Vooreerst nog ns bedankt aan iedereen die me feliciteerde met mn verjaardag
We maakten het gisterenavond zo gezellig mogelijk.... de gastvrouw zorgde ervoor dat op t dessertje van mn pelgrimsmenu, nog n brandend kaarsje stond, en in alle mogelijke talen, werd er happy birthday gezongen... raar op deze manier te verjaren, maar t had zn charme ! De vrienden werden getrakteerd op Cuaranta y tres, het heerlijke Spaans likeurtje, dat zn naam te danken heeft aan de 43 ingrediënten, die t bevat. Zn 31° en zn gemakkelijke 'afloop' zorgden ervoor dat we met rode oortjes slapen gingen, en de eerste uren, de snurkers niet hoorden.
Vanmorgen, zonder problemen wakker, en vertrokken om 7u30, voor hetgeen in de Tour weer n overgangsetappe genoemd zou worden.
Vele kleine, onooglijke dorpjes, afgewisseld met mooie eiken bossen, en vooral eucalyptusbossen... Malou is verliefd op de heerlijk geur die daarin heerst..
kZelf heb t echt voor die 'horréos', je weet nog wel, die maïs-opslaglaatsjes... bouwwerken van allerlei allooi, de meesten in snelbouwblokjes, maar de mooiste toch in natuursteen, gecombineerd met hout.. echt specifiek voor deze streek.
Volgens de Michelingids zou t 25 km worden, maar we wantrouwden dat, onze Spaanse vrienden spraken steeds van bijna 30 km, en gelijk hadden ze ook nog... Moeilijk parcours zelfs ook, want er was geen meter plat in, steeds weer stijgen en dan weer terug dalen naar het lager gelegen beekje toe. Ook veel geplaveide wegen (calzada) die t stappen niet makkelijker maakten. Maar we zijn na 2 maanden veel gewoon, en we schikken ons steeds naar t parcours.
Gisterenavond namen we ook afscheid van onze Gentse vrienden Ann en Ozzie, ze gingen 'té snel' vooruit en zouden met halve etappes van 15 km gaan stappen, zodat ze vanavond in Melide zouden overnachten. Bij t binnenkomen van Arzua, begonnen wij n albergue te zoeken, en wie liepen we toevallig tegen het lijf ? Jawel, n hinkende Ann en ook Ozzie. Ze kwamen net terug van de dokter, Ann was n kilometer vóór Melide gevallen en haar enkel verstuikt, van daaruit n taxi moeten nemen naar de dokter in Arzua, en dus maar hier gebleven. Ramp natuurlijk, zo kort voor t einde, gekwetst te geraken, maar vermits ze toch voorsprong hebben op hun schema, gaan ze één of meerdere dagen in Arzua rust nemen, om de hopelijke genezing af te wachten.... We duimen voor Ann....
Wijzelf beslisten vanavond ook om ons schema te wijzigen. Voorzien was, maandag n tocht van 19 km, dinsdag ééntje van 15 km, om woensdagmorgen vanuit Monte de Gozo, af te dalen naar Santiago met n korte wandeling van 6 km. Kestie van er n blijde intocht van te maken !
We zullen t nu zo doen, maandag 30 km tot Lavacolla en dinsdag 10 km afdalen naar Santiago !
We hebben hier n 3 dubbel doel mee : zo scheppen we 1 dag supplementair, om vanuit Santiago naar Finisterre te reizen met de bus (later meer hierover), ten tweede, hopen we alzo onze vriendinnen Godelieve en Yvette, ook onderweg naar Santiago 'verrassend' in te lopen, en ten derde, op vraag van iemand (en we gaan er niet verder over uitweiden) om Santiago te bereiken op n speciale dag voor hem.
Wie onze verhalen mee volgde, denkt misschien dat we simpele toeristen zijn, maar, neem van ons aan, we laten het achterste van onze tong niet zien, en er ligt wel wat diepers verborgen in 'onze pelgrimstocht'
t Was n wat speciale dag vandaag, we sliepen vannacht met ons zessen, in dezelfde albergue, in één kamer.... er werd wat geheimzinnig gedaan, Malou wilde absoluut alleen boodschappen gaan doen, en vanmorgen om half 7 werd me duidelijk waarom. n Heus ontbijtbuffet had ze klaargemaakt, incluis zacht gekookte eitjes, aardbeien, pruimen, bananen, onze eigen koffie enz....
