t Is Pinksterzondag, thuis feestdag, hier stapdag ! de 41e al !
Toen we onze neus buitenstaken bij de begijntjes, wisten we t al, t zou weer ns regendag worden, de capes opgezet, om onszelf en de rugzakken te beschermen, we zijn juist maanlanders...
We kregen net voor we vertrokken n email binnen ivm met de fietstocht van Jef Colson, hij rijdt al van de eerste dag, op zijn tocht naar Compostela, constant in de regen en de sneeuw, zelfs zo erg dat hij zich kleren is moeten gaan bijkopen, omdat hij niks droog meer had. We blijven in gedachten bij Jef, en wensen hem en Louis, zn fietsmaat, het allerbeste toe voor het vervolg van de tocht en de terugtocht.
Onze vrienden, aan de beterhand van hun blessures, zouden met de bus van 11u45 naar Belorado (23 km stappen voor ons) reizen, daar zouden ze op ons wachten, zodat we samen nog ns 7 km verder zouden kunnen stappen. Kwestie van hun terug op gang te krijgen. Toen wij om 11u30 op de Playa Mayor in Belorado aankwamen, nog niemand te zien natuurlijk, dus hebben we daar maar wat tapas gegeten tot ze er zouden zijn. Onderweg was er niet veel te beleven, heel lang op n kiezelweg langs de grote weg lopen.... we passeerden het kerkje van Grañón, waar Malou zich herinnerde dat ze daar vorig jaar met de Femma-dames op de zolder van de kerk geslapen had.
Inmiddels beseften we in Redecilla del Camino, dat we de regio Rioja verlaten hadden, en dat we in de regio Castilla y León terecht gekomen waren, en wel in de provincie Burgos. Missen kun je immers niet, want daar stond n reuzengroot informatiebord dat ons dat duidelijk maakte.
Volgens Spaanse gewoonte was de bus dus weer ns te laat, maar om half één waren ze er, onze vrienden, en kon het gezamenlijk stappen beginnen. We besloten van dorp tot dorp te gaan, om hun gestel uit te testen, en na 7 km, in Villambistia, vonden ze dat er genoeg gestapt was (wij hadden er toen dus al 31 km op zitten) en trokken we de albergue San Roque binnen.... Tot onze grote verwondering, en nog meer groot plezier, waren we de enige pelgrims die dit dorpje uitgekozen hadden ! Niks te beleven, maar voor 15 konden we hier logeren, menu pelegrino inbegrepen !
Nooit hadden we t rustiger, n slaapzaal voor 14 man hadden we ter beschikking voor ons vieren, en om half 7 (extreem vroeg naar Spaanse gewoonte) werd het avondeten geserveerd : spaghetti, kalfslapje met paprika en yoghurt, wijn inbegrepen! Toen die eerste fles leeg was - t was ook Pinksteren voor ons - serveerde de bazin nog n tweede fles. Om t mens toch iets te laten verdienen, bestelden we ieder nog n café americano... toen we gingen afrekenen, zei ze trots tegen ons dat de café, aangeboden werd door 'la Casa'.... Op de Markt in Tongeren, mogen ze hieraan ns n voorbeeld nemen !
t Feit dat we hier alléén overnachten, doet ons nadenken, en we beslisten om morgen niet te stappen tot de volgende 'grote stad', zoals vermeld in alle Compostela-gidsen, maar om enkele kilometers verderop weer n klein dorpje met slaapgelegenheid op te zoeken.
Het enige dat hier misschien raar is.... Er is hier niks, maar dan ook niks te beleven, de bar sluit om 19u00, en mn bezoekje aan gans t dorp achteraf, duurde nauwelijks 5 minuten, straat op en af.... alleen het zicht op de Montes de Oca is prachtig van hieruit.
Eén feitje nog , gisteren hadden we n ontmoeting met 2 dametjes, die de Camino deden per mountainbike : kleddernat en verkleumd kwamen ze om half 6 bij de begijntjes-albergue toe, daar hing inmiddels het bordje (completo)... n gesprekje met de dametjes, leerde ons dat ze uit Argentinië kwamen.. en hoever ze nog hebben moeten rijden om n slaapplaats te vinden, weten we niet, maar we zaten wel echt met ze in !
