Stilte voor de storm, zo dachten we dat deze etappe weer zou zijn, want dé etappe zou die van morgen naar Puente de la Reina worden. Maar vergeet t, geen stilte in de uitlopers van de Pyreneeën, onmiddellijk klimmen, van 400 m, via Rocaforte naar de Alto de Albar op 720 m en dan verder naar het dorpje Izco dat op 770 m over de vlakte uitkijkt. In vergelijking met de Somport geen hoogtes zult u zeggen, maar de oneffen wegjes, bezaaid met scherpe stenen, maakt het klimmen supermoeilijk, de zak op onze rug wordt er niet lichter op, want voor zo'n klimdag moet je toch al wat proviand meenemen, ieder n baguette, n banaan, n appelsien, n avocado, kaas, saucis... Begin maar ns t gewicht op te tellen. Komt daarbij gans de dag n hevige bergwind, pal op kop.
Weinig spectaculairs te zien op de route, mooi die bergen natuurlijk, maar n kopie van gisteren voor wat de begroeiing betreft... Eentonig soms zelfs.
Gelukkig is de modder weg, of toch bijna.... Op de enige plek waar nog modder was, schoof Jean bij t openen van n poortje (koeienweide) weg, door t gewicht van de rugzak, viel hij achterover, kon zich nog vastpakken aan de draad, spijtig dat t prikkeldraad was... Gevolg, van kop tot teen modder, en weer was deze avond voor Malou.
In Izco zaten we net op t middaguur, even wachten op onze vrienden, en samen naar de plaatselijk albergue, waar de plaatselijke bevolking, na de hoogmis, samen met meneer pastoor aan t aperitieven was. Hete chocolade, die deed ons goed, na onze koude tocht.
De laatste 9 km was zogezegd bergaf, ja uiteindelijk zakten we naar 555m in Monreal, maar wie t uitgezocht heeft, k weet t niet, maar bergaf wil hier altijd zeggen, 100 m dalen, en dan weer 75 m terug omhoog, n soort processie van Echternach dus.
De uiteindelijke intocht in Monreal was wel mooi, je kunt wel raden waar die albergu lag, ja angs de kerk, op t hoogste punt van t dorp natuurlijk, maar t had wel wat, zo die smalle steegjes en zelfs trappen naar boven. Geïnstalleerd in de gemeenschappelijke slaapzaal, 10 stapelbedden voor 20 peregrinos.... en wie langs en/of boven je slaapt, daar heb je weinig aan te zeggen, maar, en k overdrijf niet, ik heb het 'geluk' van al 3 nachten na mekaar langs n gebaarde Spanjaard te mogen slapen, en snurken dat die man kan ! ! ! Voor de goede orde wil k toch nog even zeggen dat Jean en Malou tot nog toe altijd gebruik konden maken van één stapelbed, en wie denk je dat zich altijd opoffert om de ladder op te klimmen? Ja, inderdaad, Malou.
Mooi klein kerkje hier ook, en om 5 uur kregen we n geleid bezoek van n supervriendelijke gids, die zn uiterste best deed om zich verstaanbaar te maken in t Frans, en t is m gedeeltelijk gelukt.
Vanavond gaan we ns niet zelf koken, t is eetavond van de plaatselijk chiro of scouts (?), we hebben ons vooraf ingeschreven, en zijn daar gaan eten voor 9,50, wat we zouden krijgen wisten we niet, maar men beloofde ons 'platos completos', vino inbegrepen ! Ahwel, daar mogen ze thuis nog ns n puntje aan zuigen, zowel qua prijs als qua kwantiteit en kwaliteit : erg lekkere erwtensoep, n bord gemengde salade om u tegen te zeggen, hoofdgerecht varkenslapje én steak orloff, 3 stukken de man ! Dessert : yoghurt pėche smaak
We zijn niet aan t verhongeren, en steunen nog n goed werk
Nog even dit, ik weet ondertussen waar de kindjes vandaan komen, wel uit Sangüesa, onze slaapplaats van gisteren, op de kerktoren zaten er namelijk 3 koppels ooievaars, en als k goed gezien heb, maakten ze zich klaar om gaan te leveren.
Morgentemperatuur : 15° helder- middag 25° zonnig - veel wind
Vertrokken om 7u30
Aankomst om 13u00
Ruesta verlaten, we hoefden niet stil te zijn, zo vroeg s morgens, we maakten immers niemand wakker... Mooie afdaling via n erg smal wegeltje, de spookstad achter ons latend, fijn bij dit zonnig weer, maar waarschijnlijk erg gevaarlijk bij regenweer.
Die afdaling, één uur lang, vloog voorbij, net als de begroeiing aan weerszijden, goudgele brem, lichtpaarse tijm (wat n geur !), alles in bloei.... prachtig ! maar daarna n forse klim, van 505m terug klimmen naar 865m over 5km, tel maar hoe steil weer !
Machtige zichten nadien op de uitlopers van de Pyreneeën en het Yesa-meer dat we achter ons lieten, en dat de Rio Aragon terug losliet, wat kilometers stappen en dan onmiddellijk heel ver voor ons n dorp, stralend in de zon : Undués de Lerda, n naam om van te snoepen, nietwaar... we hielden er even halt om onze vrienden terug bij te laten komen... Doet me denken aan onze trainingsloopjes, daar keren we altijd terug naar de laatsten, de zogezegde achterblijvers.... Doen we hier natuurlijk niet, we wachten rustig in de schaduw op n bankje, tot onze vrienden er zijn, en we stappen weer verder, we doen dat zo om de 5 kilometer.
We stonden dan ineens voor n grens : de regio Aragona lieten we achter ons, en stapten Navarra binnen, nog 7 kilometer tot Sangüesa, t beloofde monotone kilometers te worden, maar niets was minder waar : de streek werd steeds vruchtbaarder, de graanvelden wiegden door de wind (sorry dat k poëtisch word) en nu weet k precies vanwaar het liedje komt ' Het Spaanse graan heeft de orkaan weerstaan ! ' die eindeloze velden, gerst, tarwe, prachtig in 7 verschillende kleuren groen, en..... reeds goudgele oogstbare gierst, afgezoomd met, en denk nu niet dat k overdrijf, duizenden klaprozen ! ! !
Enige nadeel, de wind, die blies ons recht in t gezicht, op die kaarsrechte weg.... en plots wisten we ook waarom, boven op die bergruggen, er 72 (geloof me, ik heb ze geteld) windmolens, petrol aan t geven waren, k bedoel natuurlijk elektriciteit aan t opwekken waren.... Vanaf dan lieten ze ons niet meer los, die windmolens, overal zagen we ze opduiken, en we zullen ze de volgende dagen wel moe gezien worden, vrezen we....
We waren blij dat we Sangüese bereikten na n 5 tal uren stappen, we gingen ons zetten op t muurtje van de Coöperative van de viño local, n kwartiertje wachten op onze vrienden... komt Pedro van de Coöp. even naar buiten, we dachten weggejaagd te worden, maar neen hoor, vriendelijk tegen ons aflopend, uiteraard in t Spaans, t enige wat we begrepen was dat hij ons, peregrinos, erg bewonderde, en t woordje 'vino' dat begrepen we ook... hij troonde me naar binnen en offreerde me n glaasje vino tinto, in n limonadeglas, en de signorita Malou moest natuurlijk ook wat wijn, maar hij wist dat die vino rosato zou prefereren.... n glas had hij niet meer, maar wel n plastic beker.... wat was onze schuld, vroegen we natuurlijk, verontwaardigd wees hij alles af.... niet te geloven wat n warmte we ondervonden.... plots schoot ons te binnen dat we nog n 1,5 liter-spafles (leeg) bij haden, hij vulde ons die, net als aan de pomp in n benzinestation, prijs 1,80 voor anderhalve liter!!!.... De 20 cent wisselgeld moesten we absoluut aannemen! .. We willen graag die anderhalve kilo morgen meeslepen, alhoewel, waarschijnlijk zal die fles hier in de albergue de peregrinos de Sangüesa, vanavond op tafel gezet worden.... We prepareren namelijk zelf ons diner, soep, spaghetti à la Sangüesa, chocoladetaart als dessert... Wie wil kan mee komen eten....
Morgen wordt t n zware etappe, 28 km, de eerste helft in stijgende lijn, en vermits de temperatuur hier eindelijk begint te stijgen, zal t inderdaad op de tanden bijten zijn.
Maandag hopen we dan, na n tocht van 31 km, Puenta de la Reina te bereiken, n nieuwe mijlpaal voor ons.... daar komen inderdaad al de pelgrimsroutes die door Frankrijk kwamen te samen, en daar zetten we de laatste rechte lijn in.
Even dit nadenkertje nog : 'wie snel loopt, loopt aan alles voorbij'
De eerste echte Spaanse etappe dus, wat n aanpassing ten opzichte van in Frankrijk !
In la douce France was t nodig om altijd op te letten, wie onder jullie al ns de GR gevolgd heeft, weet dat t steeds opletten is, de wit-rode aanduidingen op de bomen of elektriciteitspalen niet uit t oog verliezen, opletten vóór n splitsing, was t naar rechts of naar links? Ook altijd vergelijken met de kaart, klopt t wel de richting waarin ze ons sturen?... Maar hier in Spanje, geen enkel probleem, zonder kaart stappen lukt wel, naast de GR zijn er steeds gele pijlen, en als je die nog niet ziet, zetten ze er ook nog ns paaltjes, en soms reuzengrote borden van de camino langs... Precies alsof ze ons naar Santiago willen lokken.... Wel ze zullen er in slagen... Als God belieft (zouden ons ma en pa zeggen) hopen we binnen 30 à 35 dagen 'er' te zijn !
De etappe van vandaag was er eentje zonder geschiedenis, nergens gestopt onderweg, weinig te zien trouwens. Meestal namen we de wegen waarop de schapen van de ene naar de andere weide trekken. We stopten enkel in Santa Cilia de Jaca om n stukje te eten, aan de voet van n prachtig St.Jacobsstandbeeld. Verder stapten we bijna gans de tijd tussen de normale weg en de Rio Aragon, enkel de laatste 3 km waren om van te snoepen, de voetweg op naar Arrés, tussen bloeiende brem en hulst, op n wegeltje van amper 30 cm breed, klimmen naar t dorp toe, in de fezel-regen, 140 m hoogteverschil overwinnen, de laatste 1,5 km, tel t stijgingspercentage maar ns uit ?! ...
Waar we in Frankrijk de laatste dagen bijna geen pelgrims tegenkwamen, zijn er hier wel op pad, we staken er n aantal voorbij, n eenzame Spanjaard, n nog eenzamer Fins dametje, en wat we toen nog niet wisten, de albergue heeft hier n capaciteit van 16 plaatsen, en, in t tellen ben k tamelijk goed, k had er 15 geteld, ons inbegrepen ! Was dus zaak om er op tijd te zijn, anders was t 10 km doorstappen naar t volgend dorp.... n Frans koppel kon ook rekenen, en wilde ons de laatste 100m voorbijsteken op dat smalle wegeltje, maar die hadden zonder Malou gerekend, die zich zo breed mogelijk maakte, en afremde ! .... Compleet vol, die albergue dus, en nu kan k me voorstellen hoe n haring in n ton zich moet voelen. In ons kamer, 3 meter op 3 meter, staan 4 stapelbedden 2 hoog, geen plaats om iets neer te zetten, totaal geen privacy.. wel hierin liggen 2 Tongenaren, 2 Montpellier-naren, 2 Toulousiens, 1 Spanjaard, en n jong meisje uit Aken...
