De avonturen van een mama die zonder haar kindjes naar Bad Driburg vertrekt voor een buitenlandse stage
31-05-2013
Vrijdag 31 mei
Tijd om de
auto in te laden, mijn voeten voelen als lood. Tranen vallen uit de hemel. Ik heb geprobeerd er zo weinig mogelijk over
na te denken maar vandaag is er geen ontkomen meer aan: dit is mijn laatste
dag. Straks stap ik in de auto en zet ik koers naar huis. The long way home .
Tijdens
onze Frühstuck pauze verassen de collegas me met geschenken. Ik heb op mijn beurt ook wat meegenomen voor
hen. Na de pauze mag ik mee naar Bilster Berg, het driveresort om de beursstand
op te bouwen.
Namiddag
verassen de collegas me nog met . Koffie en taart!
17 uur:
tijd om afscheid te nemen. Met één lachend en één wenend oog zoals ze zo mooi
in het Duits zeggen. Het is een gek
gevoel om hier voor de (voorlopig) laatste keer te rijden. Bij het zien van de wegwijzer Herk-de-Stad
denk ik maar één ding: ik wil hier niet zijn.
Als ik de
wagen voor de deur parkeer zie ik in de tuin een grote witte tent staan. Nu hebben ze die tent van de brunch nog niet
opgeruimd grommel ik. Maar als ik dichter bij kom zie ik dat er op het witte
tentzeil Welkom thuis geprojecteerd is.
Bij het openen van de tent wacht me de echte verassing. Mijn beste
vriendinnetje en alle buren staan me op te wachten! Ondanks de vermoeidheid na
het lange rijden feest ik toch tot half drie s nachts door.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Tourist Information Bad Driburg, dienst toerisme Bad Driburg,
30-05-2013
Donderdag 30 mei
In
Nordrhein Westfalen is het vandaag Frohleichnam, een katholieke feestdag. Een processie
trekt door de straten van Bad Driburg. Een oud maar nog intact traditioneel
gebruik, het heeft zo zijn charme!
Na een
rijkelijk ontbijt in het hotel zetten we koers richting Porta Westfalica. De
mist zorgt ervoor dat ons zicht beperkt is eens we boven in de Fernseheturm
staan. Dus zetten we onze tocht verder richting rattenvangersstad, Hameln.
Na het
middageten rijden we verder door Horn en Detmold en houden halt aan het
Hermannsdenkmal. Door de mist duurt het lang eer we onzen Hermann gevonden
hebben. Pas op het ogenblik dat we slechts tientallen meters verwijderd zijn van
het standbeeld zien we hem opdoemen uit de dichte mist. Het weer zit niet mee,
dichte mist, dikke regendruppels en een koude stevige wind. Maar dat trekken we
ons niet aan! Van hieruit bewegen we ons
naar Warburg.
Na al dat
natte weer wordt het tijd om even te drogen en op adem te komen in de Ratskeller.
We genieten van een lekkere koffie met .. juist, Belgische waffels :o).
Warburg
bestaat eigenlijk uit twee stadjes, een benedenstad en een bovenstad. In 1436
kwamen deze beide stadjes samen. In de buurt wordt momenteel de enige 8 hoekige
burcht van Duitsland uitgegraven. Momenteel nog niet te bezichtigen, dus
genieten wij vooral van het uitzicht.
Het wordt
tijd om Warburg achter ons te laten en onze toch verder te zetten naar Höxter.
Daar besluiten we onze dag met een wandeling langs de vele mooie Fachwerkhäuser
en lopen een stukje langs de Weser. Tot slot genieten we van lekker Italiaans
eten. De perfecte afsluiter voor een perfect weekend!
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Warburg, Hameln, rattenvanger, Detmold, Het land van Herman, hier lauft das Leben, Varusslacht
25-05-2013
Zaterdag 25 mei
Vandaag
vertrek ik met Lois Brepoels, die stage loopt in Höxter op roadtrip door
Duitsland. Na een snel ontbijt bij Mc Donalds bestaande uit een muffin en een
mega grote koffie zetten we koers naar Osnabrück, DE shoppingstad. Er is
toevallig markt in Osnabrück en we beginnen onze dag met het afschuimen van deze
markt. Markten hebben altijd een speciale sfeer. De bonte kleuren en de geur
van vers fruit prikkelen onze zintuigen. Overal liggen grote hopen verse
asperges uitgestald.
