Kamer opgeruimd, de laatste keek of er niks bleef liggen, en weg waren we... Met 5 deze keer, Dominique, n Bretoen zocht sedert enkele dagen al ons gezelschap op, om n woordje Frans te spreken... voelt zich ook wat alleen, dus nemen we m maar op sleeptouw. Bij t verlaten van Ponferrada, keken we ook nog bewonderend op naar de Middeleeuwse burcht, gebouwd door de Tempeliers, en naar t schijnt één van de best bewaard gebleven Spaanse kastelen. Grappig detail ook nog, de naam Ponferrada is afgeleid uit t Latijnse 'pons ferrata', de met ijzer versterkte brug, gebouwd ten behoeve van de pelgrims.
We zitten ondertussen volop in de 'Bierzo', dat n lange strook is tussen de de Montes de León en de Cordillera Cantabrica, tot aan Galicië.. Bij ons vooral bekend om zijn uitstekende wijn. DO Bierzo is n begrip geworden (Denominacion de Origen)
Het Bierzo-dal een soort eiland, met zijn eigen klimaat en bodemsoorten, en vandaar de 'speciale wijn'. En dat er wijn is, zullen we geweten hebben, gans de dag lang, links, rechts, voor en achter ons, ' wijngaarden' !
Voor kenners, en k heb t me laten vertellen door mn Spaanse vrienden, de Mencia-druif wordt gebruikt voor de rode wijn, en de Godella-druif voor de witte wijn.
We passeerden ook het dorpje Cacabellos, en t was de dag van de communicantjes in Spanje, de kerk was mooi (op zich Spaans!) versierd binnen en buiten met bloemen. De ceremonie was afgelopen, maar we gingen ns binnen, en we werden vergast op ongelooflijk mooie zang... k wil weten welke CD dat is, waren Malou's woorden, maar tot onze stomme verbazing, stond er n pelgrim met rugzak, heel alleen voor t altaar uit volle borst te zingen 'Kyrié Eleison en Hosanna in excelsis' maar zo uitzonderlijk mooi en ontroerend, dat iedereen in de kerk, de tranen in de ogen kreeg, wij incluis. Na de Cruz de ferro, was dit n nieuw moment om stil van te worden. Nieuwsgierig als we waren, knoopten we n gesprek aan met deze meneer... bleek dat hij vanuit Noord-Frankrijk op weg was naar Compostela, en dat dit de 73e kerk was, waarin hij dit lied zong, had Russische roots en was n bekend tenor in zn land, zn specialiteit was 'Byzantijnse gezangen', en of t 'speciaal' was... Nooit zullen we dit moment vergeten...
Van daaruit naar Villafranca (stad van de Franken) was nog 8 km, n makkie normaal, maar de middagtemperatuur liep op tot bijna 30°, en t werd afzien, daar tussen de wijngaarden, maar o zo mooi opnieuw ! Men zal denken dat k overdrijf, of in herhaling val, maar werkelijk, d i t i s w o n d e r b a a r l i j k m o o i ! ! !
Eén ding toch nog, wij kwamen hier aan om 12u, maar n Amerikaans dametje vertrok gelijk ons in Ponferrada om 7 u en kwam strompelend in de albergue aan om 17u ! ... 'Completo' moest de hospitaliero tegen haar zeggen... En totaal uitgedroogd was ze, barstte in tranen uit.... we vingen haar op en dank zij n paar Spaanse vrienden konden we haar naar n ander albergue in de buurt brengen, maar voor de tweede keer op één dag hadden we t moeilijk met onze tranen.
Villafranca de Bierzo, onze eindbestemming van vandaag, wordt ook wel ns t kleine Santiago genoemd, vanwege kerken in overvloed. Maar wat toch t meest indrukwekkend hier is, dat is wel de burcht van Marqués de Villafranca. Maar geloof me de eerste uren denken we eerder aan n deugddoende douche, en n dikke pint San Miguel !