Het douchen was nog n groter ramp, alles de douche mee inpakken, ook je droge kleren, en k ga je besparen hoe onhandige Jean uit die douche kwam, maar met meer natte dan droge kleren, opgejaagd, en klaar om t af t bollen in deze heksenketel... gelukkig kon Malou de kalmte terug brengen.
Eigenlijk zouden we ook wat willen vertellen over t dorpje Arrés (regio Aragon - provincie Huesca), maar verder dan het feit dat er dus n albergue is, 12 huizen (ja geloof me!) n echte kerk en 1 bar-restaurant, die volledig draait op de camino, is hier gewoonweg niks, niks !
We kregen zelfs n geleid bezoek aan t kerkje, niks veranderd sinds zn oprichting in de 17e eeuw, mooi in zn eenvoud, hoop en al 25 plaatsen binnenin, maar voor de rest met alles erop en eraan !
We houden er nog wel aan om langs deze weg, Charmaine en Vincent te feliciteren met hun 10e huwelijksverjaardag.... in ons hart zijn we bij jullie !
Arrés, dat nietig dorpje, verlieten we, na n ontbijt in 2 schiften, de eetplaats was immers te klein om alle pelgrims in één keer te herbergen. t Ontbijt werd aangeboden door de 2 Spaanse hospitaleros, vrijwilligers die een week van hun vakantie opofferen om ten dienste te staan van ons, de peregrinos. Wij zaten bij de 2e schift, nederig als we zijn,lieten we de Spaanse en Franse drukdoeners voorgaan.... aasden ze erop om straks in de albergue eerst binnen te zijn, en geen problemen te hebben moesten, er plaatsen tekort zijn? t Kon ons niet schelen, alhoewel er maar één overnachtingsmogelijkheid was in Ruesta, hadden we vlug uitgerekend dat er plaats genoeg zou zijn.... We trokken ons samen met Bernard en Michelle op gang, en hadden afgesproken, dat wij ons eigen tempo zouden aanhouden en op hun wachten op enkele kritieke punten. Bernard had sedert enkele dagen last van zn enkel, en kon geen normaal tempo meer ontwikkelen... we hebben veel aan mekaar voor en na t stappen zodat we ze zeker niet in de steek zullen laten.
Het stappen zelf, we zitten steeds meer in de voorlopers van de Pyreneeën, maar dan vanaan de Spaanse kant gezien, eigenlijk 'achterlopers' dan, steeds wandelend in de vallei van de Rio Aragon, die zich straks in de Ebro zal werpen. Intussen komen we ook steeds meer in vruchtbaarder gebied terecht, met afwisselend schaapsteelt en graangewassen, weer terug koolzaad en voor t eerst zagen we 'luzern' verschijnen, groengewas als voedsel voor de dieren, als k me niet vergis. En ook steeds meer moesten we denken aan Boudewijn de Groot, 'als de rook om je hoofd is verdwenen' maar dan van toepassing op de sneeuw op de bergtoppen, die we steeds meer achter ons lieten.
We naderden intussen het kunstmatige meer van Yesa, dat gevoed wordt door de rio Aragon. Voor dit meer moesten 3 dorpen sneuvelen, en de voorziene uitbreiding ervan zorgt voor grote tegenkanting in de streek. Het meer voedt n waterkrachtcentrale, die elektriciteit opwekt voor n groot deel van Huesca, de provincie waar we nu doorheen stappen. Dit meer zorgde ervoor dat het dorp Ruesta, omgevormd werd tot n heus spookdorp, de weinige huizen die er nog stonden, werden door de bewoners verlaten in 1959. Sedert n paar jaar, is dank zij de Camino, maar nog meer dank zij de CGT (vakbond van erg linkse strekking, als k me niet vergis) hier verandering in gekomen : er staan intussen in dit dorp welgeteld 3 gebouwen, die betrokken zijn, de albergue voor de peregrinos, de bar-restaurant, die ook voor 90 % draait op hetzelfde publiek en n bureau van het CGT. Ruesta is nog wel n zelfstandige gemeente, maar, echt waar, zonder inwoners!
We stapten ook vandaag weer eens voor de eerste keer onder n helblauwe hemel, en n erg warme zon. Het geeft ons weer terug kracht, om het vervolg van de Camino Aragoneses af te haspelen. Dat is de naam van de route vanaf de Somport tot Puente de la Reina.
Wat het vervolg van ons af te werken programma betreft, beginnen we ons zeker te voelen dat t gaat lukken, maar we hoorden van onze Spaanse collegas, vandaag toch n mooi gezegde :
'Solo Dios es el Senor del dia de manana' (alleen God is de baas van morgen)
Heel vrij vertaald echter zou meneer de uil in de Fabeltjeskant zeggen :
We zouden vandaag vanop het hoogste punt van onze camino vertrekken, en in Jaca aankomen op 820m, dus niet minder dan 830m in dalende lijn.... n zogezegde makkie dus, maar niets was weer minder waar. De bergop gisteren had wel voor euforie gezorgd, maar ook aan onze krachten geknaagd.
Le petit déjeuner, neen de desayuono heet dat hier, hebben we nog op de Somport genomen, in gezelschap van n Nederlander uit Venlo, die vanuit Porto naar Santiago fietste, en nu op weg naar huis was. Naar Spaanse gewoonte was dat ontbijten pas om 8 uur, zodat we, naar onze normen, vrij laat konden vertrekken.
De eerste kilometers vlotten goed, tot er n sms binnenkwam met slecht nieuws, dat ons de ganse dag bleef achtervolgen : Justin van Lidy was overleden. Justin, de hoofdonderwijzer van Nerem, de man die enkel mooie fotoboeken over t Neremse dagelijkse leven uitgaf, had de strijd opgegeven. Moet je weten dat zijn Lidy, zowat 30 jaar lang mn collega was op t werk, en nu n wandelmaatje van Malou. Meer wil k er niet meer over kwijt, maar k kan je verzekeren dat er n traantje weggevaagd werd, bij ons beiden.
Justin jong, deze etappe dragen we aan jou op.
n Uur lang werd er weinig gezegd, de besneeuwde Pyreneeëntoppen lieten we steeds verder achter ons, liepen door het verlaten mondaine sneeuwoord Candanchu, zagen hoog in de sneeuw n eenzame gems, liepen steeds meer langs de kolkende Rio Aragon...
En in Canfran, zagen we tot onze verbijstering, de onvoltooide spoorwegtunnel tussen Frankrijk en Spanje, stopgezet tijdens de werken, omdat men tot de vaststelling gekomen was dat de spoorbreedte in de 2 landen niet dezelfde was..... Waar weten we in Limburg nog zo'n nutteloze 'kunstwerken' staan ?
Waterkrachtcentrales, daar zijn ze wel machtig in, die Spanjaarden, op 5 km afstand zagen we er 2, het water werd telkens hoog uit de bergen aangevoerd via enorme buizen, en daarna afgevoerd in de Rio Aragon.
Aragon, dat is de naam van de streek waarin we stappen, van hier is onze koningin-moeder afkomstig, veronderstellen we, ze zal immers niet voor niks Doña Fabiola di Mora y Aragon heten
Ondanks het steeds bergaf stappen, was het toch vermoeiend, ook al door de moeilijke ondergrond, stenen en nog ns stenen.... Na n tocht van ruim 33 km stapten we Jaca
binnen, en we waren er al n tijdje op aan t letten, plots stond het daar, dat paaltje met de nog af te leggen afstand tot Compostela, 830 km stond erop. Als je weet dat de afstand Arles-Compostela 1660 km is, dan weet je dat we vandaag precies aan de helft van onze tocht zitten, en we zijn er fier op dat we dit al bereikt hebben.
We moeten ons vanaf nu enkele dingen eigen gaan maken, we zeggen niet meer 'bonjour', maar 'hola' telkens we iemand tegenkomen.... we zitten niet meer op de 'chemin' maar we doen de 'camino'...
n Eerste indruk hier in Spanje is ook dat de camino hier meer leeft, t is ineens ook veel drukker geworden.... waar we de laatste dagen bijna geen 'pélerins' tegenkwamen, zitten we hier in de albergue met minstens 20 'peregrinos' (ja, met een 'r' geschreven).
Eindigen willen we vandaag met onze gedachten bij Justin en hopen dat Lidy de nodige troost zal vinden bij wie haar lief zijn.
n Klein beetje met de bibber in de benen vertrokken, n kwartiertje vroeger, twijfel toch, hoe zwaar ging t worden ? De wildste verhalen deden de ronde, er zou overal sneeuw liggen, dus de bus pakken van in Urdos, andere geruchten waren, de weg is sneeuwvrij, maar niet de GR of de St.Jacobsroute.
Plezier deed het ons wel dat we tijdens het stappen n sms uit België doorkregen dat de webcam van de Somport aangaf dat t daar bewolkt zou zijn, geen neerslag, 12° op de top, sneeuw op de flanken, niet op de weg, en dat t zo zou blijven. Bedankt voor de info, doet inderdaad plezier dat de vrienden thuis meeleven !
Enfin, we stapten de eerste 8 km langs de gewone weg, gevaarlijk eigenlijk, want dit is de drukke verkeersader voor t zware vrachtverkeer tussen Frankrijk en Spanje. Camion-opleggers, raasden ons in twee richtingen voorbij, erg attent nochtans, steeds uitwijkend voor ons, die plichtsgetrouw aan de linkerkant van de weg stapten.
n Geluk dat we dat deden, want we passeerden daardoor in Etsaut, le Fort du Portalet, n onineembaar fort noemen de Fransen het (waar hoorden we dat nog in Eben-Emael?), gebouwd begin 1800, in opdracht van koning Louis-Philippe om een aanval af te slaan van de Spanjaarden, die eventueel over de Col du Somport zouden komen.
Gisteren en vanmorgen waren we aangekomen in de Pyreneeën, maar nu zaten we er midden in, links, rechts, achter, maar toch t meest vóór ons, zagen we ze steeds groter, kaler, besneeuwder worden. Wat voelden we ons nietig ! Met geen pen te beschrijven wat we zagen, met geen toetsenbord te betokkelen hoe we genoten van de 'grootheid' van de natuur. Groots, indrukwekkend, adembenemend, dat zijn enkele woorden die in me opkomen. De verscheidenheid van kleuren, in de begroeiing, de rotsen, gewoon prachtig.