Vandaag tot in de helft n vlak parcours, daarna 150 m stijgen tot t einde, niks spectaculair dus. Maar t begon alweer slecht, regen bij de start, en weer file op de autoweg van de peregrinos.... we waren niet alleen op stap, om n idee te geven hoeveel volk er op weg is, na 8 km hadden we 33 pelgrims voorbijgestoken, en vóór ons, nog n ganse sliert, en achter ons n horde, zover we konden kijken.. We passeerden na 5 km het dorpje Azofra, waar de eersten hun rechtstaand ontbijt in de bar gebruikten, wij hadden op ons kamer ontbeten van wat ons restte van gisteren, en stopten dus niet.... We namen daarna, midden in t veld, de tijd om de Rollo de Azofra te bekijken, n stenen zuil, in de vorm van n in de grond gestoken zwaard, en dat het symbool was van de machthebbers van Azofra. En vandaar op naar het volgend dorp op onze kaart, Cirueña, n superverzorgde golfbaan zagen we daar, en de hypermoderne bar van die club deed dienst als rustplaats voor de pelgrims, goed bekeken van die club, want bijna iedereen stopte er om n tas koffie te drinken... En dan overviel ons de stilte, t dorp Cirueña was n spookdorp, k schat 250 splinternieuwe huizen en appartementen, en als k zeg, waarvan 20 bewoond, dan overdrijf k nog... Zou dat iets te maken hebben met de crisis in Spanje? Hoeveel faillissementen en drama's zijn hier waarschijnlijk mee verbonden?.. We werden er stil van....
Vanop die heuvel keken we in het dal neer op Santo Domingo de la Calzada, maar intussen plakten onze schoenen weer van de rode modder, gevolg van de hevige regenval van vorige nacht. Maar dat werd goedgemaakt door n goedlachse Amerikaan, die we passeerden... Where are you from? Is dan de klassieke vraag, wij dan weer ns uitgelegd in welk gek landje wij woonden 'with two languages' maar hij was from Hawai ! Daar konden we niet tegenop natuurlijk, zn verhalen over de beaches, de sun, de surfing deden ons de modder vergeten. Maar hij mankte... verkeerde schoenkeuze wist hij, maar t had hem al 4 teennagels gekost tot nu toe!
Bij t binnenkomen van ons slaapstadje, kwamen onze vrienden ons tegemoet gewandeld, ze zijn beiden aan de beterhand en denken vanaf zondag weer te stappen. n Slaapplaats op voorhand bestellen, was niet gelukt, dan maar in de rij gaan staan bij de zuster Cisterciënzers, die 33 bedden ter beschikking stelden, en om t eerlijk te spelen, werden de rugzakken in de rij gezet, volgens volgorde van aankomst, we stonden op de 3e plaats en kregen samen met n jong koppel uit Litouwen n kamer met 6 bedden toegewezen... Prijs : donativo (vrije gift) zei t nonnetje, en op t bordje langs haar stond dat ook geschreven, maar met n minimum van 5 stond erbij !
t Stadsbezoek beperkte zich tot n barbezoek, waar we onmiddellijk de pelgrimsmenu bestelden, om daarna de El Salvador Kathedraal gingen bezoeken, meer museum dan kerk eigenlijk, maar enig in de wereld, omdat in n zijgevel aan de binnenzijde van de kerk, n kippenhok, met, echt waar, n levende haan en n kip erin. Als de haan kraait terwijl je als pelgrim inde kerk bent, zou dat n goed voorteken zijn, maar t bleef stil. Het verhaal waarom die haan en die kip hier zijn, bespaar ik jullie, maar eigenlijk is t n mooie legende.... Wie nieuwsgierig is kan terecht op : http://www.english.catedralsantodomingo.es/santo_domingo.html
Vermits t Pinksteren is, en we toch wel ns wat religie in t Spaans wilden meemaken, gingen we vanavond naar de mis in t kerkje van het rusthuis dat door de begijntjes beheerd wordt, mooi, maar k moet eerlijk zeggen dat k niks begreep van de preek !