Foncebadón, we zullen de strenge hospitaliero niet gauw vergeten, maar de spaghetti die hij gisterenavond voor ons klaarmaakte, mocht gezien en gegeten worden... De wijn deed de Spanjaarden en de Italianen even door t dolle heen gaan, en ze gingen zowaar over tot n zangstonde, tegen mekaar op, en wij, nuchter als we zijn, applaudisseerden mee, en we voelden ons alleen maar betrokken toen t Europees volkslied aangeheven werd.
Deze morgen, stipt om 6 uur werden we gewekt met Gregoriaanse muziek, en t ontbijt stond klaar voor ons. Bedankt hospitaliero, en zo hebben we er veel (vrijwilligers) meegemaakt op de chemin en de camino.
Op weg dan, voor wat voor mezelf, de mooiste tocht tot nu toe, zou worden. Na 1,5 km, rond half 8, kwamen we al aan de Cruz de Ferro, voor mij en voor vele pelgrims één van de hoogtepunten van de camino... Op n open plek, na n 'bergopje' als je uit t bos komt, staat daar plots n enorme boomstam, zowat 5 m hoog, op n nog enormere hoop stenen... bovenop die boomstam staat er n ijzeren kruis, n niemendalletje eigenlijk.
Alle pelgrims weten dat ze hier n steen kunnen neerleggen of neergooien... steen, die ze van thuis meegebracht hebben, en hiermee wordt gesymboliseerd dat men zich van n last of zorgen kan bevrijden. Zo deden wij ook met ieder onze eigen steen, en met enkele stenen van vrienden, waarvoor we die tot hier meedroegen... en geloof me, vrienden, we hebben jullie steen, jullie zorgen hier weggegooid... De cruz de ferro (geen Spaans in feite, want dan zou t 'cruz de hierro' moeten zijn) is eigenlijk n plaats waar iedereen stil wordt, gelovig of niet.... t maakt indruk op je... je blijft er langer hangen dan op eender welke plaats langs de camino... geen Spanjaard of Italiaan is daar druk babbelend bezig... ingetogen, respectvol, stil is daar iedereen. En dat blijft enkele kilometsers hangen....
Maar van daar af wordt het 'genieten' van de schoonheid van de natuur... In-druk-wek-kend ! .. On-voor-stel-baar... hoe mooi de camino dan wordt, op kleine boswegeltjes tussen weer die gele en witte brem, die purperen hei, die lavendel, die wilde rododendron... t doet je vergeten hoe zwaar de tocht hier is, we zitten intussen weer terug op 1515m, en dan komt het moeilijkste stuk, het bergaf stappen over rotsige wegjes terug afdalen naar 550m.... n Bedenking tussendoor, als Edith dít 2 jaar geleden gedaan heeft, dan doe k nu mn klak af, want 'echt moeilijk' mn mensen.
En dan, links van je, de Montes de León, de bergtoppen nog bedekt met sneeuw, die kleuren van die bergflanken, on-be-schrijf-lijk ! en k probeer t ook niet ! k Wilde t op foto vastleggen, maar jammer genoeg was mn batterij leeg (elke avond is t in de albergue n strijd om n stopcontact te bemachtigen)... Maar k vond t zo fascinerend, die bergflanken, dat k de rest van de dag met mn ipad rondliep, om toch maar foto's te kunnen trekken.
28 km werd t uiteindelijk, maar ze vlogen om, zo konden we onze ogen de kost geven... Enkel de intrede in Ponferrada was er teveel aan, om ons het industrieterrein te besparen, werden we rond de stad geleid via n voorstadje, enkel hier werd t zwaar, en n klein beetje 'teveel'.
