Generation M).
En dan nu stormloop op het 40 paginas tellend en naar 60 uur zweet ruikend bestuursakkoord voor Oostende. Tot straks?
Waar staat Groen voor. Oorspronkelijk was er het anders gaan leven-idee waar de geitenwollensokken aan kleefden. Waarom niet? De Natuur is het sterkste argument. Daaraan koppelen zich meer en meer inzichten in alle problematieken rond die natuur: de Mens en zijn Natuur. Samen maakt dat Ecologie. Natuur is geen excuus meer voor een romantisch gevoel. Natuur breidt uit tot Ecologie. Maar niet iedereen heeft dat begrepen. Pierre-Yves JEHOLET (MR) bij Stéphane TASSIN, La Libre Belgique 17.11.2018: La montée dEcolo est liée à lactualité. Quand vous avez une crise alimentaire, une peste porcine ou un problème dapprovisionnement en matière délectricité, ce sont des sujets porteurs pour eux. De opportuniteit van een drama. Opportuniteit staat voor de geschikte tijd. Opportunist is daar een negatieve nevenklank van. In plaats van gebruik maken van klinkt het naar misbruik maken van. Dat is een interpretatie. In een verkiezingsperiode heeft men meer oor voor de dramatiek dan voor de opportuniteiten. En ook dat is een interpretatie. Ik heb het groot geluk in een bos elk boompje te appreciëren en daardoor ook het bos als zowel chaotisch als mensgepland/t te zien.
Na de gemeente- en provincieverkiezingen van oktober laatsleden ontstond heibel omtrent de waarde van inhoud en de consequentie van beloftes. Ondertussen is dat oude wijn. Wat blijft is de persoonlijke inschatting van de coalitiemogelijkheden. In Oostende gaan Open Vld, Groen, N-VA en CD&V - nadrukkelijk in die volgorde gepubliceerd en op de radio uitgesproken samen. Bij een aantal kandidaten en leden van Groen zet dat kwaad bloed. Ik zet daar graag een opmerking uit datzelfde Libre Belgique bij. Frédéric CHARDON in gesprek met Jean-Marc NOLLET (co-voorzitter Ecolo), La Libre Belgique 12.11.2018: Il y a une grande maturité chez Ecolo: si on a la possibilité de faire avancer le projet de lécologie politique, il ny a aucune raison quon se refuse de prendre nos responsabilités. Daarin herkennen we ook het standpunt van Groen in Oostende. Maar er is meer. Groen als gemeenschap heeft een ideeëngoed dat door de jaren heen in haar groen hoofdstuk door alle andere en traditionele partijen overgenomen werd. Sommigen zelfs in kleur. Alleen Groen blijft consequent vast aan die groene lijn, terwijl de anderen het als evidentie maar kneedbaar meenemen. In die zin is de volgende uitspraak van NOLLET begrijpelijk: Quand des partis traditionnels veulent simplement sassocier à limage dEcolo, sans prendre en considération nos orientations, alors, le pouvoir, pour nous, ne sert à rien. Uit het akkoord dat in Oostende ondertekend werd, is de appreciatie voor de fundamentele waarde van Groen opgenomen in de som van de voorstellen. Het is niet aanpappen of aankleven, maar de intensere waarde van Groen voor de gemeenschappelijke themas aanvaarden en meenemen.
En dan is er de altijd terugkerende tegenstelling: On perçoit lenvie dEcolo de gouverner. Ten opzichte van: Gouverner avec la N-VA est impossible? - Tout qui analyse lucidement la situation arrive inévitablement à cette conclusion. Qui, tout nous oppose. Les valeurs, la conception de la société, les propositions et la manière de faire la politique. Ik denk dat samen rond de tafel zitten en transparant een stad besturen moet kunnen, vanuit de optiek zoals we onthouden van Myrthel VAN ETTERBEEK in La Libre Belgique van 12.11.2018: Faire comprendre ce qui unit et ce qui divise.
Zo kunnen we nog even mijmeren over wij en de ander. Sassimiler, cest se perdre dans la masse. Sintégrer cest garder son identité tout en vivant avec les autres.Aan het woord is Albert GUIGUI, Grand rabbin de Bruxelles, geïnterviewd door Francis VAN DE WOESTYNE in La Libre Belgique van 17.11.2018. Ik denk dat we dan de oorsprong van de ander moeten (leren) kennen, wat dan weer problematische kan zijn binnen de striktere stijl van dekolonisatie, waarbij een extern verschil geen aanleiding mag zijn om een vraag naar de antecedenten te stellen, terwijl precies dat een boeiend uitweiding kan zijn. Samenleven is evident maar vaak voorzien van een handleiding.
Ten slotte Steven LAREYS op de vragen van Laurence DARDENNE in La Libre Belgique van 17.11.2018: Historiquement, on a commis lerreur de dire: cest tout ou rien. Lêtre humain a des difficultés à gérer, à accepter lincertitude. (Thema is wel niet politiek maar over bewustzijn en capteren van prikkels)