Na de markt
beginnen aan datgene waarvoor we naar Osnabrück gekomen zijn: shoppen! Vangst
van de dag: schoenen (hoe kan het anders), een nieuwe badmintonraket en een
loopbroek. Die laatste is broodnodig om alle overtollige kilos door al die Kaffee
und Kuchen weer weg te werken. Op het einde van onze dag begeven we ons naar
het stadhuis waar we verwacht worden voor een begeleide nachtwandeling. Ik hou
nu al van deze stad. Overdag shoppen en s avonds een streepje cultuur what a
match!
De
nachtwandeling voert ons door de steegjes van Osnabrück. De nachtwacht vertelt
over hoe haar ronde er destijds uitzag. Dat het slachtafval en uitwerpselen
gewoon in der Gasse gegooid werden. Over hoe de mensen hun nachtemmer uit het
venster kiepten. Maar dat is niet erg zegt ze een nachtwachter heeft een
cape en een grote hoed. Maar sommige mensen zijn hoffelijk en roepen:
opgepast! en dan kijkt de nachtwachter omhoog . Ze vertelt het allemaal zo
levendig dat we de viezigheid onder onze voeten voelen als ze vraagt om ons in
te beelden dat we die Gasse oversteken moeten.
Haar
verhaal gaat verder over het uitbreken van cholera en de hoge dodentol die deze
ziekte eiste. De uitbraak van deze ziekte bewoog de bevolking ertoe om de raad
van Osnabrück te vragen om iets aan deze Gassen te doen. Per zitting in de raad kreeg elke raadsheer 3
kannen wijn. 1 kan Osnabrücker wijn bevat 5,3 liter.
Deze wijn werd
bewaard in de kelder van de Bucksturm. In deze Turm zat Johann von Hoya zes
jaar gevangen in deze houten kist. Hij was de broer van de Bisschop van
Paderborn en had zich schuldig gemaakt aan oorlogsvoering. Deze toren werd ook
gebruikt als folterkamer voor heksen. Een vrouw die beschuldigd werd van
hekserij werd van haar kledij ontdaan, volledig onthaart en zo door de stad
gejaagd tot aan deze toren. Hier werden ze dan gefolterd en moesten tijdens
deze foltering zes namen noemen van personen die zich ook schuldig gemaakt
hadden aan hekserij. Vele bezweken onder de pijn en noemden namen van vriend en
vijand.
Vanuit de
Buchsturm zetten we onze tocht verder naar de brug over de rivier. We mogen door
de gangen in deze brug wandelen. Weer
buiten lijkt het ons onwezenlijk dat we tot kort daarvoor ook effectief in dit
bouwwerk gelopen hebben.
De volgende
halte is de Marienkirche met Turm. 191 treden later staan we boven en
genieten van een fantastisch uitzicht : Osnabrück by night.
We sluiten
onze eerste dag vol uitstekende indrukken af in het Havana Café.
Vandaag staat
er een uitstap naar de Touristik Sitzung in Höxter op het programma. Op deze
bijeenkomst stellen de verschillende genodigden hun (toeristische) projecten
voor. De meeste aanwezigen werken dan ook bij de toeristische dienst in één van
de vele stadjes die tot Kreis Höxter behoren. Maar ook Schloss Corvey en
Westfalen Culinarium (kaas- ,ham-, boord- en zakmuseum te Nieheim) zijn
vertegenwoordigd.
Eerste
agendapunt is de voorstelling van de marketingplannen van Teutoburgerwoud. Verder
worden andere projecten geëvalueerd oa. de Erlesene Natur projecten,
Klosterregion en Bikerregion. En natuurlijk is er Kaffee und Kuchen op het
einde .