Bleek dat t mn verjaardag was, 65 jaar worden op de camino, zal ook niet zo dikwijls gebeuren.... Met kleine cadeautjes van de camino-vrienden bovenop, happy birthday zang op dat ochtendlijke uur... Bedankt Malou, bedankt camino-vrienden, ook bedankt aan t thuisfront dat gans de dag gelukwensen stuurde.
Maar op stapgebied werd t n beetje minder, nevelig s morgens, hetgeen zorgde voor stramme spieren en hese stemmen... Volgens de boekjes 22 km, maar de ondervinding leert dat t altijd wat meer is, net zoals bij de slager.
Veel spectaculairs niet te zien onderweg, wel de eerste eucalyptus-bomen en de zogezegde 'cruzeiros', stenen kruisen die opduiken om de paar kilometer. Deze cruzeiros worden 'versierd' door de pelgrims met allerlei dingen, tot (sorry als k zo zeg), in t belachelijke toe. Neemt niet weg dat t zeer mooie oude kunstige kruisen zijn.
De camino wordt ook steeds drukker, t zijn de laatste 100 km en t is weekend, dus gaan de Spanjaarden stappen, zonder enige bagage, met n fles water in de hand. Maakt ook dat de albergues weer steeds voller worden... de 2 eersten waar we aanklopten waren inderdaad 'completo' !
Wat het parcours op zich betreft, mooi weer, tamelijk heuvelachtig, maar steeds over geasfalteerde wegjes of boswegeltjes... Natuurliefhebbers kunnen hier hun hart ophalen, afwisselend dennen- en kastanjebossen, heide, met steeds uitzicht op de dalen... Ook eiken bossen, maar nogal onderkomen, bijna zoals de oude dorpjes waar je doortrekt, veel bouwvallige schuren en wat ooit huizen waren...
Palas de Rei, onze slaapplaats van vanavond, ontgoochelt ons eigenlijk... n Naam die toch tot de verbeelding spreekt. Buiten n kerk, zoals je er 13 in n dozijn vindt, kun je hier werkelijk niks gaan bezichtigen... We beperken ons dan ook maar tot wat rondlummelen, en gauw de albergue terug binnen, waar we de pelgrimsmenu bestelden, onze 4 caminovrienden, Bernard, Michelle, Ozzie en Ann, zullen we trakteren op de aperitief en de digestief... Cava lieten ze aanrukken uit de naburige Supermercado, en wordt ons aan 'kostende prijs' geserveerd. We maken er het beste van.... Toch valt t ons zwaar dat onze geliefden thuis, familie en vrienden, er niet bij zijn om mee te vieren....
We zaten aan de 'inkom'zijde van Sarria, dus moesten we bij t vertrek vanmorgen heel Sarria nog doorkruisen, de brug over de rio Sarria, het oude klooster voorbij, en dan rechtstreeks richting Barbadelo... n schijnbaar weer gemakkelijke tocht, werd toch weer n beetje zwaar gemaakt door het 'op en af karakter'... k durf weer niet zeggen 'prachtig' parcours of streek, of men gaat me weer verwijten te overdrijven... Maar, echt waar, gans de dag in n mooi decor gewandeld, k las veel over orchideeën in deze streek, dacht dat t zever was, maar inderdaad, zeer mooie paarse 'wilde orchideeën', gewoon langs de wegkant, tegen de afboordingen in opgestapelde leisteen !
En plots waren ze daar, k had er ook al over gelezen, de 'hórreos', geen planten deze keer, maar specifieke gebouwtjes, alleen hier in Galicië te zien. Ze worden door iedere boer in zn tuin gezet, gewoonlijk op muurtjes of betonnen kolommen, met muren in metselwerk, voor de kenners in snelbouw op zn kant gezet, als verluchting. Ze dienen om de maïs op te slaan en te drogen. Domme vraag van mij aan die Spaanse boer natuurlijk, waarom op poten? Natuurlijk om de muizen en de ratten buiten te houden. Mooi om te zien, erg typisch voor deze streek
Onze aandacht na 15 km werd plots opgeëist door 2 gesticulerende dametjes, midden in de straat, ééntje had n fototoestel in de handen, en bediende dat klaarblijkelijk niet naar de zin van de andere.... Korterbij hoorden we dat 'Maria' het in t plat Antwaarps naar haar voeten kreeg van zus 'Josée' dat ze 'slechte' foto's aan t trekken was. k Stapte naar haar toe en zei haar in t kordaat Vlaams dat ik wel n goeie foto voor haar wilde nemen. Koddig zicht was t, zo in t midden van Galicië, tussen de koeienvlaaien, zonder iemand in de buurt, mekaar tegen te komen en n Vlaamse babbel te kunnen slaan.