Weer zonder onze vrienden moeten vertrekken... ze namen noodgedwongen de autobus, met pijn aan de voeten, maar nog meer in t hart. Toen wij de straten van Logroño in de vroegte doorkruisten, was het stadspersoneel bezig de straten schoon te spuiten, je moet het hun aangeven, de Spanjaarden, daar maken ze werk van. Eens buiten de stad werd het alsmaar mistiger, killer, niet zo fijn om te stappen, alhoewel we door het prachtig stadspark 'la Grajera' trokken, minstens 5 kilometer lang. En toen gebeurde het, na meer dan 1000 km, voelde k wat tussen mn tenen... n blaar was onmiddellijk mn reactie, nu, na zoveel dagen!? k Voelde nattigheid ! Schoen uitgedaan, n 'plas' bloed en n blaar van n kilo dacht k te zien (mansmaat dus), maar Malou stelde me gerust, nagel van klein teentje slecht geknipt, en dat drong dus in de volgende teen.... Drupje bloed, en speldenkop groot wondje (dames-maat).. Plakkertje erop en weer weg...
Wat je de Spanjaarden ook moet meegeven, ze kennen iets van wegbewijzering, voor wat de camino betreft... de weg missen is bijna onmogelijk : op iedere hoek, of op eender welk punt dat ook maar enige twijfel zou kunnen bestaan, staat er n merkteken, de St.Jacobsschelp, en nog meer gele pijlen, vooral gele pijlen, en liefst zo groot mogelijk ! Herinnert me aan de ontmoeting die we hadden met een Fransman, die we dachten dat toch fout aan t lopen was, hij kwam uit tegenovergestelde richting ! 'Non, non', was zn antwoord, toen we er hem attent op maakten, 'je le fais à l'envers' ! Hij deed de weg in tegenovergestelde richting, maar dat niet alleen, want we vielen bijna achterover van zijn verhaal : hij was al naar Santiago de Compostela geweest (van waaruit, herinner ik me niet meer), was nu op terugweg naar Arles, en, hou je vast, ging dan door naar Rome, en hou je nu nog vaster, stapte dan door naar Jeruzalem. Hoe hij vandaar zou terugkomen, wist hij nog niet !?
Enfin, wij verder op weg via de mooie dorpjes Navarette en Ventosa, met daar tussenin wijngaarden en nog ns wijngaarden, onvoorstelbaar ! De normale pelgrimsweg komt eigenlijk niet in Ventosa, want dat ligt n eindje van de weg af, maar ook hier heeft de commercie en enkele gele pijlen ervoor gezorgd, dat wij, en al de anderen, wel door t dorp trokken, om daarna weer terug op de oorspronkelijke weg terecht kwamen.... en met succes, want t was zowat half 12 toen we voorbij de bar ven Pepe stapten, de koffie rook er lekker... en we lieten ons verleiden....
Daarna nog n uurtje langs de autostrade opstappen over n grindweg tot we de Rio Yalde over konden steken, en Nájera aan onze voeten lag. De laatste kilometers stapten we samen met n meisje uit de omgeving van Toulouse, haar passie was Romaanse kerken bezoeken ! k Heb haar thuis uitgenodigd voor n bezoekje aan de kerkjes van Berg en Sluizen ! Ben ns benieuwd of ze komt ?
En voor we t wisten waren we in de albergue, die onze vrienden al geregeld hadden, niet n mastadont van 70 of meer bedden, maar met 5 kamers van 2 bedden... kost enkele euro's meer, maar dat hebben we er graag voor over.
Na t doucheke n kort stadsbezoek voor de inkopen voor ontbijt en middageten van morgen, en daar liepen we n dametje tegen t lijf, die in t Engels bezig was tegen n ééntalige Spaanse pelgrim. Iets zei ons dat we moesten helpen, en tot onze grote verwondering was t n Zuid-Afrikaanse, die verwonderd was dat ze de conversatie tussen Malou en mij begreep.... Ze vond het 'baaie' goed, en 'ons' hebben afgesproken dat we ons gesprek in t Suitafrikaans Nederlands verder zullen zetten., zodra we mekaar weer tegenkomen op de Camino, één van de volgende dagen....
We hebben ons ook nog ns aan de opvolging van ons stapprogamma gezet. Tot nu tot hebben we 1041 km effectief gestapt. Van hieruit zou het nog 580 km tot in Santiago zijn, en we zijn er beiden rotsvast van overtuigd dat dat gaat lukken. De juiste aankomstdag in Santiago ligt nog niet vast, maar we denken aan 12 of 13 juni !
En dat zou n zestal dagen eerder zijn dan we oorspronkelijk gepland hadden.
Duimen jullie mee a.u.b. ?
En dat brengt ons op onze blog... nooit hadden we verwacht dat men ons op t thuisfront zo zou volgen, en vooral steunen, alvast bedankt hiervoor, het stuwt ons vooruit !
