We zouden het ns kalmaan doen vandaag, 13,8 km was gepland, tot in Lacommande, één van de andere boerengaten hier.. Maar dat vonden wij en onze stapmaten Bernard en Michelle uit Montpellier, maar niks. En ten andere, onze nieuwe schoenen moesten toch wat ingewandeld worden zeker. Dus zochten we om wat verder te geraken en Estialesq leek ons wel wat, zowat 11 km verder op... In ons diepste dachten we er ook al aan, als we dit 2 à 3 keer kunnen doen, dan winnen we weer n dag uit. Als stapdag mocht t er weer zijn : de eerste kilometers langs vervelende tarmacwegen, maar dan kwamen ze er weer, de bossen, en neen niet langs van die vlakke boswegeltjes, maar telkens langs kronkelende wegjes, die erg geleden hadden door de regen, en dus eerder aanvoelden als half uitgedroogde bergriviertjes. Half uitgedroogd? Neen modderiger kon t soms niet meer, en dat met onze nieuwe stapschoenen! Hooguit 2 kilometer lang kon je zeggen dat t er nieuwe waren, want dan zagen ze er uit als die van onze soldaten in de loopgrachten van 14-18 ! Maar toch was t weer wondermooi in die bossen, Malou had zelfs weer t geluk n vos te zien, die vol schrik haar pad kruiste... Wat n wondermooi dier, en dan lezen we hier dat ze bij ons de vossen vergassen en verstikken in hun burcht! Foei!
We kwamen hier nochtans al vrij vroeg aan, afspraak bij de chambre d'hôtes was pas na 3 uur, dus namen we de bank en tafel in, op het Marktpleintje,voor n uitgebreid middagmaal, met onze onafscheidbare baguette als middelpunt.
Kraaknette kamers ingenomen na n senseo, offert par la grande patronne van de chambre d'hôtes. Zalig doucheke, schoenen wat onderhouden,en dan, geloof t of niet n wandelingeske in t dorp. Mooi, eenvoudig kerkje, zonder enige vorm van praal.... hier mocht het Vaticaan ns n voorbeeld aan komen nemen. Meer was in t dorp, echt waar, niet te zien, enkel het zicht op de immense besneeuwde Pyreneeëntoppen, die op ons wachten om overwonnen te worden. Er restte ons nog enkel de uitgebreide maaltijd van onze gastvrouw, met vooraf n aperitief van de zoete fruitige Juracon wijn uit de streek, omelet aux lardons als voorgerecht, aardappelenschijfjes in kaassaus met erg gekruide worst, klassiek was t kaas en cake als nagerecht, rode Madiran-wijn uit de streek was ook voorzien.
Een toevallige ontmoeting, waren twee jonge Duitsers uit Chemnitz, die hier ook verbleven voor hun job in n vliegtuigenfabriek in de buurt van Oloron.
Morgenvroeg staat de wekker weer op 6u30, zodat we vroeg genoeg de weg op kunnen. En voor wie eraan mocht twijfelen, de weg op zullen we gaan, want onze benen en voeten doen t nog altijd uitstekend, nu we zelfs al de 700 km bereikt hebben, nog ongeveer 950 km dus... duim toch maar met ons mee hé.l
'Onze' aankomstplaats 'Lescar' zegt waarschijnlijk niemand iets, maar als we zeggen dat t n voorstad van Pau is, dan gaan er wellicht vele harten sneller kloppen, want zoals wij, zullen er velen zijn, die Pau kennen als vertrek- of aankomstplaats van de Tour de France ! Wie herinnert er zich niet de heroïsche tochten van Eddy Merckx en Lucien Van Impe van Pau naar Luchon of Bagnières-les-Bigorres, over de col d'Aspin, de Tourmalet en andere cols de Peyresourde?...