We kwamen daar aan in de Albergue San Nicolas de Flue, waar weer t principe 'donativo' gold. We hadden dit gekozen omdat er kamers van 4 waren.... maar volzet, klonk t toen we arriveerden... ontgoocheld trokken we n slaapplaats van zowat 80 man in, bed opgemaakt enz... Onze Michelle ging dan toch maar ns op zoek, en vond ergens op de 1e verdieping nog wat vrij.... In t hoog-spaans 'op onze rechten' staan, en we mochten verhuizen naar die kamer. Ten eerste slaap je zo n stuk beter, je hebt privacy, en s morgens is t zo geen drukte om je bazaartje weer klaar te maken om te vertrekken.
Astorga verlieten we om 7u00 vanmorgen, eerst nog gauw n bar binnen... Lekker vers geperst zumo, n koppel getoaste bokes, en de weg op. Vandaag zou. Steeds in stijgende lijn zijn, van 868 m naar 1440 m....
t Werd n prachtige etappe, de natuur mensen hier, in vergelijking met de afgelopen week... gewoonweg fantastisch... ons loopmaatje zou honderd keer gezegd hebben, Jean en Malou kijk ns rond je ! En rond hebben we gekeken, met geen pen te beschrijven, met geen fototoestel vast te leggen, de kleurenpracht die we hier te zien kregen.... de witte brem, de gele brem, de paarse lavendel, de donkerrode klaprozen... nu weet k waar Van Gogh zn inspiratie haalde ! ....
We trokken inderdaad de Montes de León binnen, en de regen van afgelopen weken, en de zon van afgelopen dagen hadden hun werk gedaan.
Maar k vergat ook nog dat we net buiten Astorga de Ecce Homo hermitage passeerden, waar iedereen stopte om n mooie stempel te halen voor in zn geloofsbrief-boekje.
We passeerden enkele dorpjes met weer prachtige namen , Murias de Rechivaldo, Santa Catalona de Somoza.... steeds in stijgende lijn, en ondanks t feit dat de blaren op de oude blaren Malou de eerste kilometers problemen bezorgden, vorderden we sneller dan verwacht, tempo 5,2 km per uur ! In 'El Ganso' dronken we nog n koffietje, en dan was t op naar Rabanal del Camino... daar hadden we afgesproken met Michelle en Bernard dat we zouden wachten, n boccadillo eten en beslissen of we nog verder zouden stappen... Ongeveer n uur hebben we daar op hun gewacht, t ging Michelle niet, mentaal, ze weende... sprak binnensmonds zelfs van stoppen... Malou ontfermde zich over haar, en overtuigde haar n stevig middagmaal te nemen, spaghetti werd t, en na n tijdje stelde Michele zelf voor om verder te stappen en niet in Rabanal te overnachten. Wij werden vooruit gestuurd om naar Foncebadón te klimmen (6 km verder en echt zwaar bergop) en n Albergue te zoeken. Foncedabón was, tot enkele jaren geleden, n verlaten dorp, tot ruïne vervallen, maar dank zij EU-steun werden hier de kerk, en n 4 tal albergues en n winkel gerestaureerd, zodat men hoopt dat t dorpsleven zich zal herstellen
Toen ze daar aankwamen, n haf uur na ons, hadden we er ééntje gevonden, via eliminatie : eerste te duur (50 per kamer), tweede te primitief (matrassen op zolder, gewoon op de grond), dus zitten we nu in de Albergue Domus Dei, met zn veertienen, Spanjaarden, Italianen en wij... Strenge regels : om 19u verzamelen, om samen t eten te maken, om 20u samen eten, en daarna samen afwassen, om 21u15 lichten uit.... morgenvroeg, niemand opstaan vóór 6u, want we zullen (gezamenlijk) gewekt worden met Gregoriaanse muziek ! Prijs voor dit festijn, eigenlijk gratis, maar 'donativo', hetgeen inhoudt dat je, volgens eigen goeddunken en appreciatie, je 'vrije gave' in n potje steekt, met dien verstande dat men vraagt dit eerlijk te doen, zodat dankzij je bijdrage, dit systeem voor de pelgrims die na je komen, in stand kan gehouden worden.