Toen we vertrokken om kwart voor 7 deze morgen, waren er nog amper n 10-tal pelgrims in de albergue. t Geleek er weer op of iedereen tijdig in zn volgende slaapplaats wilde zijn, maar t werd n makkelijker dag op dat gebied. Waarschijnlijk de helft van de stappers zouden maar tot Viana gaan (19km) en de volgende halteplaats, Logroño, was n grote stad (150.000 inwoners) en dus meer logeermogelijkheid. Wijzelf vonden nog n andere oplossing... onze vrienden kregen gisterenavond verbod om te stappen van de bijgeroepen kiné, namen dus de autobus, gingen in de voormiddag al op zoek, en vonden op de Grote Markt in Logroño 2 kamers met douche voor 15 per persoon, wat n luxe voor ons, na voorbije week ! Zo beseffen we ook weer eens hoe goed we t thuis hebben......
Maar eerst moest er gestapt worden, en dat was tot Viana zogezegd niet zo moeilijk, alleen de de Ermita del poyo deed pijn in kuiten en bovenbenen. Viana zelf, niks spectaculair, alleen n mooie eenvoudige gotische kerk, als we die vergelijken met de rijkdom van de kerk van gisteren in Los Arcos : in churriguereske stijl (uitbundige Spaanse barok heb ik me laten vertellen) - rijkelijk met goud versierde altaren !
Dan in dalende lijn van Viana naar Logroño, niet veel meer te zien dan wijnstruiken, maar dan massa's. Als k je daarbij vertel dat we de Navarra-regio hier verlieten en de Rioja-regio instapten, zal er wellicht n lampje gaan branden. Logroño is ook nog eens de hoofdstad van de provincie Rioja.
Valerio, ook n pelgrim, legde me in (voor mij) verstaanbaar Spaans uit dat dit het bekendste wijngebied van Spanje is, de wijnen van hier zijn minstens tweemaal zo duur als die uit andere Spaanse streken, en minstens even goed als de wijn uit Frankrijk, voegde hij er chauvinistisch aan toe. De échte kenner weet natuurlijk dat de Rioja-wijn van tempranillo-druiven gemaakt wordt.
Het binnenstappen in Logroño is wel indrukwekkend, je stapt via de brug over de Ebro de oude stad binnen. De Ebro, dé rivier van Spanje, dé kruiswoordraadsel-rivier, gevoed door o.a. de Rio Aragon, waar we dagenlang, langs opstapten.
Na meer dan 28 km stappen werden we, op de Plaza del Mercado, opgewacht door onze vrienden, aan de Concathedral de Santa Maria de la Redonda.
Stadsbezoek deden we onder ons 2 alleen, en daar kwamen we aan n snoepwinkeltje n Ollandse pelgrim tegen, met wie we n week geleden n erg diepgaand gesprek hadden in Monreal. k Schat hem 110 kilo, legt elke dag n stukje van de camino te voet af, en de rest doet hij met de autobus. Was in Lourdes vertrokken, en moet je 'nou' ns weten waarom, vroeg hij me op n toon dat niet neen kon zeggen, wel omdat mn moeder altijd naar Lourdes is willen gaan en nooit de kans kreeg, éwel, nu dat ze er niet meer is, doe k dat in haar plaats, en dat verhaal moest hij n paar keer onderbreken, omdat de herinnering aan zn moeder hem teveel werd. Vertelde me daarna ook dat hij in t leger geweest was, en toen werd hij nog emotioneler, hij had n trauma overgehouden aan de missies van het Nederlandse leger in Afghanistan, k hoor nog steeds die doedelzakken, telkens n kist met een gedode Britse soldaat dat vliegtuig ingeladen werd, vertrouwde hij me snikkend toe.... 110 kilo, zei k al, maar met n heel klein hartje, die Martin.... Ook dat is de camino, moest je soms denken dat we hier maar alleen 'stappen' .....
Geen al te zware etappe was t vandaag, maar de gejaagdheid op de weg om slaapplaats te vinden, is weer toegenomen.
