In
Duitsland is het de normaalste zaak van de wereld dat je vrijwilligerswerk
doet. De Burgerbus hier in Bad Driburg wordt uitsluitend bestuurd door
vrijwilligers en rijdt stipter dan de Lijn bij ons. Op de Duitse televisie zie
ik een uitzending over een Duitse welverdienende chirurg die een week lang
incognito als vrijwilliger aan de slag gaat bij hulporganisaties. Dat hij
nadien een deel van zijn privé vermogen aan de stichting die hem het nauwst aan
het hard ligt schenkt weten die organisaties natuurlijk niet. Bovendien krijgt
hij een leefloon, waarmee hij de week moet rondkomen en wordt hij ondergebracht
in een sociale woning, in dit geval in Duisburg. Gelegen in de Ruhrpott is Duisburg een smeltkroes van nationaliteiten
en sociale standen. In zijn rol is hij één van hen, de minderbedeelde en
behoort tot deze groep van mensen die om welke reden dan ook aan lager wal
geraakt zijn. Hij leert enorm veel mensen kennen, ouderen met een
minimumpensioen die samenkomen om de eenzaamheid te verdrijven. Of vrouwen die
door verkeerde keuzes te maken letterlijk en figuurlijk aan de grond zitten. Of
kinderen die maaltijden aangeboden krijgen op school omdat er thuis geen geld
is voor een maaltijd, laat staan een ontbijt. De verhalen zijn stuk voor stuk
schrijnend. Drugs, alcohol, schulden, kindermisbruik en geweld alles passeert
de revue. Als de incognito chirurg aan het einde van de week bekend maakt dat
hij niet die persoon is waarvoor hij zich uitgeven heeft, vraagt een vrouw aber
du darf ich doch noch sagen?. Die zin
zal ik niet snel vergeten.
Na een
uitgebreid ontbijt met champagne trekken we onze schoenen aan en wandelen door
Bad Driburg. Op elke buitenlandse reis bekijk ik de kerkhoven. De verschillen
zijn fascinerend. Hier in Duitsland lijken kerkhoven meer op parken. In
tegenstelling tot bij ons, waar de graven op strak uitgelijnde rijen staan en
allen bijna identiek zijn, vind je hier veel verschillende graven. Wat meteen
opvalt is dat er beduidend minder graven met dekplaat zijn. Heel vaak is alleen
de rugplaat in graniet. Maar ze zijn allemaal verzorgd, met hagen of met
bloemenbedden beplant sommige omgeven door kiezelsteentjes. Je eigen gieter meebrengen moet je niet ..
Vandaag
staat er een uitstap naar de externsteine op het programma. De externsteine
zijn een formatie van zandstenen, niet zo ver van Detmold. Er wordt gezegd dat
de stenen enorm veel aarde energie bevatten. Daardoor zijn de externsteine ook bekend
bij druïden, Keltische gemeenschappen en moderne heksen. Het is nooit bewezen
dat deze plek een cultische functie had maar haar ouderdom wel. De externsteine
zijn ontstaan in het krijt, zo een 120 miljoen jaren geleden. Of deze plek
aarde energie heeft laat ik in het midden, indruk maakt ze alleszins. Voor 1,5
kan je de stenen trappen naar boven beklimmen. Het uitzicht is die klim wel
waard. Adembenemend, letterlijk en figuurlijk. Daarna zetten we onze trip
verder naar Paderborn, na een snelle stop bij Subway zijn we helemaal klaar om
te gaan shoppen. Maar voor we ons helemaal laten gaan bekijken we eerst de Dom.
De geschiedenis van de Dom is één van verwoesting en wederopbouw. De dom heeft
zelfs zijn eigen internetwebsite, best modern voor de katholieke kerk. Op weg
naar de wagen stoppen we even bij een klein wit houten barakske waar ze sushi
verkopen. Een echte aanrader.
Na al dat
shoppen ontspannen we in de Driburgse thermen. Na een stevige maar deugddoende
sportmassage begeven we ons naar het saunalandschap. Met een opgietsessie en
zoutpeeling in de finse sauna, een saunagang in de aardesauna, eentje in de
100°C circuswagen of met uitrusten in het zonnetje op de nieuwe ligbedden
krijgen we onze namiddag gevuld. Op de terugweg gaan we langs Avanti. Op het
eerste zicht is deze pizzeria niet uitnodigend
: de bekleding van de zitkrukken is gescheurd en echt gezellig tafelen kan je
er niet. Maar de pizza is er om duimen en vingers van af te likken. Spektakel krijg
je als je de familiepizza bestelt. Het deeg wordt boven het hoofd op handen
gedraaid. Je ziet een ronde schijf door
de lucht vliegen om dan weer even opvangen te worden door twee handen en dan
weer door de lucht te draaien. Dit net zolang tot het deeg een doorsnede van 60
cm heeft. De laatste keer dat ik dit gezien heb was in Kroatië.