We realiseren ons intussen, dat we ongeveer 1400 km gestapt hebben, en dat er nog 230 km overblijft tot in Santiago de Compostela, soms hebben we zelf moeite om t te geloven. Acht weken (en half!) zijn we al onderweg.... Aankomen in Santiago op 12 juni, zal n emotioneel feest worden, daar zijn we zeker van !
Het menu del peregrino in onze Albergue, gisterenavond, mocht er zijn, soep om je lepel in recht te zetten, fritjes met n hoop vlees en salade, perzik op sap als dessert, t was wel maar 'fluitjeswijn' (aangelengd?) ... Maar dan kwam de verrassing, de koffie was voor rekening van de zaak, en..... daarbij ijsgekoelde 43 (cuaranta y tres) en Orujo blanco (Spaanse grappa)... Met mate gedronken, want we zijn pelgrims !
Geen dikke kop vanmorgen om 6 uurbij t opstaan dus, uitgebreid ontbijt in onze Albergue (San Anna, voor wie t mocht interesseren), en om 7u dus al weer op weg, naar Astorga. Malou zou zich daar wel herkennen, want 2 jaar geleden, vertrok ze van daaruit met de Femma-Nerem-dames voor haar eerste pelgrimstocht naar Compostela.
De eerste kilometers was weer langs de grote weg, maar vanaf Hospital de Órbigo konden we ons hart weer ophalen, de natuur in, t leek wel onze Mechelse heide, dennenbomen, brem, maar dan prachtig in bloei staande 'witte brem' en hier en daar heerlijk ruikende lavendel, we beurden helemaal op ! .... Alleen de kiezelweg was niet zo makkelijk.... kun je t je voorstellen, van die maaskeien van 5 à 6 cm doormeter, die om de 10 à 15 cm liggen.... Probeer daar maar ns n paar kilometer lang op te stappen, dat voel je door je schoenzolen heen !
En dan kwamen de eerste hellingen terug, we waren de laatste dagen gewoon te stappen op wegen, zo plat als n vijg... Die hellingen brengen afwisseling, zeker als je in de verte, maar steeds dichterbij komend, de Montes de León, voor je ziet liggen..... Met sneeuw op de toppen nog steeds... is dat normaal op dit tijdstip ?
In San Justo de la Vega, op 4 km van t einde, zouden we onze vrienden opwachten, in de eerste bar van t dorp.... t Ging Michelle niet goed vandaag, dus na n uurtje wachten met café americano, bocadillo en nog n chocolate, kwamen ze eraan, en stapten we samen richting 'Astorga'. Inchecken in dezelfde Albergue als Malou 2 jaar geleden, de San Javier, op 100 meter van de kathedraal.
Astorga bezoeken dan, n Romeinse stad zoals Tongeren, dus ook Romeinse omwallingen, maar daarbij ook nog de resten van n tempel, thermen en cloaca.
De kathedraal op zich, is ook weer indrukwekkend, 2 torens, en opmerkelijk in 2 verschillende steensoorten opgetrokken, n rode en n gele toren kun je zeggen. Maar de meeste indruk maakte toch op ons, het bisschoppelijk paleis, n creatie van 'de' Antonio Gaudi (ja dezelfde als van de Sacrada Familia in Barcelona), opgetrokken in neo-gotische stijl met Arabische invloeden.
Eén zaak jammer weer, we wilden in de kathedraal even tot bezinning komen, maar spijtig genoeg was die slechts open van 9 tot 11u, en dan kunnen pelgrims er toch nog niet zijn, denk k.'
