De avonturen van een mama die zonder haar kindjes naar Bad Driburg vertrekt voor een buitenlandse stage
10-03-2013
Zondag 10 maart
Ik zie een oranje zwaailicht staan langs een geel bord met zwarte letters STAU en bedenk me dat iemand het zwaailicht vergeten uit te schakelen is. Om half negen s avonds is er geen file meer. Enkele luttele seconden later besef ik hoe naïef die gedachte was. Drie baanvakken worden één, wat zorgt voor een hele lange file. Zucht. Een hele poos later rij ik met kloppend hart het dal van Bad Driburg in. Op de motor remmend laat ik de auto voorzichtig naar onder gaan door de besneeuwde haarspeldbochten. Vergeleken met deze bochten verdwijnen die van La-Roche-en-Ardenne in het niets. Als ik om iets na half elf eindelijk de sleutel in het deurgat van mijn studio steek kan ik alleen maar blij zijn dat ik weer heelhuids hier ben. De Duitse televisie bericht over talrijke ongevallen omwille van de sneeuwval.
Ik zie een oranje zwaailicht staan langs een geel bord met zwarte letters STAU en bedenk me dat iemand het zwaailicht vergeten uit te schakelen is. Om half negen s avonds is er geen file meer. Enkele luttele seconden later besef ik hoe naïef die gedachte was. Drie baanvakken worden één, wat zorgt voor een hele lange file. Zucht. Een hele poos later rij ik met kloppend hart het dal van Bad Driburg in. Op de motor remmend laat ik de auto voorzichtig naar onder gaan door de besneeuwde haarspeldbochten. Vergeleken met deze bochten verdwijnen die van La-Roche-en-Ardenne in het niets. Als ik om iets na half elf eindelijk de sleutel in het deurgat van mijn studio steek kan ik alleen maar blij zijn dat ik weer heelhuids hier ben. De Duitse televisie bericht over talrijke ongevallen omwille van de sneeuwval.
Het monster Access! Vandaag neem ik het op tegen het vreselijke access monster. Met slechts twee uur om het monster onder de zoden te krijgen staat me een hele uitdaging te wachten. Ik probeer rustig te blijven, volgens mij kan het angst ruiken ..
Mijn eerste nacht in de nieuwe studio. Om kwart voor één s nachts word ik wakker. Gaat er ergens een wekker af? vraag ik me verwonderd af. Het voelt nog te vroeg aan om op te staan. Even later besef ik dat er wordt aangebeld bij de buren.Wat een uur! De man die de trap naar boven komt is niet bepaald stil.Hoe onbeleefd grom ik bij mezelf.Mijn ochtendhumeur beperkt zich dus niet alleen tot de ochtend... Als er een half uur later bij de buren slaande ruzie ontstaat en de man staat te schreeuwen in de trappenhal kan ik echt wel ontploffen van woede. Tot slot gooit hij de zware voordeur ook nog met een smak toe. Waar ben ik terecht gekomen? Alles wordt stil .Ik maak me de bedenking dat het niet erg aangenaam is maar menselijk emoties lopen soms nu eenmaal hoog op. Al is het niet echt burenvriendelijk om dit nachtelijk uurte tieren. De hoop dat ik de nacht nu rustig kan verder zetten verdwijnt al snel als sneeuw voor de zon. De buurvrouw verlaat de woning wel zeven tot acht keer die nacht. En elke keer word ik wakker. Als ze om kwart voor zeven s ochtends de laatste keer vertrekt bedenk ik dat de wekker binnen een kwartier afloopt. Tot zover mijn nacht dus .
Tijdens mijn middagpauze beklaag ik me bij mijn huisbazin. Ik moet straks na het werk nog vier uur rijden aangezien ik morgen een examen Access moet afleggen op de PHL. Dat wordt een vermoeiende rit .
Nog maar eens verhuizen. Al mijn spullen uit woning Bellevue halen. Gelukkig helpt Herr Kulgemeyer mij met de zwaarste en grootste koffer. Van het derde verdiep worden de koffers naar beneden gezeuld om vervolgens alles weer twee verdiepen hoog naar boven te slepen. Ik heb echt geen verdere sportbeoefening nodig. Op het werk mag ik advertenties vertalen van Duits naar Nederlands. Verschillende hotels adverteren gemeenschappelijk in de Telegraaf. Niet makkelijk als je bedenkt dat in iedere advertentie slechts 25O tekens kunnen, spaties inbegrepen.
Deze avond verblijf ik bij Frau Kliempke, in een echte Zimmer frei. Spijtig genoeg zonder mogelijkheid om te koken dus trek ik de stad in om spaghetti te eten. Ik wandel voorbij REWE en besluit binnen een kijkje te nemen, ter voorbereiding voor als ik eindelijk zelf kan koken. De producten zijn wat anders. In de slagerij ligt vooral varkensvlees, in vormen die ik in België nog niet ben tegengekomen.Ik durf mijn camera niet boven te halen om een foto te nemen. De bediende kijkt me nu al raar aan. Dat komt vast en zeker doorde gezichten die ik trek bij het zien van al dat vlees. Schnitzel in overvloed maar geen steak te bekennen, geen kip of iets wat echt eetbaar lijkt. Ik speur de winkel verder af op zoek naar typisch Duitse spullen. De geschenkkaarten vallen me op. Erg leuk, je kan bij REWE gewoon cadeaucheques kopen voor IKEA, C&A, . Foto volgt later...