Mar we vertrokken vanmorgen dus vrij vroeg in Morlaàs, en niet om de ganse tocht via de GR te doen, alleen de eerste 7à8 km, want dan stapten we via de gewone route naar Pau, nog ns, voor mij het Mekka van de wielersport in de aanloop van de Pyreneeën... Curieus om daar ns te zien of t wielrennen er ook leefde buiten het Tour de France seizoen, ontgoochelen deden ze me daar, niets, maar dan ook niets herinnerde aan de heroïsche gevechten die daar gestreden werden.... Maar bref, dat was eigenlijk niet het doel van onze afwijking naar Pau. Onze stapschoenen waren dat echter wel, de onafgebroken opeenvolging van regen en modder, hadden onze lage stapschoenen na 600 km dermate versleten dat ze aan vervanging toe waren. Gaten aan de bovenkant, niet meer te doen! We wisten dat er n Decatlon was, maar waar en hoe, dat zouden we wel uitvissen. En we hebben gevist, na 5 keer vragen dachten we in de buurt te zijn... Bleek dat we inderdaad in het juiste winkelcentrum waren maar dat vriend Decatlon toch weer wel de allerverste hoek daar ingenomen had. Parkeerruimte zat, maar daar hadden we geen bonen aan.... gezegd moet worden dat t n supergrote winkel was... Stapschoenen meneer, kijk daar maar, keuze werkelijk te over... we zochten en vonden voor ons tweeën hetzelfde merk en type Salomon Ortolite (made in Vietnam!).... gat in onze oude schoenen, maar ook in ons budget natuurlijk, maar schoenen is nu eenmaal het belangrijkste onderdeel van onze uitrusting, we hopen er in Santiago mee te geraken.
Onze oude, versleten schoenen werden triomfantelijk in de vuilcontainer gegooid. Nieuwe aan, en de laatste 15 km hebben we ze dan maar 'ingewandeld'.
Nu we toch in Pau waren, hebben we er dan maar n toeristische uitstap van gemaakt, de kerk bezocht, 2 kerktorens in blauwe kalksteen, mooi vanbuiten, dat wel, maar niks bijzonders vanbinnen. Alleen het zitten op de rand van n prachtfontein op de place Clémencau, in volle zonneschijn, gaf ons ineens dat Zuiderse gevoel dat we hopelijk vanaf nu dagelijks zullen beleven. En ook het flaneren op de Avenue des Pyréneés, vanwaar we n kijkje konden nemen op die echte bergen, diein de verte dreigend opdoken, die avenue alleen al, was t omwegje van Pau meer dan waard.
Vanaf dan ging t naar die voorstad Lescar, waar we zouden overnachten in de refuge St.Jacques, 20 minuutjes ver volgens de garcon waar we ons tasje koffie dronken, na dat 'sponzig' menuutje in de Quick. Un kilomètre vers là, volgens die kasseilegger langs de kant ! 'Mon oeuil' ja, 6 (zes) kilometer was t tot in Lescar nog volgens onze gps,maar we mochten ze niet volledig uitstappen. t Moet immers zijn dat wij n erge aantrekkingskracht hebben op zonderlingen met n Citroën.. aan de voet van de laatste berg, op amper 1 km van Lescar, stopt er plots zo eentje langs ons, n grijze deze keer, begint n exposé af te steken dat hij ons absoluut wil opladen en brengen naar onze gîte, hij moest daar langs toch zijn, bij de slachter... Weigeren konden we niet, hij had zn koffer immers al open en was onze rugzakken al af aan t nemen. Was me dat n authentieke Bask, die ons op 5 minuten n gans repertoire Baskische liedjes zong, met vertaling en al. En o ja, hij was 78 en speelde nog altijd balle de belot, ten bewijze waarvan, Malou moest voelen hoe zo'n leren balletje aanvoelde !
Lescar, daar waren we dus beland, n bisschoppelijke stad sinds de 6e eeuw, nu gedegradeerd tot n voorstadje van Pau. Nochtans n mooie Romaanse kathedraal, van buiten zonder praal, maar binnen met prachtige mozaïeken met jachttaferelen en muurschilderingen over Daniël in de leeuwenkuil en het offer van Abraham.