We konden gelukkig de grote weg verlaten om langs de bergwegeltjes verder te stappen, vorderen deed dat minder snel, maar tien keer zo mooi.... In Urdos, terug de grote weg op, maar het zware vrachtvervoer moet daar de Somport-tunnel nemen, zodat het plots heel rustig werd, maar t ging ook plots feller stijgen, niet gemakkelijk, maar vooral Malou is n doorbijter, in haar gekende stijl trok ze het peleton aan stukken. Op 1300m hoogte gebeurde het dan (vanmorgen vertrokken we op 650m), plots wandelden we gewoonweg tussen de sneeuw door, aan weerszijden van de weg ! En wat doe je dan, die sneeuw aanraken, en sneeuwballen naar mekaar gooien natuurlijk. n Allerlaatste keer switchten we, grote weg af en de GR weer op, gedeeltelijk beklaagden we ons dat, want plots waren we volledig in de sneeuw aan t stappen, en ineens was de weg 'weg'. Onze maat Bernard, n geoefende alpinist trok dan de kop, en mits wat klim- en klauterwerk raakten we weer op t goede pad. De laatste kilometer naar de top was n triomftocht, we waanden ons de Vandalen en de Wisigoten tegelijk, die eeuwen vóór ons de Somport overtrokken om Spanje te veroveren... We stapten de Frans-Spaanse grens over, de Franse gîte, achter ons latend, en triomfantelijk binnenstappend in de Albergue Asya in Candanchu, op Spaans grondgebied. We vroegen voor t eerst, na n maand stappen, n slaapplaats in t Spaans, en waar denk je nu dat we liggen te schrijven? ja, op onze 'cama' in onze 'habitación'.......
1650 m wees onze hoogtemeter ! n gevoel van 'veni, vidi, vici' (zonder De Wever te willen imiteren) kwam over ons, vielen mekaar in de armen, want het hoogste punt van de Via Tolosana was bereikt, en, zonder kleerscheuren... mentaal en fysiek nog in orde... n boost gekregen zelfs !
Deze avond zal het 'Plato de la casa' worden, en we denken dat t 'lomo a la plancha' zal worden, en k denk dat de viña rioja ons zal aanstaan.
Opstaan bij de paterkes, wassen, ontbijten, en we dachten weg te zijn, maar neen, frère Pierre had eraan gehouden om ons persoonlijk te komen uitwuiven. Maar niet zonder (bij)bedoeling, hij wees ons erop dat de Kerk in de toekomst vele jonge dienaars nodig had, en hij vroeg ons, onderweg en in Santiago hieraan te willen denken en ervoor te bidden.. We hebben de goede man beloofd dat te doen, maar of t veel zoden aan de dijk zal brengen, als diezelfde Kerk niet zelf wat gaat veranderen, dan vrezen we dat onze inspanningen onvoldoende zullen zijn.
De weg op, en dan begon het, die bergen kwamen als maar korter, ze werden steeds hoger, die sneeuw steeds witter... mensen ik kan de oh's en ah's niet beschrijven, na iedere bocht was t anders, mooier, indrukwekkender... wat voelden we ons nietig ... De vallei van de Aspe wandelden we door, langs de Gave d'Aspe, n wildwaterrivier, die thans nog ns extra gevoed werd door de sneeuw, die hoog aan de bergtoppen aan t smelten is. Vier weken geleden lag hier nog 4 meter sneeuw op de bergflanken, monsieur, kwam dat oud heertje met die zwarte baret me nog gauw vertellen, toen we van de Route Nationale naar de Gave overstaken. Gevaarlijk langs die wilde rivier, diepe ravijn langs de rivierkant, Malou zal t geweten hebben, ze had vannacht immers n nachtmerrie dat ze uitgegleden was, de ravijn in, en dan in t koude water, en vermits k niet kan zwemmen......
Maar t viel nog allemaal mee, zwaar was t wel, op en af die hellingen langs die rivier! waarom kan die weg niet gewoon de loop van de rivier volgen??? Tot Bedous deden we dat.
Toch werd t te gevaarlijk op sommige stroken, en beslisten we maar wijselijk de Route Nationale te volgen. k Weet niet of die nationales bekend zijn bij ons, maar minstens even levensgevaarlijk, geen fietspad, laat staan voetgangersstrook, voorbijsuizende camions.... om gauw te vergeten....
Vanaf Accous dan maar terug langs de Gave d'Aspe op, en we hebben het geweten, de winter heeft hier heel erg huis gehouden, ganse boomstronken op onze weg. Over heen klimmen, niet gemakkelijk. Malou had t er erg moeilijk mee, en prees zich gelukkig dat haar benen iets langer waren dan die van Edith!
De aankomst in Borce dan, chique, behalve toen we moesten vaststellen dat onze gîte niet onderaan de Route Nationale lag, maar boven in t dorp, n half uurtje extra klimmen maar ! Ter info, deze morgen vertrokken we op 350m hoogte, nu wijst de gps 650 m aan !
Maar echt, we hebben de Alpen al meegemaakt, maar dit is nog veel mooier, ruwer... Vol ontzag kijken we omhoog naar die toppen, we zitten omringd door de bergen, mooier kan niet !
Borce, het laatste station vóór de overtocht naar Spanje, zeer mooi verzorgd Middeleeuws stadje, mooi kerkje uit de 17e eeuw...
We zijn gehuisvest in de gîte communal, de sleutel moesten we halen bij de plaatselijke kruidenier, die ook de enige bar uitbaat in t dorp en die ons gratis wifi aanbood... we hebben er dan ook maar n paar Pelforth-biertjes gedronken, kwestie van contact te houden met de plaatselijke bevolking, als u begrijpt wat ik bedoel.
Ons avondeten dan maar zelf geprepareerd : lekker tomatenslaatje met asperges, poreisoep, rijstschotel, boterboontjes, en natuur-yoghourt als dessert... denk nu niet dat we dat deze keer allemaal 'vers' prepareerden, de rode wijn was super : Béarn !
Veel gepalaver nu, maar misschien toch om te verdoezelen dat morgen n grote onbekende voor ons staat, met heel veel vragen : t is amper 18 km, maar we zullen de Col du Somport moeten overwinnen, 1640 m hoog, n goede teller weet dat we 990 m hoogte zullen moeten overwinnen... zal t sneeuwvrij zijn?... hoe zal t weer daar zijn morgen? (Sommige voorspellingen zijn niet zo gunstig)
Hopelijk brengt tijd raad, slapen hopen we goed te kunnen doen, want ondervinding leert ons dat rust zeer belangrijk is in onze Compostela-onderneming...
t Zal toch met n klein hartje zijn, dat we morgen aan de start zullen staan van de meest uitdagende etappe.
Morgentemperatuur : 16° - middag 24° - zon ganse dag
Vertrokken om 7u45
Aankomst om 15u30
We zouden het dus doen, een dag uitwinnen door n langer traject te doen, eigenlijk was Oloron Ste Marie t eindstation, maar we zouden doorstappen tot Sarrance, 22km verder ! We zijn geen dikke nekken, die denken dat de etappe in de boekjes te kort zijn, maar we voelen ons goed en dus 'doen' we het gewoon !
We namen in Estialesq na n lekker ontbijt, afscheid van onze gastvrouw, ze stopte ons nog gauw wat chocolade-broodjes toe voor onderweg.
We besloten, om wat tijd te winnen en wegens 'te vettig', niet de chemin St.Jacques te nemen maar de D24, na anderhalf uur waren we in Oloron, mooie Cathédrale Sainte-Marie, aan de buitenzijde dan toch, want 'gesloten'.... De bovenstad ook bezocht, 110 trappen op om de stokoude Eglise Sainte Croix te zien, en 110 terug naar beneden. We volgden daarna gezwind de boorden van de Gave de l'Aspe, beetje modder maar, in vergelijking met de vorige dagen, want "zon" vandaag !!!!!
We vorderden opmerkelijk snel, dankzij de zon waarschijnlijk, maar zeker ook door de ongelooflijke wisselende uitzichten die we kregen..... Deze morgen zagen we eerst in de verte de voorlopers van de Pyreneeën, en ineens waren we er midden in.... en voor we t wisten, na n 10-tal kilometer keken we tegen de Col de la Marie Blanque op... Immens ! mn hart ging weer sneller slaan..... Sneeuw op de bergtoppen... minstens 10 keer hebben we stil gestaan om bewonderend te kijken naar deze uitzonderlijk mooie natuur... Hoe dikwijls hebben we tegen mekaar gezegd, wat n geluk hebben we toch om hier te 'mogen' stappen... Vanaf Lurbe-St-Christau zouden we dan weer de oevers van de Gave volgen, maar n oud meneertje van 80 jaar stapte n tijdje met ons mee, en raadde ons dat af, n vettig paadje van amper 50 cm en daarlangs n ravijn van 40 meter diep, niet te doen volgens dat erg wijze en kwieke heertje, dus weer maar voor n alternatief gekozen, de Route Nationale 134. Voor we t wisten waren we in Sarrance, waar we in de Monastère Notre Dame onderdak vonden... Het klooster ligt er nog steeds bij zoals het in 1605 gebouwd werd, t is precies alsof er nooit iets aan veranderd is. Het klooster is nog steeds bewoond, door één enkele pater nog maar weliswaar, n premonstrenzer (k hoop dat k dat goed schrijf). Toen Frère Pierre me in half frans, half baskisch aansprak, wist k niet wat k hoorde. Toen hij begreep dat wij Vlamingen waren, begon hij alle premonstrenzer-kloosters in België op te noemen : Westmalle, Averbode, Postel, Tongerlo, Leffe.. Ik fier als n luis, kon natuurlijk meespreken, zij het dan alleen maar omdat ik al die bieren zo lekker vind. Hij nodigde ons dan ook uit om om half 7 naar de Vepers te komen in de kerk... Niet mijn lievelingsbezigheid, maar we vonden het niet meer dan normaal dat we dat deden, als dank voor de gastvrijheid waarvan we hier mogen genieten. En we hebben t ons niet beklaagd. De pater en 2 man in de kerk!!! Hij kwam ons begroeten, onze voornamen vragen ('tu verras', was zijn uitleg), en dan werd er 'gevesperd'.. Mooi moet k zeggen, maar t allermooiste was t Onze Vader, in t Baskisch ! Een prachttaaltje, maar geen letter van te verstaan. Tot slot gaf hij ons bij de voornamen noemend, de pelgrimszegen, om ons te beschermen op onze verdere tocht naar Compostela, ontroerend, meer ga k er niet meer over zeggen.
Morgen trekken we naar Borce, de laatste springplank naar de Col du Somport, en weten nu al, hoe zwaar t ook zal worden, .... we zullen genieten
We zouden het ns kalmaan doen vandaag, 13,8 km was gepland, tot in Lacommande, één van de andere boerengaten hier.. Maar dat vonden wij en onze stapmaten Bernard en Michelle uit Montpellier, maar niks. En ten andere, onze nieuwe schoenen moesten toch wat ingewandeld worden zeker. Dus zochten we om wat verder te geraken en Estialesq leek ons wel wat, zowat 11 km verder op... In ons diepste dachten we er ook al aan, als we dit 2 à 3 keer kunnen doen, dan winnen we weer n dag uit. Als stapdag mocht t er weer zijn : de eerste kilometers langs vervelende tarmacwegen, maar dan kwamen ze er weer, de bossen, en neen niet langs van die vlakke boswegeltjes, maar telkens langs kronkelende wegjes, die erg geleden hadden door de regen, en dus eerder aanvoelden als half uitgedroogde bergriviertjes. Half uitgedroogd? Neen modderiger kon t soms niet meer, en dat met onze nieuwe stapschoenen! Hooguit 2 kilometer lang kon je zeggen dat t er nieuwe waren, want dan zagen ze er uit als die van onze soldaten in de loopgrachten van 14-18 ! Maar toch was t weer wondermooi in die bossen, Malou had zelfs weer t geluk n vos te zien, die vol schrik haar pad kruiste... Wat n wondermooi dier, en dan lezen we hier dat ze bij ons de vossen vergassen en verstikken in hun burcht! Foei!