Het begon gisterenavond al, toen we informeerden wie om hoe laat zou vertrekken, alsmaar vroeger vonden we.... dus wij ook maar, opstaan om 6 uur, toch rustig ontbijten, en dan vóór 7 uur de weg op. Michelle en Bernard moesten dadelijk afhaken, allebei met problemen : respectievelijk ontsteking aan t scheenbeen en de enkel. Het eerste dat we tegenkwamen was de Fuente del vino in Irachi, we wisten niet wat we zagen : opstopping, vooral Aziaten stonden in de rij, want geloof het of niet, uit die fontein kwam er zowaar rode wijn gelopen, en volgens het gebruik, zou dat duren tot 8 uur... Iedereen wilde wat wijn meenemen in zn drinkbus voor onderweg, maar vermits dat er maar iets meer dan druppelsgewijs uitliep, en vermits er ook gulzige mensen bestaan... werd de file steeds langer.... meer dan enkele foto's nemen konden we dan ook niet doen. Maar dat 'niet getreuzel' zou ons straks wel van pas komen....
Voor de rest werd het n makkelijke stapdag voor ons, Malou is in vorm, als nooit tevoren... We haalden gemakkelijk n gemiddeld stapsnelheid van 4,9km/uur, en dat toch op n gevalloneerd parcours. Het ging ons zo goed af dat we, op de splitsing na de Fuente, zonder te hoeven overleggen, kozen voor de variante-weg, 2,2 km omweg, en met de beklimming naar Azqueta en Villamayor, als supplement. Daarna was t praktisch steeds in dalende lijn naar Los Arcos toe.
Onderweg staken we minstens 25 peregrinos voorbij, zodat we al om half 12 onder de ooievaar stonden op de kerktoren van Los Arcos. We gingen dan al maar ns kijken aan de albergue Isaac Santiago (70 slaapplaatsen), met Vlaamse hopitaleros. We konden onze ogen niet geloven, daar zaten zowaar al 7 pelgrims te wachten tot er opengedaan zou worden om 12 uur. We beslisten dan maar om ook te blijven wachten, en maar goed, want toen Kristin en Jean-Claude om 2 vóór 12 de deuren openden, telden we niet minder dan 35 wachtenden. Gauw onze vrienden gebeld, die zaten door hun problemen nog ongeveer 2 km ver, en we wilden hun toch ook graag logies verschaffen, en liefst op de kamer van 4, die wij hadden kunnen versieren. Mits wat overleg met de zeer behulpzame hospitaleros, konden we bekomen dat die 2 bedden vrijgehouden zouden worden totdat er 68 pelgrims binnen waren, en hun 'crédentiels' op tafel zouden liggen. t Zou spannen, dus trok er maar 'iemand' zn sandalen aan, en liep hun tegemoet, 1km de terugweg op, papieren genomen, de weg naar de albergue opnieuw gelopen, heel veel, zich haastende pelgrims voorbijgelopen, en geloof t of niet, op tijd, want 5 minuten later werd het plaatje 'completo' uitgehangen. n Stadsbezoek rond 17u00 leerde ons dat al de overige albergues, hetzelfde plaatje uithangen hadden. n Wanhopig zoekende dame, die we elke dag voorbijsteken, ze stapt tegen minder dan 3km per uur, vond geen plaats... Indien ze niet bij één of andere goede ziel, privé, terecht kan, dan zou ze nog ns 7 km verder moeten stappen tot in t volgende dorp.... en of daar plaats is ?
Problemen dus, maar voor morgen gaan wij t wel opgelost krijgen, in plaats van naar Viana te stappen (20km), waar de meesten en misschien al om half 7 de baan op te moeten, gaan we doorstappen naar Logroño (28km), n grotere stad. Onze vrienden kunnen morgen niet stappen, teveel overbelast vandaag, ze nemen morgen de bus naar Logroño en zullen waarschijnlijk daar beslissen of verder stappen nog mogelijk zal zijn. We duimen !
Stadsbezoek vanavond dan maar, dat beperkte zich tot de Santa-Maria-kerk, maar werkelijk de moeite waard, de basiskerk is Romaans, maar de binnenpracht is echter nog indrukwekkender, het hoofdaltaar, de centrale koepel, het orgel, onze monden vielen ervan open, zo'n pracht, zo'n rijkdom......
Afsluiten deden we in de dorpsbar, die n pelgrimsmenu serveerde aan 11,50 (pasta als voorgerecht, hoofdschotel vis in provencaalse saus, perziken als nagerecht, en natuurlijk vino tinto).
