Zondag, de boog moet niet altijd gespannen zijn , in plaats van vandaag en morgen, respectievelijk 27,7 en 21km te doen (samen 48,7 km) werd t 17,7 km en zal t morgen 31 km moeten worden, zodat we er weer 48,7 zullen op zitten hebben. We pakken inderdaad n halve rustdag, het stadje Sahagún leent zich daar ook toe.
We vertrokken toch maar om 7u, vermits we t opstaan om 6u gewoon zijn geworden, maar toch koud weer s morgens nog altijd, zo tot n uur of 9 en dan wordt t wel warm genoeg om in T-shirt te stappen. Het ontbijt gebruikten we in Terradillos de los Templarios, niet dat t zoveel belang heeft, maar k vond de naam zo prachtig, dat k t wilde vermelden, beeld je ns in dat je daar woont, en ze vragen naar je adres, en je kan dan zeggen, 'ik woon in Terradillos de los Templarios' geef toe, toch schoner dan dat je moet zeggen dat je in 'Spouwen' woont bijvoorbeeld.... Maar nog wat anders was ons daar opgevallen, evenals in de vorige dorpjes, typisch Castiliaans, de huizen gebouwd uit leem (adobe in t Spaans), gemengd met stro. Maar zoals veel hier in Castilië, worden die niet goed onderhouden (jaarlijks opnieuw insmeren met leem is n must), dus enorm veel vervallen, zelfs ingestorte huizen.
We stappen tegenwoordig, op deze rechte vlakke wegen, aan n tempo van gemiddeld 5 km/uur, zodat we n dik uur later in t dorpje kwamen, dat al onze kleinkinderen zal interesseren, San Nicolás del Real Camino, en het vriendelijke oude Spaanse heertje dat aan de ingang van t dorp stond, wist ons voor waar te vertellen, dat Sint Niklaas hier woonde, we zijn even op zoek gegaan, maar hij was op vakantie, we hebben wel zijn huis gezien !
Van daaruit was t nog n dik uur tot in Sahagún, eerst voor logies gaan zoeken, mooie plaats gevonden in de Albergue de Peregrinos Cluny, n kerk omgevormd tot theaterzaal, met daarboven n slaapzaal met n 60-tal plaatsen.... mooi, maar we wilden wat gezellig voor n zondag. Doorgestapt tot bij de Madres Benedictinas, waar we n kamer voor 4 namen, met avondmaal voor 17 per persoon.... Prachtig kader, rustgevend, in t hart van de stad, en belangrijk voor ons, reeds op onze weg voor morgen...
Onze vrienden waren er rond 12u, eerst douchen (op onze kamer, wat n luxe) en dan stadsbezoek, maar vooraf nog n terrasje natuurlijk, met n dikke pint en n boccadillo-tortilla... Kerken die je hier tegenkomt jongens, en dan nog in de stijl die ik prefereer, namelijk in baksteen (beroepsmisvorming?), de San Tirso, met zn drie verdiepingen, met zuiltjes in baksteen.... de San Lorenzo kerk heeft zo zelfs 4 verdiepingen. Het mooiste monument vond k echter wel de Arco de San Benito, n overgebleven boog van het verdwenen benedictijnenklooster.
Wel, zeg nu nog ns dat we op zondag niets doen aan onze cultuur.
Tot slot zijn we nog terug geweest om 7u naar de kerk van de Madres Benedictinas, waar we de gezongen vespers meemaakten, n tiental zusters maakten er n mooie dienst van. Aan t einde riep zuster-overste alle peregrinos naar voor, sprak ons toe, en gaf ons de beste wensen mee voor n veilige aankomst in Santiago de Compostela.
n Mooi moment....
Voor wie ons op de kaart wil volgen, we verlieten vandaag de provincie Palencia, en stapten de provincie Leòn binnen. Sahagún schijnt op 365 km van Santiago de Compostella te liggen !
Voor wie zich zorgen zou maken, onze conditie is nog altijd prima, de blaren van Malou zijn er nog, maar mits de nodige verzorging, lukt dat wel.... Onze pedicure zal wel wat werk hebben als we thuiskomen.