Zoals t op etappes als deze vaak is, er gebeurt meer vóór en nà, dan tijdens....
t Begon al goed vanmorgen, opstaan om 6 uur... op onze kamer van 6, sliepen wij, Bernard, Michelle, Malou en Jean, samen met 2 veertigers-dames uit Canada.. ze zouden pas opstaan om 7 u... dus moesten we in stilte en in t donker de kamer op de eerste verdieping verlaten... geen probleem, moest die marmeren trap er niet geweest zijn. k Sleepte mn rugzak en al mn spullen de gang op, tot die 'Koreaanse' steen er uit rolde en tik-takkend op iedere traptrede naar beneden keilde... k Riep mn nog ssssst na, maar, t kwaad was geschied, en k denk gans t gebouw wakker ! Oei, die Canadeesjes zullen wel kwaad zijn.????
Koreaans steentje hoor k jullie al denken... wel k vond n week geleden, op de camino, n mooi wit geverfde steen, met de Zuid-Koreaanse vlag erop getekend... dacht, die neem k mee, zeker tot Cruz de Ferro....
Enfin, vroeg op weg dus, t hele dorp Reliegos door, tot in Mansilla de las Mulas (wat n naam weer hé) waar we ontbijt namen in n prachtige nieuwe albergue.
Voor de rest van de dag moet k in herhaling vallen.. Lang, eentonig, weinig of niks te zien alleen wat ooievaars, maar die zien we al zo dikwijls, dat ze zelfs al niet meer opvallen...
Nog even halt gehouden in Arcahueja, om wat te eten, alvorens de laatste 10 km af te haspelen, in dit stille landschap...
De intocht in León was wél mooi, alles heeft men er hier aan gedaan, om t de pelgrims zo gemakkelijk mogelijk te maken : n paar indrukwekkende voetgangersbruggen over de autosnelweg... totdat in de verte de kathedraal opduikt. Gotische stijl, met duidelijk Noord -Franse invloeden : 2 majestueuze torens, en de grote ronde ramen deden dadelijk aan Reims, Chartres, en de Notre-Dame in Parijs denken.
De stad in dus.... naar de albergue municipal... om n slaapplaats te vinden, maar niemand van ons was te vinden om daar te blijven, dames links en heren rechts was daar de regel.. wij gauw weg, en vermits op de Camino zich alles oplost, kwam er binnen de 5 minuten, n oplossing : plots kwam er uit t niets n Spaans dametje op ons toe, vertelde ons dat ze haar huis openstelde voor pelgrims, en troonde ons mee, n paar straten verder, we waren weer ns met ons gat in de boter gevallen, n prachtige slaapkamer, met opgemaakt bed voor ieder koppel, en met elk n eigen badkamer... Carmen, want zo heet onze gastvrouw, vertelde ons later op de avond, dat ze dit deed uit om wat bij t verdienen, om te kunnen leven zelfs denken we, om te proberen de crisis tegen te gaan....
We betalen 15 per kop, ipv 10 in n massa-auberge, maar dat hadden we er graag voor over....
Vriend Bernard ontdekte plots dat hij zn bril vergeten had biij t verlaten van de auberge deze morgen.... Geprobeerd te bellen, maar zonder resultaat... Dus gingen we maar León bezoeken, eerst in t centrum in één van de 200 bars iets drinken, en wie kwamen toevallig ook in juist die bar binnen, wel die Canadese dametjes van vanmorgen, ik mn kop al maar weggestoken, maar ze kwamen lachend op ons toe, gingen hun buideltasje in, en haalden daar triomfantelijk de bril van Bernard uit... ze voelden dat ze ons nog gingen tegenkomen, en hadden hem dus maar meegenomen... de verrassing was nog niet compleet, want ze haalden ook n naaitasje uit... Van mij riep Malou.... ze had dat inderdaad ook vergeten in t donker vanmorgen.... We hebben het al n paar keer gezegd, op de Camino lost alles zich op. Terecht betaalden we die twee dametjes, n dikke pint.
León bezoeken, prachtige stad alweer, buiten de kathedraal vonden we de Romaanse San Isidoro Basiliek ook wel de moeite. Het oud San Marco pelgrimshospitaal werd verbouwd tot museum en tot n zeer luxueus Parador-hotel (kamers vanaf 185 per nacht).
