Nog iets meer dan 14 dagen en ik vertrek naar mijn stageplaats te Bad Driburg. 25 Februari  zal mijn eerste werkdag in de toeristische dienst van het stadje zijn. Door deze stage zal ik mijn driejarige opleiding Marketing kunnen afronden. En daar kijk ik naar uit! Na bijna drie jaar werken studeren en kinderen te combineren is het stilaan welletjes geweest.  Het verplicht marketingproject op school loopt ook op zijn einde, net zoals de lessen. Vandaag moet ik een sollicitatiegesprek afleggen voor Nederlands. Terwijl ik mij op school in de gang sta voor te bereiden gaat mijn gsm over. De school van Quinlan, met de vraag af ik hem kan komen halen. Hij is voor de derde keer op drie weken tijd ziek. Ik zucht… Zelf kan ik onmogelijk weg. Dus begin ik rond te bellen de zus, de broer,…uiteindelijk heb ik iemand te pakken die hem kan gaan halen. Stiekem vraag ik me af hoe Kobe dit geregeld zal krijgen als ik in Duitsland ben. Hij zal namelijk alleen voor de twee kinderen zorgen. Drie mannen onder 1 dak, de titel voor een comedy …of een tragedie….? Nu effe niet aan denken, ik moet me concentreren op mijn sollicitatiegesprek voor Nederlands.

Maandagavond is er zwemles voor de kinderen gegeven door de zwemclub te Lummen. Aeren zwemt in groepje 1A en is dus als eerste aan de beurt. Vanachter het glazen venster sta ik te wuiven. Hij glimlacht vrolijk en wuift terug. Opeens besef ik dat ik al deze mooie momenten drie maanden lang ga missen. Die guitige lach en die twinkelende bruine oogjes.

Thuis weer aangekomen moet Aeren in bad. “Mama” vraagt hij “ben jij dan 3 weken weg?”. “Nee.” Antwoord ik  “3 maanden”. “Is dat dan zo maandag-dinsdag-woensdag-donderdag-vrijdag- zaterdag- zondag?” hij herhaalt de weekdagen nog twee keer om in totaal aan 21 dagen te komen. Ik verbeter hem en som de weekdagen 12 keer na elkaar op en dan ben ik terug; verkondig ik blij. Maar zijn gezichtje staat sip. Hij tuit zijn lippen tot een enorme pruillip. Zelfs de troostende woorden: “Je mag mama af en toe komen bezoeken” helpen niet.  “We kunnen skypen” probeer ik nog. “Maar mama” zegt hij “dan kan ik jouw toch geen kusjes geven zo dichtbij”… Mijn hart breekt en de twijfel slaat toe. Doe ik er wel echt goed aan? Ik wil een voorbeeld zijn voor mijn kinderen en hen bewijzen dat je het leven zelf in handen hebt. Dat je bepaalde dingen niet kan veranderen, feiten zijn feiten, maar je kan wel veranderen wat je ermee doet. Om het met Raveel zijn woorden te zeggen: “je kan de leegte zelf vullen.” Maar zijn dit niet gewoon holle woorden?. Is het niet gewoon een verdoken vorm van egoïsme? Heb ik er nu wel echt goed aan gedaan? Ik weet nu al dat het zal een lange nacht zal worden

04-02-2013 om 00:00 geschreven door Bad Driburger