Marceline heeft één en ander meegemaakt. Zoals zo vaak ligt de bron van de problematiek in haar kindertijd. Hoe je groeit, hoe je als volwassene ontstaat, maakt wie je nadien en uiteindelijk bent.
Toen ze met gesloten ogen en uitgestrekte armen er vòòr ging staan, wist ze meteen dat daar en dan alles uit haar verleden plots in een plooi zou vallen. In de plooi die in haar lang gerekte golving zo mooi is. Zo duidelijk. In de trage helling kon je alle momenten van geluk en ongeluk lezen. Momenten van liefde en slaande ruzies, van ambitie en afwijzing, van plannen en afvoeren. Trillingen van op en neer, altijd in die volgorde. Nu was het moment gekomen om alleen nog opwaarts te bewegen. Wat nadien zou komen zeker komt, wist ze heeft geen vat op een volgende stap. Eindelijk enkel een hoogtepunt.
Ze wou wel gedocumenteerd aan haar actie beginnen. Uitleggen waarom ze precies zo reageert. Een speech is wat bombastisch en staat meteen open voor kritiek. Wie weet verandert ze niet van intentie. En dan is er opnieuw een neer moment. Op en toch nog neer. Van H. wist ze dat een woord vaak meer betekent dan een volledig boek. Een uitspraak die zo uit een natuurlijker omgeving komt. Bijvoorbeeld: ik geef je een klap tegen je wang en toon je tegelijkertijd een kartonnetje met daarop: liefde. Waaraan denk je: agressie of aandacht?
Marceline had een kaartje uitgezocht en daarop in haar duidelijke stijl geschreven: Aandacht. Toen de vrachtwagen uit de gate van de energiecentrale reed, recht in haar uitgestrekte armen, lag dat kaartje een meter van haar op de grond. De voorzitter van de actiegroep waar Marceline deel van uitmaakte, vroeg aan de lokale politici om een straat naar haar te noemen. In de roes van verontwaardiging over zon ernstige (maar niet bewezen) daad van agressie was de voltallige gemeenteraad, voor een keertje inclusief de cultuurraad, meteen te vinden voor een Marceline straat.
Tot H. zelf tussenbeide kwam en voorstelde om te kiezen voor Aandacht straat. Marceline moet niet ingezet worden in een genderslag. Marceline vraagt om aandacht. Het perfecte compromis was: Aandacht Straat (Marceline 1996-2019). Hoe zou je anders over haar kunnen nadenken, als je niet eens wist waarvoor ze heel even gestaan heeft.
De psycholoog kijkt recht voor zich uit: achter iedere naam en daad ligt de bron uit de kindertijd. Geen straathoekwerker, maar een kruispuntpsycholoog.