Er is me
vandaag iets ter ore gekomen wat me verraste. In een gesprek tussen de
collegas kwam me het woord Ostis ter
ore. Er wordt hier nog gesproken over Ostis en Westis. De inwoners van het voormalige DDR zijn de
Ostis. De Westis de inwoners van West-Duitsland. Maar wat me dan verrast is
het verhaal van de collega over haar vakantie. Ostis kijken neer op de Westis
(en misschien omgekeerd ook). Dat je uitgesloten wordt van een groep omdat je
in West-Duitsland woont, dat mensen je daarom niet willen leren kennen kan ik
moeilijk begrijpen. s avonds ga eten met mijn vriend, die me bezoekt. Hij
wijst me erop dat het vallen van de muur nog niet zo lang geleden is. Ik geef het niet graag toe maar hij heeft wel
gelijk. De muur viel pas in 1989, zo een 23 jaar geleden. Zo bekeken is het
normaal dat dit nog leeft onder de mensen, zeker de oudere generatie.
Vandaag staat
er een opleiding op het programma, de nieuwe software "deskline" van
feratel wordt aan ons voorgesteld. Het is echt vermoeiend om een opleiding te
volgen in een taal die niet je moedertaal is. Of
ligt het aan de monotone stem van Herr Ellinger?
Het is moeilijk als je niet zelf kan wassen. De andere studenten kozen voor een gastgezin
en hebben dit probleem niet. Er is zaterdag iets op mijn jas terecht gekomen
wat er duidelijk niet hoort. Mijn jas stinkt vreselijk! Maar een wasmachine heb
ik hier niet. In de buurt is er nergens een wassalon. Gelukkig is het warm weer
en heb ik hem niet nodig.
Vandaag ga
ik op pad met het Eggegebirge verein. De leden van deze wandelvereniging
verzamelen vandaag het afval dat de wandelaars achterlaten op de wandelwegen. Zo een mooi initiatief ondersteun ik graag! Om 10 uur verzamelen we
aan de Schützenplatz. De weergoden
zijn ons niet goedgezind, het regent onophoudelijk. De wandelwegen liggen er bijgevolg modderig
bij. Toch beslist de groep om de actie
te laten doorgaan. Na twee uur vuil
inzamelen hangt de modder tot aan mijn knieën. Het is vreselijk om te zien wat
mensen allemaal achterlaten langs de wandelwegen. Waar de straten de
wandelwegen kruisen lijken de wandelwegen eerder op een vuilnisbelt. Een volle
vuilniszak verzamelen we op een stuk van ongeveer 100 meter lang. Glazen, papieren, plastic verpakkingen en zoveel meer
wordt allemaal uit de venster van de wagen geworpen en belandt zo op de
wandelwegen. Ondanks het slechte weer leer ik heel veel toffe mensen
kennen. Die extra lange douche heb ik
vandaag wel verdiend!
Meneer X
besluit om s ochtend om half acht nog even langs te komen. Zijn spontane actie
op dit vroege uur tovert een glimlach op mijn gezicht die daar de hele dag blijft plakken. Het doet me denken aan de vroeger toen we nog
samenwerkten. De huidige collegas bekomen een uitgebreid verslag over het nieuwe
restaurant. Over deze ochtend vertel ik
niets, ik glimlach alleen maar
Altijd leuk
om bezoek te krijgen als je in het buitenland bent. Meneer X komt vandaag
langs. Aangezien hij op weg is naar de Hannover Messe maakt hij een omwegje en
verblijft een nacht in Bad Driburg. We gaan samen uit eten in het pas geopende
restaurant ATHEN. Het eten is er ongelooflijk lekker, de bediening super
vriendelijk en het gezelschap is uitstekend. Heerlijk om na al die jaren nog
eens bij te praten! En gewoon in het Nederlands! Niet nadenken over accusatief,
datief of genitief. Of zoeken naar woorden om vervolgens met gebarentaal
duidelijk te maken wat je bedoelt.
Ik zou wel
kunnen huilen. Mijn oudste zoon verjaart vandaag en ik ben er niet bij. Het is
de eerste keer in negen jaar dat ik mijn zoon niet zie op zijn verjaardag. Er
zijn momenten waarop het ver van huis zijn mij zwaar valt. Vooral omdat hij zo veel
traantjes had omdat ik er niet ben.
De
wandeling was echt de
moeite waard. Ik geef toe dat de uitdaging op schoenen met hakken net iets
groter was als ik me voorgesteld had. In
het woud ligt nog vijf tot tien centimeter sneeuw, wat de klim naar de Iburg
ruïne er niet makkelijker op maakt. De pauzes tussenin boden de kans om even op
adem te komen. Tijdens de pauzes kregen
we opdrachten: geuren herkennen, geluiden beluisteren, de uil zoeken met de
nachtkijker en luisteren naar de nachtgeluiden.
