De avonturen van een mama die zonder haar kindjes naar Bad Driburg vertrekt voor een buitenlandse stage
27-02-2013
Woensdag 27 februari
De dooi zet zich stilaan in en de voetpaden zijn nu allemaal vrij. Ik besluit s middags toch maar naar de winkel te wandelen en wat eten aan te kopen. In LIDL koop ik zo een vreselijke kant-en-klare maaltijd die ik opwarm in de microgolfoven. Aangezien ik zeker geen paardenvlees wil eten kies ik voor kip met rijst. Wanneer ik s avonds aankom in Gästehaus Steker zit Frau Steker in de hal kippen te knutselen. De decoratie is, buiten de gastvrijheiden de zeer propere kamers, zeker een bezoek waard. Frau Steker toont me de keuken en legt me uit hoe de microgolf werkt. Wanneer ik even later weer op mijn kamer aankom klopt er iemand op de deur: Frau Steker; met de vraag of ik een gast kan helpen met het internet. Een beetje later probeer ik de man met zijn tablet tevergeefs te helpen. Frau Steker loopt plots voorbij en fluistert in mijn oor Ik heb een microgolf op je kamer gezet. Als dat geen gastvrijheid is .
Ik heb vandaag de Nederlandse brochure ontworpen voor Bad Driburg. Het is echt ongeloofelijk hoe mooi het hier is. Het is echt een pareltje! Ik verwonder me dat hier zo weinig buitenlandse toeristen zijn. Ze hebben hier een gevarieerd aanbod in een prachtige omgeving Na het werk ga ik terug naar Gästehaus Steker. Frau Steker is echt ongelofelijk aardig. Deze morgen hielp ze met het dragen van de valiezen naar mijn nieuwe kamer. Spijtig genoeg een eenpersoonskamer omdat er geen andere vrij was. Dus koken kan ik niet. Omdat mijn wagen niet hier is kan ik ook niets uithalen of gaan eten. En het gastenhuis ligt om in het donker te voet te gaan bij -4°C echt wel te ver van het centrum. Dus eten we deze avond niets. Behalve dan een Ritter witte chocoladereep. Morgenvroeg maakt Frau Steker ontbijt voor me. Wat lijkt morgenvroeg lang weg .
De eerste arbeidsdag is goed verlopen. Hier in Duitsland is het blijkbaar de gewoonte om rond 10 uur een pauze te nemen.Zij spreken over Frühstücken maar echt ontbijtenis het niet. Eerder iets klein eten en koffie drinken. Veel collegas nemen fruit mee, behalve vandaag.Frau Busch viert haar verjaardag en trakteert ons allen op een echt ontbijt. Halve broodjes met beleg en fruit, snoep, zoute stokjes en celebrations worden zorgvuldig over de tafel verspreid. Er wordt ¼ sekt uitgeschonken die dan voor ¾ aangevuld wordt met fruitsap. Aan die smaak moet ik toch nog even wennen . Ook de combinaties met snoep en van die snack stokjes doet mijn wenkbrauwen fronsen (en mijn maag). Maar ik eet van alles wat mee, behalve dan van de snoepjes, dat is teveel gevraagd. Ik mag op de eerste dag al een advertentiecampagne uitwerken dus verdiep ik me in de CIM cijfers. Mijn woning is nog steeds niet in orde waardoor ik ook vandaag weer naar Gästehaus Steker terugkeer. Morgenvroeg moet ik het appartement in Gästehaus Steker verlaten omdat het weer verhuurd is. We zien dan morgen wel weer hoe het verder gaat. Gemakkelijk is het in ieder geval niet. Alles staat nog in koffers. Frau Steker was wel zou lief om me het passwoord te geven van het Wifi netwerk zodat ik kan skypen met de kinderen. Hartverwarmend....
Om 14uur maken Kobe en de kinderen zich klaar om weer huiswaarts te keren. Quinlan houdt zich sterk maar Aeren kan zijn traantjes niet bedwingen. Maar mama, ik wil bij jou blijven snikt hij. Het valt me zwaar maar ik probeer me sterk te houden. Als ook de vriend bij het wegrijden traantjes in zijn ogen heeft moet ik wel heel hard op mijn lip bijten. Pas als de wagen uit het zicht verdwenen is rollen ook bij mij dikke tranen over mijn wangen.