We kwamen hier nochtans al vrij vroeg aan, afspraak bij de chambre d'hôtes was pas na 3 uur, dus namen we de bank en tafel in, op het Marktpleintje,voor n uitgebreid middagmaal, met onze onafscheidbare baguette als middelpunt.
Kraaknette kamers ingenomen na n senseo, offert par la grande patronne van de chambre d'hôtes. Zalig doucheke, schoenen wat onderhouden,en dan, geloof t of niet n wandelingeske in t dorp. Mooi, eenvoudig kerkje, zonder enige vorm van praal.... hier mocht het Vaticaan ns n voorbeeld aan komen nemen. Meer was in t dorp, echt waar, niet te zien, enkel het zicht op de immense besneeuwde Pyreneeëntoppen, die op ons wachten om overwonnen te worden. Er restte ons nog enkel de uitgebreide maaltijd van onze gastvrouw, met vooraf n aperitief van de zoete fruitige Juracon wijn uit de streek, omelet aux lardons als voorgerecht, aardappelenschijfjes in kaassaus met erg gekruide worst, klassiek was t kaas en cake als nagerecht, rode Madiran-wijn uit de streek was ook voorzien.
Een toevallige ontmoeting, waren twee jonge Duitsers uit Chemnitz, die hier ook verbleven voor hun job in n vliegtuigenfabriek in de buurt van Oloron.
Morgenvroeg staat de wekker weer op 6u30, zodat we vroeg genoeg de weg op kunnen. En voor wie eraan mocht twijfelen, de weg op zullen we gaan, want onze benen en voeten doen t nog altijd uitstekend, nu we zelfs al de 700 km bereikt hebben, nog ongeveer 950 km dus... duim toch maar met ons mee hé.l
'Onze' aankomstplaats 'Lescar' zegt waarschijnlijk niemand iets, maar als we zeggen dat t n voorstad van Pau is, dan gaan er wellicht vele harten sneller kloppen, want zoals wij, zullen er velen zijn, die Pau kennen als vertrek- of aankomstplaats van de Tour de France ! Wie herinnert er zich niet de heroïsche tochten van Eddy Merckx en Lucien Van Impe van Pau naar Luchon of Bagnières-les-Bigorres, over de col d'Aspin, de Tourmalet en andere cols de Peyresourde?...
Mar we vertrokken vanmorgen dus vrij vroeg in Morlaàs, en niet om de ganse tocht via de GR te doen, alleen de eerste 7à8 km, want dan stapten we via de gewone route naar Pau, nog ns, voor mij het Mekka van de wielersport in de aanloop van de Pyreneeën... Curieus om daar ns te zien of t wielrennen er ook leefde buiten het Tour de France seizoen, ontgoochelen deden ze me daar, niets, maar dan ook niets herinnerde aan de heroïsche gevechten die daar gestreden werden.... Maar bref, dat was eigenlijk niet het doel van onze afwijking naar Pau. Onze stapschoenen waren dat echter wel, de onafgebroken opeenvolging van regen en modder, hadden onze lage stapschoenen na 600 km dermate versleten dat ze aan vervanging toe waren. Gaten aan de bovenkant, niet meer te doen! We wisten dat er n Decatlon was, maar waar en hoe, dat zouden we wel uitvissen. En we hebben gevist, na 5 keer vragen dachten we in de buurt te zijn... Bleek dat we inderdaad in het juiste winkelcentrum waren maar dat vriend Decatlon toch weer wel de allerverste hoek daar ingenomen had. Parkeerruimte zat, maar daar hadden we geen bonen aan.... gezegd moet worden dat t n supergrote winkel was... Stapschoenen meneer, kijk daar maar, keuze werkelijk te over... we zochten en vonden voor ons tweeën hetzelfde merk en type Salomon Ortolite (made in Vietnam!).... gat in onze oude schoenen, maar ook in ons budget natuurlijk, maar schoenen is nu eenmaal het belangrijkste onderdeel van onze uitrusting, we hopen er in Santiago mee te geraken.
Onze oude, versleten schoenen werden triomfantelijk in de vuilcontainer gegooid. Nieuwe aan, en de laatste 15 km hebben we ze dan maar 'ingewandeld'.
Nu we toch in Pau waren, hebben we er dan maar n toeristische uitstap van gemaakt, de kerk bezocht, 2 kerktorens in blauwe kalksteen, mooi vanbuiten, dat wel, maar niks bijzonders vanbinnen. Alleen het zitten op de rand van n prachtfontein op de place Clémencau, in volle zonneschijn, gaf ons ineens dat Zuiderse gevoel dat we hopelijk vanaf nu dagelijks zullen beleven. En ook het flaneren op de Avenue des Pyréneés, vanwaar we n kijkje konden nemen op die echte bergen, diein de verte dreigend opdoken, die avenue alleen al, was t omwegje van Pau meer dan waard.
Vanaf dan ging t naar die voorstad Lescar, waar we zouden overnachten in de refuge St.Jacques, 20 minuutjes ver volgens de garcon waar we ons tasje koffie dronken, na dat 'sponzig' menuutje in de Quick. Un kilomètre vers là, volgens die kasseilegger langs de kant ! 'Mon oeuil' ja, 6 (zes) kilometer was t tot in Lescar nog volgens onze gps,maar we mochten ze niet volledig uitstappen. t Moet immers zijn dat wij n erge aantrekkingskracht hebben op zonderlingen met n Citroën.. aan de voet van de laatste berg, op amper 1 km van Lescar, stopt er plots zo eentje langs ons, n grijze deze keer, begint n exposé af te steken dat hij ons absoluut wil opladen en brengen naar onze gîte, hij moest daar langs toch zijn, bij de slachter... Weigeren konden we niet, hij had zn koffer immers al open en was onze rugzakken al af aan t nemen. Was me dat n authentieke Bask, die ons op 5 minuten n gans repertoire Baskische liedjes zong, met vertaling en al. En o ja, hij was 78 en speelde nog altijd balle de belot, ten bewijze waarvan, Malou moest voelen hoe zo'n leren balletje aanvoelde !
Lescar, daar waren we dus beland, n bisschoppelijke stad sinds de 6e eeuw, nu gedegradeerd tot n voorstadje van Pau. Nochtans n mooie Romaanse kathedraal, van buiten zonder praal, maar binnen met prachtige mozaïeken met jachttaferelen en muurschilderingen over Daniël in de leeuwenkuil en het offer van Abraham.
We vonden hier in de gîte het Franse koppel uit Montpellier terug, Bernard en Michelle, met thuis kleinkinderen als die van ons, en ik geef je te raden waarover het gesprek van de avond, tussen de pizzas door, ging. En wie terwijl n flesje Madiran, de wijn van de streek, soldaat maakten?
O ja, om 7u deze avond kwam er ineens nog n pelgrim binnen, hij had 43 km gedaan vandaag, comme chaque jour, voegde hij eraan toe ! ! !
Slecht geslapen deze nacht, enorm slechte matras... slecht voorteken?
We vertrokken samen met t Belgisch koppel uit Vielsalm, we gaan niet de GR nemen in t begin, te modderig zegden ze, wij dus ook maar langs de gewone weg tot in Vidouze (5 km ver), de Vielsalmnaren stapten daar al 100 m voor ons, die zochten en vonden de GR, dus wij ook weer achterna.... vermits die sneller stappen dan wij verloren we ze gauw uit t oog... maar wat was onze verbazing groot, toen we na 4 km, dezelfde watertoren tegenkwamen als we s morgens bij t vertrek daar lieten staan ! Raadsel was vlug opgelost, we hadden de GR in verkeerde richting genomen, zodat we na 2u15 en na ongeveer 11 km terug op ons vertrekpunt stonden... Ondanks het feit dat we pelgrim zijn, werd er gedju't en nog veel erger... We moesten dus om 10u00 opnieuw vertrekken met nog 32 km voor de boeg ! Dat zouden we nooit halen vóór half 7 ! Gevolg, de gîte zou eventueel vol zitten, de winkels gesloten voor t proviand van morgen, en wat erger was, de telsom leerde ons dat we dan 43 km (!) in de benen zouden hangen hebben, niet te doen.... Eerder ergens slapen blijven, vergeet het, buiten konijnenburchten en vossenholen was er geen bewoonbaar plekje in de bossen... Stappen dus maar, steeds moeizaam worden, want het vooruitzicht alleen al, deed, vooral bij Malou, de moed in de schoenen zakken. De etenspauzes werden beperkt tot 2 en dan nog maar van telkens 15'.... Gegrommeld en gesakker... Kaart bekeken, en gewone wegen genomen, want we zouden wel n busstopplaats vinden... vergeet t maar, geen bussen in deze streek.... Voorbij Abère, na 35 km in de benen, en met nog 9 km voor de boeg, gebeurde dan t wonder.... zonder dat we er om vroegen, stopte in n lange bergop, n tot op de draad versleten rode Citroën langs ons... En in praktisch Béarnais-dialect : 'Monsieur, vous voulez que je vous emmène à Morlaàs ?'... Als engelengezang klonk ons da in de oren.... Hij hielp onze rugzaken inladen, en met n gerolde sigaret tussen de tanden, stelde hij ons gerust, hij wist wel wat t was, hij had vroeger maanden rondgezworven in Afghanistan, en had onmiddellijk gezien dat we hulp nodig hadden... Hoestend (van die sigaret, maar t was zijn auto) heb k misschien 10 keer gezegd dat hij très 'gentil' was. In Morlaàs centrum, mochten we niet uitstappen, hij ging eerst n pakje tabak kopen, hij zou ons daarna aan de gîte municipal op de camping gaan afzetten ! We konden onze Afghaanse avonturier maar niet genoeg bedanken, en inderdaad dus, goei zielen bestaan nog ! Gisteren nog zei k tegen Malou dat t mij opviel dat alles hier steeds op zn pootjes komt, op de Chemin de St.Jacques (zoals ze t hier zeggen) lost alles zich op... Zou dat kloppen ? Zou er werkelijk iets....? .... Of zou t geluk bij ons zijn ?
Die gîte biedt plaats aan 8 personen, samen met ons zijn er enkel het Franse koppel uit Montpellier. Kost 6 per persoon voor overnachting, lekker warme douche inbegrepen. In de Super-U, hier net langs, gingen we onze inkopen doen voor morgen. Straks gaan we zoeken voor n pizza of zoiets en we gaan toch maar ns langs i. De mooie Romaanse kerk Sainte-Foy... wie of die Foy ook is, we gaan daar 'merci' zeggen voor de hulp van onze Franse avonturier.