We ontmoetten er opnieuw predikant Kees uit Nederland die de camino loopt vanuit St.Jean Pied-de-Port, n eerste keer sliepen we samen in Estella, Kees deed ons het verhaal van zn mooie trui, vergeten op t bed in Estella ! Kan iedereen overkomen natuurlijk, maar wat doe je in zo'n geval ? Terug vanuit Los Arcos met de autobus ? Doenbaar maar dat vertraagt je natuurlijk op de weg naar Santiago, en de prijs van n heen- en weerticket ! Pientere Kees regelde dan maar dat men zn mooie trui opstuurde met het rugzakken-transport!!!!! De trui werd netjes afgeleverd in zn albergue, en t kostte hem maar 7 ! En fier zat Kees vanavond langs ons zn varkensvlees of was t kalfslapje te eten, hij wist t ook niet meer, maar ik weet wel dat t n mooie trui was! En wie nooit iets vergeet, werpe de eerste steen ! De avond sloten we af met mekaar de mening te vertellen over het reilen en zeilen in de katholieke kerk, maar daar wist Kees natuurlijk véél meer over dan wij !
We waren er niet gerust in, die japanse en koreaanse invasie lokte n tweeslachtig gevoel bij ons los : enerzijds, fijn dat die Aziaten ook de camino komen lopen, en anderzijds, als je hun uitrusting ziet (?) wat komen die hier doen, de overbevolking van de camino nog aanwakkeren? Enfin, we besloten, om toch n fatsoenlijke slaapplaats te vinden, vroeger te vertrekken, gelijk n dief in de nacht opstaan om 5u30, pikkedonker, met t licht van de gsm ons aankleden.... Om 6u15 waren we klaar om te eten, naar goede (?) Spaanse gewoonte gebeurt dat niet 'thuis', maar de desayuno wordt rechtstaande gebruikt in n bar, gewoonlijk in de Calle Mayor (de hoofdstraat van t dorp), n tas koffie en n croissant voor 2,50 de man.
Op weg dan voor n 23 km tocht, vrij simpel, eerst de Rio Arga in Puente la Reina overteken via de beroemde Middeleeuwse brug (van de koningin) met na 5 km de steile klim naar t dorpje Mañeru, daarna het dorpje Cirauqui, waar we weer n brug over moeten, deze keer van Romeinse oorsprong..... En ja, dan stoppen we even om dat te bekijken, we lopen al dat moois niet zomaar voorbij... Ook in Loca stopten we even, aan de albergue, om aan de automaat voor 50cent n cappuccino te nemen, ééntje voor ons twee, want we pelgrimeren ! Via n opnieuw Middeleeuwse brug trekken we door t dorpje Villatuerta, om in recordtempo Estella te bereiken... Op het dorpsplein van Villatuerta maakten we nog iets prachtigs mee, het 5e leerjaar van de dorpsschool leerde met n digitaal fototoestel werken, en hadden als opdracht n foto te maken van doortrekkende peregrinos... ze overvielen ons met n zestal met de vraag ons te mogen fotograferen, we stemden in, op voorwaarde dat we hun ook mochten inblikken, tot groot plezier van die gastjes natuurlijk. Aan die school was t net speeltijd, en toen al die kleutertjes ons in koor 'buon camino' toeriepen' vloeiden er traantjes, denkend aan de kleuters thuis !
Intussen hadden we, echt waar, minstens 20 pelgrims voorbijgestoken, maar amper n 3-tal Aziaten.... Wat zien we ook voor t eerst : jonge Aziaten, die zonder rugzak stappen, ze laten die namelijk voor 6 telkens naar de volgende albergue brengen, luxe-peregrinos dus...
De bedoeling van ons vroege stappen was dus om niet aan te komen zoals gisteren, en dus stapten we net op t middaguur de Albergue de Anfras de Estella binnen, 34 plaatsen, tot onze grote verwondering waren we de allereersten, mochten voor ons en ons bevriend koppel, 4 bedden uitzoeken, werden als gasten door de zeer bereidwillige hospitaleros (vrijwilligers !) rondgeleid in de moderne, superpropere albergue. Ik heb onze dametjes maar zelden zó gelukkig geweten... van de hel gisteren waren ze vandaag in de hemel terecht gekomen !
Ook tijd om de was te doen, wasmachine, droogkast.... Alle comfort dus
Tijd ook om onze zorgen van gisteren te vergeten, te rusten en de planning voor de volgende dagen ns te bekijken.