Hier zit ik nu zonder wagen, zonder kindjes, zonder vriend, zonder gsm, zonder internet, helemaal afgesloten van de wereld. Ach, drie maanden zijn snel voorbij.
Gelukkig vult de televisie de leegte wat, al verliest Bratt Pitt wel erg veel van zijn sexappeal gedubd in het Duits. Het journaal bericht over 120 ongevallen in de regio dit weekend wegens het winterweer. Ik hoop echt dat mijn ventje en kindjes goed aangekomen zijn. Het heeft iets middeleeuws zo zonder moderne communicatiemiddelen.....
Met veel vertraging vangen we de reis naar Bad Driburg aan. Kobe zijn auto moest eerst nog naar de garage gebracht worden. Die dingen gaan ook altijd stuk op de slechts denkbare momenten. Het positieve is dat ik niet alleen naar Bad Driburg moet rijdenAlleen spijtig dat Kobe ook weer huiswaarts rijdt met mijn auto. Om alles nog erger te maken is ook mijn telefoon in herstelling. Ik zaldus een heel tijdje zonder auto, zonder gsm, zonder kinderen en zonder vriend doorbrengen.Zou de vakantiewoning die ik voor drie maanden gehuurd heb internetverbinding hebben? Anders worden het ook nog een drie maanden zonder mijn beste vriend Google.
Wanneer we Duitsland binnenrijden zie ik drie reeën grazen op de uitgestrekte weide langs de autostrade. Zover ik kan kijken zie ik niets dan vlakte bedekt door een dun laagje sneeuw. Hoe verder we van thuis verwijderd raken des te dikker wordt het sneeuwtapijt. Gelukkigis mijn wagen voorzien van een paar uitstekende sneeuwbandenen beschik ik over een prima chauffeur.
Wanneer we ter hoogte van Paderborn zijn bel ik Frau Tormann op. Zij zal ons opwachten aan de toeristische dienst van Bad Driburg om ons vervolgens naar mijn huisje te begeleiden. Als we elkaar twintig minuten later op de parking treffen krijg ik te horen dat mijn woning niet beschikbaar is. Door een stoompanne in de woning is er geen elektriciteit en geen verwarming. Met deze temperaturen echt geen aanrader.
Gelukkig heeft ze ervoor gezorgd dat ik tijdelijk een ander onderkomen heb in Gästehaus Steker. Maar doordat Kobe de auto weer meeneemt naar België zal ik wel zelf mijn pakken moeten sleuren eens de woning weer klaar is. Je kan je vast wel voorstellen dat het hier niet om één valies gaat. Zucht ..
Kampen voor tijdens de paasvakantie voor de kinderen worden vastgelegd. Voor Kobe komt er een extra poetsvrouw. De oma wordt ingeschakeld als kok en de buren als stand-by babysitters. Ook mijn mama zal een handje toesteken en de kinderen kunnen af en toe bij haar terecht om te overnachten.Er komt heel wat planning bij kijken. Voor Quinlan ligt er een gedetailleerd lijstje klaar waarop het verloop van elke dag staat. Ik hoop dat hij zich zal kunnen aanpassen aan de nieuwe situaties.
De laatste werkdag Ja, ook de job moest eraan geloven. Als ik de deur achter me dichttrek en de laatste keer de bergafwandel heb ik toch een raar gevoel. Ik kijk nog een keer naar het witte huis op de heuvel waar ik toch meer dan een jaar bijna elke dag gesleten heb. Geen werkmannen meer die bellen om te vragen of ze een gat mogen graven om het teveel aan grond in te doen of om een schuimschaaf te bestellen. Geen wc papier meer onder de ruitenwissers ofrond de spiegels. Zou ik dat missen?