Vandaag
nemen de collegas me na het werk mee naar Dolomiti, een ijssalon in het
centrum van de stad voor een lekkere cappuccino. We kletsen wat over familie en alle andere
dingen waar vrouwen zoal over praten Als onze maagjes beginnen te knorren zakken
we af naar Salento II, een Italiaans restaurant dat net geopend is. Vroeger lag
de zaak in het stadscentrum maar nu zijn ze verhuisd naar de Lange Strasse,
dicht bij het werk dus. Na het eten van zeer lekkere pasta sluiten we de avond
af met een filmpje: Das Leben ist nichts für feiglinge. Ik had op het werk al
laten vallen dat ik deze film graag wou zien. Heel leuk dat de collegas me mee
uit nemen! En de film lost mijn verwachtingen helemaal in! Na the iron lady is
dit toch wel echt de beste film die ik de laatste tijd gezien heb. Wie
nieuwsgierig is kan de trailer bekijken op http://www.youtube.com/watch?v=tXxv9Ozvl0Q.
Duitse les
volg ik twee keer per week les aan de Volkshochschule kortweg VHS. Met twee
avonden les Duits blijft er niet veel tijd over om wat te ondernemen. Bovendien
krijgen we ook nog twee keer per week huiswerk.
Vandaag
staat er een opleiding Beschwerde Management op het programma. Voor ik naar
het werk ga loop ik nog even voorbij Pfenningskuchen om een portie cafeïne uit
te halen. Na de korte nacht zal het nodig zijn.
De
weergoden zijn goed gezind vandaag dus pak ik eten in en wandel tot de Iburg. Ik
wandel meteen naar de overblijfselen van de oude burcht. Dan langs de restanten
van de kerk. Op de grootte afgaand vraag ik me af of de juiste vertaling niet
kapel is, klein maar fijn. Ik wandel de kerk rechts voorbij naar een bankje dat
ik ontdekt heb tijdens Historica. Vanop dit bankje heb je een prachtig uitzicht
over Bad Driburg. Uit mijn tas haal ik een fles rode wijn, met draaidop. Genietend
van mijn glaasje wijn tuur ik over de stad en zie hoe de avond valt over het
mooie Teutoburgerwoud
Vandaag
staat er weer Duitse les op het programma.
Tussen het einde van de werkdag en het begin van de les is een half uur.
Net lang genoeg om snel een broodje te halen en tot aan het lokaal te wandelen.
Na de les blijft er niet veel tijd over
om iets te ondernemen.
Donderdag 9 mei is weer een vrije dag! Tijd om wandelschoenen aan te trekken en de Saksenring te verkennen. Deze wandelweg
loopt helemaal rondom Bad Driburg en is relatief goed gekend. Met recht en
reden want de natuur is er prachtig. Het bekken ligt er triestig bij maar met
de blote voeten door het water lopen is me toch nog net iets te fris
Na het
opruimen van de standen ligt het terrein rond de saksische vluchtburcht er weer
even vredig bij als voordien. Buiten
tijdens Historica was ik hier altijd alleen, gek dat mensen niet
vaker naar hier komen. Anderzijds gelukkig maar, zo is het landschap minder
onderhevig aan de sporen van menselijk gebruik.
We moeten vroeg
uit de veren vandaag want er staat nog een berg afwas te wachten. Nadien vullen
we emmers met water om weer mee te nemen. Het heeft iets middeleeuws zo zonder
stromend water :o)
Door het
goede weer is de opkomst uitstekend. Nadat het beëindigen van mijn schift aan
de kassa loop ik het terrein op. Aan de stand van Maurice, een standhouder uit
de Elzas staat een erg lange wachtrij. Mijn Maurice, ça va? wordt dan ook
negatief beantwoord. Ik kleed me snel om en snel ter hulp. Tot vandaag had ik nog
nooit crêpes gemaakt op een bakplaat. Het ronddraaien met het houten T-vormig
stokje, waardoor je een dunne mooi gelijkmatig verdeelde crêpes bekomt, lukt na
de vijftigste crêpes ook nog niet zo zoals ik het zou willen. De hele namiddag
blijft er een wachtrij voor het eetkraampje staan. De Flammkuchen, ijsjes en
crêpes van Maurice lijken zeer in trek. Tijd om zelf te proeven is me helaas
niet gegeven. Als de standhouders van de eetkraam met speenvarken me
voorstellen om de restjes mee te nemen zodat ik zelf niet meer moet koken, heb
ik geen kracht meer om meer dan een welgemeende gern!uit te brengen.