Wat we de laatste dagen al meermaals vertelden, bevestigde zich vandaag eens te meer : bijzonder eenzaam en eentonig gebied. Maar de zon deed wonderen na n paar uurtjes stappen, geen dorp t bespeuren tot aan de 17e kilometer... t Stappen gaat ons nog steeds goed af, zeker op deze wegen, zo plat als n vijg, doet me denken aan Jacques Brel's 'Le plat pays, qui est le mien !', maar dan niet in mn Vlaanderenland, t land dat t mijne is, maar wel de Páramo, zoals het hier genoemd wordt, en dat 'koud, leeg gebied' betekent. Denk nu niet dat we pessimistisch bezig zijn, maar in vergelijking tot de streken die we doorkruisten, de afgelopen weken, is hier inderdaad 'niks' te zien.... Dan maar babbelen onderweg... vandaag met Frans, de Ollander uit Utrecht. Vertrokken in St Jean, met de bedoeling zichzelf tegen te komen ! Had tegen zichzelf gezegd dat hij zn leven anders moest aanpakken, na vaststelling van n vermeende kanker, gelukkiglijk foutieve diagnose, maar t had m tot nadenken gezet, gaf zn luxe-leventje op, ook de wijn en het bier.... had n origineel na te denken, hij had n 40-tal kaartjes met 'spirituele teksten' meegenomen, trok zich elke dag n willekeurige kaart, filosofeerde daar gans de dag over, en schreef zich s avonds n tekst hierover neer... Onszelf gaven we (nog niet?) bloot, enkel dat we probeerden te 'onthaasten'.... de goedheid zelve ook die Frans, want in t midden van t veld vroeg hij ons te stoppen, haalde n halve kilo muscaat-druiven uit zijn rugzak, en wilde die met ons delen, en betrok er ook 3 toevallig voorbijgestoken Koreaanse dalmetjes bij! Heerlijk! ... Frans ging nog n dorp verder, en we spraken af dat we de volgende lekkernij, op de camino, met hem zouden delen. Intussen was Jean bij ons komen stappen, Fransman uit Strasbourg, hij was jogger, en raad ns waarover t gesprek ging? Welke marathons heb jij gelopen, wat was je besttijd (2u57 voor de kenners)... Maar dé ontmoeting van de dag was met de jongste pelgrim, die we tot nu toe tegengekomen waren... Roxy was nauwelijks 2 jaar ! Bruin van haar en.... n kwispelstaartje, n soort Engels jachthondje ! Hij liep al 10 dagen achter zn Duits baasje aan, maar had sinds gisteren pootjes-problemen.... Zn baasje had hem (9kg) gisteren 20 km lang op de arm gedragen, onmogelijk om dit nog verder te doen, dus n boodschappentas op wieltjes gekocht onderweg, en daar zat Roxy dan triomfantelijk in... Baasje wilde nog aan ons kwijt dat hij gedurende 5 jaar n depressie had gehad, en dat hij de camino stapte, uit dankbaarheid dat hij dit overwonnen had.
Onze tocht van vandaag eindigde al om 12u s middags, en ondanks t feit dat t n eentonig parcours was, vloog de tijd, dank zij de ontmoetingen en de babbel...
Morgen trekken we naar Sahagun, slechts 16km ver, volgens Valerio n mooi stadje, het bezichtigen waard, en bovendien, t is zondag, dus gaan we ns proberen te genieten. maandag staan er dan wel 31 km op ons programma. Dinsdag hopen we León te bereiken, de stad van de kathedralen.
Maar eerst blijven we genieten van de zon en de wolkenloze hemel.
Voor de geïnteresseerden kunnen we nog vertellen dat we op dit ogenblik 1.256 km gestapt hebben, er blijven nog ongeveer 400 km te gaan !
t Was weer ns door de meseta vandaag, la Tierra de Campos dus, t open veld.... Thuis was t koud, maar hier had t ook weer gerijmd vanmorgen... Onafzienbare akkers, graan, graan, en nog ns graan... Is ook goed te zien dat dit hier het belangrijkste punt van inkomen van de bevolking is, want in ieder dorpje, hoe klein ook, staat er een weegbrug waar de boeren hun graan gaan wegen. Tegenwoordig is t al tarwe dat de klok slaat hier, en dat wordt opgeslagen in betonnen silos, die de horizon vervuilen, net als de windmolens die noodzakelijk geworden zijn voor de elektriciteitsopwekking. Maar ja, economie zal steeds voorgaan op de natuur....