Hilfe! Mijn hoofd gonst! Er is onnoemelijk veel te regelen als je voor een paar maand naar het buitenland vertrekt. Niet alleen de verblijfplaats en het papierwerk dat daarbij komt kijken maar ook AL die andere dingen. De jongens verjaren beide in april, voor de eerste keer sinds hun geboorte mis ik dus hun verjaardag. Ik bekommer me wel nog om uitdeelgeschenkjes en taart voor ik vertrek. Oh ja, bijna vergeten ook nog een cadeau! Opeens worden ook alle huisvoorraden gecheckt van de tandpasta tot de douchegel. Vervolgens wordt alles wat niet bederfelijk is aangekocht in maxi verpakkingen. Want een man alleen . Ik vraag me af of hij het zal redden alleen
Bespreking met Aeren zijn papa, want ook dat hoort erbij als je naar het buitenland vertrekt. Het gesprek verliep al bij al redelijk vlot, tot de vraag En plannen voor Valentijn? dan.Vervolgens krijg ik ongewild een uitleg over zijn valentijnsplannen. Dagen later gaat het gesprek nog door mijn hoofd. Vooral dan de zin: Ik heb nog veel aan je ideeën gedacht.Lang na het gesprek sijpelen de woorden tot mij door en begin ik te bevatten wat ze betekenen. Al die dingen die ik voor hem gedaan heb, zoals de verassingsuitstap naar Parijs voor Valentijn, zou hij voor haar doen.Die dingen waarvan ik zo graag gehad had dat hij ze voor mij zou doen, doet hij nu voor haar, spontaan! En dat doet pijn. Soms denk ik eraan om hem te vragen waarom hij is weggegaan. En of het nu dan zoveel beter is. Of het dit allemaal waard was en of hij gelukkiger is. Omdat het antwoord me toch niet verder helpt zwijg ik. Ik vraag me af of de pijn ooit echt weggaat.
Nog iets meer dan 14 dagen en ik vertrek naar mijn stageplaats te Bad Driburg. 25 Februari zal mijn eerste werkdag in de toeristische dienst van het stadje zijn. Door deze stage zal ik mijn driejarige opleiding Marketing kunnen afronden. En daar kijk ik naar uit! Na bijna drie jaar werken studeren en kinderen te combineren is het stilaan welletjes geweest.Het verplicht marketingproject op school loopt ook op zijn einde, net zoals de lessen. Vandaag moet ik een sollicitatiegesprek afleggen voor Nederlands. Terwijl ik mij op school in de gang sta voor te bereiden gaat mijn gsm over. De school van Quinlan, met de vraag af ik hem kan komen halen. Hij is voor de derde keer op drie weken tijd ziek. Ik zucht Zelf kan ik onmogelijk weg. Dus begin ik rond te bellen de zus, de broer, uiteindelijk heb ik iemand te pakken die hem kan gaan halen. Stiekem vraag ik me af hoe Kobe dit geregeld zal krijgen als ik in Duitsland ben. Hij zal namelijk alleen voor de twee kinderen zorgen. Drie mannen onder 1 dak, de titel voor een comedy of een tragedie .? Nu effe niet aan denken, ik moet me concentreren op mijn sollicitatiegesprek voor Nederlands.
Maandagavond is er zwemles voor de kinderen gegeven door de zwemclub te Lummen. Aeren zwemt in groepje 1A en is dus als eerste aan de beurt. Vanachter het glazen venster sta ik te wuiven. Hij glimlacht vrolijk en wuift terug. Opeens besef ik dat ik al deze mooie momenten drie maanden lang ga missen. Die guitige lach en die twinkelende bruine oogjes.
Thuis weer aangekomen moet Aeren in bad. Mama vraagt hij ben jij dan 3 weken weg?. Nee. Antwoord ik 3 maanden. Is dat dan zo maandag-dinsdag-woensdag-donderdag-vrijdag- zaterdag- zondag? hij herhaalt de weekdagen nog twee keer om in totaal aan 21 dagen te komen. Ik verbeter hem en som de weekdagen 12 keer na elkaar op en dan ben ik terug; verkondig ik blij. Maar zijn gezichtje staat sip. Hij tuit zijn lippen tot een enorme pruillip. Zelfs de troostende woorden: Je mag mama af en toe komen bezoeken helpen niet.We kunnen skypen probeer ik nog. Maar mama zegt hij dan kan ik jouw toch geen kusjes geven zo dichtbij Mijn hart breekt en de twijfel slaat toe. Doe ik er wel echt goed aan? Ik wil een voorbeeld zijn voor mijn kinderen en hen bewijzen dat je het leven zelf in handen hebt. Dat je bepaalde dingen niet kan veranderen, feiten zijn feiten, maar je kan wel veranderen wat je ermee doet. Om het met Raveel zijn woorden te zeggen: je kan de leegte zelf vullen. Maar zijn dit niet gewoon holle woorden?. Is het niet gewoon een verdoken vorm van egoïsme? Heb ik er nu wel echt goed aan gedaan? Ik weet nu al dat het zal een lange nacht zal worden