We vonden hier in de gîte het Franse koppel uit Montpellier terug, Bernard en Michelle, met thuis kleinkinderen als die van ons, en ik geef je te raden waarover het gesprek van de avond, tussen de pizzas door, ging. En wie terwijl n flesje Madiran, de wijn van de streek, soldaat maakten?
O ja, om 7u deze avond kwam er ineens nog n pelgrim binnen, hij had 43 km gedaan vandaag, comme chaque jour, voegde hij eraan toe ! ! !
Slecht geslapen deze nacht, enorm slechte matras... slecht voorteken?
We vertrokken samen met t Belgisch koppel uit Vielsalm, we gaan niet de GR nemen in t begin, te modderig zegden ze, wij dus ook maar langs de gewone weg tot in Vidouze (5 km ver), de Vielsalmnaren stapten daar al 100 m voor ons, die zochten en vonden de GR, dus wij ook weer achterna.... vermits die sneller stappen dan wij verloren we ze gauw uit t oog... maar wat was onze verbazing groot, toen we na 4 km, dezelfde watertoren tegenkwamen als we s morgens bij t vertrek daar lieten staan ! Raadsel was vlug opgelost, we hadden de GR in verkeerde richting genomen, zodat we na 2u15 en na ongeveer 11 km terug op ons vertrekpunt stonden... Ondanks het feit dat we pelgrim zijn, werd er gedju't en nog veel erger... We moesten dus om 10u00 opnieuw vertrekken met nog 32 km voor de boeg ! Dat zouden we nooit halen vóór half 7 ! Gevolg, de gîte zou eventueel vol zitten, de winkels gesloten voor t proviand van morgen, en wat erger was, de telsom leerde ons dat we dan 43 km (!) in de benen zouden hangen hebben, niet te doen.... Eerder ergens slapen blijven, vergeet het, buiten konijnenburchten en vossenholen was er geen bewoonbaar plekje in de bossen... Stappen dus maar, steeds moeizaam worden, want het vooruitzicht alleen al, deed, vooral bij Malou, de moed in de schoenen zakken. De etenspauzes werden beperkt tot 2 en dan nog maar van telkens 15'.... Gegrommeld en gesakker... Kaart bekeken, en gewone wegen genomen, want we zouden wel n busstopplaats vinden... vergeet t maar, geen bussen in deze streek.... Voorbij Abère, na 35 km in de benen, en met nog 9 km voor de boeg, gebeurde dan t wonder.... zonder dat we er om vroegen, stopte in n lange bergop, n tot op de draad versleten rode Citroën langs ons... En in praktisch Béarnais-dialect : 'Monsieur, vous voulez que je vous emmène à Morlaàs ?'... Als engelengezang klonk ons da in de oren.... Hij hielp onze rugzaken inladen, en met n gerolde sigaret tussen de tanden, stelde hij ons gerust, hij wist wel wat t was, hij had vroeger maanden rondgezworven in Afghanistan, en had onmiddellijk gezien dat we hulp nodig hadden... Hoestend (van die sigaret, maar t was zijn auto) heb k misschien 10 keer gezegd dat hij très 'gentil' was. In Morlaàs centrum, mochten we niet uitstappen, hij ging eerst n pakje tabak kopen, hij zou ons daarna aan de gîte municipal op de camping gaan afzetten ! We konden onze Afghaanse avonturier maar niet genoeg bedanken, en inderdaad dus, goei zielen bestaan nog ! Gisteren nog zei k tegen Malou dat t mij opviel dat alles hier steeds op zn pootjes komt, op de Chemin de St.Jacques (zoals ze t hier zeggen) lost alles zich op... Zou dat kloppen ? Zou er werkelijk iets....? .... Of zou t geluk bij ons zijn ?