Vrij eentonige etappe dus alweer, zonnig, want we stapten voor t eerst sinds lang in onze T-shirt. Enige afwisseling zorgde het Canal de Castlla, waarnaast we n gehele tijd opstapten. Het ligt er al sinds de 18e eeuw, en doet nu waarschijnlijk dienst doet om de irrigatiekanaaltjes tussen de graanvelden te bevoorraden.
We stapten de eerste 3 kilometer met onze vrienden, en schakelden dan over op ons eigen ritme, 5 km per uur, banaantjes kopen onderweg, en na 15 km tracteerden we onszelf op n chocolademelk in de albergue... Erg origineel was t daar, je kon er als pelgrim overnachten in n heuse tipi, en slapen kon je er in n hangmat... 10 km te vroeg voor ons, we gingen immers door tot in Carrión de los Condes, waar we op zoek gingen naar n geschikte slaapplaats... we wilden vandaag ns niet in n massa-albergue overnachten, zochten en vonden te duur, n kamer voor 2 voor 55, dus n kamer voor 4 gevonden voor 80, desayuno inbegrepen en ook het middageten voor morgen onderweg.... Heerlijk weer ns wat privacy te hebben, en ns n douche te kunnen nemen, zolang je maar wil, zonder dat er iemand op de deur komt kloppen.
Om 7u was er weer prlgrimsmenu voor 11, en dat we de crisis helpen bestrijden in Spanje, kan k je verzekeren, in t zaakje waar wij zaten, telde k 70 pelgrims, en we zagen nog minstens 4 zaken met minstens evenveel volk. t Blijft ons toch verwonderen, hoe men zo'n 3-gangen-menu klaarkrijgt voor zo weinig geld. We hebben ook sinds n tijdje door, dat, als je fles wijn leeg is, je n nieuwe kan vragen, zonder bijbetalen... Probeer dat bij ons maar ns !
Na t eten liepen we nog wat rond in Carrión, en zagen dat in dit dorp van amper 2000 inwoners er weer maar effekens 3 kerken zijn, de San Zoilo, de Santiago en de Sancta-Maria-kerk. We zijn geen kerklopers, maar deze laatste gingen we toch even bezoeken, en groot was onze verwondering dat er n dienst bezig was, de witte nonnetjes zongen en begeleidden zichzelf op de gitaar, tot slot was er n pelgrimszegen, en wie waren de meest devoot-volle denkt u? Jawel, de Zuid-Koreanen... Tijd voor ons om toch ns uit te zoeken hoe en wat, wel de Kerk in Zuid-Korea blijft groeien, meer dan 5 miljoen katholieken, dat is meer dan 10% van de bevolking. Het aantal gelovigen tussen 20 en 30 jaar is in tien jaar tijd met liefst 90% toegenomen. De Kerk in Zuid-Korea is aantrekkelijk omdat zij geëngageerde standpunten inneemt en de strijd aanbindt tegen de sociale problemen zoals uitsluiting, armoede en zelfmoord. Dit verklaart voor ons alles. Heel erg jonge Koreaantjes stappen immers elke dag de Camino. We beginnen ze te kennen, en ze begroeten ons dagelijks erg vriendelijk. Fijner dan die eerste belevenis in Puente a Reina, toen we zelfs aan n invasie dachten. Vermits de meeste Koreanen minder dan 20 km er dag stappen, liggen die ver achter ons, en n nieuwe lading is nog niet gemeld !