Morgen gaat de tocht (21km) naar Lescar, n voorstad van Pau... We gaan dat koppelen aan n bezoekje aan Pau, en proberen in n Intersport of Decathlon nieuwe wandelschoenen te vinden, want d onze gaan door de modder en ellende niet lang meer meegaan.
Terloops, we hebben de 650 km bereikt ! Nog 995 km volgens onze berekeningen, en dus minder dan 1000 ! We gaan zeker ook proberen n Jurancon wijntje op te drinken, dé droge witte wijn van de Béarn, streek waar we nu door heen stappen.
Geen regen vanmorgen, toen we de venster uit keken... was al even geleden dat we in t droge konden stappen, en zonder onze regenkledij te moeten klaarhouden...
Onze gastheer had ons mooi uitgelegd hoe we op de kortste manier terug op de GR konden geraken, 800m gewonnen, vertelde hij ons... belachelijk zul je misschien denken, de luxe van n auto gewoon, maar als je weet dat ons gemiddeld wandeltempo 4,5km per uur is, dan maakt dat toch wel wat uit....
Weinig te vertellen vandaag over de omgeving, n mix van Haspengouw en Voerstreek, met nu en dan n nijdig hellingske in t bos.
Tijd om veel te denken dus, en aan wat denken n opa en oma dan, wel aan Bram, Emily en Jesper, die nu zeker op hun gemakskes de 400m aan te lopen zijn op de Motten, en aan Lennert, die gegarandeerd zijn best zal doen om n medaille te halen in de 2 km.... Ondertussen bereikt ons via sms het wereldschokkend nieuws uit Mal dat Emily en Bram deze morgen het eerste ei in hun kippenhok konden rapen !!!!! Kei-cool noemden ze het !
Nadenken dus, ook over hoe we stappen.... de eerste kilometer, met stramme benen, en dan loopt dat los, samen naast elkaar... tussen 5 en 10 kilometer krijgt Malou haar beste periode, Jean heeft dan altijd wat last van t heupgewricht, vooral als t over vlakke, geasfalteerde wegen gaat. Rond 11uur houden we gewoonlijk n eerste halte, de baguette breken en wat banaan erbij. Namiddag tussen één en half twee is t echt schafttijd, vanmiddag was dat toevallig op t terras van n café, ns koffie bij t eten ! Stuk boerenworst, tomaat, avocado (met peper en zout, want Malou heeft alles bij !) n Yoghurtje-natuur als dessert. t Is 1 mei, feestdag, dus was dat onze feestmenu.
Dan weer opstappen, moeizaam want de spieren worden stram door t rusten ! De rugzak, n apart gevoel, als je die opzet, loodzwaar, maar dat gevoel verdwijnt..... tot je vermoeid geraakt, want ja, wij worden dat ook, ondanks het feit dat we misschien de indruk wekken fit te zijn ! Overal begint die te generen, vooral aan de schouders ! Schiet me plots te binnen dat n huisjesslak, gans zn leven dat gevoel moet hebben, je zou voor minder je huis of je rugzak overboord werpen....
We stellen ook vast dat onze limieten tussen de 25 en 30 km liggen, eens daarover gaat t erg moeizaam, vooral Malou krijgt dan last van haar 'moeilijke' voeten... de stops worden frequenter, en t is ook nodig.... Op sommige dagen doet ons Malou op t einde ook haar sandalen aan, en dat verlicht.
Vandaag was t geen probleem, we bereikten fris onze chambre d'hôtes, ook weer ns uitgebaat door n Engels koppel, jonge ditmaal, met kinderen van 5 en 7 jaar... Hoe ze in dit godverlaten dorp (240 inwoners) terecht kwamen, weten we niet, want hier is nu ns werkelijk niks te beleven. Het enige wat we hier konden opvangen, was dat men hier 'gascon' spreekt ipv frans.
Intussen is de chef kok hier bezig aan ons avondmaal, wat t zal worden weten we nog niet, maar dat er look inzit, daar zijn we 100% zeker van !
Ondertussen realiseerden we ons dat we nog geen logis voor morgen hebben, en vermits alles stilligt door de feestdag.... Maar zoals steeds, op de 'weg' lost alles zich op, en zullen we morgen ook wel onze kop kunnen neerleggen. n Tip kregen we hier al, als ge niks in Morlaas, (ons eindpunt voor morgen na 32km) vindt, ga je naar de burgemeester en die opent het clublokaal van de plaatselijk rugbyploeg, en daar zijn wel altijd wat matrassen beschikbaar !
We zagen er n beetje tegen op, de 8 km, die we gisteren vroeger stopten, moesten we vandaag in t begin er dus bijdoen, omdat de chambre d'hôtes in Marcac gereserveerd was... Maar uiteindelijk viel de tocht mee, maar eerst terug naar gisterenvond. Normaal wordt onze blog gemaakt na t avondeten, maar gisteren was een uitzondering, veel inspiratie zeker, en dag 22 werd al in de vooravond op t net geworpen. Om 19u konden we dus aan tafel bij dame Edna, want ja zo heette onze Engelse gastvrouw. Er was voor 12 man gedekt ! We hadden nog niemand van de andere pelgrims gezien, maar John, want zo noemde ze me, moest op de kop van de tafel gaan zitten, en alles werd me stilaan duidelijk, al de overigen waren.... 'dames'.... ons Malou, ons Hongaarse Zwitserse, de stille franse dame van de dag voordien, 2 jonge francaises, en 6 vriendinnen uit de streek van Montpellier.. k Heb gans de avond niks hoeven te zeggen, als u begrijpt wat ik bedoel. Maar verwend werden we wel door lady Edna, n lekkere salade als voorgerecht, varkensgebraad met groene boontjes, de klassieke kaasschotel en verse fruitsla met room, natuurlijk rode wijn in overvloed, babbelwater voor al die dames.... s Morgens ook weer overvloed, in onze huidige normen, buiten de klassieke confituur kwam onze lady aandraven met gebakken ei en tomaat, alleen de bacon ontbrak om t super-engels te maken !
Daarna was t onmiddellijk de baan op, half 8, en gietende regen... Beschermingshoes op de rugzak en de cape aan, geen zicht eigenlijk... De regen dat ging eigenlijk nog, maar die modder op de veldwegen, onherkenbaar was onze broek, en soms onzichtbaar waren onze schoenen.... we verwensten in stilte de wildcrossers, die ook hier de bos- en veldwegen ontoegankelijker maken door hun ge'race'... 18 km lang door die modder, dat begint aan je te vreten. Het deed ons ook,besluiten de laatste 10 km de GR te verlaten, en via de departementale naar Marciac te stappen. We zijn geen doetjes, zoals coureurs als bijvoorbeeld 'Andy Schleck', die niet gaan trainen als t 2 druppels regent, maar enough was enough.......
Marciac, waar we gelogeerd zijn in de Ferme Laoueillou (schaapskwekerij), die naam zal velen bekend in de oren klinken, wat Jazz Bilzen bij ons betekende, is Marciac in Frankrijk... Reeds meer dan 35 jaar staat hier telkens in augustus gans het dorp in teken van de jazz. Tussen de zonnebloemvelden en de wijngaarden treedt 14 dagen lang de kruim van de jazzwereld op voor meer dan 200.000 toeschouwers uit gans Europa. n Standbeeld hebben ze zelfs opgericht voor Wynton Marsalis (mij onbekend, mar de jazz-fanaten zullen me nu waarschijnlijk uitlachen.
Ons verblijf hier wordt gerund door n jonge Algerijnse, en er stond couscous op t menu... Nooit gegeten, dus volgden we : eerst de couscous in n diep bord doen, dan de groenten erover heen, en tenslotte het schaapsvlees.... je zou voor minder pelgrim worden ! Wat me weer opviel, k zat weer op de kop van de tafel, en voor de rest 6 dames !
Morgen staat n relatief korte en vlakke etappe op t programma, hopelijk blijft het eens droog, zodat we weer eens kunnen genieten van de in de verte opduikende besneeuwde Pyreneeëntoppen. We verlaten morgen het departement Gers en trekken Hautes-Pyrenées in.... stilte voor de Col du Somport-storm .
Normaal zou de tocht vandaag tot in Montesquiou gaan, t zou niet goed voor de benen en t koppeke geweest zijn, maar t geluk was weer ns bij ons.... Reserveren moet je hier n paar dagen op voorhand, en wat stellen we gisterenavond vast, verkeerd telefoonnummer gebruikt, en gereserveerd bij Edna Moddy in l'Isle de Noé ipv in Montesquiou, 8 km korter bij t vertrekpunt, dat kwam ons eigenlijk wel goed uit, na de zware dag van gisteren.
Om 8 u wij dus op weg, de prachtstad Auch achter ons latend... En ondanks t feit dat t over vlakke asfaltwegen ging, vlotte t niet zo goed... We liepen kilometers lang heel stil langs mekaar, enfin met n meter tussen, beiden dachten we immers aan 29 april, één jaar geleden, toen bonneke suzanneke ons verliet... t was precies of ze tussen ons in liep.... tot we ons beiden vermanden en mekaar in de ogen keken : 'ze zou fier op ons zijn, moest ze t meegemaakt hebben'... traantjes weg.... hogere versnelling ingezet, en genieten van de natuur : afwisselend boswegen, en paarden-trekwegen, veldwegen tussen nog altijd die enorm grote bewerkte akkers, meestal graan vandaag.
We zitten nog steeds in het departement Gers, de place to be, als t over foie gras gaat, de specialiteit van de streek, maar geef mij toch maar de 2e grootste specialiteit van de Gers dan : de Aragnac !
Net op t middaguur passeerden we Barran, 2 straten groot, en met zicht op de romaanse kerk met n merkwaardige toren in helicoidale (getorste) vorm. We aten er de overgebleven pizza van gisteravond, en smaken dat dat deed !
Tot eindbestemming werd t nog n 7-tal kilometer genieten, de glooiingen zijn we intussen al gewend, na 300m stijgen, komt er idem-dito dalen, maar intussen kun je je ogen de kost geven.
De intocht in L'Isle-de-Noé was verrassend : bij de reservatie wisten we enkel dat t n Engelse dame was, die n 5-tal kamers ter beschikking stelde, toen k haar t adres aan telefoon vroeg, zei ze me, a big green door, in front of the boulangier ! .... t Eerste wat we zagen, op t eind van die ene straat die t dorp rijk was, was inderdaad a big green door, maar daar stond in koeienletters 'à vendre' op..... even kleine paniek, die zelfs oversloeg in schrik, toen we de boulangerie vonden, fermé jusqu'au 5 mai ! .. Maar gelukkig stond aan de overkant al n échte Engelse lady ons op te wachten, de koffie met gebak stond klaar... gemoedelijk babbeltje in koeter engels-frans... en wat er hier te zien is in t dorp, awel ge gaat hier buiten, naar links, daar zie je t kasteel en iets verder de kerk.... Ga maar douchen, wandel maar rond en binnen 10 minuten sta je hier terug, en zo was t ook, kasteel, omgevormd tot school, kerk half vervallen, en zoals bijna overal, gesloten.