Die gîte biedt plaats aan 8 personen, samen met ons zijn er enkel het Franse koppel uit Montpellier. Kost 6 per persoon voor overnachting, lekker warme douche inbegrepen. In de Super-U, hier net langs, gingen we onze inkopen doen voor morgen. Straks gaan we zoeken voor n pizza of zoiets en we gaan toch maar ns langs i. De mooie Romaanse kerk Sainte-Foy... wie of die Foy ook is, we gaan daar 'merci' zeggen voor de hulp van onze Franse avonturier.
Morgen gaat de tocht (21km) naar Lescar, n voorstad van Pau... We gaan dat koppelen aan n bezoekje aan Pau, en proberen in n Intersport of Decathlon nieuwe wandelschoenen te vinden, want d onze gaan door de modder en ellende niet lang meer meegaan.
Terloops, we hebben de 650 km bereikt ! Nog 995 km volgens onze berekeningen, en dus minder dan 1000 ! We gaan zeker ook proberen n Jurancon wijntje op te drinken, dé droge witte wijn van de Béarn, streek waar we nu door heen stappen.
Geen regen vanmorgen, toen we de venster uit keken... was al even geleden dat we in t droge konden stappen, en zonder onze regenkledij te moeten klaarhouden...
Onze gastheer had ons mooi uitgelegd hoe we op de kortste manier terug op de GR konden geraken, 800m gewonnen, vertelde hij ons... belachelijk zul je misschien denken, de luxe van n auto gewoon, maar als je weet dat ons gemiddeld wandeltempo 4,5km per uur is, dan maakt dat toch wel wat uit....
Weinig te vertellen vandaag over de omgeving, n mix van Haspengouw en Voerstreek, met nu en dan n nijdig hellingske in t bos.
Tijd om veel te denken dus, en aan wat denken n opa en oma dan, wel aan Bram, Emily en Jesper, die nu zeker op hun gemakskes de 400m aan te lopen zijn op de Motten, en aan Lennert, die gegarandeerd zijn best zal doen om n medaille te halen in de 2 km.... Ondertussen bereikt ons via sms het wereldschokkend nieuws uit Mal dat Emily en Bram deze morgen het eerste ei in hun kippenhok konden rapen !!!!! Kei-cool noemden ze het !
Nadenken dus, ook over hoe we stappen.... de eerste kilometer, met stramme benen, en dan loopt dat los, samen naast elkaar... tussen 5 en 10 kilometer krijgt Malou haar beste periode, Jean heeft dan altijd wat last van t heupgewricht, vooral als t over vlakke, geasfalteerde wegen gaat. Rond 11uur houden we gewoonlijk n eerste halte, de baguette breken en wat banaan erbij. Namiddag tussen één en half twee is t echt schafttijd, vanmiddag was dat toevallig op t terras van n café, ns koffie bij t eten ! Stuk boerenworst, tomaat, avocado (met peper en zout, want Malou heeft alles bij !) n Yoghurtje-natuur als dessert. t Is 1 mei, feestdag, dus was dat onze feestmenu.
Dan weer opstappen, moeizaam want de spieren worden stram door t rusten ! De rugzak, n apart gevoel, als je die opzet, loodzwaar, maar dat gevoel verdwijnt..... tot je vermoeid geraakt, want ja, wij worden dat ook, ondanks het feit dat we misschien de indruk wekken fit te zijn ! Overal begint die te generen, vooral aan de schouders ! Schiet me plots te binnen dat n huisjesslak, gans zn leven dat gevoel moet hebben, je zou voor minder je huis of je rugzak overboord werpen....
We stellen ook vast dat onze limieten tussen de 25 en 30 km liggen, eens daarover gaat t erg moeizaam, vooral Malou krijgt dan last van haar 'moeilijke' voeten... de stops worden frequenter, en t is ook nodig.... Op sommige dagen doet ons Malou op t einde ook haar sandalen aan, en dat verlicht.