Gisteren vertelden we dat we in de provincie Palencia beland waren, wel, n gesprekje met n Spaanse kelner leerde ons dat Spanje 52 provincies telt, en dat de kinderen in de school die allemaal vanbuiten moeten kennen. Ietwat moeilijker dan bij ons hé Lennert, want wij mogen gelukkig zijn dat we er maar 10 moeten onthouden
We hadden hem de Col du Somport zien opkomen, helemaal alleen, n rijzige figuur, de kerstman in de zomer, n Spaanse pelgrim met grijs haar en n grijze baard, en n volgens onze begrippen n overdreven lange pelgrimsstaf... We kenden hem toen nog niet, maar hij eiste door zijn voorkomen alle aandacht op, trok wat foto's, losjes uit de pols, keek wat rond, groette ons en overstelpte ons met binnenmonds Spaans.... we begrepen eruit dat hij 30 km onder weg was.... hij hield enkele auto's tegen, verdween dan in zo'n auto richtinsg Spanje.... raar figuur dachten we, maar die zien we nooit meer weer... Maar neen hoor, enkele dagen later was hij er weer, ontpopte zich tot dé peregrino onder de pelgrims, werd ieders vriend, voor alles en nog wat kun je terecht bij Valerio Arias Arias. Weet je niet of je tot Boadilla of Fromista moet trekken vandaag, vraag t aan Valerio, en hij legt je t voordeel of t nadeel van t een ander met plezier uit... Heeft je vriend n peesontsteking, Valerio regelt n goedkope taxi tot in de volgende albergue voor je. En de clou is, dat hij op weg naar Compostela is, net als wij , maar hij gaat naar huis, want hij wóónt in Santiago de Compostela. Vanmorgen hadden we het genoegen n stukje met hem op te stappen, hij vertelde ons, want we verstaan zn Spaans steeds beter, dat zn dochter Spaanse les geeft aan de universiteit van Utrecht. In t kort, als de weg naar Compostela n figuur nodig heeft, als er n film van gedraaid wordt, dan krijgt Valerio van ons zeker de hoofdrol !
Maar toen moest onze stappartij naar Boadilla nog beginnen....
De eerste 10km naar Castrojeriz is vrij gemakkelijk, de ruïne van n oud burcht (uit de tijd van de Wisigoten, heb k me laten vertellen) troont boven het dorpje uit, mooi, maar te ver om te gaan bezichtigen. Het dorpje zelf telt 1000 inwoners, had vroeger 4 hospita voor pelgrims, en weet je hoeveel kerken er zijn, juist ja, ook 4 !
Dan trekken we naar Boadilla, en ineens weten we wat de 'meseta' is, veel van horen praten, maar nu in t echt gezien : n hoogplateau, vlak en nog ns vlak, doorsneden door steile dalen of hellingen... En we kregen t ineens, eindeloos vlak, maar ineens toch n 'helling'.... 1050m stijgen à 12% en 350m dalen à 18% , dat kan pijn doen, en in je knoken blijven hangen!... Daarna wat bruggen en dorpjes, maar die eindeloze uitgestrekte vlaktes van de meseta zullen altijd in ons geheugen gegrift blijven.... De zon was er vandaag voor t eerst, en de hitte was bij momenten al erg voelbaar. We beklagen de Femma-dames die hier half juni ook door moeten ! En we willen nog één keer Valerio citeren over de meseta : 'nueve meses de invierno, tres meses de infierno' : negen maanden winter en drie maanden hel !
Maar des te mooier werd het bereiken van het dorpje Boadillo, n albergue opgezocht, 67 slaapplaatsen in principe, is wel veel maar t was er proper, en er was n ruime mooie tuin, waar iedereen lekker lui lag uit te rusten in t gras. Wij maakten kennis met 3 Braziliaanse fietsers, Portugees is ons sterkste niet, maar op de Camino verstaat iedereen, iedereen, of laat zich verstaan. k Zei juist 67 slaapplaatsen, maar er werd niemand geweigerd, na 5 uur kwamen er nog n 10-tal pelgrims toe, die niet meer zagen zitten om verder te trekken, er werd opgeruimd in n zaal, 10 matrassen op de grond gelegd, en.... tevreden gezichten natuurlijk.'
Hoe we t zelf maken ? Wel heel goed, t gaat ons momenteel voor de wind, t stappen gebeurt tegen n ritme van boven de 5 km (bewogen gemiddelde volgens de gps), geen supplementaire blaren voor Malou - goed afplakken elke morgen is de boodschap. Eten doen we gematigd, maar goed, en de Spaanse keuken begint ons aan te staan... en slechte wijn hebben we nog niet gedronken.
We blijven voor liggen op ons schema, en zullen vanaf nu, niet meer proberen dagen te winnen, maar de gewone dagkilometers af te leggen, zodat genieten van de natuur en rust brengend wandelen ons hoofddoel wordt tot in Santiago de Compostela.