Eén wetenswaardigheidje toch, tot 1750 heette t dorp hier L'Isle-Arbéchan, tot Marquise de Noé t lumineuse idee kreeg t kasteel te schenken aan de gemeente, en uit dankbaarheid werd de gemeente genoemd naar de markies. Moest dat ooit in Tongeren gebeurd zijn dan zouden de inwoners waarschijnlijk Betho-naren of zo geheten hebben !
Wat zich op papier aankondigde, als n lange, maar gemakkelijke tocht, werd n superlange en eigenlijk zeer zware etappe... op papier 'slechts 27 km'... t Werden er 37 ! ... Vermits we aan de andere kant, de verkeerde dus, van Gimont sliepen, moesten we, om terug op de GR te geraken, eerst 5 km stappen, en wat we nooit verwacht hadden, de laatste kilometers na Montégut werden er 12 ipv de voorziene 7... En goede teller heeft de rekening gauw gemaakt, 37 km !!! Dat gaat op t laatste natuurlijk in je kopje werken, de benen worden loodzwaar, de dagelijks terugkerende blaren van Malou hadden dringend verzorging nodig, afin, t eerste gekibbel tussen ons beiden... je zou voor minder.. waarom had je niet...? En, waarom dit en waarom dat ? Voor t eerst zag k tranen bij aankomst, stikkapot liet ons Malou zich op bed in de gîte presbyterien vallen... zo kan t niet meer verder waren haar woorden... k voelde me aangevallen, want t was dus weer eens 'mijn fout' enz.... Na n lekkere warme douche van minstens 20 minuten, kwam er n helemaal andere Malou onder t water uit.. Strijdvaardig als altijd wilde ze weten wat er morgen op t programma zou staan... normaal 32 km moest ik opbiechten, maar door n herboeking van ons logis in n 'eerder' dorp, doen we daar 8 km van af, zodat het er morgen maar (?) 24 zullen zijn (als God belieft, zal k maar zeggen)
De etappe op zichzelf verliep droog, ideale temperaturen, glooiend, enfin telkens 100m op en dan weer eens 100 m af... eigenlijk te vergelijken met onze Voerstreek, maar dan zonder de klassieke hagen. En, nog meer dan gisteren : enorme velden maïs, graan en koolzaad, nog 'dikkere boeren' dan gisteren dus.. Maar van n absolute kalmte gesproken, dit is de streek van de kalmte... t landschap werd enkel 'verstoord' door het prachtige kasteel in Montégut... en daarna echt door de superdrukke Route Nationale124.
Het zicht om Auch binnen te stappen, niet te beschrijven... Auch domineert echt de vallei van de Gers, de Cathédrale Sainte-Marie (15e eeuw), de Tour Armagnac, prachtige Middeleeuwse en Renaissance huizen... de tijd ontbrak ons jammer genoeg om ervan te genieten. Kenners weten zeker dat Auch dé stad is van d'Artagnan, één van de drie musketiers.
Wat we wel spijtig vonden, we gingen rond half acht s avonds de stad in, want we wilden ons, op n zondag, en na de modale levenswijze van de afgelopen week, ns op restaurant-eten tracteren.... n uur rondgelopen..... en met 2 pizzas in n kartonnen doos terug gekomen... geen enkel restaurant of café open te vinden ! op n zondag !
We namen er dan maar n fles rosé bij, en van de 4 overige pelgrims die hier nog verblijven, was er maar één meer wakker. Een Duits koppel en n alleenstaande Française sliepen al, ze gingen morgen immers n lange doen, 18 km zegden ze !
Maar die ene die nog wakker was, en ons hielp met de pizza's en de rosé, was de 35 jarige Elisabeth, n Hongaarse, die in Zwitserland woont, haar man bij de katten gelaten had, en die ons in t Duits uitlegde waarom en hoe ze naar Santiago zou stappen. Die contacten maakt de tocht naar Compostela voor ons nog n stuk 'fijner'
Maar, dat alles maakt dat t stukje schrijven, echt nachtwerk werd... Hopelijk schaadt dat de kwaliteit niet....
t Kondigde zich niet goed aan vanmorgen.... donkere dreigende wolken boven de 2 meren waartussen onze gîte lag... t zou niet droog blijven, dat zag je zo, maar dat t zó ellendig ging worden, dat hadden we nooit gedacht.
Om kwart voor 8 al namen we afscheid van onze mede-pelgrims, de Hagenaar zullen we waarschijnlijk niet meer terugzien, hij zou wat kortere etappes doen tot aan de Somport. De 3 overige koppels vertrokken bijna gelijktijdig. Wat n gewone tocht doorheen groene velden maïs en ik denk tarwe moest worden, werd bijna n helletocht.
Maïs en graan, zeggen we, dus denken we aan Haspengouw, maar dan t echt Vochtige Haspengouw, identiek hier, de vettige leemgrond.... maakt ook dat het stappen over de 'aarden' wegen verschrikkelijk zwaar gemaakt werd door de regen. Herinner je je t nog dat je over een vers omgeploegde akker, in de regen liep, en dat je schoenen, loodzwaar werden door de zware natte leemgrond, wel, zo was t, maar dan kilometers- en urenlang... Soms blij dat er ns een natte graszone kwam waar de schoenen konden afgeveegd worden....
Maar genoeg over onze ellende, de velden waren hier mooi en zeer uitgestrekt... als t begrip 'ne dikke boer' recht evenredig is met de hectaren grond die hij bewerkt, dan zijn t hier allemaal obesitas-boeren, en dan overdrijf ik niet eens. Die velden strekken zich ook uit over verschillende heuvels en dalen, hetgeen overkomt als prachtige groene golven.
Het enige 'fotografeerbaar' onderweg, was een eeuwenoude gemeenschappelijk broodoven, op n marktpleintje in Monferran-Savès, helemaal in metselwerk, zelfs het dak, dat in zn geheel dienst deed als schouw.
In Giscaro, na 16km, en rond het middaguur, gingen we picknicken, in open lucht, en dus in de regen. Het Belgische en het Franse koppel trokken voorbij, maar het jonge koppeltje uit Litouwen kwam wel bij ons zitten, en daar werd 'gemeenschappelijk' gegeten, zij hadden boerenpaté en kaas teveel, en wij hadden olijven en kerstomaten om te delen.... k Verzeker jullie dat we alle vier genoten.....
Dat niet alleen het weer en de modder ons parten speelde, maar ook onze gîte, daar maakten we ons haast kwaad over. Afgemat naderden we Gimont, zagen de watertoren, bleven de GR volgen, kwamen na een enorme bocht in het stadscentrum na 4 km. Daar vroegen we aan de dorpsoudsten waar de gïte Ecuries de Charlas lag, en tot onze grote ergernis lag deze in de buurt van die watertoren... Verdomd, 4 km teveel, en voor niks gestapt. Die manège bood ons onderdak, en niet veel meer, voor 10 per kop .. Doucheke, kleren en schoenen ontmodderd, wifi geïnstalleerd en..... dan besloot ons Malou dat we terug naar t stadscentrum zouden gaan voor inkopen, t was immers zaterdag, en morgen zou alles gesloten zijn. t Gaf ons ook de kans het pronkstuk van Gimont ns van naderbij te bekijken, op de marktplaats staat n unieke hall, helemaal in eik, en het unieke ervan is dat de Route Nationale 124 er onder door rijdt, helemaal uitgesloten in onze gedachtengang. Maar uiteindelijk hadden we nog n 8-tal km extra in de benen, maar t was wel de moeite, want ons zaterdagavond-menu bestond uit : brandade morue - tomate farcie en cordon bleu - roquefort en appelflap als dessert (totale kostprijs : 16,39, voor ons 2-en) - rode wijn gratis geleverd door de gîte-madam !
Vandaag de kilometersom gemaakt : we zitten aan 500,4 km en nog steeds één dag voorsprong op ons oorspronkelijk schema.
Morgentemperatuur : 12° - zonnig - middag 10° mistig en later regen !
Vertrokken om 8u15
Aankomst om 15u15
t Schoon liedje was uit, rustdag voorbij, en eigenlijk waren we er niet kwaad om, het ritme terugvinden, daar hadden we de eerste 2 uur voor nodig.
Onze Toulouse-vrienden reden ons, tot buiten het drukke verkeer, en zetten ons af in Pibrac, aan de église Sainte Germaine, heel rare, enorme kerk, in neo-byzantijnse stijl.
Het afscheid was moeilijk, er vielen vrouwen- en mannentranen.... menselijk wel, want onze verhalen zeggen niet alles, we maakten ook moeilijke momenten mee, onderweg, en de steun die je dan aan mekaar hebt........
De weg naar L'Isle-Jourdain, die we kozen was niet de gemakkelijkste, want die liep, via gewone kleine wegen, maar we kozen om door la forêt de Bauconne te trekken... 20 km lang niks dan bos, waarvan we de eerste 5 werkelijk niets tegen mekaar zegden, voor t eerst waren we 'alleen' aan t stappen, elk terugdenkend aan de afgelopen tijd.....
Op die 20km kwamen we slecht één enkel iemand tegen, ze kwam ons groeten aan onze pick-nick tafel, en ons 'un bon chemin' wensen, dat oude dametje dat moederziel alleen met haar hond in t bos wandelde.
Even panikeerden we, dachten de weg kwijt te zijn, omdat de balissage nogal gebrekkig was, maar, zoals steeds tot nu toe, 'op de weg' lost zich alles op.
Voor het eerst stapten we ook in het département 32 Gers, en zoek t ns op, op de kaart, raar maar waar, de Gers heeft de vorm van n St.Jacobsschelp !
Le forêt de Bouconne (2500 ha) leerde ons onze neus te gebruiken, eiken, dennen, kastanjebomen, ze hebben inderdaad allemaal n verschillende geur !
De laatste 7 à 8 km waren niet de meest aangename.... Regen op ons lijf, t is te zeggen op de nieuw capes, die we gisteren nog vlug in de Decatlon zijn gaan kopen, die van ons, overblijfsels van de marathons van Rotterdam en Parijs, hadden het enkele dagen geleden al begeven...
Bij t binnenkomen van L'Isle Jourdain, zijn we de inkopen gaan doen voor t avondeten, en voor morgenvroeg. Malou vond in de gîte hier, tussen 2 meren, waarachtig n stoomketel, en lekkere soep dat ze kookte, de overige pelgrims genoten mee! Voorgerecht was witloof met vinaigrette saus en hardgekookt ei, spaghetti met verse groenten was de maagvuller, en fraises gariguettes (de plaatselijke aardbeien) was ons lekker dessert.... In ruil voor de soep, kregen we van n Hagenaar n glaasje rode wijn aangeboden (Madiran 2009 afkomstig uit de Gascogne-streek = Gers)
We zitten hier met 9 in de gîte : ons Belgisch koppel uit Vielsalm, n Nederlander dus, n Frans koppel, en, hou je vast, n jong koppel uit Litouwen, en wij 2)
Vanavond hebben we ons wat beziggehouden om logis te vinden, en we zijn gerust, tot en met woensdag hebben we vastgelegd en gereserveerd.
