De avonturen van een mama die zonder haar kindjes naar Bad Driburg vertrekt voor een buitenlandse stage
05-05-2013
Zondag 05 mei
We moeten vroeg
uit de veren vandaag want er staat nog een berg afwas te wachten. Nadien vullen
we emmers met water om weer mee te nemen. Het heeft iets middeleeuws zo zonder
stromend water :o)
Door het
goede weer is de opkomst uitstekend. Nadat het beëindigen van mijn schift aan
de kassa loop ik het terrein op. Aan de stand van Maurice, een standhouder uit
de Elzas staat een erg lange wachtrij. Mijn Maurice, ça va? wordt dan ook
negatief beantwoord. Ik kleed me snel om en snel ter hulp. Tot vandaag had ik nog
nooit crêpes gemaakt op een bakplaat. Het ronddraaien met het houten T-vormig
stokje, waardoor je een dunne mooi gelijkmatig verdeelde crêpes bekomt, lukt na
de vijftigste crêpes ook nog niet zo zoals ik het zou willen. De hele namiddag
blijft er een wachtrij voor het eetkraampje staan. De Flammkuchen, ijsjes en
crêpes van Maurice lijken zeer in trek. Tijd om zelf te proeven is me helaas
niet gegeven. Als de standhouders van de eetkraam met speenvarken me
voorstellen om de restjes mee te nemen zodat ik zelf niet meer moet koken, heb
ik geen kracht meer om meer dan een welgemeende gern!uit te brengen.
Gekleed in
prachtige replicas van middeleeuwse jurken trekken ik en Cornelia door Bad
Driburg. Nadat we langs de bakker, de bank en de apotheker gegaan zijn
besluiten we dat we genoeg reclame gemaakt hebben voor Historica. We stijgen in
ons stalen ros en galopperen spoorslags naar onze burcht. De reacties van de
kleine prinsessen en ridders die ons bezoeken zijn om te smelten: Kuch mal
mama eine echte Prinzess. Ik neem de Dalers aan en begeleid de prinsessen en
prinsen door de speciale ingang voor genodigden onder 1 meter. De zon is ook
van de partij en de klanken van de troubadour zorgen voor een vrolijke noot.
Als s avonds de bezoekers weg zijn zetten alle standhouders zich aan de grote
houten tafel. Er wordt nog gepraat, gelachen en gegeten tot ver na
zonsondergang. Voor ons wordt het tijd om af te zakken naar de stad. Aangezien
er geen stromend water is op het terrein rond de Iburg nemen we de afwas van
enige standhouders mee.
Tijdens het
verdelen van de flyers van Historica, het tweejaarlijkse middeleeuwse event aan
de Iburg ruïne, moest ik langs Hotel Am Rosenberg. Toen ik de trappen naar de
hotel ingang afliep moest ik ter midden van de trap even stilstaan. Mijn adem
stokte in mijn keel, het uitzicht van hieruit is echt adembenemend. Op dat
moment heb ik me voorgenomen om hier eens te komen eten. Aangezien mijn
vriendin, Cornelia, vandaag aankomt nodig ik haar uit voor een etentje in Hotel
Am Rosenberg. Niet alleen het uitzicht en de rust maar ook het eten is meer dan
de moeite waard. Ik wil jullie, lezers van mijn blog laten meegenieten dus kijk
zelf maar ..Dit is leven als God in Bad Driburg