Vandaag was t geen probleem, we bereikten fris onze chambre d'hôtes, ook weer ns uitgebaat door n Engels koppel, jonge ditmaal, met kinderen van 5 en 7 jaar... Hoe ze in dit godverlaten dorp (240 inwoners) terecht kwamen, weten we niet, want hier is nu ns werkelijk niks te beleven. Het enige wat we hier konden opvangen, was dat men hier 'gascon' spreekt ipv frans.
Intussen is de chef kok hier bezig aan ons avondmaal, wat t zal worden weten we nog niet, maar dat er look inzit, daar zijn we 100% zeker van !
Ondertussen realiseerden we ons dat we nog geen logis voor morgen hebben, en vermits alles stilligt door de feestdag.... Maar zoals steeds, op de 'weg' lost alles zich op, en zullen we morgen ook wel onze kop kunnen neerleggen. n Tip kregen we hier al, als ge niks in Morlaas, (ons eindpunt voor morgen na 32km) vindt, ga je naar de burgemeester en die opent het clublokaal van de plaatselijk rugbyploeg, en daar zijn wel altijd wat matrassen beschikbaar !
We zagen er n beetje tegen op, de 8 km, die we gisteren vroeger stopten, moesten we vandaag in t begin er dus bijdoen, omdat de chambre d'hôtes in Marcac gereserveerd was... Maar uiteindelijk viel de tocht mee, maar eerst terug naar gisterenvond. Normaal wordt onze blog gemaakt na t avondeten, maar gisteren was een uitzondering, veel inspiratie zeker, en dag 22 werd al in de vooravond op t net geworpen. Om 19u konden we dus aan tafel bij dame Edna, want ja zo heette onze Engelse gastvrouw. Er was voor 12 man gedekt ! We hadden nog niemand van de andere pelgrims gezien, maar John, want zo noemde ze me, moest op de kop van de tafel gaan zitten, en alles werd me stilaan duidelijk, al de overigen waren.... 'dames'.... ons Malou, ons Hongaarse Zwitserse, de stille franse dame van de dag voordien, 2 jonge francaises, en 6 vriendinnen uit de streek van Montpellier.. k Heb gans de avond niks hoeven te zeggen, als u begrijpt wat ik bedoel. Maar verwend werden we wel door lady Edna, n lekkere salade als voorgerecht, varkensgebraad met groene boontjes, de klassieke kaasschotel en verse fruitsla met room, natuurlijk rode wijn in overvloed, babbelwater voor al die dames.... s Morgens ook weer overvloed, in onze huidige normen, buiten de klassieke confituur kwam onze lady aandraven met gebakken ei en tomaat, alleen de bacon ontbrak om t super-engels te maken !
Daarna was t onmiddellijk de baan op, half 8, en gietende regen... Beschermingshoes op de rugzak en de cape aan, geen zicht eigenlijk... De regen dat ging eigenlijk nog, maar die modder op de veldwegen, onherkenbaar was onze broek, en soms onzichtbaar waren onze schoenen.... we verwensten in stilte de wildcrossers, die ook hier de bos- en veldwegen ontoegankelijker maken door hun ge'race'... 18 km lang door die modder, dat begint aan je te vreten. Het deed ons ook,besluiten de laatste 10 km de GR te verlaten, en via de departementale naar Marciac te stappen. We zijn geen doetjes, zoals coureurs als bijvoorbeeld 'Andy Schleck', die niet gaan trainen als t 2 druppels regent, maar enough was enough.......
Marciac, waar we gelogeerd zijn in de Ferme Laoueillou (schaapskwekerij), die naam zal velen bekend in de oren klinken, wat Jazz Bilzen bij ons betekende, is Marciac in Frankrijk... Reeds meer dan 35 jaar staat hier telkens in augustus gans het dorp in teken van de jazz. Tussen de zonnebloemvelden en de wijngaarden treedt 14 dagen lang de kruim van de jazzwereld op voor meer dan 200.000 toeschouwers uit gans Europa. n Standbeeld hebben ze zelfs opgericht voor Wynton Marsalis (mij onbekend, mar de jazz-fanaten zullen me nu waarschijnlijk uitlachen.