Tijd en eigenlijk ook de goesting om rond te wandelen in stadje ontbreekt ons, maar naar t schijnt zou t n goed bewaarde Middeleeuwse site zijn.... morgen bij t opstappen, zullen we proberen er wat van op te pikken.
De weersvoorspellingen hier zijn ook niet al te gunstig.... Regen voorspeld voor de volgende dagen... we steken het ons echter (nog niet) in onze kop
Gisteren eindigde onze tocht op de plaats waar la Rigole in de Canal du Midi uitmondde, onze gîte lag werkelijk op de meest onherbergzame plaats die je je kan indenken, en net zoals bij t aankomen, maakten we n akkoord met de uitbaatster, die ons met de auto terug afzette aan de GR653, vertrekpunt van de nieuwe etappe.
We dwongen dit ritje o.a. af door onze interesse te laten blijken in de wijze waarop zij groene asperges en aardbeien kweekte voor de groothandel.
Canal du Midi zou gans de dag onze begeleider zijn, kilometers lang langs de boorden van dit kanaal, dat tot beschermd erfgoed in Frankrijk verheven is. Nutteloos geworden eigenlijk op economisch gebied, enkel nog plezierbootjes die snel van de Atlantische Oceaan naar de Middellandse Zee willen oversteken, ipv langs Gibraltar te varen. Woonboten, à la Amsterdam, zagen we ook nog. Maar alles wordt in stand gehouden, alle sluizen zijn elektronisch bediend.
Het feit dat we direct langs t Canal du Midi vertrokken, maakte dat we niks te eten hadden voor onderweg, maar geen erg, op de Chemin de Compostelle lost zich altijd alles op : schoonzus Paulette van Toulousien Patrick, woont op 2 km van le Canal, werd gebeld, en zie, na 10km stond ze er, ons op te wachten met koffie, brood, eieren, radijsjes, avocado's, peren, kiwis, en lekkere zelfgebakken koek. Toen we vroegen wat onze schuld was, haalde ze n omslagje uit met de 'rekening', en daarop stond het volgende te lezen
Par vents et marées
Par monts et vallées
Vous arrivez au bout du chemin
Avec le courage du pélerin
Certains vous ont offert l'hospitalité
Je peux vous offrir la pitance
J'admire votre courage et votre détermiation
Bravo à tous
(Pitance verstond k eerst niet, maar duidde erop dat ze ons 'te eten' bracht)
t Ontroerde ons...... onze dank was dan ook navenant.
De babbel tussen broer en schoonzus was onbegrijpelijk koeterwaals voor mij, Occitan, noemden zij het, n mengeling van Spaans en Frans en dan nog met t accent du Midi. Alleen al dat accent du Midi is zo grappig, mn stapgenoot Patrick probeert zich verstaanbaar te maken, maar bij ieder woord voegt hij bijna een 'ng' aan t einde toe : bien wordt bieng... Le vent wordt le veng.... Allemaal tamelijk 'ambetang' als hij dan nog ns snel spreekt daarbij. Gisteren nog moest k n t paar keer hervragen toen hij me in de verte wees naar het voorgebergte (les contrevents) van de Pyreneeën en de besneeuwde bergtoppen zelf, die we zagen, meer dan 250km in vogelvlucht ver !
We naderen inderdaad die Pyreneeën, nog minder dan 350km, en de Col du Somport ligt op ons te wachten.
Morgen wordt het n opgesplitste dag : n 15-tal kilometer stappen, dan metro en bus om Toulouse te doorkruisen (te gevaarlijk te voet met rugzak), om daarna al weer, stappend, het huis van Bernadette en Patrick te bereiken. Die bieden ons het verblijf in hun woning aan ipv te overnachten in n gîte. Ze willen ons de dag daarna ook daar houden, om ons Toulouse te laten zien, en ik denk dat we hun grote oneer aandoen, moesten we dat weigeren. We hadden er toch al aan gedacht, 1dag rust in te bouwen per 10 stapdagen, en vermits we er al 16 opzitten hebben, zullen we hier denkelijk op ingaan.
Voor wie de stand bijhoudt, we zitten aan 413,7 km effectief gestapt.
Voor de fanaten : onze coördinaten zijn N 43.45448° en E 001.61502°
En voor wie zich nog wat herinnert van de aardrijkskunde-lessen, we doorkruisten tot nog toe 3 streken :
Provence-Alpes-Côtes d'Azur / Languedoc-Roussillion / Midi-Pyrénées
En daarbij passeerden we in 6 departementen :
13 Bouches de Rhône - 30 Gard - 34 Hérault
81 Tarn - 11 Aude - 31Haute-Garonne
Kenners weten dat uit de getallen die de naam van het departement voorafgaat men kan zien uit welk departement de auto afkomstig is.
t Zou weer n overgangsetappe worden vandaag, op naar de grootstad Toulouse, ons eerste richtpunt naar Santiago de Compostela. Vrijwilliger Roland van de gîte begeleidde ons tot buiten Baziège, erg sympathiek van de man, en dan ging t langs de Canal du Midi. Dat t canal nog sporadisch gebruikt werd, zagen we na n uurtje, een plezierboot uit richting Toulouse kwam naar ons toegevaren, wij enthousiast wenkend naar de 'schippers' , maar totaal geen reactie.... des nouveaux riches was de uitleg van onze gezellen... we hadden beslist om vandaag om de 2 uur te rusten, onze eerste halte was aan de sluis van Castanet, honderden fietsers flitsten ons voorbij, gevaarlijk soms tussen ons door laverend, zonder verwittiging, want n bel hebben ze natuurlijk niet, 80 gram is waarschijnlijk teveel gevraagd, om wat veiligheid te geven. Aan de overkant van t kanaal, bekeken we de stoere mountainbikers, die toeren moest uithalen op de smalle wegjes.... tot onze verbazing, zagen en hoorden we n grote plons, in t water getuimeld, met MTB en al, we wilden hulp gaan bieden, want zo'n sluiswater is erg diep ! De 'duiker' kroop er zelf uit, met in één hand zijn fiets ! en droop druipnat af... Wij hadden ons meer verschrokken dan de kletsnatte MTB-er.
We naderden de voorsteden van Toulouse, en nu werden het honderden (ja echt) joggers die trainden langs t Canal, in groepjes van 2 à 3, en goesting dat we kregen om mee te lopen ! die twaalf kilo op onze rug brachten ons wel vlug op andere gedachten.
Woonboten op t Canal, ook al weer honderden, sommigen niet meer dan schroot, maar er werd in gewoond... De laatste 8km stak er dan n geweldige wind op : 'le vent autan' (ontstaan uit de transmontagne) komende uit het Middellandse Zeegebied.
En dan kwam de verlossende brug, weg van t Canal, op naar de metro van Ramonville. Vermits t te gevaarlijk is de voorsteden van Toulouse te voet te doorkruisen, namen we daar de metro (ultramodern) tot Basso Cambo, dan de bus tot Cugnaux, en vandaar te voet naar het huis van onze metgezellen Bernadette en Patrick
Daar vielen we echt met ons gat in de boter : als koningen werden we er ontvangen, hun huis was t onze, we kregen onze kamer toegewezen, douche, wc.... nooit geziene gastvrijheid. Wij die de laatste weken enkel maar gîtes gewoon waren, waar alleen maar het strikte comfort voorzien was, mochten hier kiezen wat we gingen eten en drinken enz.... ons kennende weten jullie dat we met alles content zijn.... aperitief werd natuurlijk pastis... lekkere vis en groene boontjes.... n paar flessen rode wijn (1,50 per liter, verklapte Patrick ons).... fruit als dessert, met ijsgekoelde zoete witte anjou-wijn... en als afsluiter werd t zalige armagnac met koffie....
We sliepen als rozen... ons stukje schrijven zat er die avond niet meer in, maar de vriendschap en de gastvrijheid, die we hier tegenkwamen, zal voor altijd in ons geheugen gegrift blijven, We verzekerden hun ook dat onze deur in Tongeren altijd voor hun zal openstaan. Ook dat is de weg naar Compostela
We beslisten dan ook dat donderdag n rustdag zou worden... Bernadette en Patrick zullen ons Toulouse laten zien... met andere woorden, we gaan de toerist eens uithangen, en onze toch wel wat gekwelde leden tot rust laten komen.
Dag 18 - donderdag 25.04.13
24° op t middaguur
Toulouse (Cugnaux) : rust
Temperatuur 17u00 : 24°
Raar deze morgen.... Niet opstaan om half 7, niet jagen om alle hebben en houden in de rugzak te pompen... Neen, ns rustig ontbijten...
Ons gastgezin nam uitgebreid de tijd om hun huis te laten zien, om ons kennis te laten maken met de buren, n dan, de citroën picasso in, op weg naar Toulouse, neen niet naar t centrum, maar naar de parking van de dichtbijgelegen metro, om zo t centrum van Toulouse op t zoeken.
Wat n stad mensen!? Zeer mooie en verzorgde gebouwen, tegenstelling tot wat we de afgelopen dagen zagen, met op kop 'le Capitole', want ja, na Rome, maar vóór Washington had Toulouse al zijn Capitole. Dit gebouw uit de 18e eeuw is één van de mooiste stadhuizen in Frankrijk. We bewonderden het langs de buitenzijde, daarna viel onze mond open van verbazing, toen we binnen de prachtige muur- en plafondschilderingen, de trappenhuizen enz. konden bewonderen. Te vergelijken met de Sixtijnse kapel, wat de uitgebreidheid betreft, maar toch wat minder 'Michelangelo's uitgevoerd.
Het plein aan le Capitole mag ook gezien worden, zo'n beetje San Marco-achtig, met onder de Arcaden, de fijnste eettentjes, en de meest gerenommeerde Grand Hotels.
Toulouse is na Parijs, Lyon, Bordeaux en Marseille, de 5e grootste stad in Frankrijk.
Proper, en met alle respect, niet zo veel vreemden als in Montpellier.
Ik weet dat t weer raar zal klinken, maar de basiliek Saint-Sernais (11e eeuw) is weer één van de mooiste Romaanse kerken in Zuid-Frankrijk. t Eveneens mooie Romaanse kerkje van Berg kan er minstens 20 keer in. Volledig uitgevoerd in metselwerk, baksteen en natuursteen gemengd. De klokkentoren is achthoekig. Als pelgrim mochten we gratis de crypte bezoeken.... zoveel relieken hadden we in gans ons leven nog niet bij mekaar gezien. Saint-Sernais, k vraag me af waar ze die heiligen hier vandaan halen, 'nooit van gehoord' zou Toon Hermans zeggen, enfin t zou de eerste aartsbisschop van Toulouse (+ 250) geweest zijn, en wij geloven het.
Tot slot wist onze 'gids' ons te vertellen dat Toulouse het Europese epicentrum voor de ruimtevaart is, hier stond ook wieg van Mermoz, en Saint-Exépury.... de Airbus en indertijd befaamde Concorde en Ariane-raketten worden en werden hier gefabriceerd.
Prachtige rustdag was t, weer veel bijgeleerd !