O ja voor wie t wil weten, we verlieten vandaag de provincia Burgos, en lipen de provincia Palencia binnen (ja met n P ! )
Burgos, we konden er moeilijk afscheid van nemen, gelukkiglijk trokken we nog ns gans de stad door om op de 'weg' te geraken... maar eerst ontbijten in de bar... we zijn echt volleerde Spanjaarden geworden op dat gebied, café americano solo en n broodje met queso.... wat we nooit zullen leren is de Spaanse manier van omgaan aan die toog, waar wij de lege zakjes van de suiker, mooi in t ondertasje leggen, gooien zij, verplicht waarschijnlijk, dat steeds gewoonweg op de grond, vóór de toog, en tot s avonds gebeurt dat zo.... kun je je voorstellen hoe zo'n bar er dan uitziet ?
Enfin, wij op weg, in principe om s avonds in Hornillos de Camino te zijn, zo'n 21 km verderop... Bernard en Michelle werden bij t buitenstappen van Burgos achtergelaten, met de afspraak dat we hun in Hornillos, na 23 km zouden opwachten. Niet veel te beleven onderweg, alleen t dorpje Rabé de las Calzadas merkten we op... voor de zoveelste keer t woord Calzada bij n dorpsnaam, awel t schijnt in Spaans 'geplaveide weg' te willen zeggen, en die zijn hier, die 'stenen' wegen...
En groot nieuws.... zon vandaag ! ... Nog niet te warm, maar je voelde aan al de pelgrims dat er verandering in de lucht hing...
s Middags waren we al in Hornillios, waar we wat tortillas aten.... onze vrienden arriveerden drie kwartier later, en de scheenbeenontsteking van Michelle speelde weer op, maar ze wilden absoluut dat wij verder stapten, ze zouden wel zien hoe ze in Hontanas zouden geraken?! Wij weer weg, n moeilijke eentonige weg op, voor opnieuw 9 km. Eerst hadden we gedacht naar de albergue in San Bol te gaan, maar men had ons dat afgeraden wegens 'geen stromend water en geen sanitair'... We passeerden er, n krot van maximaal,4 op 4, waarschijnlijk dus geen sanitair, maar er was wel wifi ! Tot Hortanas werd t zwaar, we bekochten waarschijnlijk onze lange wandelingen in Burgos gisteren.... maar na minder dan 2 uur waren we er, en wie stond ons op te wachten aan de inkom van t dorp, juist ja, Bernard en. Michelle, ze hadden dus op één of andere manier n taxi gevonden, die hun tot hier gebracht had voor 30. Douchen, en dan genieten in de zon.... We zaten in de Albergue Santa Brigida, nergens in de gidsen, maar supermooi en proper, 7 voor de ovenachting in n slaapzaal van 8. Een echte aanrader ! Om 19u werd het klassieke pelgrimsmenu geserveerd à 9, gemengde salade, en eindelijk (!) paella, en chocoladepudding als afsluiter - wijn à volonté natuurlijk. We zaten met 14 aan tafel : 4 Fransen, 4 Duitsers, 4 Australiërs en 2 Belgen
Ondertussen had de jeugd van de 2 overige albergues zich buiten samengezet, en zonder douchen of eten werd er n zonnefeestje gevierd, alle nationaliteiten samen, k noem maar op, Italianen, Duitsers, Spanjaarden, Fransen, Duitsers en zelfs n Israëliër !