Ons verblijf hier wordt gerund door n jonge Algerijnse, en er stond couscous op t menu... Nooit gegeten, dus volgden we : eerst de couscous in n diep bord doen, dan de groenten erover heen, en tenslotte het schaapsvlees.... je zou voor minder pelgrim worden ! Wat me weer opviel, k zat weer op de kop van de tafel, en voor de rest 6 dames !
Morgen staat n relatief korte en vlakke etappe op t programma, hopelijk blijft het eens droog, zodat we weer eens kunnen genieten van de in de verte opduikende besneeuwde Pyreneeëntoppen. We verlaten morgen het departement Gers en trekken Hautes-Pyrenées in.... stilte voor de Col du Somport-storm .
Normaal zou de tocht vandaag tot in Montesquiou gaan, t zou niet goed voor de benen en t koppeke geweest zijn, maar t geluk was weer ns bij ons.... Reserveren moet je hier n paar dagen op voorhand, en wat stellen we gisterenavond vast, verkeerd telefoonnummer gebruikt, en gereserveerd bij Edna Moddy in l'Isle de Noé ipv in Montesquiou, 8 km korter bij t vertrekpunt, dat kwam ons eigenlijk wel goed uit, na de zware dag van gisteren.
Om 8 u wij dus op weg, de prachtstad Auch achter ons latend... En ondanks t feit dat t over vlakke asfaltwegen ging, vlotte t niet zo goed... We liepen kilometers lang heel stil langs mekaar, enfin met n meter tussen, beiden dachten we immers aan 29 april, één jaar geleden, toen bonneke suzanneke ons verliet... t was precies of ze tussen ons in liep.... tot we ons beiden vermanden en mekaar in de ogen keken : 'ze zou fier op ons zijn, moest ze t meegemaakt hebben'... traantjes weg.... hogere versnelling ingezet, en genieten van de natuur : afwisselend boswegen, en paarden-trekwegen, veldwegen tussen nog altijd die enorm grote bewerkte akkers, meestal graan vandaag.
We zitten nog steeds in het departement Gers, de place to be, als t over foie gras gaat, de specialiteit van de streek, maar geef mij toch maar de 2e grootste specialiteit van de Gers dan : de Aragnac !
Net op t middaguur passeerden we Barran, 2 straten groot, en met zicht op de romaanse kerk met n merkwaardige toren in helicoidale (getorste) vorm. We aten er de overgebleven pizza van gisteravond, en smaken dat dat deed !
Tot eindbestemming werd t nog n 7-tal kilometer genieten, de glooiingen zijn we intussen al gewend, na 300m stijgen, komt er idem-dito dalen, maar intussen kun je je ogen de kost geven.
De intocht in L'Isle-de-Noé was verrassend : bij de reservatie wisten we enkel dat t n Engelse dame was, die n 5-tal kamers ter beschikking stelde, toen k haar t adres aan telefoon vroeg, zei ze me, a big green door, in front of the boulangier ! .... t Eerste wat we zagen, op t eind van die ene straat die t dorp rijk was, was inderdaad a big green door, maar daar stond in koeienletters 'à vendre' op..... even kleine paniek, die zelfs oversloeg in schrik, toen we de boulangerie vonden, fermé jusqu'au 5 mai ! .. Maar gelukkig stond aan de overkant al n échte Engelse lady ons op te wachten, de koffie met gebak stond klaar... gemoedelijk babbeltje in koeter engels-frans... en wat er hier te zien is in t dorp, awel ge gaat hier buiten, naar links, daar zie je t kasteel en iets verder de kerk.... Ga maar douchen, wandel maar rond en binnen 10 minuten sta je hier terug, en zo was t ook, kasteel, omgevormd tot school, kerk half vervallen, en zoals bijna overal, gesloten.
