De avonturen van een mama die zonder haar kindjes naar Bad Driburg vertrekt voor een buitenlandse stage
22-05-2013
Woensdag 22 mei
Vandaag
nemen de collegas me na het werk mee naar Dolomiti, een ijssalon in het
centrum van de stad voor een lekkere cappuccino. We kletsen wat over familie en alle andere
dingen waar vrouwen zoal over praten Als onze maagjes beginnen te knorren zakken
we af naar Salento II, een Italiaans restaurant dat net geopend is. Vroeger lag
de zaak in het stadscentrum maar nu zijn ze verhuisd naar de Lange Strasse,
dicht bij het werk dus. Na het eten van zeer lekkere pasta sluiten we de avond
af met een filmpje: Das Leben ist nichts für feiglinge. Ik had op het werk al
laten vallen dat ik deze film graag wou zien. Heel leuk dat de collegas me mee
uit nemen! En de film lost mijn verwachtingen helemaal in! Na the iron lady is
dit toch wel echt de beste film die ik de laatste tijd gezien heb. Wie
nieuwsgierig is kan de trailer bekijken op http://www.youtube.com/watch?v=tXxv9Ozvl0Q.
Duitse les
volg ik twee keer per week les aan de Volkshochschule kortweg VHS. Met twee
avonden les Duits blijft er niet veel tijd over om wat te ondernemen. Bovendien
krijgen we ook nog twee keer per week huiswerk.
Vandaag
staat er een opleiding Beschwerde Management op het programma. Voor ik naar
het werk ga loop ik nog even voorbij Pfenningskuchen om een portie cafeïne uit
te halen. Na de korte nacht zal het nodig zijn.
De
weergoden zijn goed gezind vandaag dus pak ik eten in en wandel tot de Iburg. Ik
wandel meteen naar de overblijfselen van de oude burcht. Dan langs de restanten
van de kerk. Op de grootte afgaand vraag ik me af of de juiste vertaling niet
kapel is, klein maar fijn. Ik wandel de kerk rechts voorbij naar een bankje dat
ik ontdekt heb tijdens Historica. Vanop dit bankje heb je een prachtig uitzicht
over Bad Driburg. Uit mijn tas haal ik een fles rode wijn, met draaidop. Genietend
van mijn glaasje wijn tuur ik over de stad en zie hoe de avond valt over het
mooie Teutoburgerwoud
Vandaag
staat er weer Duitse les op het programma.
Tussen het einde van de werkdag en het begin van de les is een half uur.
Net lang genoeg om snel een broodje te halen en tot aan het lokaal te wandelen.
Na de les blijft er niet veel tijd over
om iets te ondernemen.
Donderdag 9 mei is weer een vrije dag! Tijd om wandelschoenen aan te trekken en de Saksenring te verkennen. Deze wandelweg
loopt helemaal rondom Bad Driburg en is relatief goed gekend. Met recht en
reden want de natuur is er prachtig. Het bekken ligt er triestig bij maar met
de blote voeten door het water lopen is me toch nog net iets te fris
Na het
opruimen van de standen ligt het terrein rond de saksische vluchtburcht er weer
even vredig bij als voordien. Buiten
tijdens Historica was ik hier altijd alleen, gek dat mensen niet
vaker naar hier komen. Anderzijds gelukkig maar, zo is het landschap minder
onderhevig aan de sporen van menselijk gebruik.
We moeten vroeg
uit de veren vandaag want er staat nog een berg afwas te wachten. Nadien vullen
we emmers met water om weer mee te nemen. Het heeft iets middeleeuws zo zonder
stromend water :o)
Door het
goede weer is de opkomst uitstekend. Nadat het beëindigen van mijn schift aan
de kassa loop ik het terrein op. Aan de stand van Maurice, een standhouder uit
de Elzas staat een erg lange wachtrij. Mijn Maurice, ça va? wordt dan ook
negatief beantwoord. Ik kleed me snel om en snel ter hulp. Tot vandaag had ik nog
nooit crêpes gemaakt op een bakplaat. Het ronddraaien met het houten T-vormig
stokje, waardoor je een dunne mooi gelijkmatig verdeelde crêpes bekomt, lukt na
de vijftigste crêpes ook nog niet zo zoals ik het zou willen. De hele namiddag
blijft er een wachtrij voor het eetkraampje staan. De Flammkuchen, ijsjes en
crêpes van Maurice lijken zeer in trek. Tijd om zelf te proeven is me helaas
niet gegeven. Als de standhouders van de eetkraam met speenvarken me
voorstellen om de restjes mee te nemen zodat ik zelf niet meer moet koken, heb
ik geen kracht meer om meer dan een welgemeende gern!uit te brengen.