Te onthouden vandaag, tot nu toe was t altijd in Spanje is t 'Siempre frio', maar na vandaag denken we, hopen we in ieder geval dat 'El sol brillará' de volgende dagen, en zeg nu nog eens dat ons Spaans zich beperkt tot het bestellen van 'dos cervezas'
Vanuit Atapuerca was t maar ongeveer 21 km tot Burgos, n makkie dus. Maar wat was onze verwondering dat t zo koud was, toen we onze neus buitenstaken.... en t had verdorie nog gerijmd ook ! ! ! 21 mei in Spanje, en bijna aan t vriezen, we zaten wel op 900m hoogte, maar dan nog.... Gelukkig zijn we de Somport voorbij, want k vrees dat die momenteel gesloten is wegens de sneeuw.... Van t thuisfront horen we dat t daar al niet veel beter is, koudste meimaand sinds 40 jaar, schijnt t. Maar wij kregen wat om ons op te warmen, niet de café americano in de bar, maar onmiddellijk na t vertrek, n serieuze klim naar de Montagrande, nog lastiger door de dikke stenen, maar de kudde schapen zorgde voor afleiding, en op de top stond iedereen foto's te trekken aan n kruis, omringd door opgeselde stenen, n voorsmaakje voor Cruz de Ferro, dat ons begin juni te wachten staat waarschijnlijk. Daarna werd het in rechte lijn bergaf naar Burgos via eigenlijk niets zeggende dorpjes - we zijn waarschijnlijk verwend op dat gebied. Villafria was t laatste heriiner k me, maar dan was t nog 11km tot in t centrum van Burgos, n passage om asap over te slaan... eindeloos rond t vliegveld, dat a propos niet in gebruik is, en denkelijk tot. U toe nooit gebruikt is... dan industrieterrein en de voorstad... maar t zicht om Burgos binnen te komen is wel de moeite : fier staan de 2 torens van de kathedraal je op te wachten, maar dat is nog niet alles, n scala van prachtgebouwen, n stad om eigenlijk n paar dagen te blijven, om alles te zien ! We leerden hier ook dat Burgos n zusterstad is van ons eigen Brugge.
Maar eerst logies zoeken, niet zo moeilijk, Malou herinnerde zich nog perfect waar ze vorig jaar geslapen had, Hotel Acacia langs de bibliotheek, daar moesten we zijn... dezelfde man met t paardenstaartje bezorgde ons in n wip n kamer met 4 bedden, in t hart van Burgos... Snel douchen, en na n uurtje waren onze vrienden er ook...
Stadsbezoek stond er natuurlijk op t programma, Burgos telt bijna 200.000 inwoners en is n prachtige stad. We begonnen natuurlijk met n bezoek aan de kathedraal... moet je werkelijk gezien hebben, met voor mij als hoogtepunt, qua architectuur, de Puerta de la Coroneria, de toegang voor de edelen, die vanuit de burcht, per paard en koets naar de kerk kwamen, en die dan via n majestueuze trap tot in de kerk konden afdalen. De twee torens die schitteren door hun praal en pracht, zijn t werk van de Duitser Hans van Keulen, die wellicht de ideeën pikte van de dom van Keulen (15eeuw). Binnen in de kerk domineert de 'coro', het middenschip van de kerk, maar dat verhaal moet je maar zelf ns op t internet lezen. De rest van deze Sancta Maria kathedraal is gewoonweg schitterend, de tijd ontbreekt me, om alles in detail te beschrijven
Wat ons daar wel van bijbleef, is dat we de begraafplaats zagen van Rodrigo Díaz de Vivar, zegt u waarschijnlijk niks, maar als we zeggen dat zn bijnaam El Cid was, dan gaat er ook bij u n lichtje branden, want wie onder de ouderen zag indertijd (1960?) de film 'El Cid' niet, met Charlton Heston in de hoofdrol, en Sofia Loren als de mooie Doña Jimena.
We vertelden dat we vandaag 22 km stapten, maar wat we tussen 2u en 7u vanavond afstapten, houdt niet op met 7 à 8 km. details besparen we, maar de kerken van San Lesmes, San Gil, San Esteban, San Nicolás en uiteindelijk, na n 200-tal trappen, de burcht, we hebben t bezocht, allemaal,
Morgen wacht de Camino op ons, we weten nog niet tot waar ons die zal leiden, waarschijnlijk tot San Bol, na 26 km.
Eén anekdote had k willen verzwijgen, maar Malou en vooral mn vrienden, willen mn verstrooidheid gepubliceerd zien. Toen mn vrienden belden dat ze 'arriba' in Burgos waren, zakte k van onze 4e verdieping af om hun tot op onze kamers te brengen, liep hun tegemoet, met de sleutels in de hand... Fier als n luis dat we n prima plaatsje gevonden hadden, op de 4e verdieping, tussen de kantoren van advocaten, dokters enz.. troonde ik hun mee, stak de sleutel op de deur van dat appartementsgebouw, hielp hun de lift in, tot op de 4e verdieping...... En groot was m, verbazing, dat we.... in verkeerd gebouw zaten, weliswaar ook tussen de advocaten, maar, 2 gebouwen te vroeg ingestapt.. t Zal me altijd n raadsel blijven, hoe k die buitendeur openkreeg ?