Gekleed in
prachtige replicas van middeleeuwse jurken trekken ik en Cornelia door Bad
Driburg. Nadat we langs de bakker, de bank en de apotheker gegaan zijn
besluiten we dat we genoeg reclame gemaakt hebben voor Historica. We stijgen in
ons stalen ros en galopperen spoorslags naar onze burcht. De reacties van de
kleine prinsessen en ridders die ons bezoeken zijn om te smelten: Kuch mal
mama eine echte Prinzess. Ik neem de Dalers aan en begeleid de prinsessen en
prinsen door de speciale ingang voor genodigden onder 1 meter. De zon is ook
van de partij en de klanken van de troubadour zorgen voor een vrolijke noot.
Als s avonds de bezoekers weg zijn zetten alle standhouders zich aan de grote
houten tafel. Er wordt nog gepraat, gelachen en gegeten tot ver na
zonsondergang. Voor ons wordt het tijd om af te zakken naar de stad. Aangezien
er geen stromend water is op het terrein rond de Iburg nemen we de afwas van
enige standhouders mee.
Tijdens het
verdelen van de flyers van Historica, het tweejaarlijkse middeleeuwse event aan
de Iburg ruïne, moest ik langs Hotel Am Rosenberg. Toen ik de trappen naar de
hotel ingang afliep moest ik ter midden van de trap even stilstaan. Mijn adem
stokte in mijn keel, het uitzicht van hieruit is echt adembenemend. Op dat
moment heb ik me voorgenomen om hier eens te komen eten. Aangezien mijn
vriendin, Cornelia, vandaag aankomt nodig ik haar uit voor een etentje in Hotel
Am Rosenberg. Niet alleen het uitzicht en de rust maar ook het eten is meer dan
de moeite waard. Ik wil jullie, lezers van mijn blog laten meegenieten dus kijk
zelf maar ..Dit is leven als God in Bad Driburg
In
Duitsland is het de normaalste zaak van de wereld dat je vrijwilligerswerk
doet. De Burgerbus hier in Bad Driburg wordt uitsluitend bestuurd door
vrijwilligers en rijdt stipter dan de Lijn bij ons. Op de Duitse televisie zie
ik een uitzending over een Duitse welverdienende chirurg die een week lang
incognito als vrijwilliger aan de slag gaat bij hulporganisaties. Dat hij
nadien een deel van zijn privé vermogen aan de stichting die hem het nauwst aan
het hard ligt schenkt weten die organisaties natuurlijk niet. Bovendien krijgt
hij een leefloon, waarmee hij de week moet rondkomen en wordt hij ondergebracht
in een sociale woning, in dit geval in Duisburg. Gelegen in de Ruhrpott is Duisburg een smeltkroes van nationaliteiten
en sociale standen. In zijn rol is hij één van hen, de minderbedeelde en
behoort tot deze groep van mensen die om welke reden dan ook aan lager wal
geraakt zijn. Hij leert enorm veel mensen kennen, ouderen met een
minimumpensioen die samenkomen om de eenzaamheid te verdrijven. Of vrouwen die
door verkeerde keuzes te maken letterlijk en figuurlijk aan de grond zitten. Of
kinderen die maaltijden aangeboden krijgen op school omdat er thuis geen geld
is voor een maaltijd, laat staan een ontbijt. De verhalen zijn stuk voor stuk
schrijnend. Drugs, alcohol, schulden, kindermisbruik en geweld alles passeert
de revue. Als de incognito chirurg aan het einde van de week bekend maakt dat
hij niet die persoon is waarvoor hij zich uitgeven heeft, vraagt een vrouw aber
du darf ich doch noch sagen?. Die zin
zal ik niet snel vergeten.
Na een
uitgebreid ontbijt met champagne trekken we onze schoenen aan en wandelen door
Bad Driburg. Op elke buitenlandse reis bekijk ik de kerkhoven. De verschillen
zijn fascinerend. Hier in Duitsland lijken kerkhoven meer op parken. In
tegenstelling tot bij ons, waar de graven op strak uitgelijnde rijen staan en
allen bijna identiek zijn, vind je hier veel verschillende graven. Wat meteen
opvalt is dat er beduidend minder graven met dekplaat zijn. Heel vaak is alleen
de rugplaat in graniet. Maar ze zijn allemaal verzorgd, met hagen of met
bloemenbedden beplant sommige omgeven door kiezelsteentjes. Je eigen gieter meebrengen moet je niet ..