Gekleed in
prachtige replicas van middeleeuwse jurken trekken ik en Cornelia door Bad
Driburg. Nadat we langs de bakker, de bank en de apotheker gegaan zijn
besluiten we dat we genoeg reclame gemaakt hebben voor Historica. We stijgen in
ons stalen ros en galopperen spoorslags naar onze burcht. De reacties van de
kleine prinsessen en ridders die ons bezoeken zijn om te smelten: Kuch mal
mama eine echte Prinzess. Ik neem de Dalers aan en begeleid de prinsessen en
prinsen door de speciale ingang voor genodigden onder 1 meter. De zon is ook
van de partij en de klanken van de troubadour zorgen voor een vrolijke noot.
Als s avonds de bezoekers weg zijn zetten alle standhouders zich aan de grote
houten tafel. Er wordt nog gepraat, gelachen en gegeten tot ver na
zonsondergang. Voor ons wordt het tijd om af te zakken naar de stad. Aangezien
er geen stromend water is op het terrein rond de Iburg nemen we de afwas van
enige standhouders mee.
Tijdens het
verdelen van de flyers van Historica, het tweejaarlijkse middeleeuwse event aan
de Iburg ruïne, moest ik langs Hotel Am Rosenberg. Toen ik de trappen naar de
hotel ingang afliep moest ik ter midden van de trap even stilstaan. Mijn adem
stokte in mijn keel, het uitzicht van hieruit is echt adembenemend. Op dat
moment heb ik me voorgenomen om hier eens te komen eten. Aangezien mijn
vriendin, Cornelia, vandaag aankomt nodig ik haar uit voor een etentje in Hotel
Am Rosenberg. Niet alleen het uitzicht en de rust maar ook het eten is meer dan
de moeite waard. Ik wil jullie, lezers van mijn blog laten meegenieten dus kijk
zelf maar ..Dit is leven als God in Bad Driburg
In
Duitsland is het de normaalste zaak van de wereld dat je vrijwilligerswerk
doet. De Burgerbus hier in Bad Driburg wordt uitsluitend bestuurd door
vrijwilligers en rijdt stipter dan de Lijn bij ons. Op de Duitse televisie zie
ik een uitzending over een Duitse welverdienende chirurg die een week lang
incognito als vrijwilliger aan de slag gaat bij hulporganisaties. Dat hij
nadien een deel van zijn privé vermogen aan de stichting die hem het nauwst aan
het hard ligt schenkt weten die organisaties natuurlijk niet. Bovendien krijgt
hij een leefloon, waarmee hij de week moet rondkomen en wordt hij ondergebracht
in een sociale woning, in dit geval in Duisburg. Gelegen in de Ruhrpott is Duisburg een smeltkroes van nationaliteiten
en sociale standen. In zijn rol is hij één van hen, de minderbedeelde en
behoort tot deze groep van mensen die om welke reden dan ook aan lager wal
geraakt zijn. Hij leert enorm veel mensen kennen, ouderen met een
minimumpensioen die samenkomen om de eenzaamheid te verdrijven. Of vrouwen die
door verkeerde keuzes te maken letterlijk en figuurlijk aan de grond zitten. Of
kinderen die maaltijden aangeboden krijgen op school omdat er thuis geen geld
is voor een maaltijd, laat staan een ontbijt. De verhalen zijn stuk voor stuk
schrijnend. Drugs, alcohol, schulden, kindermisbruik en geweld alles passeert
de revue. Als de incognito chirurg aan het einde van de week bekend maakt dat
hij niet die persoon is waarvoor hij zich uitgeven heeft, vraagt een vrouw aber
du darf ich doch noch sagen?. Die zin
zal ik niet snel vergeten.
Na een
uitgebreid ontbijt met champagne trekken we onze schoenen aan en wandelen door
Bad Driburg. Op elke buitenlandse reis bekijk ik de kerkhoven. De verschillen
zijn fascinerend. Hier in Duitsland lijken kerkhoven meer op parken. In
tegenstelling tot bij ons, waar de graven op strak uitgelijnde rijen staan en
allen bijna identiek zijn, vind je hier veel verschillende graven. Wat meteen
opvalt is dat er beduidend minder graven met dekplaat zijn. Heel vaak is alleen
de rugplaat in graniet. Maar ze zijn allemaal verzorgd, met hagen of met
bloemenbedden beplant sommige omgeven door kiezelsteentjes. Je eigen gieter meebrengen moet je niet ..
