ondertussen is er vanalles en niets gebeurd hier bij mij.
de laatste maand voel ik me "overhoop" met mezelf, vanalles willen, maar niet kunnen... veel slapen, moe zijn, vapeurs, onderbuikkrampen om flauw te vallen, migraine zowat elke dag nu...ach ik typ het niet graag, omdat ik ergens toch nog positief moet blijven, maar hoe?????? ik moet inderdaad, zoals velen onder jullie me al zeiden, " heeeeeeeeel sterk zijn en optimistisch", want hoe ik me door de dagen sleur en toch nog iets probeer te maken vh leven, ppfpff, ik snap het amper zelf nog tegenwoordig !
ik ben nog eens op controle geweest met mijn been, waar gezwel is weg gehaald. ik heb er nog regelmatig last van en nu willen ze spuiten rechtstreeks in mijn lies geven, om de pijn wat te verzachten! hmhmhmh, alleen al de gedachte bezorgt me pijn, mhhmhm. ik word dus nog altijd opgevolgd.
ik heb ook mijn ziekteverlof weer verlengd t e m eind maart...moest ik de supervisor geloven, bleef ik al sowieso thuis tot einde schooljaar! die wil me niet werken sturen met mijn terugval vd laatste maand! ik heb dan maar vriendelijk gevraagd me 1 maand te geven, hij zei " één maand is niks, dat weet je toch ook wel", dus zijn t er twee geworden!
19 februari ga ik weer op een nieuwe dienst onderzoeken laten doen!!!! jajajaa, weer een nieuw streepje op mijn "kanker-CV" deze keer is het gynaecologie....dat hebben we nog niet gehad... mijn elleboog/pols/schouder en dan is mijn hele lichaam al extra behandeld en onderzocht! niet te geloven, maar het is echt waar! ik ben nog niet genezen vh ene en het andere is al daar! ik kan echt niet meer volgen, het klinkt zo ongeloofwaardig als ik het hier allemaal typ, jammer genoeg is het de waarheid ( zonder overdrijven!!!!! )
ik ben dus sinds eind december OMA-BOMMA-MOEKE !!! want ben toch nog in mijn MENOPAUZE gesukkeld, na een jaar van "normaal vruchtbaar" te zijn... wat ben ik blij dat mijn biologische klok al 10j op non-actief staat, zeg!
tja, daarom voel ik me ook zo ambetant en tot niets tegoei in staat. de hormonen zijn op hol geslagen en vapeurs, ik ben er ondertussen in gespecialiseerd! mijn spieren en rug doen vaak pijn en mijn kuiten trillen ' s avonds... geen indianen meer op bezoek ( zo noemden wij dat in ons jonge jaren ), dat is zowat het enige leuke aan deze hele nieuwe " WAY OF LIVING " voor al degenen die nog niet in de menopauze zitten, bereidt u maar voor, leuk is anders!
ik ga dus allerlei onderzoeken moeten doen, om uit te sluiten dat er niets anders (weeral ) aan de hand is. dan zal er besproken worden of ik medicatie krijg om die hormonen wat op peil te brengen. eetbuien, maagpijn, buikkrampen, tis net of ik heb pas chemo gehad!!! en na 19 chemo's weet ik ook heel goed hoe dat voelt!
ik beloof jullie op de hoogte te brengen hoe het verder afloopt.
maar voor nu, dezer dagen, is het me allemaal even té veel!
het is ook al van 14 nov geleden dat iemand een berichtje liet in mijn gastenboek, nog wel paar lieve reacties op tekstjes ( dankuwel ) dus ik heb zoiets van...is het nog wel nodig dat ik mijn blog schrijf???? of wordt het niet stilletjes aan tijd om ermee te stoppen??? ik had zooooooooooooooo graag getypt hoe de EERSTE SCHOOLDAG op 1 februari was geweest, maar dat is dus weeral eens toekomst muziek in mijn geval.
ik heb niet veel meer te vertellen, ga amper nog eten, kook veel zelf, ga nergens meer naartoe, want heb gewoon geen geld daarvoor... ik ben wel gelukkig in mijn huis met de katten ( die geven me onvoorwaardelijke vriendschap ), maar elke dag is zowat hetzelfde en is om voor ik het goed en wel besef! mijn bezoekjes aan t kattenpension zijn ook nog intact, en ook daar flets ik met de hond en de katten, dat is zaaaaaaaaaaaaaaaaaaaalig en ik geniet er toch zo van die beestjes te knuffelen...dat is voor mij mijn enige "therapie" om door te gaan!!!! zonder de katten was ik hier vrees ik niet meer!
ik hoop dat jullie mij een beetje begrijpen als ik hier niet veel meer typ! ik kan me voorstellen dat er nog mensen zijn die komen kijken op blog, maar t opgeven om nog te lezen, want er komt niets nieuws op. ( de teller is wat aan t rusten, ahaha ) maar kijk, ik moet eerst de hormonen en dat hele gedoe doorkomen, OMA worden is toch efkes weer een shok en die moet ik doorkomen!!!!
mensen die in hun menopauze zitten zullen me vast en zeker beter begrijpen, dat denk ik toch ja.
aan carnaval durf ik amper denken! voor mij is dat onlosmakelijk verbonden aan " LEUKEMIE " !!!!! want 2j geleden waren er dus al leukemiecellen die besloten carnaval te vieren in mijn lichaam! en ik moest geen 10 dagen feesten zoals in AALST, zij deden dat wel op zeer dodelijke wijze in mijn plaats.
ach, bijna 2jaar v e mensenleven is toch niets??? zo troost ik me dan maar. maar t voelt wel aan als 25jaar leven, hoor!
mijn glimlach en plezier mensen te zien is er nog altijd, die kan niemand me doen verliezen.
dus mensen,
*** neem even de tijd iets in mijn gastenboek te schrijven ***