Onze vrienden gingen na 3 dagen relatieve rust, terug stappen, dus vertrokken we maar samen, ook al om hun wat vertrouwen te geven... zonder ontbijt vertrokken, want in t volgend dorpje, na 2 km, Espinosa del Camino, gingen we als volleerde pelegrinos aan de bar staan, n café americano met croissant om gewapend te zijn tegen de komende kilometers, en weg.... Eindeloos weer tussen de dennenbossen van Castillia y Leon door, om dan de beklimming naar de Alto de Valbuena aan te vatten... daar gingen we op ons eigen tempo door... afspraak was dat we tot San Juan de Ortega door zouden gaan, en van daaruit naar hun bellen om de conditie te peilen...
We kregen daar n enig mooi zicht op de Montes de Oca (bergen van de gans) en de Sierra de la Demanda (2200m hoog, en sneeuwtoppen tot diep in de zomer)
Na 18km waren we er, even kijken in de kerk daar, en dan n boccadillo eten... De spieren en pezen van onze vrienden stelden het wel, na n half uur waren ze bij ons, en er werd beslist verder te stappen voor de volle 25km. We vertrokken dus weer als voorbode, om slaapgelegenheid te vinden, liefst in Atapuerca, na nog ns 7 km. Maar eerst passeerden we het dorp Agés (= water), en we hebben t geweten van dat water, want de regenval van de vorige dagen, maakte de paden weer erg modderig. De intocht in Atapuerca waar n menhir ons nochtans verwelkomde, was maar povertjes, geen kat te zien, precies uitgestorven! Gans het dorpje, k bedoel dan niet de mensen, maar de panelen langs de straat, staat weliswaar in het teken van de prehistorie, met n heus museum. We liepen de eerste albergue voorbij en belandden naast de kerk in de Albergue La Hutte, we schreven ons en onze vrienden die net 'arrivé' waren, in, en ondervonden dat onbeleefdheid, onbeschoftheid, norsheid, onverschilligheid wel degelijk de beste eigenschappen van sommige mensen kunnen zijn. De uitbaatster blafte iedereen af, telkens je iets vroeg, kreeg je n antwoord waar je van achteroverviel. De 2 Nederlanders na ons kregen van tzelfde laken n broek. 2 Jonge Californiërs verstonden haar niet, vroegen om ns mogen gaan te kijken naar de slaapplaatsen, en kregen op n ruwe manier toegesnauwd dat het hier geen 4-sterrenhotel was. De 4 Italiaantjes waren de enigen, die het afbolden, nadat ze n stuk uit de neus gebeten kregen.
We reserveerden wel t avondeten hier, en hopen dat we t niet met de hooivork toegestoken zullen krijgen !
Het is de gewoonte dat men als pelgrim n woordje achterlaat, als dank voor de hospitaliteit, hier zagen we maar één briefje, eentje van gisteren (want de andere zal de uitbaatster wel elke dag weggooien). Maar k citeer : 'Gite, où l'acceuil est aussi froid que la température intérieure et extérieure' signé : une pauvre pélerine très blessée...... En nu stop k erover, anders ga k me opjagen, en dat zou de eerste keer zijn in 42 dagen.... Daarenboven zitten we nu te genieten van de lekkere zonnige avond, die we niet verder willen laten verknallen.
We zijn in blijde verwachting voor de dag van morgen, 21,5 km resten ons nog maar tot Bourgos, n pracht van n stad....., we gaan vroeg vertrekken, zodat we er rond de middag zijn, en ns kunnen gaan genieten van de pracht en praal van de kathedraal, en van wat er ons nog te wachten staat.
Na Montpellier, Toulouse en de Somport zullen we Bourgos bereiken als 4e mijlpaal op onze tocht naar Santiago de Compostela, na ongeveer 1140 km. En we voelen ons nog altijd goed !
COMPOSTELA 2013