Portomarín zagen we op t eind van de voormiddag liggen, daar aan de verbrede Rio Miño, uitgebreid tot de stuwdam van Belesar. Die stuwdam zorgde ervoor dat de oude stad Portomarín moest verdwijnen, maar er was (toen nog) geld genoeg om alle oude gebouwen af te breken, en hogerop weer terug op te bouwen. Mooi stadje trouwens...
Deze avond gezellig samen gezeten met Spanjaarden, n Argentijnse, Nederlanders, Fransen, Gentenaren, n Bruggeling... proberen mn blog te schrijven, lukte niet :de Spanjaard wilde Jacques Brels' 'Ne me quitte pas' horen op mn Ipad, de Argentijnse wilde de Galicische muziek van Luz Casal horen. Probeer 'Sombra negra' ns, n aanrader, k kan t jullie verzekeren.
Net ook n verrassend telefoontje gevoerd met Yvette en Godelieve, die ook de camino aan t doen zijn. Voor t thuisfront, ze stellen het goed, zitten vanavond in Boente en stappen morgen naar Arzúa. Ze zitten zowat. anderhalve stapdag vóór op ons.
We wensen ook van hieruit de Femma-dames uit Nerem, alle succes toe op hun pelgrimstocht van Burgos naar Astorga, morgen beginnen ze eraan. t Ga jullie goed, Denise, Myriam, Edith en Riet !
O ja, wij passeerden vandaag de kilometerpaal met aanduiding van de laatste 100 km.
De route naar Sarria was maar 17 km, de weg die de meeste pelgrims volgden; volgens het Michelin-boekje was er de variante, die 21,5 km was... die zouden we dan maar nemen, want dat leidde ons via t klooster van Samos.
Michelin vertelde ons immers dat t constant bergaf zou zijn, van 665 m naar 440 m... Michelin vertelde ons niet, dat na 10 km, de gele pijlen voor fietsers en stappers zich scheidden, en ons weer de hellingen op en af stuurden... in vergelijking met wat we voorzien hadden, tamelijk, tot erg zwaar, maar we genoten weer ! Aan het eindpunt stond onze teller op 25,1 km...
Maar eerst even terug naar vannacht : toen we onze kamer van 6 gingen bekijken, waren we allemaal overtuigd dat t proper en netjes was, er was n natuurstenen muur en houten plafond... tot daar geen probleem, tot 2 uur s nachts, toen vriend Bernard panikerend, licht aan, licht uit, zich dood begon te krabben, klaarblijkelijk werden de daar huizende 'bedluizen' rond dat tijdstip wakker, en begonnen zich te voeden zich via jeukende beten met mensenbloed.... Waarom Bernard daar alleen t slachtoffer van werd, is ons n raadsel. Zn gans lichaam stond vol bultjes en beetjes.. Ons eerste werk was n apotheek opzoeken, om zalf voor de stakker, en om n bus desinfecterende spray, om de inhoud van onze rugzak te ontsmetten, en om vanaf nu, elke avond de matrassen enz... te bespuiten, ook al dénken we dat alles in orde is.
We hadden vanmorgen al voorzien dat we t ontbijt in de keuken van onze albergue zelf zouden klaarmaken, kwestie om ns iets anders te doen dan altijd dat desayuno-gedoe in n bar... t was ook weer ns gezellig zo tussen de andere pelgrims..
De 'camino' op dan, via de nationale LU633 tot in Samos, waar één van de mooiste en oudste kloosters (6e eeuw !) staat van gans Spanje. Om half 10 stonden we binnen, in de 'winkel (!)' van t klooster, we wilden n mooie stempel in ons boekje laten bijzetten, maar we hadden veel overtuigingskracht nodig om pater-gids-stempelaar te overtuigen dat gratis te doen. Hij wilde aanvankelijk die stempel pas zetten na de 3 kostende rondleiding die pas om 10u zou beginnen... de commercie is klaarblijkelijk ook al tot hier doorgedrongen ! ...