Vandaag
staat er een uitstap naar de externsteine op het programma. De externsteine
zijn een formatie van zandstenen, niet zo ver van Detmold. Er wordt gezegd dat
de stenen enorm veel aarde energie bevatten. Daardoor zijn de externsteine ook bekend
bij druïden, Keltische gemeenschappen en moderne heksen. Het is nooit bewezen
dat deze plek een cultische functie had maar haar ouderdom wel. De externsteine
zijn ontstaan in het krijt, zo een 120 miljoen jaren geleden. Of deze plek
aarde energie heeft laat ik in het midden, indruk maakt ze alleszins. Voor 1,5
kan je de stenen trappen naar boven beklimmen. Het uitzicht is die klim wel
waard. Adembenemend, letterlijk en figuurlijk. Daarna zetten we onze trip
verder naar Paderborn, na een snelle stop bij Subway zijn we helemaal klaar om
te gaan shoppen. Maar voor we ons helemaal laten gaan bekijken we eerst de Dom.
De geschiedenis van de Dom is één van verwoesting en wederopbouw. De dom heeft
zelfs zijn eigen internetwebsite, best modern voor de katholieke kerk. Op weg
naar de wagen stoppen we even bij een klein wit houten barakske waar ze sushi
verkopen. Een echte aanrader.
Na al dat
shoppen ontspannen we in de Driburgse thermen. Na een stevige maar deugddoende
sportmassage begeven we ons naar het saunalandschap. Met een opgietsessie en
zoutpeeling in de finse sauna, een saunagang in de aardesauna, eentje in de
100°C circuswagen of met uitrusten in het zonnetje op de nieuwe ligbedden
krijgen we onze namiddag gevuld. Op de terugweg gaan we langs Avanti. Op het
eerste zicht is deze pizzeria niet uitnodigend
: de bekleding van de zitkrukken is gescheurd en echt gezellig tafelen kan je
er niet. Maar de pizza is er om duimen en vingers van af te likken. Spektakel krijg
je als je de familiepizza bestelt. Het deeg wordt boven het hoofd op handen
gedraaid. Je ziet een ronde schijf door
de lucht vliegen om dan weer even opvangen te worden door twee handen en dan
weer door de lucht te draaien. Dit net zolang tot het deeg een doorsnede van 60
cm heeft. De laatste keer dat ik dit gezien heb was in Kroatië.
Er is me
vandaag iets ter ore gekomen wat me verraste. In een gesprek tussen de
collegas kwam me het woord Ostis ter
ore. Er wordt hier nog gesproken over Ostis en Westis. De inwoners van het voormalige DDR zijn de
Ostis. De Westis de inwoners van West-Duitsland. Maar wat me dan verrast is
het verhaal van de collega over haar vakantie. Ostis kijken neer op de Westis
(en misschien omgekeerd ook). Dat je uitgesloten wordt van een groep omdat je
in West-Duitsland woont, dat mensen je daarom niet willen leren kennen kan ik
moeilijk begrijpen. s avonds ga eten met mijn vriend, die me bezoekt. Hij
wijst me erop dat het vallen van de muur nog niet zo lang geleden is. Ik geef het niet graag toe maar hij heeft wel
gelijk. De muur viel pas in 1989, zo een 23 jaar geleden. Zo bekeken is het
normaal dat dit nog leeft onder de mensen, zeker de oudere generatie.
Vandaag staat
er een opleiding op het programma, de nieuwe software "deskline" van
feratel wordt aan ons voorgesteld. Het is echt vermoeiend om een opleiding te
volgen in een taal die niet je moedertaal is. Of
ligt het aan de monotone stem van Herr Ellinger?
Het is moeilijk als je niet zelf kan wassen. De andere studenten kozen voor een gastgezin
en hebben dit probleem niet. Er is zaterdag iets op mijn jas terecht gekomen
wat er duidelijk niet hoort. Mijn jas stinkt vreselijk! Maar een wasmachine heb
ik hier niet. In de buurt is er nergens een wassalon. Gelukkig is het warm weer
en heb ik hem niet nodig.
Vandaag ga
ik op pad met het Eggegebirge verein. De leden van deze wandelvereniging
verzamelen vandaag het afval dat de wandelaars achterlaten op de wandelwegen. Zo een mooi initiatief ondersteun ik graag! Om 10 uur verzamelen we
aan de Schützenplatz. De weergoden
zijn ons niet goedgezind, het regent onophoudelijk. De wandelwegen liggen er bijgevolg modderig
bij. Toch beslist de groep om de actie
te laten doorgaan. Na twee uur vuil
inzamelen hangt de modder tot aan mijn knieën. Het is vreselijk om te zien wat
mensen allemaal achterlaten langs de wandelwegen. Waar de straten de
wandelwegen kruisen lijken de wandelwegen eerder op een vuilnisbelt. Een volle
vuilniszak verzamelen we op een stuk van ongeveer 100 meter lang. Glazen, papieren, plastic verpakkingen en zoveel meer
wordt allemaal uit de venster van de wagen geworpen en belandt zo op de
wandelwegen. Ondanks het slechte weer leer ik heel veel toffe mensen
kennen. Die extra lange douche heb ik
vandaag wel verdiend!