Eén wetenswaardigheidje toch, tot 1750 heette t dorp hier L'Isle-Arbéchan, tot Marquise de Noé t lumineuse idee kreeg t kasteel te schenken aan de gemeente, en uit dankbaarheid werd de gemeente genoemd naar de markies. Moest dat ooit in Tongeren gebeurd zijn dan zouden de inwoners waarschijnlijk Betho-naren of zo geheten hebben !
Wat zich op papier aankondigde, als n lange, maar gemakkelijke tocht, werd n superlange en eigenlijk zeer zware etappe... op papier 'slechts 27 km'... t Werden er 37 ! ... Vermits we aan de andere kant, de verkeerde dus, van Gimont sliepen, moesten we, om terug op de GR te geraken, eerst 5 km stappen, en wat we nooit verwacht hadden, de laatste kilometers na Montégut werden er 12 ipv de voorziene 7... En goede teller heeft de rekening gauw gemaakt, 37 km !!! Dat gaat op t laatste natuurlijk in je kopje werken, de benen worden loodzwaar, de dagelijks terugkerende blaren van Malou hadden dringend verzorging nodig, afin, t eerste gekibbel tussen ons beiden... je zou voor minder.. waarom had je niet...? En, waarom dit en waarom dat ? Voor t eerst zag k tranen bij aankomst, stikkapot liet ons Malou zich op bed in de gîte presbyterien vallen... zo kan t niet meer verder waren haar woorden... k voelde me aangevallen, want t was dus weer eens 'mijn fout' enz.... Na n lekkere warme douche van minstens 20 minuten, kwam er n helemaal andere Malou onder t water uit.. Strijdvaardig als altijd wilde ze weten wat er morgen op t programma zou staan... normaal 32 km moest ik opbiechten, maar door n herboeking van ons logis in n 'eerder' dorp, doen we daar 8 km van af, zodat het er morgen maar (?) 24 zullen zijn (als God belieft, zal k maar zeggen)
De etappe op zichzelf verliep droog, ideale temperaturen, glooiend, enfin telkens 100m op en dan weer eens 100 m af... eigenlijk te vergelijken met onze Voerstreek, maar dan zonder de klassieke hagen. En, nog meer dan gisteren : enorme velden maïs, graan en koolzaad, nog 'dikkere boeren' dan gisteren dus.. Maar van n absolute kalmte gesproken, dit is de streek van de kalmte... t landschap werd enkel 'verstoord' door het prachtige kasteel in Montégut... en daarna echt door de superdrukke Route Nationale124.
Het zicht om Auch binnen te stappen, niet te beschrijven... Auch domineert echt de vallei van de Gers, de Cathédrale Sainte-Marie (15e eeuw), de Tour Armagnac, prachtige Middeleeuwse en Renaissance huizen... de tijd ontbrak ons jammer genoeg om ervan te genieten. Kenners weten zeker dat Auch dé stad is van d'Artagnan, één van de drie musketiers.
Wat we wel spijtig vonden, we gingen rond half acht s avonds de stad in, want we wilden ons, op n zondag, en na de modale levenswijze van de afgelopen week, ns op restaurant-eten tracteren.... n uur rondgelopen..... en met 2 pizzas in n kartonnen doos terug gekomen... geen enkel restaurant of café open te vinden ! op n zondag !
We namen er dan maar n fles rosé bij, en van de 4 overige pelgrims die hier nog verblijven, was er maar één meer wakker. Een Duits koppel en n alleenstaande Française sliepen al, ze gingen morgen immers n lange doen, 18 km zegden ze !
Maar die ene die nog wakker was, en ons hielp met de pizza's en de rosé, was de 35 jarige Elisabeth, n Hongaarse, die in Zwitserland woont, haar man bij de katten gelaten had, en die ons in t Duits uitlegde waarom en hoe ze naar Santiago zou stappen. Die contacten maakt de tocht naar Compostela voor ons nog n stuk 'fijner'
Maar, dat alles maakt dat t stukje schrijven, echt nachtwerk werd... Hopelijk schaadt dat de kwaliteit niet....
COMPOSTELA 2013