Vanuit Samos ging het dan door de kleinste dorpjes die we tot nu toe tegenkwamen, Blaar en Ketsingen zijn grote nederzettingen hier tegenover ! Via veedrijvers-wegeltjes, de ene koeienvlaai al grote dan de andere, kwamen we in t onooglijke San Mamede do Camino terecht, in het derde huis bij t binnenkomen van t dorp , en tevens het voorlaatste, stopten we voor t middageten, traditiegetrouw n tortilla (omelet met aardappelen, olijfolie, knoflook en ui), nogal zwaar, maar erg voedzaam voor n pelgrim-stapper...
Daarna nog n uurtje doorstappen tot in Sarria. Van hieruit zou t nog 108 km tot in Santiago zijn.
Morgen beginnen we aan de laatste 100 km en zullen we de resterende kilometers nog maar met 2 cijfers schrijven !
n Té grote slaapzaal (80 man!), dus als er 10% snurkers zijn, dan kun je t uittellen.. veel jonge Spanjaarden, die al om half 6 vertrokken, dus om half 5 opstonden, je kun dus raden hoeveel uren we konden slapen!!!! Veel te weinig, in ieder geval, dus wij ook vroeger op dan gewoonlijk, en de weg op ..... Zo vroeg vond je natuurlijk niks open om te ontbijten, dus stapten we, bij prachtige zonsopgang, de eerste 7 kilometer met n lege maag... maar t was de moeite. We passeerden eerst nog de Alto de San Roque (1270m) met n mooi standbeeld van n pelgrim, die vecht tegen weer en wind en probeert zijn hoed niet te laten gaan waaien. In Hospital de la Condesa konden we dan eindelijk gaan ontbijten, dat smaakt eigenlijk beter, na anderhalf uur stappen, dan dadelijk na t luie bed! Thuis misschien ook ns proberen.
En dan werd t weer ns serieus bergop, naar Alto de Poio (1337 m)... Vanaf hier zal t eigenlijk nog enkel in dalende lijn gaan naar Santiago toe, dat op 260 m ligt. Echte moeilijke afdalingen vandaag, leisteen, steeds 'verkeerd' liggend, smalle wegjes in steenslag... eigenlijk is t makkelijker te klimmen dan te dalen ?! Het eerste dorpje dat we tegenkwamen was Fonfria, niet t vermelden waard, zeker niet omdat de enige weg bijna volledig bedekt was met koeienvlaaien, maar waarschijnlijk wereldberoemd op de camino om zn 'pannenkoeken', want ja, zoals Malou t ons beloofd had, stond ze daar, dat oude vrouwtje met haar bord vol pannenkoeken, dat ze aan iedere passerende pelgrim aanbod, en snel had ze onze taal door, want 2 woorden kwamen er in vloeiend Nederlands uit : 'pannenkoeken' en 'dank u wel', maar dat laatste wel pas als je inging op haar vraag : 'donativo ?', en snuggere Gallisische als ze was, vond ze 1 zelfs weinig voor 2 stuks !
Zeer moeilijke afdaling volgde dan tot in Triacastela zelf... Voor t eerst hadden we last in onze knieën ! Maar dat werd ruim vergoed door het prachtig uitzicht op de Monte Calderón. Wat ons ook weer opviel, is de diepte van de groene kleuren van deze berghellingen, tenminste, wij hebben geluk gehad, want het merendeel van de dagen zijn deze hier in de mist gehuld. Wij trokken in volle zon de Alto de Poio over, terwijl Diane en Guy hier 2 weken geleden nog in de sneeuw ploeterden.
Triacastela, mooi modern 'groot dorp', albergues te over, dus gingen we op zoek naar iets klein... Kamer gevonden voor 6 personen, onze Montpellier-vrienden en wij dus, en afwachten wie ons zou komen vervoegen, en, we hebben t nogal gezegd, op de camino is alles mogelijk... komen daar toch plots Ann en Ozzie uit Gent binnen, dus onze kamer was compleet, eindelijk weer ns rustig slapen dus.