Na n pelgrimsmenu (prijs 13 - voor-, hoofd- en nagerecht, wijn inbegrepen) in n toch wat chiquer restaurant, gingen we naar 'ons appartement', Carmen, want zo heette onze gastvrouw stond erop dat we bij haar kwamen zitten, en ze zette thee voor ons... Nog n uur lang babbelden we over de slechte toestand in Spanje.... Om 11u begon k aan mn blog, en Malou moest me om half één wakker maken, want k lag op mn ipad te slapen....
Geen wifi bij Carmen gisteren, blog niet afgeraakt, dus die van dinsdag en woensdag dan maar gebrouwd.... O ja, we mochten de luxueuze badkamer daar gebruiken, en er stond n weegschaal... We wisten dat de inspanningen aan ons vet gevreten hadden, maar vermits we matig, maar goed eten en drinken, waren we toch verrast dat we met zn beiden samen 15 kilo afgevallen waren !
Enfin vanmorgen dus weer op pad om 7u naar Villadangos del Páramo voor wat n gemakkelijk 22km moest worden, maar t begon al goed... Als je de Camino nauwgezet wil volgen moet je de gele mijlen volgen, wel, die leidden ons nog ns langs al de bezienswaardigheden van León, minstens drie kwartier.... Wat de rest van de etappe betreft kan k kort zijn, via kiezelwegjes langs de N120, en soms langs de autoweg, weinig of niets te zien weer. Alleen de naam van de dorpjes zijn prachtig : Trobajo del Camino, La Virgen del Camino en San Miguel del Camino. Vóór ons duiken de Montes de León op, met, zeer uitzonderlijk voor de tijd van het jaar, sneeuw boven de 1500m.. De ijskoude wind die, vanaf deze bergen, heel heftig, onze richting uit blies, maakte de laatste kilometers verschrikkelijk zwaar, we hingen letterlijk naar voren, met onze neus bijna op de grond.
Villadangos del Páramo zou onze eindbestemming worden vandaag. We stapten dan ook t dorp binnen, om de albergue te zoeken, niet te vinden, dus op onze stappen teruggekeerd (2km).... hadden ze me die albergue toch gelegd, vóór je t dorp inkwam.... Klein beetje fel op onze teen getrapt, dat ze dat niet beter aangeduid hadden, besloten we dan maar naar t volgend dorp te trekken, 5 km verderop... En we hebben het geweten, nog ns tegen de wind in, recht op kop... k Heb Malou zelden zo uitgeput gezien, na 5 minuten op onze kamer van 2, viel ze in slaap als n baksteen. Na n uurtje, toch douchen, en voor 95% alweer terug de ouwe, hier in San Martin del Camino, hetgeen voor de tocht naar Astorga van morgen, al 5 km inkorting betekent.
De blog zal wat korter zijn vandaag, want geen wifi in de Albergue, dus zit k te tikken in de plaatselijke Bar los Picos, tussen niets dan nootjes etende oude Spaanse pékes, met n lekkere plaatselijke vino tinto aan 0,80.
We wensen ook nog Guy en Diane te feliciteren, die net terug zijn van hun pelgrimstocht vanuit León naar Santiago de Compostela. Ze omschrijven hun tocht als ééntje met 'Veel mooie en unieke ervaringen' en noemen 'Het toekomen in de kathedraal een zeer emotioneel moment.' Dat hebben we dan nog te goed zeker !
De volgende Tongenaren die vertrekken zijn Godelieve Baerten en Yvette Clerinx. Ze doen het traject Sarria naar Santiago (+- 100km) vanaf 4 juni. Wie hun nog n hart onder de riem wil steken kan dat via volgend emailadres : gbaerten@msn.com .