Eens de top van de berg bereikt beklommen we de 84 trappen van de Keizer
Karel Turm, vanwaar we een prachtig uitzicht over Bad Driburg hadden. Wie deze erlebte natuurwandelingen ook wil
ondernemen kan terecht op www.erlebteNatur.de
Vandaag
onderneem ik een begeleide nachtwandeling. De tekst in de folder klinkt alvast
veelbelovend: Een belevenis voor grote en kleine natuurliefhebbers. Op weg
naar Iburg testen we onze zintuigen, voelen de natuur, luisteren naar vreemde
nachtgeluiden en leren over de nachtactieve dieren. Hoe komt het dat dieren s nachts beter zien
als wij? Hoe vinden ze hun weg? Wie moedig is bewandelt het karig verlichte
pad, speurt met nachtkijker naar vleermuizen en ontdekt de geheimen van de
nacht. Bij klare hemel wijzen de sterren ons de weg. Wie deze nachtwandeling tot een goed einde
brengt bekomt een Nachtwandelingsdiploma. Na het lezen van deze tekst zie ik
het helemaal zitten. Alleen zou ik nooit s avonds gaan wandelen en zeker niet
door het woud rond de Iburg ruïne
Ik ben
altijd jaloers geweest op de Duitsers omwille van het aantal feestdagen dat zij
hebben. Maar vandaag is dat enkel reden tot immense blijdschap. Aangezien goede
vrijdag in Duitsland wel een feestdag is vertrek ik samen met Cedrien en Lois
richting België. Ik kijk er enorm naar uit om de kinderen (en vriend) terug te
zien en ik ben duidelijk niet de enige die het thuisfront gemist heeft. In de
auto worden er ervaringen uitgewisseld en vertelt iedereen over haar
takenpakket. Het is echt leuk te horen wat er actueel is in de nabije stadjes.
Vandaag
staat er een artikel in de krant over de loonkosten in Europa. Met 41,90
staat Zweden op de eerste plaats, op de voet gevolgd door België met 40,40.
Met 31,00 staat Duitsland op de achtste plaats. Niet alleen de loonkosten
zijn hier lager, het leven is hier ook goedkoper. Voor een fles Coca Cola van 1,25 liter betaal
je hier 0,75 terwijl je bij Colruyt in België 1,43 betaald voor 1 liter. Ik
sla dus een grote voorraad Cola op voor het thuisfront Voor een croissant die
dubbel zo groot is als in België betaal je hier 0,99. Maar wegens de beperkte
houdbaarheid is het hamsteren van croissants echter niet aan te raden...
Als men in
Duitsland over een appartement met twee kamers spreekt heeft men het niet over een
appartement met twee slaapkamers. Hier
telt alles behalve de badkamer en keuken mee als kamer. Een appartement met
twee kamers is dus eigenlijk een appartement met een keuken, badkamer, woonruimte
en één slaapkamer. Beetje anders als bij
ons dus.
Er lijkt
niet veel te gebeuren hier in het stadje. Alsof Bad Driburg in een diepe
winterslaap verzonken is. Mensen blijven binnen en diegene die dit winterse weer
trotseren zijn vaak slecht gezind. Een collega vertelde eerder vandaag een
verhaal dat de bakker haar vertelde. Er stonden twee vrouwen die elkaar niet
kennen in de bakkerij. Terwijl de eerste vrouw nog maar net bediend werd zegt
de andere vrouw tegen haar: Neem nu eindelijk uw brood en vertrek!. Het wordt
tijd dat de lente komt
Een nieuwe
werkdag dient zich aan. Het weekend is verbazend snel voorbij. Ik bedenk me dat
het zo altijd gaat met die weekends. Op
het werk bespreken we de koopzondag. Blijkbaar ben ik de enige die zondag in
het stadscentrum was. Echt spijtig voor de handelaars, je moet het toch maar
doen, je enige vrije dag opofferen.
De winkels
in Bad Driburg zijn vandaag uitzonderlijk geopend. Deze Verkaufsoffener Sontag
behoort ook tot onze Smetterlinge actie. Alleen spijtig dat het Sweinekalt
is buiten. Hier en daar trotseert een moedige voetganger de ijzige winterse
kou. De magere opkomst is spijtig, want de handelaars hebben hun best gedaan.
Het contrast van de bont gekleurde
etalages en het wit van het sneeuwtapijt op de straten is groot. Van
lentegevoel is er geen sprake. Ik heb afgesproken met Cedrien en haar familie.
We lopen een winkel in, warmen ons op en stappen moedig weer naar buiten om dan
een paar meters verder de volgende winkel in te lopen.
Vandaag staat er een wellness dagje met massage en bezoek aan de Kosmetikerin op het programma. Voor ik de thermen aanbeveel aan de gasten van Bad Driburg moet ik ze eerst zelf uitproberen, toch? . :o)) En de Driburger thermen maakt haar belofte waar. Vooral de buitensaunas zijn de moeite waard. In de 100°C circuswagen waag ik me niet, dat hou ik voor volgende keer . Wat opvalt is de hoeveelheid bier dat gedronken wordt tussen de saunagangen en het ontbreken van plat water. Ook de nectar komt uit een fles en is veel te zoet. Zo een vers geperste smoothie zou nu echt smaken .