Overal was t geafficheerd, om 18u was t mis voor de pelgrims, dus wij daar maar ns naar toe... Spaanse pastoor begon om 5 vóór, druk te doen, hij wilde weten welke nationaliteiten hij in de kuip (kerk) had... Nodigde n Engelstalig, n Spaanstalige, n Duitstalige, n Koreaanstalige (zegt men dat zo?) uit aan t altaar, en.... ons Malou als Franstalige.... Het Epistel en de voorbeden werden in die talen gebracht door de voorlezers, ons Malou deed dat voortreffelijk, in haar moedertaal, het Frans ?! Maar serieus nu, veel 'mis' lopen doen we niet meer, maar dit was nu ns echt naar onze zin, het Onze Vader, gezamenlijk, in minstens 8 talen, Spaans, Frans, Nederlands, Engels, Duits, Bulgaars, Italiaans, en ja, Koreaans.... t Was ontroerend, niemand verveelde zich, in één woord we voelden ons weer eens thuis in n kerk.
Vega de Valvarce, k had er te voren nog nooit van gehoord, maar we hebben er wel goed geslapen, zonder snurkers ! Om 7 uur stonden we aan de deur van de panaderia, voor n heerlijke dikke boterham met gelei, en n café americano... Op weg dan voor de kortste etappe van onze ganse camino, 13 km volgens de boekjes, we wilden het zo ook, t was al zwaar genoeg geweest gisteren. Maar hier wordt de zwaarte van de dag niet uitgedrukt in kilometers, maar wel in tijd, 4 uur had je ervoor nodig volgens de boekjes, maar we weten intussen dat we beter kunnen.. Enfin, Ruitelán crossten we na 2 km voorbij, Las Herrerias ook na 4 km, in La Faba, na n enorme klim van n 3-tal kilometer vonden we t nog niet nodig om te verpozen... Na één van de steilste klimmen van deze camino, in La Laguna, vonden we het tijd om wat rust te nemen... we waren inmiddels geklommen van 630 m tot 1200 m, stijgingspercentages van 10% en meer gedurende 7 à 8 km... Koffie en brood rond half 10 om wat op krachten te komen, en wachten op onze vrienden. We zagen daar intussen 2 Vlamingen terug, die we enkele dagen geleden in León, denk ik, voor t eerst zagen. Ann en Ozzie startten hun tocht thuis in Gent, doorkruisten gans Frankrijk, en hebben zich tot doel gesteld, sponsorgeld in te zamelen voor de gehandicaptenverenigIng HACHIKO. Toeval of niet, maar aan Cruz de Ferro fotografeerden we één steen, tussen al die stenen, met de namen Ann en Ozzie opstaan, zonder dat we t wisten dat we die Gentenaars enkele dagen later zouden tegenkomen... Als sponsoring ontvangen ze 1 steun van de firma Versele Laga per afgelegde kilometer. Wie geïnteresseerd is kan n kijkje gaan nemen op www.bloggen.be/ozzie2008 .
Het laatste stukje naar O Cebreiro toe was weer goddelijk, de weg bleef bergop gaan, zij t iets minder steil, intussen stapten we de regio Galicia, provincie Lugo binnen, en bij t binnenstappen voelden we ons ineens in n 'ander land', alleen al wat de huizenbouw betreft, hier waren t plots 'pallozas', in dit bergdorp... lage huizen, in natuursteen, binnenkant houten spanten, en stro erop. Doet me heel fel aan Bokrijk denken....
Ook de taal is hier anders, hier wordt Gallicisch gesproken, geen Spaans meer, trekt wat op Portugees....
We kunnen ons echter wel niet van de indruk ontdoen dat O Cebreiro n klein beetje veel toeristisch ingesteld is... En zoals t steeds meer op de Spaanse camino lijkt te worden, buiten de échte pelgrims die er passeren (steeds meer fietsers), zien we hier (te)veel Duitse autobussen, die hier op 1 kilometer n parking hebben, en die de 'zogezegde' 'pseudo'-pelgrims (ja k weet dat dit n tautologie is...) afzetten...
Het aantal taxi's dat hier stopt om 'pelgrims' (?) af te zetten, is ook niet bij te houden...
Het aantal dienstauto's dat hier aankomt om rugzakken af te zetten van 'pelgrims' (?), tegen betaling van 7, wordt ook steeds groter
We zien de laatste dagen ook steeds meer jonge Spanjaarden hier stappen, schijnbaar is t wat waard, als je op je CV kunt zetten dat je de laatste 200 kilometer van de Camino gestapt hebt !
Begrijp ons nu niet verkeerd aub, we zijn uitermate opgetogen deze camino te kunnen stappen, maar we vrezen dat de commercie steeds meer zn intrede aan t doen is, en dat dit zich de volgende jaren zal wreken, waarschijnlijk ten koste van de échte pelgrims....