En moest je denken dat we hier niet nadenken, dan geven we je t volgende mee, uit de teksten die Luc Herbots neerschreef tijdens zijn Compostela-tocht in 2000 :
Mooie etappe, eigenlijk steeds in dalende lijn... We verlaten inderdaad steeds meer de Pyreneeën.. kleine kronkelende boswegeltjes, rust gevend.... dikwijls de schaapspaden volgend, keutels ontwijken... vergezichten, onbeschrijflijk, enkel verstoord door de windmolens, daar heb je gauw je buik van vol, maar schijnbaar onontbeerlijk voor de dorpen, die wel wat euros opstrijken in ruil voor t bederven van het uitzicht ...
Langs die bergflanken, of moeten we al heuvels zeggen, zagen we de onbeschrijflijke pracht van de fauna hier, lichtpaars bloeiende tijm (je moest t kunnen ruiken !) onafscheidbaar van de goudgele brem.... n perfekt gemengd huwelijk zou k zeggen...
Lager in de dalen weer die rijkdom van graanvelden, die groene kleuren, en daartussen, stapels balen stro, van vorig jaar? of al van t jaar tevoren ? k weet t niet, maar klaarblijkelijk is hier n enorm teveel aan stro, dat ze aan de straatstenen niet kwijt kunnen ! Het gras groeit er al n halve meter op !
Dat het hier ook gewoonlijk zeer droog is, is ook goed te zien, in de vallei loopt het aangelegde betonnen Canal de Navarre, dat er waarschijnlijk moet voor zorgen dat alle velden, wijngaarden enz geïrrigeerd worden, en verder, is ieder perceel voorzien van een sproeisysteem, met om de 15 meter in t vierkant, n irrigatiepaaltje, dat het nodige water kan spuiten om de velden vochtig te houden.
We passeerden enkele mooie pittoreske baskische dorpjes, Tiebas was er zo ééntje...
Het mooiste was nochtans Obanos, niet om wat er te zien was, maar omdat alle routes die uit Frankrijk komen daar samenvloeien.... En Malou herkende zich daar, vorig jaar toen ze vanuit St.Jean Pied de Port vertrok, passeerde ze daar ook en trok ze zo verder met haar Femma-dames naar Puenta la Reina, ook nu het einddoel van vandaag.
We stapten na bijna 32 km Puenta la Reina binnen, bereikten inderdaad weer n mijlpaal, maar wat was onze ontgoocheling groot. Wij, die sinds ons vertrek uit Arles, nu al meer dan 5 weken geleden, nooit meer dat 14 pelgrims op n avond ontmoetten in n gîte (Frankrijk) of in n albergue (Spanje), lieten nu de eerste albergue links liggen, wegens te druk. Malou kende inderdaad wel de albergue van vorig jaar : de albergue de los Padres Reparadores.... 72 bedden.... ons aanmelden met ons vieren.... Problemen zei men ons, we konden niet met de 2 koppels op dezelfde kamer slapen, geen probleem voor ons natuurlijk, we schreven ons in, wij kwamen terecht in dormitorio 9, en daar bleven nog net 2 plaatsen over, de 24 (!) anderen waren al volzet, ieder n plaats op de 1e verdieping van de stapelbedden als u begrijpt wat ik bedoel.... Onze vrienden, in n andere slaapzaal, t zelfde lot, alleen wisten we niet wat we zagen, de rest waren allemaal Koreanen of Japanners ( k zie t verschil niet aan hun ogen!).
Teleurgesteld door deze overrompeling, en commercie, trokken we t stadje in, voor n menu peregrinos, 9, 3 gangen, wijn inbegrepen.
n Kleine babbel met de plaatselijk kelner leert ons dat er minstens 350 pelgrims (?), stappers logeren in Puenta la Reina deze nacht.
Morgen willen we naar Estella stappen, volgens onze gegevens, 2 albergues, capaciteit samen 130 plaatsen ???????
De rust die we hadden, zal jammer genoeg hier n einde nemen, vrezen we......
Dat de commercie ingetreden is, kwam tot uiting in n gesprek met n medepelgrim, die zo treffend zei : Le pichet de vin, c'est l'aspirine du pelerin.......
O ja, voor de statistieken, vandaag stapten we onze 950e kilometer, nog +- 700 ! ! !
COMPOSTELA 2013