En s avonds was t weer feestmaaltijd bij Bernadette en Patrick : Pastis.... Confit de Canard, gekonfijte eendeboutjes, klaargemaakt in ganzenvet ! de rode wijn weer extra , fruit in overvloed, poire william (van de ton) en armagnac (ook van de ton !).
11 uur werd t toen we slapen gingen, en t duurde geen vijf minuten vooraleer we insliepen.
Zondag, je wordt het hier eigenlijk niet gewaar, want het dagelijks ritueel herhaalde zich, opstaan om kwart voor 7, bedden aftrekken, lakens op de verzamelplaats, klaarmaken, baguette met confituur en wat kaas, café allongé dans un bol (niet in n tas!), en de weg op om kwart na 8.
Vermits we gisteren, n einde van de 'chemin de compostelle' gelogeerd waren, moesten we eerst de GR653 terugvinden, maar dat lukt allemaal wel, na n tijdje hebben we al de nodige ervaring en de neus daarvoor.
Tijdens de eerste kilometer moesten we al direct denken aan onze aankomst gisteren, t was eigenlijk vrij koud toen, we vroegen de boerin om wat warms om te drinken, en ja hoor, onmiddellijk rukte ze aan met een liter verse koemelk (!), wij die gekookt, en ge moet niet vragen hoe die hete chocolade smaakte !!! k heb er nu nog goesting in....
Enfin vandaag viel er ons maar één ding op, dat was de kleur 'groen'.... Gans de dag overheerste die kleur, de weiden, de velden, alle schakeringen groen die men zich kon voorstellen, we zitten immers op de Route du Lait... Koeien en nog ns koeien, in tegenstelling met de vorige dagen, toen we niks anders tegenkwamen dan 'brebis', want zeg hier nooit mouton tegen n schaap. Die brebis zorgen voor de nodige melk waarvan in de caves, de lekkere Roquefort wordt gemaakt.
De weiden dienen hier ook voor de productie van het nodige hooi voor het vee in de winter... doet me denken, toen we aan onze Toulouse-vrienden het verschil uitlegden tussen hooi en stro, dat in de vroege 20e eeuw, onze Vlaamsche soldaten opgeleid werden in het eentalige (frans) leger, dat het marcheer-commando 'gauche - droite' hun aangeleerd werd door hooi in linker, en strooi in hun rechterklomp te steken..... Het commando werd dan ook 'hooi - strooi' ipv 'gauche - droite'... dit terzijde.
De dag bood ons ook, mits wat omweg, n doortocht door het Middeleeuws stadje Sorèze, gesticht rond een Norbertijner-abdij ... de overgebleven klokkentoren Saint-Martin is echt het bezien waard.
Onze blijde intocht in t stadje Revel, waar onze gîte St.Jacques ligt, was eerder vermoeiend... n paar keer rond t centrum gewandeld, om de gîte te vinden, maar eens daar was t de moeite waarde... plaats voor 6... warm onthaal door 2 vrijwilligers.. zeer proper... niks op aan te merken.. prijs 12 per persoon, ontbijt inbegrepen...En vermits t zondag was, permitteerden we ons n extraatje : feestmaal bij t Italiaans restaurant Toscana, pastis, pizza Vesuvio met de nodige wijn en n heerlijke capuccino... prijs 15 per persoon...
Vroeg t bed in, want morgen staat er n 37km op het programma, en het logis is nog niet geregeld.... Vroeger zouden we daarover panikeren, maar nu weten we al dat het in orde zal komen, hoe ? dat zien we morgen dan wel weer !
Onze gîte vrijwilliger Alain Lepoint kwam nog even bij me zitten, toen k dit stukje schreef... iedereen slaapt intussen al, en hij vertelde me dat hij zich inzette om gehandicapten gratis, de kans te geven, ook naar Compostela te laten gaan, via de organisatie 'Handi Rando Compostelle Evasion' en dit met 'Randolines', speciaal daarvoor gemaakte wagentjes, getrokken door ezels of kleine paarden. Zie op t internet a.u.b. ' www.asso-rce.fr (warm aanbevolen)
Dag 15 - maandag 22.04.13
Revel - Montferrand (Avignonet-Lauragais)
35,1km - 7u00 - 30 + 20 + 10 + 30''rust
Middagtemperatuur : 15° - droog, licht zonnig
Vertrokken om 7u45
Aankomst om 16u00
Dit was de etappe waar we eigenlijk het meest tegen opzagen, gepland was 37km! Onze limieten kennen we intussen, 30km hadden we ons voorgenomen dat t maximum zou zijn dat we aankonden, dus zouden we deze dag maar tot in Les Cassés gaan, zowat 25 km verderop, maar geen slaapplaats te vinden. Dus we zouden tot Montferrand gaan, de 37 km etappe dus, maar ook daar geen gîte meer vrij, dus moesten we door tot Avignonet-Lauragais, 40 km, onbegonnen werk, en eerste minister Dehaene indachtig, je moet de problemen oplossen, als ze zich stellen! Wel ze stelden zic nú ! De gîte in Avignonet gebeld (n hele nieuwe, die niet erg gekend was en n akkoord met de uitbaatster gemaakt, OK we komen, maar we geraken er niet ! Beetje t arm schaap uitgehangen, en bekomen dat madam ons met de auto kwam opladen aan de 'seuil de Naurouze' aan de 35e km... En zo gebeurde, met n aftandse Ford Mondeo werden we naar de gîte gebracht, waar we met onze kont in de boter vielen: n madam van 40 aar, alleenwonend in de gîte, ontving ons met thee en koffie.. Als avondeten salade, quiche lorainne - kazen, fruit, lekkere rode wijn.... Slaapkamers, douche... Luxe waarnaar we al enkele dagen snakten....
We hebben trouwens die 35 km wel degelijk doorgestapt... Oervervelend parcours zal men zeggen, want voortdurend langs 'la Rigole' , maar neen hoor, viel best mee. Iedereen in Frankrijk kent la Rigole wel. t Is namelijk zo dat deze rigole, een kanaaltje is, waarin n aantal begriviertjes geleid werden, en die tot doel heeft, de Canal du Midi te voeden en op peil te houden. De Canal du Mii verbindt de Middellandse Zee met de Atlantische Oceaan. Dit alles is reeds in gebruik sind 165. Tot zover de les van Aardrijkskunde.
Waar we gisteren ons stukje 'groen' wilden noemen zullen we het vandaag 'geel' heten. Tijdens onze kilometers lange tocht langs la Rigole aan de ene zijde, en de velden aan de andere kant, merkten we prachtige gele velden op, zonnebloemen zult u denken... Neen wel colza-velden, en daar hadden we de Fransen weer, opnieuw n woord van ons gepikt, daar stond immers koolzaad op, die plant met zn gele bloem, waar koolzaadolie uit geproduceerd wordt !
Voor de rest was t inderdaad n lang tocht, onderbroken door t schouwspel dat twee eekhoorntjes voor ons opvoerden, en door de toevallige visser die we ontmoetten en die trots zn 2 gevangen forellen aan ons toonde. We wilden hier uitpakken met onze klassieke mop, of t un of une forel was, maar de brave man wist echter veel beter dan ons dat hij une truite en nog zo eentje gevangen had.
Morgen staat er nog n dikke 28km op t programma, en dan is t op naar Toulouse...
Onze teller staat intussen op 391 km !
We willen iedereen bedanken voor de fijne reacties die we dagelijks ontvangen. Dit steunt ons om na de zware inspanningen van de dag, s avonds nog heel wat tijd hierin te steken.
Eén negativist willen we echter vragen om andere blogs dan de onze te bezoeken, want t is zeker niet onze bedoeling om 'goei punten' te krijgen telkens onderaan ieder stukje, maar daar nu al zo dikwijls iemand tussen te zien die zich klaarblijkelijk amuseert om '0' (nul) punten toe te kennen.... we vinden echt niet dat we dat verdienen......
Wat zich aankondigde als n makkie, want de bergen waren achter de rug, bleek toch in de kuiten te blijven hangen.... Het weer speelde ook weer n grote rol, s morgens leek het erop dat het n mooie zonnige dag ging worden, maar namiddag moesten we zowaar weer de regenkledij aandoen, en de rugzakken beschermen tegen de regen, en alsof dat nog niet genoeg was, kwam er nog ns hagel bovenop ! Zeuren doen we er niet om, maar t vreet toch wat aan ons, t wordt dan ook stiller als t moeilijk wordt. Er wordt minder gelachen en gesproken. En inderdaad, t was ook eentoniger dan de vorige dagen : van in t vertrek bossen, maar dan zoals bij ons, bergriviertjes bijna niet meer te bespeuren.. En voor de eerste keer eens n grote stad te voet doortrekken, Castres, de stad waar de meeste jongeren uit uren in de omtrek gaan werken in de industrie, net als in Montpellier.
Castres is vooral bekend als geboorteplaats van Jean Jaurès (1859), voorvechter, grondlegger van het socialisme in Frankrijk. Kunstkenners weten zeker dat er daar ook n museum is van de bekende Spaanse schilder Goya... Ons Zwitserse Wcompostela-stapster, ging één dag in Castres blijven, enkel en alleen voor Goya ! Spijtig genoeg hadden wijzelf geen tijd om er n bezoek aan te brengen. Wat we wel zagen waren de huizen langs de Agout waar vroeger de stoffen-ververijen gevestigd waren... die huizen t deden me terugdenken aan Firenze....
Voor de rest was t stappen door de voorsteden van Castres, monotoon eigenlijk.
Daarna kwam er weer n mooi stukje door Gods wijde natuur, om Viviers-les-Montagnes te bereiken. We vonden er echter geen slaapplaats vooraf, en moesten uitwijken (+- 1km van de Compostela-route) naar t onooglijk gehucht, Les Bessous, waar we onderdak vonden op de boerderij van de familie Boutonnier. Een pracht van een oude gîte, waar we sliepen in oma's bed, een keuken, ingericht zoals in de jaren 40, aangevuld met wat moderne elektrische apparaten (Malou kan je daar alles over vertellen!). Het eten werd door de boerin voorbereid en moest afgewerkt worden door onszelf : vooraf kippenbouillon (van haar eigen kippen), dan aardappelen met look (of was t andersom?) en boerensaucis, dessert was gewoonweg, hun eigen appelen (voorzeker oogst van vorig jaar!). We kunnen het niet genoeg onderstrepen, wat kan n mens toch gauw zonder al die luxe van thuis!
Het dorpje zelf konden we jammer genoeg niet gaan bezoeken wegens de afstand, maar t deed ons plezier wat face-time-bezoek uit onverwachte hoek te krijgen.
Wat het stappen betreft : het gaat ons tot nu toe zeer goed af, we geraken ook stilaan gewoon aan de rugzak. Toekomstige compostela-gangers, besteed hier genoeg aandacht aan a.u.b. let vooral op gewicht, juiste manier van vullen.... Train zeker ook ns met volle rugzak...
En voor de gps-fanaten, dit zijn onze coördinaten voor vanavond :
N : 43,5532
O : 02,19651
We hebben intussen 326 km op de teller, en nog steeds één dag voorsprong op onze planning.
COMPOSTELA 2013