Het zal ons echter niet tegenhouden, verder te stappen om vanaf morgen, de laatste 150 km aan te vatten, en zo Santiago de Compostela te bereiken, óns einddoel....
Villafranca, we zullen t niet gauw vergeten, als slaapplaats, met 8 sliepen we er op n kamer, en minstens 3 snurkers waren er bij... weinig of niet geslapen... dus maar opgestaan vóór de kippen, gelijk met die snurkers, om half 6, om te vertrekken om half 7. t Zou immers warm worden, maar bovendien stond er zo iets op t programma als de 'camino duro'.... Na 2 km kon je immers kiezen, ofwel langs de gewone asfaltweg, gewoon door t dal, of...... via de bergen, en die keuze hoef je Malou niet te laten maken, blaren of geen blaren, t werd dus zonder twijfelen, de camino duro. Als je op die tweesprong komt staat er duidelijk te lezen : 'Solo per peregrinos buen caminantes' = 'Enkel voor pelgrims die goed kunnen stappen'... En vermits Malou dacht dat we dat intussen allemaal wel goed konden, werd t bergop... en we hebben t geweten : n uur lang héél héél steil naar boven over geribbeld beton, steeds steiler wordend, maar ook steeds mooier vergezichten... Om de 50 meter moet je even naar adem happen, t moment om weer ns rond te kijken, stilstaan, niet omdat je dat moet voor dat adem happen, maar omdat je màg kijken naar dat weer eens wisselend uitzicht. We zien ze daar gaan, onder ons, op de hete tarmac, de pelgrims die t niet aangedurfd hebben, en niet beseffen hoe benijdenswaardig wij zijn. Steeds kleiner worden de huisjes daar beneden in t dal, steeds groter wordt onze genoegdoening. Nu over n wegje in steenslag, en dan recht t kastanjebos door... we krijgen plots n sms'je met aanmoedigingen binnen, met de melding dat we waarschijnlijk in n euforie zitten, ja inderdaad, deze wonderen van de natuur te mogen aanschouwen, brengt ons inderdaad in euforie om niet t woord extase te gebruiken ! De pracht van de brem, de heide, het onaangetaste hier, Villafranca daar beneden te zien, de nieuw gedurfde autoweg, via n enorme mastodont-brug, het kastanjebos... dat alles maakt dat we de zwaarte van de tocht eigenlijk niet voelen... Boven lopen we n half uur over de bergkam, eer dat we terug afzakken via n steenslagwegje, zig-zaggend tot we t dorpje Trabadelo bereiken, waar we snakken naar n echt 'ontbijt'. (t was intussen al 10uur).. want in onze geestdrift om de camino duro te doen, hadden we vergeten dat daar minstens 3 uur lang niks te vinden is om te eten of drinken... met ons vijven hadden we op de bergkam nochtans al alles samengegooid wat nog eetbaar was, wij hadden nog n noodrantsoen brood en kaas, Dominique had nog chorizo, en Michelle wat gedroogde abrikozen.... en, zoals t op de camino past, werd alles gedeeld.
Ontbijt in Trabadelo dus, en dan de laatste 9 km in versneld tempo afhaspelen, want, niks te zien meer, en maken dat je uit de zon bent.. We hielden het voor bekeken in Vega de Valcarce, alhoewel we gerust nog enkele dorpjes verder hadden gekund... we zijn immers niet meer geneigd uit te lopen op ons schema... onze dag van aankomst in Santiago hebben we immers vastgelegd op 11 of 12 juni, en er staat geen enkele etappe meer op t programma van meer dan 25 km. Dus, waarom nog proberen voorsprong te pakken? Daarenboven gunden we ons vandaag ook wat privacy, we huurden 2 kamers voor de 2 koppels, aan de plaatselijke bakkersvrouw. We gunnen ons wat rust, want morgen staat de beruchte tocht naar O Cebreiro op t programma, stijgen van 630 naar 1230 m over 12 km ! We zullen ook voor t eerst de provincie Galicië intrekken.... Maar eerst geven we onszelf, n rustige namiddag en n snurkvrije nacht !
Nog 162,5 km volgens ons boekje, en zoals Gust t goed schreef op onze blog, nog 'x' keer slapen, spannend zoals bij t aftellen naar Sinterklaas !
COMPOSTELA 2013