De zusters van de Benedectinen hadden ons gisteravond n fijne avond bezorgd in de kerk, maar het pelgrimsmenu was alles behalve, kostte 10 , dus we dachten n goed doel te steuneen en goed te eten, dat eerste deden we, maar t eten.... Soep vooraf, eenvoudig maar tot daar toe, t hoofdgerecht, wat frietjes, en dan hadden we n fiets nodig om t vlees te gaan zoeken ! t nagerecht : n potje yoghurt 0%, bedot waren we eigenlijk, maar k verdenk die benedectinnen ervan te weten dat k indertijd op t college zat, en vandaar.....
Geslapen ook bij de benedectinnen, zeer mooie accommodatie, maar ijskoud, en daarbij nog wakker gelegen van t onweer, niet onze beste herinnering....
Vanmorgen op om 6 u, t ontbijt van de Benedectinnen, niet genomen, want wie weet hoe weinig ze ons weer voorschotelen zouden, en op weg naar Reliegos, 31 km verder...
Probleem, Malou bleek n verkoudheid te hebben opgedaan, hoesten, kuchen, en t snot... ze stapte echter gelijk n ouwe taaie tot in Bercianos del Real Camino, waar we in n mooie bar ontbeten na 10 km ! En toen was ze eigenlijk verloren.... de CD speelde daar n prachtlied, Norah Jones, dat herinnerde aan onze vrienden in België, en ze kreeg tranen in de ogen.. hoe dikwijls dronken we in de loft, bubbels op deze song ? ....
n Kwieke Italiaan plaatste haar met de voeten op de grond, hij was er 87 vertelde hij in gebrekkig Duits, t bleek achteraf 78 te moeten zijn, maar toch chapeau voor de man, want straks na 31 km troffen we m terug in Reliegos....
Na Bercianos del Real Camino was t nog 21km tot onze eindbestemming.
We passeerden nog wel El Burgo Ranero, maar dan had je t ook gehad, verstand op oneindig, en stappen maar, die 21km... Niks te zien, maar dan ook helemaal niks, juist n fietser, die ons 'buen camino' wenste op zich ollands, wij 'goeiemorgen' teruggeroepen, stopte, en wilde n foto trekken van al de ollanders, die hij op de camino tegenkwam... Lieten m foto trekken, en vertelden dan dat we 'maar' belgen waren..
Intussen kwam Boudewijn de Groot in ons op, Hoe sterk is de eenzame fietser, want mensen, je gelooft t niet, eindeloos rechtdoor, door niets of niemand-land, deprimerend... Ze hebben hier langs de camino platanen geplaatst om voor wat schaduw te zorgen (binnen n paar jaar)... eindeloos lang is inderdaad de route, je zou er hallucinaties van krijgen.. om de verveling te voorkomen begonnen we ons zelfs vragen te stellen, vraagstukken zelfs, de weg is hier immers zo eindeloos recht, dat we stelden, we kijken om, zien n fietser achter ons heel ver weg, kijken op onze klok, zien m passeren en 40 minuten na onze eerste waarneming zien we hem voor ons aan de einder verdwijnen...... wiskundigen onder jullie, hoe lang was deze 'weg ? ?
We kregen er haast hallucinaties van ....
De intrede in t dorp van onze eindbestemming, Reliegos, was dan ook welgekomen, aan de eerste albergue stopten we, afgemat, niet van de afstand, maar van de eindeloosheid van de route...
We hadden 31 km gestapt, n douche, en n ferme pint, nog n fijne avond.... t bezoek aan de ondergrondse woningen, en dé bar van t dorp, met n flower-power uitbater, die elkeen die zich profileerde als Elvis-fan, trakteerde op olijven en kaas bij de cerveza...
Terwijl k dit stukje probeer te schrijven, slaapt ons Malou, en hopelijk wordt ze niet zieker, en k geniet met de baruitbater van n Ruijaviejo, n likeur a l Hierbas, in t kort, n kruidenlikeur om t slapen te bevorderen......
k Hoop dat k morgenvroeg om 6u terug 'debout' ben...
COMPOSTELA 2013
